Το ότι κάθε μέρα σκέφτομαι μήπως είναι η τελευταία του.
Το ότι με κάθε εξέταση μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα η καρδιά μου πάει να σπάσει από την αγωνία.
Το ότι βλέπω έναν δυνατό άνθρωπο να γίνεται κάθε μέρα η σκιά του πρότερου εαυτού του.
Κάθε σύμπτωμα, κάθε ταλαιπωρία, θα ήθελα να την είχα εγώ και όχι εκείνος. Και δε λέω μεγάλα λόγια, δεν μπορώ να εξοικειωθώ με την ιδέα, το παλεύω και δε βλέπω να τα καταφέρνω καλά. Μπροστά του είμαι μία άλλη, όλο ελπίδα, όλο λόγια δύναμης, όλο και όλο. Και νιώθω να ψεύδομαι και να είμαι ηθοποιός.
Πήγα σε ψυχοθεραπευτή/ψυχίατρο, μου είπε ότι δεν έχω κατάθλιψη και ότι οποιαδήποτε στη θέση μου, με το ιστορικό μου και το παρόν μου με όλες του τις παραμέτρους (δε τις αναφέρω όλες γιατί θέλω ένα Α4 ποστ), θα ένιωθε έτσι. Γιατί αισθάνομαι ότι εγώ έχω κατάθλιψη όμως;
