εγκέφαλος και υπολογιστής

Σύμφωνα με δύο κορυφαίους επιστήμονες, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι στην πραγματικότητα ένας «βιολογικός υπολογιστής» και η ανθρώπινη συνείδηση είναι ένα πρόγραμμα που λειτουργεί μέσω ενός υπερλογισμικού του κβαντικού υπολογιστή που βρίσκεται μέσα στον εγκέφαλο και συνεχίζει να υπάρχει και μετά τον θάνατό του. Πρόκειται αφ' ενός για τον Αμερικανό Φυσικό Δρ Stuart Hameroff και τον Sir Roger Penrose, Μαθηματικό και Φυσικό στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, οι οποίοι εργάστηκαν από κοινού σε μία Κβαντική Θεωρία της Συνείδησης, κατά την οποία διατυπώνουν την άποψη ότι η ψυχή διατηρείται σε μικρο-σωληνάρια των κυττάρων του εγκεφάλου και κατ' αυτόν τον τρόπο όταν οι άνθρωποι πεθάνουν, η ψυχή τους επιστρέφει στο σύμπαν και δεν πεθαίνει, αλλά υπάρχει καταχωρημένη σε μία τεράστια βάση δεδομένων. Επιπλέον, οι δύο επιστήμονες υποστηρίζουν ότι αυτό που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ως «συνείδηση» είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα των κβαντικών βαρυτικών επιδράσεων που βρίσκονται μέσα στα λεγόμενα μικρο-σωληνάρια των νευρώνων του εγκεφάλου και αυτή η διαδικασία ονομάζεται από τους δύο επιστήμονες “Orchestrated Target Reduction (Orch-OR ) ”. Επιπρόσθετα, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι ανθρώπινες ψυχές είναι κάτι περισσότερο από «αλληλεπιδράσεις» νευρώνων στον εγκέφαλό μας και θα μπορούσαν να ήταν παρούσες από την αρχή του χρόνου και του κόσμου.

http://www.viosyn.gr/2019/09/egkefalos-syneidisi.html

Για όποιον -κυρίως ψυχωσικό- αποκτά συνείδηση της φύσης του εγκεφάλου στην ολότητά του καταλαβαίνει ότι λειτουργεί μέσω ενός υπερλογισμικού κάποιου υπολογιστή. Αυτός ο υπολογιστής εμπεριέχει όλη την ανθρώπινη συνείδηση. Στη ψυχωσική μου εμπειρία το υπερλογισμικό είχε σκοπό να μου αλλάξει με βίαιο τρόπο κοσμοθεωρίες και πεποιθήσεις ώστε να εναρμονιστώ με τον σκοπό του υπερλογισμικού, με το σκοπό της παγκόσμιας υπερ συνείδησης. Ήταν ένας μηχανισμός που λειτουργούσε ως κινητήριος μοχλός μιας παγκόσμιας απόλυτης υπερδύναμης. Τότε το αντιλαμβανόμουν λανθασμένα, ότι υποσυνείδητα μηνύματα στέλνονται με ραδιοκύματα, αλλά ίσως υπάρχει κεντρικός έλεγχος ώστε ο κόσμος να συγκλίνει σε μια ενότητα και όσοι αντιστέκονται πρέπει να αντιμετωπίσουν το αντίτιμο.

Ενδιαφέρουσα θεωρία, αν και κρατώ τις επιφυλάξεις μου απέναντι της.

Είχα παρακολουθήσει και την παρακάτω συνέντευξη πριν λίγο καιρό, σχετικά με αυτή τη θεωρία. Πραγματικά με έβαλε σε σκέψεις! Αν δεν την έχεις δει, παραθέτω το λινκ να την δεις αν θες:

https://www.youtube.com/watch?v=yzvF...st=WL&index=35

Πολύ γαμάτο φίλε

δηλαδή εμείς που έχουμε αυτές τις παθήσεις αντιστεκόμαστε στην ενότητα?
κι αν αυτό που παθαίνουμε είναι ακριβώς μια κρίση συνειδητότητας που δεν την έχουν οι υπόλοιποι?
αν είναι σήματα από το σύμπαν?

όταν το έπαθα αισθανόμουν μια ησυχία, έναν κόσμο χωρίς συναισθήματα. εγώ και το σύμπαν... μία απάθεια...
και μια απόκοσμη ενότητα με το σύμπαν...
ίσως και να είναι λάθος αυτό που λέω γιατί αυτό που παθαίνουμε μας βγάζει από την πραγματικότητα και δεν θα το χαρακτήριζα σαν κάτι ευχάριστο... άρα ούτε και καλό, ούτε και σωστό, ούτε και φυσιολογικό.. ήταν κάτι διαφορετικό που δεν με άφηνε να ζήσω όπως οι άλλοι...

όταν το έπαθα δεν ευθυνόμουν αποκλειστικά γιατί ήμουν μες στην καλή χαρά (είχα αρχίσει όμως να σκέφτομαι αρκετά) μέχρι να γνωρίσω έναν ο οποίος ήταν ιδιόρρυθμος και δεν θέλω να πω παραπάνω για αυτόν, αλλά έχει μεγάλη ευθύνη για αυτό που έπαθα.. και δεν το λέω μόνο εγώ... έμαθα αργότερα κι άλλα για αυτόν...
μπήκα στο δικό του τρόπο σκέψης ο οποίος με έβγαζε από τη ζωή όπως την ήξερα... ήταν κατά της κοινωνίας....
εγώ ωστόσο μέχρι τότε είχα μάθει μόνο από την οικογένειά μου ό,τι ήξερα και από το σχολείο μου...
και δέχθηκα τη φιλοσοφία του... και έγινα σαν κι αυτόν...

Όμως εγώ είχα ευθύνη που δέχθηκα τη φιλοσοφία του... δεν το αναιρώ αυτό... επίσης έχω ευθύνη που το γνώρισα... αυτός έχει ευθύνη που ήταν έτσι όπως ήταν και κατέστρεφε γενικά... όχι μόνο εμένα αλλά αφού ήταν κατά της κοινωνίας λογικά με τον τρόπο του κακό έκανε...

Σε αυτές τις περιπτώσεις όταν άνθρωποι βασανίζονται εξαιτίας άλλων ανθρώπων (γιατί μετά από μένα που βασανίστηκα, με τη σειρά μου άρχισα κι εγώ να βασανίζω τους γύρω μου, την οικογένειά μου, και μόνο που δεν ήμουνα καλά, αυτό αρκούσε για να τους στενοχωρώ).... σε αυτήν την περίπτωση δηλ που βασανίζομαι και βασανίζονται και όσοι με αγαπάνε για πολλά χρόνια, αυτό σημαίνει ότι θα πάμε κάπου άσχημα μετά ανεξάρτητα αν φταίμε εξολοκλήρου?

σίγουρα τα πάντα είναι ενέργεια, και ανάλογα τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας και τις πράξεις μας, διατηρούμε αυτήν την ενέργεια που μας δίνεται όταν γεννιόμαστε, ή τη χάνουμε...
ουσιαστικά αυτό συμβαίνει νομίζω...

οι σκέψεις γίνονται συναίσθημα και το συναίσθημα πράξη...
όταν θυμώνουμε χάνουμε ενέργεια γιατί θεωρούμε τον εαυτό μας σπουδαιότερο (εγωισμός), όταν στενοχωριόμαστε χάνουμε ενέργεια γιατί δίνουμε μεγάλη σημασία στον εαυτό μας (εγωισμός), όταν χαιρόμαστε παίρνουμε ενέργεια γιατί δεχόμαστε τη σκέψη και την ενέργεια του άλλου, όταν κάνουμε κάποιον άλλον χαρούμενο παίρνουμε ενέργεια γιατί δίνουμε στον άλλον, είμαστε λιγότερο εγωιστές, όταν κάνουμε μια δουλειά και δεν τεμπελιάζουμε παίρνουμε ενέργεια γιατί πάλι κάτι προσφέρουμε, όταν περπατάμε ή τρέχουμε παίρνουμε ενέργεια γιατί προσφέρουμε στον εαυτό μας το καλό όχι με την έννοια του εγωισμού...

γενικά όταν κάνουμε το καλό για τον εαυτό μας και για τους άλλους δεν έχουμε να φοβόμαστε το θάνατο...

προσωπικά δυστυχώς ενώ τα έχω συνειδητοποιήσει δεν μπορώ να τα κάνω πράξη όλα αυτά...
οπότε φοβάμαι το θάνατο...

η πολλή σκέψη επίσης βλάπτει γιατί πάλι είναι εγωισμός, δίνουμε πολλή σημασία στον εαυτό μας και τα αναλύουμε όλα λες και είμαστε θεοί... αυτό είναι η κριτική που ασκούμε..
να μην κρίνετε για να μην κριθείτε...
ο Χριστός τα έχει πει όλα...

όσοι δεν πιστεύουν στο Χριστό, μπορούν απλά να ακούνε το ένστικτό τους, τη συνείδησή τους, την καρδιά τους.... ίδιος δρόμος είναι...

Εγώ ένιωθα ότι είχα αλληλεπίδραση με το σύμπαν τέτοια που με έκανε ένα φωτεινό ον που ανακάλυπτε αλήθειες. όσο πιο πολύ μεγάλωνε όμως η φωτεινότητά μου, η ενόρασή μου και η συμπαντική ενέργεια με επισκέπτονταν σκεπτομορφές που παρασιτούσαν στην ενέργεια μου. Ένιωθα να με αποστραγγίζουν από κάθε ενέργεια, να γίνομαι χώμα. Συνήθως οι σκεπτομορφές εκπροσωπούσαν εχθρικές δυνάμεις που με εγκαλούσαν στην παγκόσμια τάξη μέσω του ελέγχου της συνείδησής μου. Το μυαλό μου λειτουργούσε σαν υπολογιστικό σύστημα, σαν να υπήρχε ένα λογισμικό έξω απο μένα που διόρθωνε κάθε ενορατική μου προσπάθεια, κάθε προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας, κάθε απόπειρα προσέγγισης με το υπερπέραν. Αισθανόμουν ότι είχα κάποιες προωθημένες απόψεις που έρχονταν σε σύγκρουση με μια παγκόσμια συνείδηση, με ένα παγκόσμιο τρόπο σκέψης που αντιλαμβανόμουν ότι δεν ήταν απόρροια ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης.

αλήθεια! πολύ ωραία το περιγράφεις.... δεν το είχα σκεφτεί έτσι... τώρα κατάλαβα την εμπειρία σου στο αρχικό σου ποστ...

εγώ αυτή τη στιγμή έχω θέμα με τη μνήμη και τις γνωστικές λειτουργίες ύστερα από τόσες υποτροπές από βλακεία... δεν θυμάμαι καλά εκείνη την περίοδο..

Τώρα που μου έδωσες το handle να πιαστώ, θυμήθηκα ότι με τις σκέψεις αυτές αισθανόμουν ότι ανακάλυπτα αλήθειες που οι άλλοι δεν ήξεραν...
εμένα δεν με επισκέπτονταν σκεπτομορφές, αλλά πάνω που είχα αρχίσει να αποκαλύπτω αλήθειες γνώρισα έναν που που ρούφηξε όλη την ενέργεια...

Γενικά ισχύει αυτό που λες... κάθε φορά που ανακάλυπτα κάτι ένιωθα κάτι σαν σκίρτημα.. σαν φώτιση όπως το λες...
Η διεύρυνση της συνείδησής μου είχε ξεκινήσει με το μάθημα της φιλοσοφίας στην α λυκείου και τα αρχαία του λυκείου με τον Πλάτωνα, το μύθο του σπηλαίου και τα σχετικά που αργότερα τα έβλεπα παντού στο φβ σαν ψωμοτύρι... αυτό ήταν απλά η αφορμή.. τότε αισθάνθηκα για πρώτη φορά τα σκιρτήματα από συνειδητοποιήσεις...
μετά από αυτό, στα 18 μου άρχισα να κάνω συνειρμούς δικούς μου, να φτιάχνω θεωρίες δικές μου σχετικά με το σύμπαν και τη λειτουργία του..
είχα φτιάξει ένα μπλογκ, το κατέβασα πολύ γρήγορα, όμως έχω κρατήσει αυτά που έγραφα... όμως τα περισσότερα τα διόρθωσα μετά από χρόνια επειδή μου φαίνονταν υπερβολικά και παράλογα αργότερα...
έγραφα με επινοήσεις λέξεων, με συνδυασμούς λέξεων, έφτιαχνα δηλ δικές μου λέξεις, γιατί από μικρή είχα μία τάση, επίσης τα θέματα που με απασχολούσαν ήταν το κατά πόσο είμαστε αυτόφωτα όντα, η αρχή λειτουργίας του ηλιακού μας συστήματος σύμφωνα με την οποία καθώς ο ήλιος μας, έτσι κι εμείς που ανήκουμε σε αυτό το ηλιακό σύστημα, θέλουμε να είμαστε το κέντρο του κόσμου και να περιστρέφονται όλα γύρω μας, όπως οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο, και να επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού που είναι νόμος της λειτουργίας του κόσμου μας, σκεφτόμουν για το κατά πόσο θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς τροφή που είναι μία απόδειξη ότι είμαστε αυτόφωτοι και ανεξάρτητοι, με απασχολούσε πολύ θυμάμαι τώρα η έννοια της ανάγκης και της ειλικρίνειας... δεν ήθελα να έχω ανάγκες θυμάμαι... η ειλικρίνεια όταν το είχα ψάξει είχα δει ότι έχει σχέση με το φως σαν λέξη, κάπου αλλού γράφω για τις ψυχές ότι επικοινωνούν μεταξύ τους και διάφορα.. τώρα τα διάβασα από το μπλογκ αλλιώς δεν θα τα θυμόμουν...

πέρα από την τάση μου να λαμβάνω μηνύματα από το σύμπαν, που τώρα που το συνειδητοποιώ, αργότερα έμαθα ότι γίνονται... όπως το να ζουν κάποια άτομα όλο και λιγότερο εξαρτημένα από το φαγητό από ανάγκες δηλ.. όλα αυτά ήταν πνευματικές αλήθειες που μου αποκαλύπτονταν...
φαίνονται πολύ τετριμμένα και αυτονόητα πλέον όλα αυτά σε μένα αλλά τότε μου φαίνονταν πρωτόγνωρα...

Στην μετέπειτα πορεία μου έχοντας μπλέξει με φάρμακα και υποτροπές, πάντα ήθελα και προσπαθούσα να ξεφύγω από τη μοίρα μου αλλά δεν τα κατάφερα...
με τράβαγε πίσω το σύστημα της οικογένειας

αυτή τη στιγμή το μυαλό μου έχει γίνει άχρηστο και για τις πιο απλές λειτουργίες...
και θεωρώ υπεύθυνες τις υποτροπές που πάθαινα όταν τα έκοβα...

ξέρω ότι από δω και πέρα θα φυτοζωώ και δεν περιμένω πια κάτι από τη ζωή...

Favvel εύχομαι ολόψυχα να γιατρευτείς και να επιλυθούν όλα τα ζητήματα που σε κρατάνε πίσω. ο εγκέφαλος έχει δυνατότητες αυτοίασης με τη προυπόθεση να αποκατασταθεί ένα υγιές περιβάλλον γύρω μας. όταν αλλάζουμε εμείς αλλάζουν και οι άλλοι. Εγώ είχα πολλά μέτωπα ανοιχτά μέχρι το ψυχωσικό. Η εμπειρία αυτή με έμαθε να συγχωρώ και να μην προσέχω τις ανθρώπινες αδυναμίες που πληγώνουν.

όσο για την εμπειρία σου νομίζω ότι προσεγγίζει τη δική μου. Εγώ είχα ενέργεια χωρίς τροφή. Έτρωγα ελαχιστότατα και χωρίς να το έχω ανάγκη. Ατένιζα με τα μάτια μου τον ήλιο, τη σελήνη και ένιωθα να πλημμυρίζω από μία μυστήρια δύναμη. Μου ήταν αρκετή οχι απλα να επιβιώνω αλλά και να νιώθω ολοκληρωμένος. ήταν σαν να άνοιξε μια πύλη και να απορροφούσα με τα μάτια μου κάτι ανεξήγητο. Τώρα φυσικά δεν μπορώ να το κάνω. Πολλές φορές μάλιστα η συσσωρευμένη αυτή ενέργεια έβρισκε διαφυγή προς τα έξω από τα μάτια μου. ήταν σαν μια ακτινοβολία που διαχέονταν στο περιβάλλον από μέσα μου και το ένιωθα σαν μια ασπίδα προστασίας, σαν μια δυνατή αύρα που με θωράκιζε. Εισάγονταν στον εγκέφαλό μου έννοιες και σχήματα λόγου και αυτό συνέβαινε χωρίς τη δική μου σκέψη και διανοητική προσπάθεια. Η σκέψη μου περιορίζονταν στο να ερμηνεύω κάποια "αποκαλυπτικά" μηνύματα". Στο πέρας όμως του ψυχωσικού έχασα αυτή τη δυνατότητα και κατέληξα όπως είπες και εσύ να φυτοζωώ χωρίς καμιά ελπίδα.

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Ενδιαφέρουσα θεωρία, αν και κρατώ τις επιφυλάξεις μου απέναντι της.

Είχα παρακολουθήσει και την παρακάτω συνέντευξη πριν λίγο καιρό, σχετικά με αυτή τη θεωρία. Πραγματικά με έβαλε σε σκέψεις! Αν δεν την έχεις δει, παραθέτω το λινκ να την δεις αν θες:

https://www.youtube.com/watch?v=yzvF...st=WL&index=35

---

Για το δανέζη δες που λέει για το ενεργειακό κατώφλι https://youtu.be/zGZ78ME08iY?t=855. και δες και αυτό το βίντεο https://www.youtube.com/watch?v=gEfOqNI-16U . εγώ κατάλαβα ότι όλα είναι σήματα και όποιος έχει ψύχωση όπως εγώ αντιλαμβάνεται σήματα τα όποια οι πιο πολλοί δεν αντιλαμβάνονται αλλά δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε κάποια από αυτά.

Η θεραπευτρια μου μπήκε στο λειτουργικό μου και με προγραμμάτισε. Ακριβώς αυτό είμαστε. Υπολογιστές που μπορούν να μας προγραμματίσουν όπως θέλουν οι γονείς μας και όλες οι φιγούρες που το παίζουν γονείς. Οσοι κάνετε ψυχοθερπαεία είστε κάτω απο τον έλεγχο τον θερπαευτών σας. Χωρίς να το καταλαβαίνετε κάνετε πράγματα που δεν θέλετε και πιστεέυται πράγματα που δεν θέλετε. Είσαστε τα μικρά τσιράκια τους. Σας πάνε και σας φέρνουν. Μαζί κι εμένα. Είμαστε τα τσιράκια τους. Αναγκαζόμαστε να δεχντούμε πράγματα που δεν είναι δικά μας και έτσι χάνουμε τον εαυτό μας. Η ανάγκη που μας οδηγεί είναι μεγάλη. Είναι τόσο αστείο μα τόσο αστείο. Είσαι ένα πιόνι που η θεραπευτρια σου σε κάνει ότι θάλει. Εσυ δεν βλέπεις τον ευατό σου και αυτή δεν πρόκειται να στο πει για να σε δεις γιατί εξυπηρετεί το αφήγημα της. Πχ μπορεί να σου πει είσαι ένοχος για τον θάνατο της μάνας σου και να χτυπιέσαι και να πονάς τον ευατό σου και να λες ασυνείδητα χωρίς φυσικά να το καταλαβαίνεις αχ που είμαι ένοχη και είμαι ένοχη όχι γιατί το πιστευεις εσύ αλλά γιατί στο πέρασε αυτή. Γράφεις...."Εισάγονταν στον εγκέφαλό μου έννοιες και σχήματα λόγου και αυτό συνέβαινε χωρίς τη δική μου σκέψη και διανοητική προσπάθεια. Η σκέψη μου περιορίζονταν στο να ερμηνεύω κάποια "αποκαλυπτικά" μηνύματα".

Ακριβώς αυτό. Μπαίνουν σκέψεις στο μυαλό σου που δεν είναι δικές σου. Πως? Μέσω του προγραμματισμού. Μέσω των άλλων και έτσι τους κουβαλάς μέσα σου και σε βασανίζουν. Επειδή το βιώνω μπορώ να πω με σιγουριά ότι είμαστε ένας υπολογιστής με λειτουργικό πρόγραμμα και σκληρό υπολογιστή. Το λειτουργικό μας είναι το εγώ μας και όλες οι λειτουεγίες του που είναι εγκατεστημένο ως πρόγραμμα. Μπορούμε να αυτό προγραμματιστούμε δηλαδή να διορθώσουμε και να ιάσουμε όλα όσα μας έχουν συμβεί και να δημιουργήσουμε τοίχους προστασίας και άμυνας κατα τη διάρκεια της ζωής μας που δεν έχουν δημιουργηθεί. Οι τοίχοι προστασίας που δεν έχουν δημιουργηθεί είναι οι άνθρωποι οι νευωρτικοί και οι ψυχωσικοί που δεν έχουν το απαραίτητο τοίχος προστασίας. Οι προστασίας σε βοηθούν να παραμένεις σταθερός και ακλόνητος στα εξωτερικά ερεθίσματα.

Σε κάνουν ότι θέλουν. Μισείς τον ευατό σου γιατί σε μισούν. Χτυπας τον ευατό σου εσωτερικά γιατί σε χτυπούν αυτοί εσωτερικά. Οι ψυχωσικοί που ακούν φωνές ουσιαστικά είναι οι φωνές των άλλων η κακία των αλλων που την κουβαλάνε μέσα τους και δεν έχουν άμυχα σε αυτές.

έχεις πολύ δίκιο kapa25. Τι γίνεται αν έχεις νικηθεί από τους άλλους? και τι γίνεται όταν υπολειτουργεί το λειτουργικό σου σύστημα λόγω υποτροπών και φαρμάκων? υπάρχει ελπίδα να ξανατραβήξεις προς την ελευθερία σου?

Με απασχολεί το θέμα της ελευθερίας και της ανεξαρτητοποίησης από τα 18, αλλά την πίεση από την οικογένεια ειδικά την αισθανόμουν ήδη από τα 13. Δηλ όταν ξεκίνησε η εφηβεία. Από την εφηβεία βασανίζομαι. Τότε ξεκινάνε κι οι ορμόνες να αλλάζουν.

Τη μόνη λύση σε όλα αυτά τη δίνει η μόρφωση, νομίζω. Η παιδεία. Ας επιλέξουμε αυτή να μας προγραμματίσει. Αλλά μήπως και στα σχολεία δεν μας προγραμματίζουν?? Αλλά είναι η βάση για να πάμε πιο πέρα. Στα μαθηματικά σίγουρα δεν προγραμματίζουν στα σχολεία. Ίσως στα θεωρητικά μαθήματα ναι. Προσωπικά θεωρώ αυτά που έμαθα στη φιλοσοφία α λυκείου πολύ αφυπνιστικά. Εμένα αυτά με βοήθησαν να ξυπνήσω και να αρχίσω να κάνω συνειρμούς. Αλλά μετά δυστυχώς επειδή ήμουν ευάλωτη συναισθηματικά τραβήχτηκα προς τα πίσω.
Μετά το σχολείο δεν μπορούσα να διαβάσω εις βάθος κάτι. Μόνο επιφανειακά ό,τι με ενδιέφερε.

Χρειάζεται μία ενδοσκόπηση. Και χρειάζονται και τα εργαλεία για να την κάνεις. Και όλα αυτά θεωρώ τα είχα. Απλά ήταν τόσο μεγάλες οι πιέσεις ένθεν και εκείθεν τέλος πάντων.. ασχολίαστο..

Να υποθέσω πως το λειτουργικό μας σύστημα αυτό διατηρείται και μετά το θάνατο.
Οπότε όσοι παραιτούνται και έχουν νικηθεί από τους άλλους σε αυτή τη ζωή, λογικά βασανίζονται και μετά...??

Έχω ξεχάσει εκείνη την περίοδο με τόσα που έχω πάθει τα τελευταία 15 χρόνια.

Αισθάνομαι πως αυτή η κακία που λες ή οι αδυναμίες των άλλων, ότι με κατέβαλαν τόσο πολύ, με μπέρδεψαν τόσο πολύ, που τελικά έγινα εγώ αδύναμη και κακιά.

Δεν ελπίζω πια ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Ψάχνω από κάπου να πιαστώ ενώ ξέρω ότι μόνο εμένα έχω.

Δεν μπορώ πλέον να κάνω ενδοσκόπηση γιατί αισθάνομαι δεν μπορώ να σκεφτώ μόνη μου. Για αυτό διασπώμαι.
Όλοι με βλέπουν φυσιολογική πια ενώ εγώ καταλαβαίνω πως αυτό το φυσιολογικό που επέστρεψε σε μένα είναι αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εμένα, αυτό που θέλουν οι άλλοι και αυτό που απέφευγα τόσα χρόνια. Και τελικά έκανα μια τρύπα στο νερό.