Ο συντροφος μου πασχει απο καταθλιψη και με εγκατελειψε

Καλησπερα.
Θελω να μοιραστω μαζι σας ενα θεμα πολυ σοβαρο καθως δεν ξερω πώς να το διαχειριστω. Ημουν σε μια σχεση 10 μηνες, αυτος ετων 40 κ εγω 35. Λογω της καραντινας, μειναμε μαζι πολυ σύντομα, με αποτελεσμα η σχεση μας να εξελιχθει με γρηγορους ρυθμους. Τα πηγαιναμε πολυ καλα, δεν τσακωνομασταν σχεδον ποτε, κ οι 2 βλεπαμε σοβαρα τη σχεση, γνωρισε ο ενας την οικογένεια του αλλου κ ολα εδειχναν να προχωρανε πολυ όμορφα. Τον Ιουλιο άρχισε να μου εκφραζει πως εχει αγχος για τη δουλεια και τα οικονομικα του, τον στηριξα, ημουν συνεχεια διπλα του. Δεν μπορουσα καν να υποψιαστω οτι εχει κατάθλιψη.. Ηταν πολυ τρυφερος απεναντι μου, μου ειπε πως θελει να βαλουμε μπρος για παιδακι μετα τις διακοπες κ να προχωρησουμε τη σχεση μας. Ημουν τρισευτυσμενη..
Στα τελη ιουλιου πηγαμε στο μερος απο οπου καταγεται για διακοπές κ μεναμε στους γονεις του. Τις πρωτες μερες ηταν πολυ καλα, εδειχνε χαρουμενος.. Μου ζητησε να εχουμε ελευθερες επαφες για να κανουμε μωρακι κ συμφωνησα καθως ημασταν πολυ ευτυχισμενοι. Τις επομενες μερες άρχισα να καταλαβαινω οτι δεν ηταν πολυ καλα. Ηθελε να κοιμαται πολύ, στην παραλια καθομασταν 2 ωρες γιατι κουραζοταν, έπινε αρκετο αλκοολ, δεν ηθελε να βγαινουμε βολτα. 2-3 μερες μετά μου αποκαλυψε οτι εχει καταθλιψη απο μικρος κ παιρνει φαρμακα. Σοκαριστηκα! Δεν ηξερα πως να το διαχειριστώ. Δεν ειχα κανενα δειγμα τοσους μηνες! Τον αγαπαω πολυ, ήθελα να τον στηριξω κ να τον βοηθησω.. Εκεινος ηταν πολυ εκδηλωτικος μαζι μου, ελεγε πως πρωτη φορα του δειχνουν τοση αγαπη κ πως ημουν η ζωη του κ αλλα τετοια.. Θα γυρνουσαμε Αθηνα μια βδομαδα μετά. Κανονισε με τη δουλεια του να δουλεψει σε γραφειο συνεργαζομενης με τη δικη του εταιριας κ μια μερα πριν αναχωρησουμε μου αποκαλυψε πως θα μεινει εκει κ θα δουλευει απο κει. Δεν μου ζητησε τιποτα, ουτε να ειμαστε μαζι απο αποσταση ουτε να τον περιμενω να νιωσει καλυτερα.. Τιποτα. Απλα με αφησε να φυγω μονη.. Ειπε πως νιωθει ασφαλεια εκει κ θα μεινει.
Την επομενη μερα γυρισα σπιτι κ εκανα τεστ εγκυμοσυνης. Ηθελα να ξερω αν εχω ακομα εκκρεμοτητες μαζι του. Το τεστ βγηκε θετικο. Του ειπα πως ειμαι εγκυος κ δεν θέλει ουτε να με ξερει. Ειπε πως δεν με αγαπάει, δεν θα ξαναειναι ποτε μαζι μου κ δεν θελει καμια αναμειξη με το παιδι. Επειδη τις πρωτες μερες δεν με πιστευε για την εγκυμοσυνη, επικοινωνησα με την οικογενεια του κ τους εστειλα εξεταση. Δεν ενδιαφερθηκε κανεις τους.
Αυτη τη στιγμη είμαι μονη, εγκυος κ δεν ξερω τι να κανω.. Σταματησαμε καθε επικοινωνια εδω κ αρκετες μερες.
Θα ηθελα την αποψη σας. Πιστευετε οτι μπορει να ξεπερασει το καταθλιπτικο επεισόδιο κ να ξαναγυρισει? Η να το παρω αποφαση κ να προχωρησω μονη μου? Το παιδι θα το κρατησω..

Quote:

---

Originally Posted by MrsD

Καλησπερα.
Θελω να μοιραστω μαζι σας ενα θεμα πολυ σοβαρο καθως δεν ξερω πώς να το διαχειριστω. Ημουν σε μια σχεση 10 μηνες, αυτος ετων 40 κ εγω 35. Λογω της καραντινας, μειναμε μαζι πολυ σύντομα, με αποτελεσμα η σχεση μας να εξελιχθει με γρηγορους ρυθμους. Τα πηγαιναμε πολυ καλα, δεν τσακωνομασταν σχεδον ποτε, κ οι 2 βλεπαμε σοβαρα τη σχεση, γνωρισε ο ενας την οικογένεια του αλλου κ ολα εδειχναν να προχωρανε πολυ όμορφα. Τον Ιουλιο άρχισε να μου εκφραζει πως εχει αγχος για τη δουλεια και τα οικονομικα του, τον στηριξα, ημουν συνεχεια διπλα του. Δεν μπορουσα καν να υποψιαστω οτι εχει κατάθλιψη.. Ηταν πολυ τρυφερος απεναντι μου, μου ειπε πως θελει να βαλουμε μπρος για παιδακι μετα τις διακοπες κ να προχωρησουμε τη σχεση μας. Ημουν τρισευτυσμενη..
Στα τελη ιουλιου πηγαμε στο μερος απο οπου καταγεται για διακοπές κ μεναμε στους γονεις του. Τις πρωτες μερες ηταν πολυ καλα, εδειχνε χαρουμενος.. Μου ζητησε να εχουμε ελευθερες επαφες για να κανουμε μωρακι κ συμφωνησα καθως ημασταν πολυ ευτυχισμενοι. Τις επομενες μερες άρχισα να καταλαβαινω οτι δεν ηταν πολυ καλα. Ηθελε να κοιμαται πολύ, στην παραλια καθομασταν 2 ωρες γιατι κουραζοταν, έπινε αρκετο αλκοολ, δεν ηθελε να βγαινουμε βολτα. 2-3 μερες μετά μου αποκαλυψε οτι εχει καταθλιψη απο μικρος κ παιρνει φαρμακα. Σοκαριστηκα! Δεν ηξερα πως να το διαχειριστώ. Δεν ειχα κανενα δειγμα τοσους μηνες! Τον αγαπαω πολυ, ήθελα να τον στηριξω κ να τον βοηθησω.. Εκεινος ηταν πολυ εκδηλωτικος μαζι μου, ελεγε πως πρωτη φορα του δειχνουν τοση αγαπη κ πως ημουν η ζωη του κ αλλα τετοια.. Θα γυρνουσαμε Αθηνα μια βδομαδα μετά. Κανονισε με τη δουλεια του να δουλεψει σε γραφειο συνεργαζομενης με τη δικη του εταιριας κ μια μερα πριν αναχωρησουμε μου αποκαλυψε πως θα μεινει εκει κ θα δουλευει απο κει. Δεν μου ζητησε τιποτα, ουτε να ειμαστε μαζι απο αποσταση ουτε να τον περιμενω να νιωσει καλυτερα.. Τιποτα. Απλα με αφησε να φυγω μονη.. Ειπε πως νιωθει ασφαλεια εκει κ θα μεινει.
Την επομενη μερα γυρισα σπιτι κ εκανα τεστ εγκυμοσυνης. Ηθελα να ξερω αν εχω ακομα εκκρεμοτητες μαζι του. Το τεστ βγηκε θετικο. Του ειπα πως ειμαι εγκυος κ δεν θέλει ουτε να με ξερει. Ειπε πως δεν με αγαπάει, δεν θα ξαναειναι ποτε μαζι μου κ δεν θελει καμια αναμειξη με το παιδι. Επειδη τις πρωτες μερες δεν με πιστευε για την εγκυμοσυνη, επικοινωνησα με την οικογενεια του κ τους εστειλα εξεταση. Δεν ενδιαφερθηκε κανεις τους.
Αυτη τη στιγμη είμαι μονη, εγκυος κ δεν ξερω τι να κανω.. Σταματησαμε καθε επικοινωνια εδω κ αρκετες μερες.
Θα ηθελα την αποψη σας. Πιστευετε οτι μπορει να ξεπερασει το καταθλιπτικο επεισόδιο κ να ξαναγυρισει? Η να το παρω αποφαση κ να προχωρησω μονη μου? Το παιδι θα το κρατησω..

---

Καλησπερα και απο μενα . Πραγματικα λυπαμαι βρε κοριτσι μου για την εξελιξη που ειχε η σχεση αυτη . Δεν ξερω πραγματικα αμα φταιει αμιγως η καταθλιψη απο την οποια υποφερει ο συντροφος σου το μονο σιγουρο ειναι πως θα στεκοταν δυσκολο εως αδυνατον να εμπιστευτεις ξανα μια τετοια προσωπικοτητα . Φοβαμαι πως και να επιστρεψει θα το ξανακανει . Χεστους ολους τους , δεν αξιζαν , ομως παραυτα απεκτησες το πιο ομορφο δωρο . Πολυ χαιρομαι που αποφασισες να κρατησεις το παιδι ,εισαι σε μια ιδανικη ηλικια και θα ειναι υπεροχα .
Για 40 χρονων ο τυπος παραηταν ανωριμος και δεν νομιζω οτι μπορει να φταιει η καταθλιψη για αυτο . Και εγω υποφερω απο καταθλιψη , κυκλικη καταθλιψη απορροια απο διπολικη και οριακη διαταραχη , ομως δεν εγκατελειψα ποτε κανεναν οπου αγαπαω . Πιστευεις πως οι γονεις του επαιξαν καποιο ρολο σε αυτη την αποφαση του ? αλλα και να επαιξαν θα μπουν καποια στιγμη αναμεσα σας ετσι και αλλιως αρα καλυτερα να ξερεις απο τωρα πως εισαι εσυ και το καπελο σου παρα να εχεις ενα σοι να τρεχει απο πισω σας .

Quote:

---

Originally Posted by VictoriaSkG

Καλησπερα και απο μενα . Πραγματικα λυπαμαι βρε κοριτσι μου για την εξελιξη που ειχε η σχεση αυτη . Δεν ξερω πραγματικα αμα φταιει αμιγως η καταθλιψη απο την οποια υποφερει ο συντροφος σου το μονο σιγουρο ειναι πως θα στεκοταν δυσκολο εως αδυνατον να εμπιστευτεις ξανα μια τετοια προσωπικοτητα . Φοβαμαι πως και να επιστρεψει θα το ξανακανει . Χεστους ολους τους , δεν αξιζαν , ομως παραυτα απεκτησες το πιο ομορφο δωρο . Πολυ χαιρομαι που αποφασισες να κρατησεις το παιδι ,εισαι σε μια ιδανικη ηλικια και θα ειναι υπεροχα .
Για 40 χρονων ο τυπος παραηταν ανωριμος και δεν νομιζω οτι μπορει να φταιει η καταθλιψη για αυτο . Και εγω υποφερω απο καταθλιψη , κυκλικη καταθλιψη απορροια απο διπολικη και οριακη διαταραχη , ομως δεν εγκατελειψα ποτε κανεναν οπου αγαπαω . Πιστευεις πως οι γονεις του επαιξαν καποιο ρολο σε αυτη την αποφαση του ? αλλα και να επαιξαν θα μπουν καποια στιγμη αναμεσα σας ετσι και αλλιως αρα καλυτερα να ξερεις απο τωρα πως εισαι εσυ και το καπελο σου παρα να εχεις ενα σοι να τρεχει απο πισω σας .

---

Ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου. Πραγματικα ηθελα να ξερω αν φταιει η καταθλιψη ή ο κακος του χαρακτηρας που εκρυβε τοσο καιρο.. Ποιος ανδρας ταζει σε μια γυναίκα γαμο κ της λεει να βαλουν μπρος για μωρο και την εγκαταλειπει οταν μενει εγκυος? Δειχνει ανηθικοτητα κ ανωριμοτητα. Εννοειται πως τον επηρεασαν οι δικοι του. Ηδη απο το χειμωνα του έλεγαν στο τηλεφωνο να γυρισει μονιμα κ οταν τον ρωτουσα αν θα παει, ελεγε πως η ζωή του ειναι στην Αθήνα κ δεν θελει να φυγει. Κ οταν πηρα τον πατερα του να του πω για την εγκυμοσυνη, τα έβαλε μαζι μου κ ειπε πως ηθελα να τον παρω με το ζορι στην Αθηνα. Πραγμα που δεν ίσχυε γιατι ειχαμε συζητήσει το ενδεχομενο να κανουμε οικογένεια στην επαρχια και δεν το ειχα αρνηθει... Οποτε καταλαβαινω πως η κατάθλιψη ηταν απλα δικαιολογια, η πραγματικότητα είναι πως με την πρωτη ευκαιρια γυρισε στον τοπο καταγωγης του κ μενα απλα με πεταξε...

Quote:

---

Originally Posted by MrsD

Ευχαριστω πολυ για την απαντηση σου. Πραγματικα ηθελα να ξερω αν φταιει η καταθλιψη ή ο κακος του χαρακτηρας που εκρυβε τοσο καιρο.. Ποιος ανδρας ταζει σε μια γυναίκα γαμο κ της λεει να βαλουν μπρος για μωρο και την εγκαταλειπει οταν μενει εγκυος? Δειχνει ανηθικοτητα κ ανωριμοτητα. Εννοειται πως τον επηρεασαν οι δικοι του. Ηδη απο το χειμωνα του έλεγαν στο τηλεφωνο να γυρισει μονιμα κ οταν τον ρωτουσα αν θα παει, ελεγε πως η ζωή του ειναι στην Αθήνα κ δεν θελει να φυγει. Κ οταν πηρα τον πατερα του να του πω για την εγκυμοσυνη, τα έβαλε μαζι μου κ ειπε πως ηθελα να τον παρω με το ζορι στην Αθηνα. Πραγμα που δεν ίσχυε γιατι ειχαμε συζητήσει το ενδεχομενο να κανουμε οικογένεια στην επαρχια και δεν το ειχα αρνηθει... Οποτε καταλαβαινω πως η κατάθλιψη ηταν απλα δικαιολογια, η πραγματικότητα είναι πως με την πρωτη ευκαιρια γυρισε στον τοπο καταγωγης του κ μενα απλα με πεταξε...

---

σιγουρα θα αισθανεσαι πολυ πληγωμενη και εξαπατημενη και θα εχεις μεσα σου πικρια και οργη . Ειναι απολυτα φυσιολογικο να τα νοιωθεις ολα αυτα . Ομως πραγματικα ο ανθρωπος πρεπει να ειναι πολυ ανωριμος για να φερεται τοσο ανεντιμα. Ακομα και για το γαμο να εχει αλλαξει γνωμη ειχε ηθικη υποχρεωση να σε στηριξει στο θεμα του παιδιου και να βρισκεται διπλα σου εστω και απλα ως ο πατερας του παιδιου σας αν του ειχε περασει ο αλαφιασμενος ερωτας που ελεγε πως νοιωθει . Καλυτερα ομως που εγινε τωρα για να ξερεις με τι ανθρωπο εχεις να κανεις .Το σιγουρο ειναι παντως οτι ειναι καλο υποχειριο των χειριστικων γονιων του και αυτο μονο καλο δεν ειναι . Ειμαι σιγουρη οτι το παιδι σου δεν εχει αναγκη εναν τετοιο τυπο για πατερα του .

Quote:

---

Originally Posted by MrsD

Θα ηθελα την αποψη σας. Πιστευετε οτι μπορει να ξεπερασει το καταθλιπτικο επεισόδιο κ να ξαναγυρισει? Η να το παρω αποφαση κ να προχωρησω μονη μου? Το παιδι θα το κρατησω..

---

δεν φταιει η καταθλιψη του.
ο τυπος ειναι εξαιρετικα ανευθυνος και αυτος και οι γονεις του και δυστυχως το καταλαβες με ασχημο τροπο.
ομως ποτε δεν ειναι αργα.
κατσε μακρια του και αν μελλοντικα αποφασισει να ξανασχοληθει μαζι σου που θα το κανει,αγνοησε τον.
αν τελικα αποφασισεις να κρατησεις το παιδι, αυτο και εσυ πρεπει να εχει ολα τα δικαιωματα που προβλεπονται απο την σχετικη νομοθεσια.
αυτο σημαινει οτι ξεκινας απο τωρα να μπλεκεις με δικηγορους. να ξερεις οτι ειναι πολυ πιθανον οταν καταλαβει τις οικονομικες υποχρεωσεις που εχει απεναντι στο παιδι και στην μητερα του να αποφασισει να σε προσεγγισει ξανα για να φτιαξετε την σχεση σας.
μην τον εμπιστευτεις ποτε σου.θα πρεπει να συνεχισεις μονη σου η με καποιον αλλον που ειναι αρκετα δυσκολο. ομως να ξερεις οτι το κρατος τουλαχιστον οσον αφορα το οικονομικο βοηθα αρκετα τις μονογονεικες οικογενειες οσον αφορα την εργασια κτλ

Λυπάμαι που εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα. Και είναι πολύ περίεργο να ήθελε αυτός παιδί και όταν έμεινες έγκυος να απομακρύνθηκε. Να είναι ψυχολογικοί οι λόγοι; Να φταίει η αγωγή; Να είναι απλώς μαλάκας; Να θέλει στήριξη κάπως; Γιατί όταν έχεις ένα ψυχικό νόσημα φαντάζομαι τα πράγματα που για μας φαίνοται λογικά για εκείνον που πάσχει μπορεί να μην είναι. Πόσο μηνών είσαι; Με την οικογένεια του και τη δική σου το έχεις συζητήσει; Επίσης επαφές με αλκόολ είναι πολύ κακή ιδέα αν θέλεις να κάνεις παιδί. Πόσο μηνών είσαι; Θέλεις να το κρατήσεις ασχέτως του αν θα είναι δίπλα σου;

Quote:

---

Originally Posted by MrsD

Καλησπερα.
Θελω να μοιραστω μαζι σας ενα θεμα πολυ σοβαρο καθως δεν ξερω πώς να το διαχειριστω. Ημουν σε μια σχεση 10 μηνες, αυτος ετων 40 κ εγω 35. Λογω της καραντινας, μειναμε μαζι πολυ σύντομα, με αποτελεσμα η σχεση μας να εξελιχθει με γρηγορους ρυθμους. Τα πηγαιναμε πολυ καλα, δεν τσακωνομασταν σχεδον ποτε, κ οι 2 βλεπαμε σοβαρα τη σχεση, γνωρισε ο ενας την οικογένεια του αλλου κ ολα εδειχναν να προχωρανε πολυ όμορφα. Τον Ιουλιο άρχισε να μου εκφραζει πως εχει αγχος για τη δουλεια και τα οικονομικα του, τον στηριξα, ημουν συνεχεια διπλα του. Δεν μπορουσα καν να υποψιαστω οτι εχει κατάθλιψη.. Ηταν πολυ τρυφερος απεναντι μου, μου ειπε πως θελει να βαλουμε μπρος για παιδακι μετα τις διακοπες κ να προχωρησουμε τη σχεση μας. Ημουν τρισευτυσμενη..
Στα τελη ιουλιου πηγαμε στο μερος απο οπου καταγεται για διακοπές κ μεναμε στους γονεις του. Τις πρωτες μερες ηταν πολυ καλα, εδειχνε χαρουμενος.. Μου ζητησε να εχουμε ελευθερες επαφες για να κανουμε μωρακι κ συμφωνησα καθως ημασταν πολυ ευτυχισμενοι. Τις επομενες μερες άρχισα να καταλαβαινω οτι δεν ηταν πολυ καλα. Ηθελε να κοιμαται πολύ, στην παραλια καθομασταν 2 ωρες γιατι κουραζοταν, έπινε αρκετο αλκοολ, δεν ηθελε να βγαινουμε βολτα. 2-3 μερες μετά μου αποκαλυψε οτι εχει καταθλιψη απο μικρος κ παιρνει φαρμακα. Σοκαριστηκα! Δεν ηξερα πως να το διαχειριστώ. Δεν ειχα κανενα δειγμα τοσους μηνες! Τον αγαπαω πολυ, ήθελα να τον στηριξω κ να τον βοηθησω.. Εκεινος ηταν πολυ εκδηλωτικος μαζι μου, ελεγε πως πρωτη φορα του δειχνουν τοση αγαπη κ πως ημουν η ζωη του κ αλλα τετοια.. Θα γυρνουσαμε Αθηνα μια βδομαδα μετά. Κανονισε με τη δουλεια του να δουλεψει σε γραφειο συνεργαζομενης με τη δικη του εταιριας κ μια μερα πριν αναχωρησουμε μου αποκαλυψε πως θα μεινει εκει κ θα δουλευει απο κει. Δεν μου ζητησε τιποτα, ουτε να ειμαστε μαζι απο αποσταση ουτε να τον περιμενω να νιωσει καλυτερα.. Τιποτα. Απλα με αφησε να φυγω μονη.. Ειπε πως νιωθει ασφαλεια εκει κ θα μεινει.
Την επομενη μερα γυρισα σπιτι κ εκανα τεστ εγκυμοσυνης. Ηθελα να ξερω αν εχω ακομα εκκρεμοτητες μαζι του. Το τεστ βγηκε θετικο. Του ειπα πως ειμαι εγκυος κ δεν θέλει ουτε να με ξερει. Ειπε πως δεν με αγαπάει, δεν θα ξαναειναι ποτε μαζι μου κ δεν θελει καμια αναμειξη με το παιδι. Επειδη τις πρωτες μερες δεν με πιστευε για την εγκυμοσυνη, επικοινωνησα με την οικογενεια του κ τους εστειλα εξεταση. Δεν ενδιαφερθηκε κανεις τους.
Αυτη τη στιγμη είμαι μονη, εγκυος κ δεν ξερω τι να κανω.. Σταματησαμε καθε επικοινωνια εδω κ αρκετες μερες.
Θα ηθελα την αποψη σας. Πιστευετε οτι μπορει να ξεπερασει το καταθλιπτικο επεισόδιο κ να ξαναγυρισει? Η να το παρω αποφαση κ να προχωρησω μονη μου? Το παιδι θα το κρατησω..

---

Καλησπέρα και από μένα. Λυπάμαι πραγματικά που εξελίχθηκε τόσο απρόσμενα το πράγμα.. Και ακόμα περισσότερο επειδή λες ότι ήσασταν καλά οι δυο σας...
Είναι αλήθεια πως η κατάθλιψη είναι πολύ μεγάλος πόνος, μιλώντας από προσωπική εμπειρία, και δε ξέρεις πότε θα σε χτυπήσει ένα καταθλιπτικό για να προετοιμαστείς
Ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν τον δικαιολογώ. Από τη στιγμή που λες ότι έπερνε και φάρμακα, έπρεπε να είναι ειλικρινής μαζί σου και να σου μιλήσει γι αυτό. Δηλαδή τι περιμενε , να παντρευτείτε να κάνετε παιδί και μετά να σου το αποκαλύψει?
Είναι σημαντικό που πήρες την απόφαση σχετικά με το μωρό και συμφωνώ κι εγώ με αυτή. Τώρα σχετικά με αυτόν τι να σου πω... Αν σου είχε ζητήσει απλώς να του δώσεις λίγο χρόνο θα σου έλεγα πως ίσως αξίζει μια ευκαιρία.. αλλά έτσι όπως λες πως σε άφησε νομίζω πως δεν αξίζει να χάνεις το χρόνο σου...

Τι λες ρε κοπέλα τώρα;
Τέτοιο πακέτο σου έσκασε;
Εγώ πιστεύω πως η κατάθλιψη υπάρχει αλλά δεν είναι ο λόγος αυτός σε καμία περίπτωση. Κράξιμο έφαγε από γονείς, και εννοείται πως μιλάμε για παλιό χαρακτήρα.
Το παιδί κράτησε το εάν το θες αλλά το σκέφτηκες καλά;
Είναι σκληρό να το μεγαλώσεις μόνη. Ίσως νιώθεις πως η ευκαιρία να γίνεις μάνα είναι αυτή, αλλά ήταν επιπόλαιη και η δική σου στάση απέναντι σε αυτή τη σχέση. Πώς πας για παιδί με έναν άντρα που δε τον ξέρεις καν ένα χρόνο; Εδώ μενουμε χρόνια με τον άλλον και μετά γίνεται ένα μπαμ και λες "καλά αυτός είναι αυτός που αγάπησα και έζησα?"
Τι να πω. Εγώ θα τον έσκιζα. παντως

Quote:

---

Originally Posted by ioudinthi

Τι λες ρε κοπέλα τώρα;
Τέτοιο πακέτο σου έσκασε;
Εγώ πιστεύω πως η κατάθλιψη υπάρχει αλλά δεν είναι ο λόγος αυτός σε καμία περίπτωση. Κράξιμο έφαγε από γονείς, και εννοείται πως μιλάμε για παλιό χαρακτήρα.
Το παιδί κράτησε το εάν το θες αλλά το σκέφτηκες καλά;
Είναι σκληρό να το μεγαλώσεις μόνη. Ίσως νιώθεις πως η ευκαιρία να γίνεις μάνα είναι αυτή, αλλά ήταν επιπόλαιη και η δική σου στάση απέναντι σε αυτή τη σχέση. Πώς πας για παιδί με έναν άντρα που δε τον ξέρεις καν ένα χρόνο; Εδώ μενουμε χρόνια με τον άλλον και μετά γίνεται ένα μπαμ και λες "καλά αυτός είναι αυτός που αγάπησα και έζησα?"
Τι να πω. Εγώ θα τον έσκιζα. παντως

---

Κοιτα τωρα περα απο την ανεπαρκεια του τυπου και την ανωριμοτητα του η κοπελα βρισκεται σε μια ηλικια και διαθετει τα φοντα , δουλεια κτλ , ωστε να μεγαλωσει μια χαρα το παιδι της εφοσον εχει αποφασισει να κρατησει την εγκυμοσυνη. Τωρα για το αλλο που λες οτι δεν τον γνωριζε πολυ καλα οταν εμεινε εγκυος , ισως να ηταν καπως επιπολαιη η σταση της απεναντι στη σχεση αλλα στηριχτηκε σε δικα του λεγομενα , σε δικες του εκδηλωσεις αγαπης και ερωτα . Στην τελικη και εγω ειχα μεινει εγκυος στους 5 μηνες σχεσεις με το συντροφο μου και ημουνα καπου εκει λιγο μετα τα 30 . Θα μου πεις τι θα γινοταν αμα εφευγε και προδιδε ολα αυτα που ελεγε ?ε θα κρατουσα το παιδι μου και θα το μεγαλωνα χωρις να κολλησω πουθενα . Να τον σκισει δεν νομιζω οτι θα εξυπηρετησει σε τιποτα , θα του δωσει και δικαιωματα σε σχεση με το παιδι , το καλυτερο ειναι να απαγκιστρωθει εντελως απο αυτον ωστε να μην εχει και λογο πανω στο παιδι .

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Λυπάμαι που εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα. Και είναι πολύ περίεργο να ήθελε αυτός παιδί και όταν έμεινες έγκυος να απομακρύνθηκε. Να είναι ψυχολογικοί οι λόγοι; Να φταίει η αγωγή; Να είναι απλώς μαλάκας; Να θέλει στήριξη κάπως; Γιατί όταν έχεις ένα ψυχικό νόσημα φαντάζομαι τα πράγματα που για μας φαίνοται λογικά για εκείνον που πάσχει μπορεί να μην είναι. Πόσο μηνών είσαι; Με την οικογένεια του και τη δική σου το έχεις συζητήσει; Επίσης επαφές με αλκόολ είναι πολύ κακή ιδέα αν θέλεις να κάνεις παιδί. Πόσο μηνών είσαι; Θέλεις να το κρατήσεις ασχέτως του αν θα είναι δίπλα σου;

---

Επαιρνε φαρμακα οταν ειχαμε ελευθερη επαφη, εγω ωστοσο δεν το γνωριζα. Μου το είπε μετα, αλλα ηταν πολυ αργα. Δεν μπορουσα να παρω το χαπι της επομενης μερας. Για να ειμαι ειλικρινης, δεν το σκεφτηκα καν.. Ημασταν τοσο ευτυχισμενοι, μου ελεγε συνεχεια πως με αγαπαει, πως δεν θελει να με χασει.. Δεν φανταζομουν τετοια εξελιξη. Το αλκοολ κ η αγωγη στον ανδρα δεν επιδρα στο σπερμα, σίγουρα μπορουν να δημιουργησουν υπογονιμοτητα αλλα οχι στην περιπτωση του οπως φανηκε...
Η δικη του οικογενεια το γνωριζει κ ειναι αμετοχη. Δεν τους ενδιαφερει αν ειμαι εγκυος κ τι θα κανω με το παιδι. Ο ιδιος για πολλες μερες με επαιρνε κ ελεγε παιρνω χαπια κ δεν κανει να γεννηθεί αυτο το παιδι κ ελεγε πως τα σ'αγαπω του ηταν επιπολαια κ δεν τα πιστευε. Ρωτουσε διαρκως τι αποφασισες? Θα το κρατησεις? Ωσπου βαρεθηκα κ τον μπλοκαρα κ σταματησε να με ενοχλει.
Η δικη μου οικογενεια θα με στηριξει. Φοβούνται βεβαια μην τυχον γυρισει στο μελλον κ διεκδικησει την επικοινωνια με το παιδι κ ερθω αντιμετωπη με δικαστήρια κ ψυχοφθορες διαδικασιες.
Απο την αλλη δεν θελω να σκοτωσω αυτη τη ψυχουλα επειδή αυτος αποδειχθηκε ανεντιμος, ανηθικος κ ψευτης κ με παρατησε. Δεν πιστευω ουτε εγω πως φταιει η καταθλιψη του. 10 μηνες ημασταν μαζι καθε μερα κ ηταν μια χαρα.. Το θεμα τελικα ηταν ο χαρακτηρας του, οτι ελεγε ψεματα πως με αγαπαει κ νοιαστηκε μονο για την παρτη του.
Το παιδι ομως ηρθε με κοινη αποφαση, εκεινη τη στιγμη το θέλαμε κ οι δυο. Ανεξαρτητως τι εγινε στη συνεχεια.. Εχω μεγαλη αγαπη να του δωσω κ να το μεγαλωσω σωστα, κι ας του λειπει το προτυπο του πατερα. Ισως καλυτερα για κεινο να μεγαλωσει μονο με τη μαμα του παρα με εναν τετοιο πατερα.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Λυπάμαι που εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα. Και είναι πολύ περίεργο να ήθελε αυτός παιδί και όταν έμεινες έγκυος να απομακρύνθηκε. Να είναι ψυχολογικοί οι λόγοι; Να φταίει η αγωγή; Να είναι απλώς μαλάκας; Να θέλει στήριξη κάπως; Γιατί όταν έχεις ένα ψυχικό νόσημα φαντάζομαι τα πράγματα που για μας φαίνοται λογικά για εκείνον που πάσχει μπορεί να μην είναι. Πόσο μηνών είσαι; Με την οικογένεια του και τη δική σου το έχεις συζητήσει; Επίσης επαφές με αλκόολ είναι πολύ κακή ιδέα αν θέλεις να κάνεις παιδί. Πόσο μηνών είσαι; Θέλεις να το κρατήσεις ασχέτως του αν θα είναι δίπλα σου;

---

Quote:

---

Originally Posted by ioudinthi

Τι λες ρε κοπέλα τώρα;
Τέτοιο πακέτο σου έσκασε;
Εγώ πιστεύω πως η κατάθλιψη υπάρχει αλλά δεν είναι ο λόγος αυτός σε καμία περίπτωση. Κράξιμο έφαγε από γονείς, και εννοείται πως μιλάμε για παλιό χαρακτήρα.
Το παιδί κράτησε το εάν το θες αλλά το σκέφτηκες καλά;
Είναι σκληρό να το μεγαλώσεις μόνη. Ίσως νιώθεις πως η ευκαιρία να γίνεις μάνα είναι αυτή, αλλά ήταν επιπόλαιη και η δική σου στάση απέναντι σε αυτή τη σχέση. Πώς πας για παιδί με έναν άντρα που δε τον ξέρεις καν ένα χρόνο; Εδώ μενουμε χρόνια με τον άλλον και μετά γίνεται ένα μπαμ και λες "καλά αυτός είναι αυτός που αγάπησα και έζησα?"
Τι να πω. Εγώ θα τον έσκιζα. παντως

---

Σε αυτες τις ηλικιες (35 κ 40 ετων) ολα γίνονται πιο γρηγορα. Ιδιως μαλιστα οταν λογω καραντινας απο τον πρωτο μηνα σχέσης, εμενα στο σπιτι του. Ημασταν καθε μερα μαζι. Στους 10 μηνες που μου είπε να προχωρήσουμε κ να κανουμε παιδι, ομολογω δεν μου φανηκε νωρις. Ενιωθα σαν να τον ξέρω 2 χρονια.. Το θεμα ειναι πως αυτος επηρεαστηκε απο την οικογενεια του, ολα αλλαξαν οταν πηγε εκει. Οσο ηταν στην Αθηνα ηταν αψογος απέναντι μου. Ελεγε θα μου κανει προταση, ελεγε πως ο γαμος μαζι μου δεν τον φοβιζει, μετρουσε σε ποσους μηνες θα γεννηθει το παιδί αν ειχα μεινει εγκυος.. Κ δυστυχως εμεινα με την πρωτη προσπαθεια. Επεσα σε παλιοοικογενεια, τον επηρεασαν κ αυτος δεν ενδιαφερεται πλεον, δεν ηρθε καν Αθηνα να με δει να συζητησουμε. Απλα με εγκατελειψε... Ειναι ο,τι χειροτερο μπορεί να συμβει σε γυναικα, ποσο μαλλον οταν αυτη η εγκυμοσυνη δεν ηρθε απο ατυχημα, ηταν σχεδιασμενη, καναμε ονειρα μαζι..

Quote:

---

Originally Posted by MrsD

Καλησπερα.
Θελω να μοιραστω μαζι σας ενα θεμα πολυ σοβαρο καθως δεν ξερω πώς να το διαχειριστω. Ημουν σε μια σχεση 10 μηνες, αυτος ετων 40 κ εγω 35. Λογω της καραντινας, μειναμε μαζι πολυ σύντομα, με αποτελεσμα η σχεση μας να εξελιχθει με γρηγορους ρυθμους. Τα πηγαιναμε πολυ καλα, δεν τσακωνομασταν σχεδον ποτε, κ οι 2 βλεπαμε σοβαρα τη σχεση, γνωρισε ο ενας την οικογένεια του αλλου κ ολα εδειχναν να προχωρανε πολυ όμορφα. Τον Ιουλιο άρχισε να μου εκφραζει πως εχει αγχος για τη δουλεια και τα οικονομικα του, τον στηριξα, ημουν συνεχεια διπλα του. Δεν μπορουσα καν να υποψιαστω οτι εχει κατάθλιψη.. Ηταν πολυ τρυφερος απεναντι μου, μου ειπε πως θελει να βαλουμε μπρος για παιδακι μετα τις διακοπες κ να προχωρησουμε τη σχεση μας. Ημουν τρισευτυσμενη..
Στα τελη ιουλιου πηγαμε στο μερος απο οπου καταγεται για διακοπές κ μεναμε στους γονεις του. Τις πρωτες μερες ηταν πολυ καλα, εδειχνε χαρουμενος.. Μου ζητησε να εχουμε ελευθερες επαφες για να κανουμε μωρακι κ συμφωνησα καθως ημασταν πολυ ευτυχισμενοι. Τις επομενες μερες άρχισα να καταλαβαινω οτι δεν ηταν πολυ καλα. Ηθελε να κοιμαται πολύ, στην παραλια καθομασταν 2 ωρες γιατι κουραζοταν, έπινε αρκετο αλκοολ, δεν ηθελε να βγαινουμε βολτα. 2-3 μερες μετά μου αποκαλυψε οτι εχει καταθλιψη απο μικρος κ παιρνει φαρμακα. Σοκαριστηκα! Δεν ηξερα πως να το διαχειριστώ. Δεν ειχα κανενα δειγμα τοσους μηνες! Τον αγαπαω πολυ, ήθελα να τον στηριξω κ να τον βοηθησω.. Εκεινος ηταν πολυ εκδηλωτικος μαζι μου, ελεγε πως πρωτη φορα του δειχνουν τοση αγαπη κ πως ημουν η ζωη του κ αλλα τετοια.. Θα γυρνουσαμε Αθηνα μια βδομαδα μετά. Κανονισε με τη δουλεια του να δουλεψει σε γραφειο συνεργαζομενης με τη δικη του εταιριας κ μια μερα πριν αναχωρησουμε μου αποκαλυψε πως θα μεινει εκει κ θα δουλευει απο κει. Δεν μου ζητησε τιποτα, ουτε να ειμαστε μαζι απο αποσταση ουτε να τον περιμενω να νιωσει καλυτερα.. Τιποτα. Απλα με αφησε να φυγω μονη.. Ειπε πως νιωθει ασφαλεια εκει κ θα μεινει.
Την επομενη μερα γυρισα σπιτι κ εκανα τεστ εγκυμοσυνης. Ηθελα να ξερω αν εχω ακομα εκκρεμοτητες μαζι του. Το τεστ βγηκε θετικο. Του ειπα πως ειμαι εγκυος κ δεν θέλει ουτε να με ξερει. Ειπε πως δεν με αγαπάει, δεν θα ξαναειναι ποτε μαζι μου κ δεν θελει καμια αναμειξη με το παιδι. Επειδη τις πρωτες μερες δεν με πιστευε για την εγκυμοσυνη, επικοινωνησα με την οικογενεια του κ τους εστειλα εξεταση. Δεν ενδιαφερθηκε κανεις τους.
Αυτη τη στιγμη είμαι μονη, εγκυος κ δεν ξερω τι να κανω.. Σταματησαμε καθε επικοινωνια εδω κ αρκετες μερες.
Θα ηθελα την αποψη σας. Πιστευετε οτι μπορει να ξεπερασει το καταθλιπτικο επεισόδιο κ να ξαναγυρισει? Η να το παρω αποφαση κ να προχωρησω μονη μου? Το παιδι θα το κρατησω..

---

καλησπερα.
δεν πιστευω οτι αυτο που εχει ειναι καταθλιψη. πιστευω οτι εχει κατι ακομα πιο βαρυ.
δεν μπορει επειδη εχει καταθλιψη να σου λεει να κανετε αμεσα παιδι, να ζηταει να μην παρετε μετρα αντισυλληψης και μολις εμεινες εγκυος να κανει οτι δεν σε ξερει.
ειναι πολυ ασταθης, κι αυτο κατα την γνωμη μου δεν ειναι θεμα χαρακτηρα, αλλα καποιων παθησεων...
και να ξαναγυρισει, τι να τον κανεις;
του εχεις εμπιστοσυνη οτι δεν θα στα ξαναγυρισει;

κατα την γνωμη μου, πρεπει να αποφασισεις οριστικα, αν θα εκανες αυτο το παιδι ακομα και εντελως μονη, και ετσι να προχωρησεις.
αν θα το κανεις, να του στειλεις εξωδικα για να εχει το παιδι οικονομικη στηριξη απο τον βιολογικο του πατερα. οχι για σενα, αλλα για να στηριξεις το δικαιωμα του παιδιου. οσο για το προσωπικο, να μην του ζητησεις απολυτως τπτ για σενα. να μην καταδεχτεις,
αν εχει αντιρρησεις, ας κανει dna. πλεον, υποχρεωνουν τους αδιαφορους πατεραδες και αναλαμβανουν θελουν δε θελουν, αυτα που τους αναλογουν.

@MrsD για μενα, αφού αυτός είναι αμέτοχος σε όλο αυτό, η απόφαση για το παιδί είναι δική σου. Και αυτός, ως πατέρας του παιδιού θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Τι να πω; Είναι τόσο δύσκολη η ψυχική του κατάσταση; Δεν μπορώ να το ξέρω. Το θέμα με τα χάπια και το αλκοόλ να το συζητήσεις οπωσδήποτε με τον γυναικολόγο σου και άμεσα πάντως. Η οικογένεια του απλώς αχαρακτήριστη. Πάλι καλά που έχεις τους δικούς σου να σε στηρίζουν.

@Remedy συμφωνώ

Quote:

---

Originally Posted by MrsD

Σε αυτες τις ηλικιες (35 κ 40 ετων) ολα γίνονται πιο γρηγορα. Ιδιως μαλιστα οταν λογω καραντινας απο τον πρωτο μηνα σχέσης, εμενα στο σπιτι του. Ημασταν καθε μερα μαζι. Στους 10 μηνες που μου είπε να προχωρήσουμε κ να κανουμε παιδι, ομολογω δεν μου φανηκε νωρις. Ενιωθα σαν να τον ξέρω 2 χρονια.. Το θεμα ειναι πως αυτος επηρεαστηκε απο την οικογενεια του, ολα αλλαξαν οταν πηγε εκει. Οσο ηταν στην Αθηνα ηταν αψογος απέναντι μου. Ελεγε θα μου κανει προταση, ελεγε πως ο γαμος μαζι μου δεν τον φοβιζει, μετρουσε σε ποσους μηνες θα γεννηθει το παιδί αν ειχα μεινει εγκυος.. Κ δυστυχως εμεινα με την πρωτη προσπαθεια. Επεσα σε παλιοοικογενεια, τον επηρεασαν κ αυτος δεν ενδιαφερεται πλεον, δεν ηρθε καν Αθηνα να με δει να συζητησουμε. Απλα με εγκατελειψε... Ειναι ο,τι χειροτερο μπορεί να συμβει σε γυναικα, ποσο μαλλον οταν αυτη η εγκυμοσυνη δεν ηρθε απο ατυχημα, ηταν σχεδιασμενη, καναμε ονειρα μαζι..

---

ποια οικογενεια του, καλη μου;
ειναι δυνατον, για 40 χρονων ανθρωπο, να ριχνεις την ευθυνη στην οικογενεια, αν ελεγε και εκανε ο,τι ναναι;;
εαν επετρεψε να τον επηρεασει η οικογενεια του, εκεινος εχει την ευθυνη.
η οικογενεια, μπορει να ειχε οποιαδηποτε αποψη για σενα ή για την σχεση σας. εκεινος οφειλε να κανει αυτα πουε λεγε, οχι αυτα που του υπαγορευει οποιοσδηποτε.

υπαρχει περιπτωση ομως, η κατασταση της ψυχικης του υγειας να ειναι σοβαρη, και η οικογενεια να εχει την επιμελεια του.. μονο ετσι μπορει να εξηγηθει τετοια αντιδραση.
για το θεμα με τα χαπια και την εγκυμοσυνη, ζητα του τις ακριβεις συνταγες των φαρμακων του, και ρωτα τον γυναικολογο σου, αν υπαρχει καποια περιπτωση να επιδρουν τα χαπια του στην εγκυμοσυνη.

Εμένα αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι πως δέκα μήνες που ζούσατε μαζί δεν είδες συμπτώματα κατάθλιψης;δεν είδες κάτι στη συμπεριφορά του που να σου κινήσει υποψίες. Για αυτό πιστεύω πως έπαιξε ρόλο η οικογένεια.