κανουμε καλο η κακο?

αφορμη για την απορια μου ηταν τα απανωτα τοπικ ενος μελους απο εδω...δεν θεωρησα καλο να το συζητησω σε αυτα τα τοπικ,μιας και το θεμα ειναι γενικοτερο και αφορα κι αλλα μελη...

υπαρχουν ατομα που βασανιζονται απο εμμονες ιδες, ιδεοληψιες, δεν ξερω πως αλλιως λεγονται...
η ταση τους ειναι να ερθουν εδω,και να συζητησουν αυτο ακριβως...την προσφατη ιδεα που τους καρφωθηκε δλδ κι οχι κατι γενικοτερο για τα προβληματα τους.
λογικο μιας και φαινομενικα αυτο τους βασανιζει..

η δικη μου απορια ειναι,εαν με το να συζηταμε και να αναλυουμε μαζι τους την συγκεκριμενη εμμονη τους σαν να ηταν μια απολυτα φυσιολογικη απορια και απολυτα φυσιολογικα να καταδυναστευει ολη τους την υπαρξη, τους κανουμε καλο η κακο...

νομιζω πως συμβαινει το δευτερο...εχω την εντυπωση οτι απλα ερεθιζουμε την διαδικασια αυτη και ανακυκλωνουμε το προβλημα τους...
οχι φυσικα οτι τους δημιουργουμε προβλημα απο εκει που δεν υπαρχει,αλλα δεν νομιζω οτι λυνουμε κατι η οτι βοηθαμε, απλα \"βοηθαμε\" στο να μαζοχιζεται το ατομο με την ανακυκλωση σχετικων σκεψεων,αρα να βασανιζεται περισσοτερο....

εχω δει αυτο να συμβαινει εδω και να μην οδηγει σε μια ηρεμοτερη συμπεριφορα αλλα σε μια εξαρση αν μπορω να το πω ετσι,των εμμονών αυτων...

εσεις τι λετε?
αν απαντουσε και καποιος ειδικος, δεν θαταν ασχημα..

Remedy
πολύ καλά έκανες κι άνοιξες αυτό το θέμα, κατά τη γνώμη μου. Το έχω σκεφτεί κι εγώ, καθώς σε διάφορα θέματα που αφορούν έμμονες ιδέες βλέπω πολλά μέλη, στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν, να προσπαθούν να λύσουν τις απορίες/έμμονες ιδέες κάποιου μέλους.

Δεν έχω απαντήσει ποτέ σε κάτι τέτοιο, παλαιότερα μάλιστα είχα πει σε ένα μέλος να απευθυνθεί σε ψυχολόγο καθώς δεν θα βρει λύση έτσι στο πρόβλημά του.

Έχω διαβάσει μάλιστα ένα βιβλίο, που ανάμεσα σε άλλα, έλεγε για ένα παράδειγμα ασθενή με συγκεκριμένη έμμονη ιδέα(σε σχέση με την υγεία του), και ο ψυχίατρός του του είχε συστήσει να μην προσπαθεί να βρει απάντηση στην συγκεκριμένη σκέψη του έτσι ώστε αυτή να αρχίσει σταδιακά να εξασθενεί. Μάλιστα είχε ζητήσει από την οικογένειά του να μην του απαντά στις σχετικές ερωτήσεις του, λέγοντάς του \"ο γιατρός μου είπε να μην σου απαντάω\" και να μην προσπαθεί να τον καθησυχάσει πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα-όσο δύσκολο είναι αυτό για την οικογένεια να αρνείται κατά μία έννοια την βοήθεια στον δικό τους άνθρωπο.
Έλεγε ότι ο καθησυχασμός μειώνει την ανησυχία προσωρινά, αλλά η ένταση γρήγορα μεγαλώνει και απαιτεί περισσότερη ανακούφιση με το πέρασμα του χρόνου. Κάτι σαν τον εθισμό...

Καλό θα ήταν να ακούσουμε και την άποψη ενός ειδικού πάνω σε αυτό για να μπορούμε να είμαστε περισσότερο βοηθητικοί και να μην κάνουμε κακό άθελά μας σε κάποιο μέλος.

Προσωπικά πολύ θα ήθελα να απαντήσει κάποιος ειδικός πάνω σ\'αυτό.
Γνώμη μου είναι πως σίγουρα δε βοηθάμε ουσιαστικά,αλλά έχω το εξής δίλλημα αν βοηθάμε μόνο στην εκτόνωση της στιγμής ή στην στιγμιαία πάλι αποδοχή του ατόμου τη στιγμή που δε μπορεί να βρει άτομο να συζητήσει αυτά που σκέφτεται.

Οι σκέψεις υπάρχουν κ θεριεύουν μέσα του,είναι καλό να εξωτερικευθούν ή όχι?Κ αν εξωτερικευθούν πως να αντιμετωπιστούν?
Πως πρέπει να αντιδράσουμε όταν ένα άτομο είναι σε οριακό επίπεδο?Να τον προσγειώσουμε?προσγειώνετ� �ι εκείνη τη στιγμή?ή να του αποδείξουμε το παραλογο?κ αν ακόμα δεν απαντήσουμε καθόλου στις εμμονές του,θα είναι καλύτερο γι΄αυτόν ή θα νιώσει περισσότερη απόρριψη με όλες αυτές τις σκέψεις να μεγαλώνουν επικύνδυνα μέσα του χωρίς κανένα στοπ απόδειξης ότι δεν ισχύουν?

Πολλά ερωτηματικά που πιστεύω πως μόνο ένας ειδικός θα μπορούσε να απαντήσει πιο υπεύθυνα.

Το να βλέπεις πως δεν είσαι ο μοναδικός που αισθάνεται έτσι δεν είναι βοηθητικό;Προσωπικά πολλές φορές νόμιζα ότι διάβαζα τον εαυτό μου.Αυτός που υποφέρει απο τα ίδια θα σε καταλάβει εκτός απο τον ειδικό

Quote:

---

Originally posted by giota
Το να βλέπεις πως δεν είσαι ο μοναδικός που αισθάνεται έτσι δεν είναι βοηθητικό;Προσωπικά πολλές φορές νόμιζα ότι διάβαζα τον εαυτό μου.Αυτός που υποφέρει απο τα ίδια θα σε καταλάβει εκτός απο τον ειδικό

---

πιστευω οτι σιγουρα ειναι βοηθητικο.
αλλα ειναι αλλο να σου πει καποιος \"κι εγω εχω κανει τετοιεςσκεψεις,μην ανησυχεις, εγω ειμαι πια καλα και βοηθηθηκα με αυτον κι αυτον τον τροπο\" η \"ακομα ταλαιπωρουμαι αλλα νοιωθω ετσι, εχω κανει αυτα τα βηματα\" κλπ
και ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΛΛΟ να καθεται να σου λεει οτι πραγματικα συμφωνει κι αυτος οτι το πρασινο σαμιαμιδι με την καφε βουλα στο αριστερο ματι, δεν υπαρχει στον νομο φθιωτιδας κι αν δεν το πιστευεις, ειμαι διατεθιμενος να παμε σαφαρι μαζι για να το διαπιστωσουμε\"....

νομιζω οτι η δευτερη αντιμετωπιση χωνει τον ασθενη πιο βαθια στο προβλημα του, ασχετως αν παροδικα σε ευχαριστει θερμα που συνεριζεσαι εναν προβληματισμο που κι ο ιδιος αναγνωριζει οτι ειναι εκτος....γενικα εκτος...

Remedy,
η απορία που εκφράζεις αποτελεί πράξη ευθύνης. Την συμμερίζομαι και ...περιμένω να ακούσω κάποιον ειδικό να μας πει τι πρέπει να κάνουμε σε ανάλογες περιπτώσεις.

Remedy δεν μιλάμε για σαμιαμίδια αλλά προσωπικά αυτά που αισθανομαι σε περιόδους που υποτριπιάζει η κατάθλιψη πάντα νόμιζα ότι ήμουν σε ένα σκοτεινό τούνελ ένιωθα πλήρη απραξία δεν ήθελα να βγαίνω απο το σπίτι δεν ενδιαφερόμουν για τον εαυτό μου ήθελα να είμαι όλη μέρα ξαπλωμένη συμπτώματα που νομίζω έχουν ειπωθεί και απο άλλους.Οταν δεν μπορεί να σε καταλάβει η οικογένειά σου γιατί μπορούν να φανταστούν τι περνάς.

Quote:

---

Originally posted by giota
Remedy δεν μιλάμε για σαμιαμίδια αλλά προσωπικά αυτά που αισθανομαι σε περιόδους που υποτριπιάζει η κατάθλιψη πάντα νόμιζα ότι ήμουν σε ένα σκοτεινό τούνελ ένιωθα πλήρη απραξία δεν ήθελα να βγαίνω απο το σπίτι δεν ενδιαφερόμουν για τον εαυτό μου ήθελα να είμαι όλη μέρα ξαπλωμένη συμπτώματα που νομίζω έχουν ειπωθεί και απο άλλους.Οταν δεν μπορεί να σε καταλάβει η οικογένειά σου γιατί μπορούν να φανταστούν τι περνάς.

---

giota
νομιζω πως δεν εγινα κατανοητη σε σενα...
εγω δεν μιλω γιαανταλλαγη εμπειριων σε κοινα προβληματα, για συζητηση με συμπασχοντες δηλαδη, για τα συμπτωματα της καταθλιψης πχ η του πανικου κλπ...
εγω μιλαω ειδικα και εμμονες και ιδεοληψιες η ακομα και για παρανοικες σκεψεις και κατα ποσο θα πρεπει να ενθαρρυνουμε μια κουβεντα πανω σε αυτες...

Remedy
πολύ ώριμη η παρατήρησή σου...

Εδώ είναι ένα φόρουμ ψυχολογικής υποστήριξης. ΄Έχω λάβει (και συνεχίζω να λαμβάνω) και έχω δώσει (πιστεύω) βοήθεια εδώ μέσα.
Όμως δεν είμαι ειδικός. Και για το λόγο αυτό μπορεί να πω κάτι το οποίο τον άλλο να τον βλάψει. (Πολλές φορές αναρρωτήθηκα μήπως είπα κάτι που δεν έπρεπε σε μέλη που ζητούσαν βοήθεια).

Οπότε καλό είναι, να προσπαθούμε να μην ενεργούμε σαν \"ειδικοί\" γιατί δεν είμαστε, αλλά υποστηρικτικοί, όπως λες. Τώρα, μερικές φορές δεν είναι πάντα τόσο εύκολος ο διαχωρισμός αυτών των δύο.
Και σαν μη ειδικοί, δεν μπορόύμε να τα διαχωρίσουμε πάντα.

Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, ακόμα και ένας ειδικός, μέσω του φόρουμ, δεν είναι θεμιτό να πει αυτά που θα έλεγε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε μια συνεδρία πρόσωπο με πρόσωπο, γιατί, ενώ πρόθεσή του θα είναι να βοηθήσει, μπορεί και να βλάψει.

Την ίδια ακριβώς απορία είχα και εγώ αυτές τις μέρες με αφορμή τα θέματα συγκεκριμένου μέλους.

Τελικά κάνω καλό ή κάνω κακό?
Προσπάθησα να βοηθήσω με τον τρόπο που έκρινα εκείνη την ώρα καλύτερο, αλλά χωρίς να είμαι ειδικός, δεν ξέρω αν ήταν όντως ο καλύτερος.

Με προβλημάτισε το αν το να απαντήσω στις επίμονες ερωτήσεις θα λειτουργούσε σαν παυσίπονο εκείνη την στιγμή, χωρίς να λύνει βέβαια το πρόβλημα, που μόνο ένας ειδικός μπορεί να λύσει.

Το ερώτημα που όμως ακολούθησε είναι, μήπως τελικά το επιδεινώνει σε βάθος χρόνου?

Πραγματικά το να θέσει ένας ειδικός την γραμμή σε τέτοιες περιπτώσεις, θα ήταν βοηθητικό για όλους μας.

Απο την προσωπική μου εμπειριά με ιδεοληψίες, έχω διαπιστώσει τα εξής.

Για κάθε σκέψη υπήρχε μια αντι - σκέψη.
Μια αντι- σκέψη, ήταν το προσωτρινό αντίδοτο για την σκέψη και με ηρεμούσε εκείνη την ώρα.

Οσο παρήγαγα αντι- σκέψεις, ο εγκέφαλός μου παρήγαγε όλο και νέες σκέψεις.
Οπότε κι εγώ έπρεπε να εφεύρω νέες αντισκέψεις.

( ΩΣΤΟΣΟ, παρά το οτι έμπαινα σε ένα διαφορετικό λούκι σκέψεων, τουλάχιστον, κάτι άλλαζε, είχα εξοντώσει τις παλιές κι αυτό ήταν αρκετά ανακουφιστικό απο το να τις υπομένω τις ίδιες πάνω απο το κεφάλι μου που ένιωθια οτι με τρέλαινε!)

Σαν την λερναία ύδρα, που αν της κόψεις το κεφάλι, πολλαπλασιάζεται. Απο την άλλη, αν δεν της το κόψεις, σου ορμάει και σε κατασπαράζει!!

Εναν τέτοιο καυτηριασμό του κεφαλιού , μόνο η δουλειά με έναν ειδικό θα επιφέρει.
( αν και στην δική μου περίπτωση δεν επισκέφτηκα ειδικό. Πολύ απλά, κάποια στιγμή ο εγκέφαλός μου κατάλαβε το τροπάρι μου, οτι δηλ θα παράγω ακούραστα αντισκέψεις και... κουράστηκε! )

Αναρωτήθηκα αν στην δεδομένη περίπτωση, το να προσφέρω αντισκέψεις ( όχι δεν είναι έτσι) είναι ωφέλιμο.
Προσωπικά εχω την αίσθηση οτι αν αγνοήσεις έναν άνθρωπο που είναι σε κρίση και σε ρωτά επίμονα, έχοντας αυτοκτονικές ιδέες, μεταφέροντας τη συζήτηση αλλού, θα αποφύγεις να τον βλάψεις αλλά θα τον έχεις βοηθήσει εκείνη την κρίσιμη ώρα?

Μάλλον όχι.

Αυτός ο φόβος μου ήταν που με οδήγησε σε μια διαδρομή αντισκέψεων. Που τελικά δεν ξέρω αν και πόσο βοήθησει καθώς εχω την αίσθηση οτι σε τέτοιες περιπτώσεις το να απογυμνωθεί το άτομο απο την ιδεοληψία απότομα, είναι εξίσου επικίνδυνο.

Απο την άλλη, ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε κάθε ερέθισμα.
Κάτι που έναν θα τον βοηθήσει άλλον θα τον βλάψει, οπότε, κατά πόσο μπορεί να υπάρξει γραμμή, αν όχι εντός ακραίων ορίων ?

Ολα αυτά με προβλημάτισαν , καθώς , όπως κι εσύ, θεωρώ οτι η θεση όσων συμβουλεύουν στο συγκεκριμένο φόρουμ, κάτι φορές είναι εξαιρετικά λεπτή.

Θα το εκτιμούσα κι εγώ αν κάποιος ειδικός θέσει την γραμμή, κάτι που μέχρι τώρα δεν έχει γίνει, έστω και απο τους διαχειριστες.

weird
σχετικά με τις ιδεοληψίες έτσι και σε μένα λειτούργησε η διαδικασία δημιουργίας, καταπολέμησης-επανατροφοδότησης και τέλος παύσης τους, ευτυχώς.
Όμως, δυστυχώς, δεν είναι για όλους έτσι. Αλλά για όλους θέλω να ελπίζω υπάρχει η θεράπεία, αν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες στο περιβάλλον (υποστήριξη), αγωνιστικότητα και εμβάθυνση από το ίδιο το άτομο και επιλογή του κατάλληλου ειδικού.

Όταν ένα - οποιοδήποτε - μέλος με τάσεις αυτοκτονίας ζητά επίμονα βοήθεια, εκεί είναι δίκοπο μαχαίρι, τι κάνει κάποιος;
Πολλές φορές, τις περισσότερες ίσως, από φόβο, μήπως βλάψω, δεν αντιδρώ, ή αντιδρώ εκ των υστέρων, προσφέροντας υποστήριξη. Δε θεωρώ όμως πάλι έτσι ότι είμαι βοηθητική. Αν όλοι αντιδράσουν σαν κι εμένα, τότε το μέλος θα νιώσει απόρριψη, πράγμα που μπορεί να το ωθήσει να κάνει πράξη το χειρότερο σενάριο.

Εκεί νομίζω είναι και ευθύνη του ίδιου του ατόμου που ζητά βοήθεια και νιώθει ότι είναι στο μετάιχμιο να επικοινωνήσει όχι μόνο στο φόρουμ αλλά ΑΜΕΣΑ με τον ειδικό του. Οπότε αυτό είναι ίσως το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να τονίζουμε στον άνθρωπο αυτό οι υπόλοιποι.

Εμείς, καλώς ή κακώς, δεν είμαστε ειδικοί. Αλλά ακόμα και ένας ειδικός, από εδώ μέσα, αν έμπαινε εκείνη τη στιγμή, αλήθεια τι μπορεί να κάνει; Δεν τον έχει απέναντί του, δεν τον γνωρίζει προσωπικά, παρά μόνο από εδώ μέσα. Εκείνη την ώρα, δυστυχως, είναι σαν να περπατάμε όλοι σε τεντωμένο σκοινί!

Δυστυχώς, έχω ακούσει στο εξωτερικό να έχουν συμβεί παρόμοια παραδείγματα και αυτό εντείνει το φόβο μου.

Έγώ άλλο αναρρωτιέμαι για μένα προσωπικά. Πόσο \"ειδικός\" είναι ωφέλιμο (τόσο για εμένα όσο και για τους άλλους) να αφήνω ή να προσπαθώ να είμαι εδώ μέσα (που φυσικά όμως δεν είμαι), αλλά και έξω; Ίσως αυτό μπορεί να αποτελέσει και άλλο θρεντ, δεν ξέρω. Είναι...η νέα μου ιδεοληψία:(

Είναι δίκοπο μαχαίρι, όπως το είπες.

Επίσης καλή η ιδέα να προτείνουμε επίμονα στο μέλος να πάρει τηλ τον γιατρό του.
Εικάζω βέβαια, οτι θα βρει ένα κάρο δικαιολογίες για να μην το κάνει.
Ωστόσο θα το εφαρμόσω.

Απο την άλλη, το θέμα που θέτεις, είναι ιδιαίτερα λεπτό.

Εχω προβληματιστεί κι εγώ πολλές φορές και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό.

Ο κάθενας που δουλέυει ψυχοθεραπευτικά με τον εαυτό του, αποκομίζει κάποιες γνωσεις.
Προσωπικά αποκτησα μια ματιά ψυχαναλυτική, η οποία συχνά με μπέρδεψε σε σχέσεις μου, εκεί έξω.

Μου φαίνεται οτι ακριβώς την ίδια δυσκολία θέσης ορίων που αντιμετωπίζει ένας ειδικός ( στο να λειτουργεί φυσικά κι όχι αναλυτικά τις φορές που θέλει απλά να ζει) αντιμετωπίζει μετά απο ένα στάδιο δουλειάς και έπειτα κι ο θεραπευόμενος.

Ορια που είναι πολύ δύσκολο να τεθούν, ειδικά απο κάποιον που δεν είναι ειδικός, διότι πολλές φορές κι ο ίδιος, δεν έχει επίγνωση, πότε λειτουργεί με τον έναν και πότε με τον άλλο τρόπο.

Νίκο, πραγματικά θα ήθελα την και γνώμη σου πάνω στο θέμα αυτό.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Πόσο \"ειδικός\" είναι ωφέλιμο (τόσο για εμένα όσο και για τους άλλους) να αφήνω ή να προσπαθώ να είμαι εδώ μέσα (που φυσικά όμως δεν είμαι), αλλά και έξω;

---

anwnimi, νομιζω πώς στον χωρο αυτο γνωριζουμε ολοι οτι δεν ειμαστε ειδικοι, αρα κ η αναγκη οσων μπαινουν για να παρουν καποια απαντηση που δεν προερχεται απο ειδικους, αλλα απο ανθρωπους που δεν εχουν εξειδικευμενες γνωσεις λεει απο μονη της κατι....

Απο την αλλη, αυτο που οι ιδιοι λεμε ειτε υποστηρικτικο ειτε οχι, νομιζω πώς μπορει να βοηθησει ή οχι αλλα παντα εξαρταται ΚΑΙ απο την κατασταση που βρισκεται ο αποδεκτης του μηνυματος. Ειναι αδυνατον να βοηθησει ή να πειραξει, αν δεν υπάρχει το καταλληλο υποβαθρο στην αντιπέρα οχθη. Κι αυτο το τελευταιο ειναι κατι που δεν μπορουμε να ορισουμε σε καμια περιπτωση. Μπορουμε να λαβουμε καποια μετρα (με βαση την προσωπικη ηθικη κ ευαισθησια του ο καθενας μας) αλλα δεν μπορουμε να ειμαστε ποτε σιγουροι για το αποτελεσμα ή την επιδραση των μηνυματων μας...

Quote:

---

Originally posted by Sofia


Μπορουμε να λαβουμε καποια μετρα (με βαση την προσωπικη ηθικη κ ευαισθησια του ο καθενας μας) αλλα δεν μπορουμε να ειμαστε ποτε σιγουροι για το αποτελεσμα ή την επιδραση των μηνυματων μας...

---

Πολύ σωστό αυτό που λες.
Σίγουρα, το να επιλέγει κανείς να ανοίγεται σε ένα φόρουμ, κάτι που έχω κάνει συχνά εδώ, ενέχει το ρίσκο οτι θα δεχτεί απροδιορίστου αριθμού επιδράσεις, απο οποιαδήποτε και προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, και καλείται να τις αντέξει...

Το αποτέλεσμα των επιδράσεων αυτών πάνω στον καθένα, βαίνει πολλές φορές πέρα απο τις προθέσεις του γράφοντος.

Ακριβώς επειδή το έχω ζήσει, να ταραχθώ πάρα πολύ απο καλοπροαίρετες απαντήσεις μελών ειδικού και μη περιεχομένου, πάνω σε θέμα μου ευάλωτο που έχω ανοίξει, , είμαι τόσο επίμονη με το να θέτει ο καθένας ψηλά το επίπεδο της ηθικής και της ευαισθησίας του όταν γράφει στον χώρο αυτό.

Ακριβώς όπως λες, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το είδος της επίδρασης, γι αυτό και μια ενιαία γραμμή είναι δύσκολο να τεθεί.( το αν θα μπορούσε τελικά δεν το ξέρω).

Μηπως λοιπόν θα έπρεπε οι διαχειριστές να παρεμβαίνουν έγκαιρα σε τέτοιες περιπτώσεις, κλείνοντας το θέμα με αυτοκτονικό περιεχόμενο απο κάθε είδους επίδραση?
( προσωπικά θα με ανακούφιζε απο ένα τεράστιο άγχος)

Πόσο ρεαλιστικό και βοηθητικό θα ήταν κάτι τέτοιο?

weird
σε μια πρόσφατη συνεδρία η θεραπεύτρια μου είπε κάτι που με άφησε άφωνη και γεμάτη απορία:
\"Νομίζεις ότι εγώ είμαι θεραπεύτρια εξω από αυτό το γραφείο; Στις φιλίες, στη ζωή μου; Ότι με αγαπούν για αυτό; Όχι, έξω χώνω, θυμώνω, ζω, δεν είμαι θεραπεύτρια των άλλων για να τους αναλύσω, μόνο τον ευατό μου αναλύω. Αν θελει κάποιος να αναλυθεί, έρχεται εδώ\".

\"Πως το καταφέρνεις;\"

\"Προσπαθώ.΄Ετσι μας εκπαιδεύουν\"

Χμ, μήπως πρέπει να εκπαιδεύουν και τους θεραπευόμενους να κάνουν το ίδιο;
Γιατί κι εγώ κάπου έχω χαθεί! :(


Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα και ένας ειδικός, εδώ μέσα δεν μπορεί να προσφέρει σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή, βοήθεια, με ΣΙΓΟΥΡΟ τρόπο. Πόσο μάλλον εμείς. Οπότε δε χρειάζεται να νιώθουμε ενοχικά για αυτό. Υποστήριξη μπορούμε να προσφέρουμε και μάλλον είναι το μόνο που σε μια τετοια κρίσιμη στιγμή δε θα βλάψει. Άλλο όμως υποστήριξη και άλλο ανάλυση... Εκεί μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια, δεδομένης της κρίσιμης στιγμής, του ότι δεν είμαστε ειδικοί και της εμμεσότητας του διαδικτύου.

Η ανάλυση έχεις δίκιο Σοφία, θα ωφελήσει κάποιους και κάποιους όχι, ανάλογα με το υπόβαθρο που υπάρχει στην αντιπερα όχθη.

Εγώ προσωπικά έχω βοηθηθεί πάρα πολύ από εδώ μέσα, είναι σαν μια παράλληλη ψυχοθεραπεία εδώ μέσα πολλές φορές μαζί με εποικοδομητική συζήτηση και όξυνση του νου.

Ωστόσο, μερικές φορές πολλά άτομα μέσα στην απόγνωση (κι εγώ έχω υπάρξει σε αυτή τη θέση και μάλλον θα ξανα-υπάρξω) ξεχνούν ότι η απάντηση που θα λάβουν από εδώ μέσα δεν προέρχεται από ειδικούς.
Τώρα θα μου πεις, και για αυτό ευθύνονται οι ίδιοι. Φυσικά. Αλλά μερίδιο φέρει και ο άλλος που \"αναλύει ή συμβουλεύει¨ γιάυτό ο καθένας πρέπει να βάζει μπροστά την προσωπική του ηθική και την ευαισθησια, όπως λες.

Απλά λέω ότι κι εγώ, εδώ μέσα, έχοντας υπάρξει και στις δύο μεριές, έχω ωφεληθεί (περισσότερο) και έχω βλαπτεί, αλλά μερικές φορές, ίσως και για λόγους εκτός από μεγάλη διάθεση για συμπαράσταση και βοήθεια, αλλά για λόγους του να φανώ σημαντική στα μάτια του άλλου (όλοι έχουμε αυτό το κομμάτι), ξεπερνώ τα όρια.