Κρίση μέσης ηλικίας ή κάτι άλλο; Οτι και να είναι... life sucks!
Γεια σας φίλοι μου
Εβαλα στον τιτλο για κρίση μέσης ηλικιας
Χωρις βέβαια να ξέρω αν είναι αυτο το πρόβλημα μου ή κάτι άλλο.
Απλα ώντας γύρω στα 40 και ζώντας στο εξωτερικό 7 χρόνια τώρα,
νιώθω μια πλήρη απόγνωση για το πως εξελίσσεται η ζωή μου.
(Ναι στο εξωτερικό δεν είναι πάντα ρόδινα, μην ακούτε αυτά που λένε)
Δεν ξέρω αν μου παίζει παιχνίδια το μυαλό μου,
αν δηλαδή ζω σε ένα matrix ή είναι μια πραγματικότητα όλο αυτό,
αλλά η οικονομική φτώχεια την οποία ζώ απο μικρό παιδί (και συνεχίζω να ζω)
με έχει εξαντλήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε πλέον εχω αποκτήσει χρόνιο στρες,
κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, φοβίες, αντικοινωνικότητα,τάσεις αυτοκτονιας
και ότι αλλο μπορει να φανταστεί κανείς.
Να πω ότι όλη τη ζωή μου ήμουν εργασιομανής.
Ίσως σε μια προσπάθεια να εξέλθω απ τη ζώνη της φτώχειας.
Εγινα εμμονικός θα έλεγα με αυτό το πράγμα.
Κι όταν λέω να βγω απ’τη φτώχεια δεν εννοώ να γίνω δισεκατομμυριούχος
αλλά τουλάχιστον να μη αγωνιώ αν έχω να πληρώσω φαγητό & νοίκι κάθε μήνα.
Δεν νομίζω ότι είναι και τόσο παράλογη απαίτηση αυτή.
Κι όμως αυτό το απλό πράγμα δεν το έχω καταφέρει ακόμα στα 40 μου.
Μετά απο τόσες σπουδές, δουλειές, πρότζεκτς κλπ
παραμένω ακόμα στο μηδέν ή τουλάχιστον πολύ κοντά σε αυτό.
Εχω σχηματίσει την εντύπωση ότι ο χωρος της εργασίας ειναι μια ζουγκλα.
Αν είσαι υπάλληλος η εταιρεία σε αντιμετωπίζει σαν ένα αναλώσιμο σκουπίδι.
Τουλάχιστον στις χώρες που έχω ζήσει.
Ιδιαιτέρα αν δεν έχεις αυτό που ονομάζω εξελικτικό σωματότυπο.
Και στο εξωτερικο το νοιώθω αυτο... η μόνη διαφορά με Ελλάδα είναι
τουλάχιστον στο εξωτερικό μπορείς να βρεις δουλεια χωρις γνωστό, αν προσπαθήσεις αρκετά.
Και όταν τη βρεις αυτή τη δουλειά έχεις πάντα το φόβο της απόλυσης
γιατί βλέπεις ότι το σύστημα δεν ενδιαφέρεται για το τι δουλειά τους παράγεις,
αλλά για το αν καθυστέρησες 10 λεπτά μια μέρα... ανοησίες δηλαδή.
Αν πάλι κάνεις δικιά σου δουλειά, εχεις τις γνωστές φοβίες για το αν θα βγει ο μήνας.
Δηλαδή μπρος γκρεμος και πίσω ρεμα.
Ολη αυτή η κατάτασταση τόσα χρόνια με εχει εξαντλήσει
σε τέτοιο βαθμό που έχω γίνει δυσλειτουργικός.
Τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι ακόμα και να σηκωθω απ το κρεβάτι.
Σαν να έχει νεκρώσει το σώμα μου.
Πέρασα όλο το καλοκαίρι κλεισμένος στο δωμάτιο και κοιτώντας το ταβάνι.
Και τα πράγματα γίνονται ολοένα και χειρότερα και χειρότερα.
Τώρα για παράδειγμα ψάχνω πάλι δουλεια κι δεν εχω διάθεση ουτε βιογραφικά να στείλω.
Συν ότι το να βρεις δουλειά γίνεται ολοένα και πιο δυσκολο κάθε χρόνο.
Σκέφτομαι πάλι ότι θα περάσω τα ίδια όπως παλιά.
Η άλλη λύση, να ξεκινήσω και πάλι δικιά μου δουλειά, θέλει κεφαλαιο
και κυρίως καθαρό μυαλό το οποίο δεν έχω
λόγω της κατάθλιψης και του στρες που περνάω.
Σκέφτομαι το μελλον και με πιάνει τρομος.
Πως θα αντέξω αυτή την κατάσταση στα 50, τα 60 και τα 70;
Ολο αυτό μου έχει καταστρέψει τη ζωή.
Ούτε οικογένεια μπορώ να κάνω γιατί πως θα ανταπεξέλθω;
Γενικά ο κόσμος μας πάει απ το κακο στο χειρότερο.
Δεν ξέρω αν φάρμακα ή συνεδρίες θα βοηθουσαν
αλλά κάποιες συμβουλευτικες υπηρεσίες που έχει εδω
μου είπαν ότι το πρόβλημα μου ειναι περισσότερο πρακτικό
παρά εγκεφαλικο. Με την έννοια ότι αν δεν έχεις λεφτά στρεσάρεσαι.
Αυτό δυστυχώς αν ισχύει είναι ακόμα χειρότερο διότι
αν ήταν απλά ψυχολογικό θα υπήρχε κάποια ελπίδα.
Να είστε ολοι καλά...
