Νιώθω πως οι άλλοι με αντιπαθούν

Από μικρή με θυμάμαι να λέω στη μαμά μου: "Μαμά τα παιδιά στο σχολείο δεν με συμπαθούν". Αυτό συνεχίζεται ακόμη και σήμερα που είμαι πλεον 19 ετών. Νιώθω πως οι άλλοι με αντιπαθούν, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν έγκυρα στοιχεία γι' αυτό. Είναι σαν να το βγάζω εγώ ως συμπέρασμα, μέσα απο την παρατήρηση και υπερανάλυση όλων των συμπεριφορών, των κινήσεων, του τρόπου που μου μιλάνε, που με κοιτάζουν κλπ...Ψάχνω συνεχώς στοιχεία ώστε να επιβεβαιώσω την αρχική μου αντίληψη, ότι δεν με συμπαθούν. Δεν ξέρω γιατί το νιώθω συνεχώς αυτό. Είμαι κοινωνική, επικοινωνιακή, γνωρίζω πολλά άτομα, όμως ακόμη και σε παρέες που μπορεί να βρίσκομαι, βαθιά μέσα μου δεν νιώθω ότι ανήκω πουθενά, νιώθω πως δεν με αγαπάνε, πως ίσως είμαι βαρετή, αντιπαθητική κλπ. Αυτές οι σκέψεις γίνονται βαθιά πίστη μου, σαν να είμαι πεπεισμένη πως αυτό συμβαίνει, προσπαθώντας συνεχώς να αποκρυπτογραφήσω τι σκέφτονται οι γύρω μου. Έτσι, επηρεάζομαι αρκετά από όλο αυτό, με κατηγορώ, απομακρύνομαι, κλείνομαι στον εαυτό μου, νιώθω έναν θυμό και κυρίως μοναξιά και ανασφάλεια. Νιώθω και πως με συμπαθούν κάποια ατομα αλλά μόνο αν μου το δείξουν με βεβαιότητα, με κανουν να νιώσω ασφάλεια, αλλά αυτό δύσκολα συμβαίνει. Δεν είχα καταλάβει τότε στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, γιατί εγώ δεν είχα πιο "στενές" φιλικές σχέσεις με τους συμμαθητές μου. Γυρνώντας το χρόνο πίσω, μπορώ να καταλάβω το γιατί. Εγώ μόνη μου σήκωνα άμυνα και ήμουν απόμακρη γιατί νόμιζα πως με αντιπαθούν, πως με κοροϊδεύουν και πως δεν με θέλουν στην παρέα τους. Μόνη μου έφευγα μακριά πιστεύοντας σε υποθέσεις κι έτσι στεκόμουν σαν παρατηρήτρια των άλλων, νομίζοντας πως έχω γύρω μου εχθρούς. Σε τι οφείλεται αυτό; Γνωρίζει κανείς; Γιατί δεν αλλάζει;

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Από μικρή με θυμάμαι να λέω στη μαμά μου: "Μαμά τα παιδιά στο σχολείο δεν με συμπαθούν". Αυτό συνεχίζεται ακόμη και σήμερα που είμαι πλεον 19 ετών. Νιώθω πως οι άλλοι με αντιπαθούν, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν έγκυρα στοιχεία γι' αυτό. Είναι σαν να το βγάζω εγώ ως συμπέρασμα, μέσα απο την παρατήρηση και υπερανάλυση όλων των συμπεριφορών, των κινήσεων, του τρόπου που μου μιλάνε, που με κοιτάζουν κλπ...Ψάχνω συνεχώς στοιχεία ώστε να επιβεβαιώσω την αρχική μου αντίληψη, ότι δεν με συμπαθούν. Δεν ξέρω γιατί το νιώθω συνεχώς αυτό. Είμαι κοινωνική, επικοινωνιακή, γνωρίζω πολλά άτομα, όμως ακόμη και σε παρέες που μπορεί να βρίσκομαι, βαθιά μέσα μου δεν νιώθω ότι ανήκω πουθενά, νιώθω πως δεν με αγαπάνε, πως ίσως είμαι βαρετή, αντιπαθητική κλπ. Αυτές οι σκέψεις γίνονται βαθιά πίστη μου, σαν να είμαι πεπεισμένη πως αυτό συμβαίνει, προσπαθώντας συνεχώς να αποκρυπτογραφήσω τι σκέφτονται οι γύρω μου. Έτσι, επηρεάζομαι αρκετά από όλο αυτό, με κατηγορώ, απομακρύνομαι, κλείνομαι στον εαυτό μου, νιώθω έναν θυμό και κυρίως μοναξιά και ανασφάλεια. Νιώθω και πως με συμπαθούν κάποια ατομα αλλά μόνο αν μου το δείξουν με βεβαιότητα, με κανουν να νιώσω ασφάλεια, αλλά αυτό δύσκολα συμβαίνει. Δεν είχα καταλάβει τότε στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, γιατί εγώ δεν είχα πιο "στενές" φιλικές σχέσεις με τους συμμαθητές μου. Γυρνώντας το χρόνο πίσω, μπορώ να καταλάβω το γιατί. Εγώ μόνη μου σήκωνα άμυνα και ήμουν απόμακρη γιατί νόμιζα πως με αντιπαθούν, πως με κοροϊδεύουν και πως δεν με θέλουν στην παρέα τους. Μόνη μου έφευγα μακριά πιστεύοντας σε υποθέσεις κι έτσι στεκόμουν σαν παρατηρήτρια των άλλων, νομίζοντας πως έχω γύρω μου εχθρούς. Σε τι οφείλεται αυτό; Γνωρίζει κανείς; Γιατί δεν αλλάζει;

---

μηπως κανεις ακομα το ιδιο;
μπορει και να οφειλεται σε μειωμενη αυτοπεποιθηση και ανασφαλειες.
με τους γονεις σου, τον πατερα σου τι σχεσεις ειχες;

απο προσωπικη εμπειρια, μεγαλο ρολο παιζει η αυτοπεποιθηση, δευτερον, καποια οντως κακα γεγονοτα και γνωριμιες που οδηγησαν σε καποιο τραυμα και φυσικα, ποσο καχυποπτη αλλα και ειλικρινης μαζι σου ειναι κι η οικογενεια που μεγαλωσες ( αν δηλαδη χρησιμοποιουν πολλα ψεματα και εσυ το καταλαβαινεις, πως να μην βγεις καχυποπτος ανθρωπος). Αν αυτο μαλιστα επιβεβαιωθει και απο καποιες κακες γνωριμιες εξω, τοτε χτιζεται ευκολα αυτο που λες

Παρατηρείς και αναλύεις μόνο, πως μιλάνε, τι λένε, πως κινούνται κτλ. Εσυ δεν πολύ ανοίγεσαι όποτε εσυ είσαι η απόμακρη και το μεταφράζουν ότι δεν τους γουστάρεις εσυ, το οποίο εν μέρη είναι αλήθεια επειδή τους βλέπεις εχθρικά.
Πάρε παράδειγμα εδώ μέσα όπου μας ανοίγεσαι και νοιωθεις μια ασφάλεια, σε λαμβάνομε όλοι φιλικά, θα θέλαμε πχ να σε γνωρίσουμε από κοντά.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

μηπως κανεις ακομα το ιδιο;
μπορει και να οφειλεται σε μειωμενη αυτοπεποιθηση και ανασφαλειες.
με τους γονεις σου, τον πατερα σου τι σχεσεις ειχες;

---

Ναι ακόμα το ίδιο κάνω, απλά καταλαβαίνω πλεον πως εγώ βγάζω αυτά τα απόλυτα συμπεράσματα, ωστόσο δεν μπορώ να σταματήσω να το κάνω..έτσι μου βγαινει...
Δεν μπορώ να πω πως έχω μειωμένη αυτοπεποίθηση...βασικά έχω μια ασταθή εικόνα για μενα...τη μια έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση, είμαι υπερβολικά κοινωνική και νιώθω συμπαθής στον περίγυρο και την άλλη νιώθω πως με αντιπαθούν...κρατάω σε κάθε περίπτωση και την ανάλογη σταση...δεν είμαι το άτομο που διστάζει πχ. να εκφέρει άποψη επι καποιου θεματος μπροστά σε άλλα ατομα που μπορεί να διαφωνούν κιολας, αλλά και πάλι νιώθω πως δεν με συμπαθούν

Η αλήθεια είναι πως με τον πατέρα μου, δεν εχω καλές σχέσεις. Με την μητέρα μου έχω αρκετά πιο καλές σχέσεις. Κάποιες φορές αισθανόμουν πως δεν με καταλαβαίνουν, δεν με ξέρουν, δεν με αγαπάνε πάντα αλλα δεν μπορω να πω πως δεν πήρα και αγάπη

Quote:

---

Originally Posted by Greek_mistis

απο προσωπικη εμπειρια, μεγαλο ρολο παιζει η αυτοπεποιθηση, δευτερον, καποια οντως κακα γεγονοτα και γνωριμιες που οδηγησαν σε καποιο τραυμα και φυσικα, ποσο καχυποπτη αλλα και ειλικρινης μαζι σου ειναι κι η οικογενεια που μεγαλωσες ( αν δηλαδη χρησιμοποιουν πολλα ψεματα και εσυ το καταλαβαινεις, πως να μην βγεις καχυποπτος ανθρωπος). Αν αυτο μαλιστα επιβεβαιωθει και απο καποιες κακες γνωριμιες εξω, τοτε χτιζεται ευκολα αυτο που λες

---

Δεν ξέρω κατά πόσο παίζουν ρόλο τα μεταγενέστερα γεγονότα, μιας και αυτό είναι κάτι που το έχω από το νήπιο...
Ο πατέρας μου, μια ένιωθα πως με αγαπούσε, μια πως με μισούσε...πχ. ζήταγε να του κάνω κάποια δουλειά και αν εγώ αρνούμουν με τιμωρούσε, μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο. "Αν δεν κάνεις αυτό, τότε εγώ δεν θα σε αγαπάω, δεν θα σου ξανα πάρω παγωτό" πχ. Έφτασα στο σημείο συνειδητοποίησης της συμπεριφοράς του αυτής και απομακρύνθηκα, σήκωσα άμυνα, έγινα καχύποπτη απέναντι του. Είναι σαν να έχω μαθει πως αξίζω μόνο αν κάνω κατι για τους αλλους. Σαν να καθοριζεται η αξία και η σημασία μου από τους αλλους.

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Παρατηρείς και αναλύεις μόνο, πως μιλάνε, τι λένε, πως κινούνται κτλ. Εσυ δεν πολύ ανοίγεσαι όποτε εσυ είσαι η απόμακρη και το μεταφράζουν ότι δεν τους γουστάρεις εσυ, το οποίο εν μέρη είναι αλήθεια επειδή τους βλέπεις εχθρικά.
Πάρε παράδειγμα εδώ μέσα όπου μας ανοίγεσαι και νοιωθεις μια ασφάλεια, σε λαμβάνομε όλοι φιλικά, θα θέλαμε πχ να σε γνωρίσουμε από κοντά.

---

Όταν λεω οτι τους βλέπω εχθρικά δεν είναι οτι τους μισώ κιόλας, απλά είμαι κάπως επιφυλακτική και κρατάω αποστάσεις. Βέβαια παρέες και φιλους είχα και εχω, ωστόσο συχνά εχω την αίσθηση πως δεν με αγαπάνε, πως με κανουν παρέα για να με εκμεταλλευτούν, πως δεν αξίζω να είμαι φιλη τους, πως με κοροιδεύουν κ.α. Θυμάμαι πριν καποιους μηνες που είχα μια παρεα και ενω εγω τους φερομουν καλά, ήμουν βοηθητική, έκανα και την πλακα μου μαζί τους και επικοινωνούσα συνεχώς και με εμπιστευόντουσαν, μου λεγαν τα προσωπικά τους, όταν εγώ τους έλεγα κατι δικό μου δεν πολυ έδιναν σημασία, ενιωθα πως δεν με ηξεραν και πως τα υπολοιπα μελη της παρεας ήταν πιο δεμένα μεταξύ τους και εγώ ήμουν "εκτός". Θυμάμαι μια μέρα κάτι ειχε γινει και με ειχε πειράξει και γύρισα σπιτι μου και εκλαιγα γιατί έλεγα στον εαυτό μου πως δεν με αγαπανε πραγματικά...γενικα συνεχώς το νιωθω αυτό

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Όταν λεω οτι τους βλέπω εχθρικά δεν είναι οτι τους μισώ κιόλας, απλά είμαι κάπως επιφυλακτική και κρατάω αποστάσεις. Βέβαια παρέες και φιλους είχα και εχω, ωστόσο συχνά εχω την αίσθηση πως δεν με αγαπάνε, πως με κανουν παρέα για να με εκμεταλλευτούν, πως δεν αξίζω να είμαι φιλη τους, πως με κοροιδεύουν κ.α. Θυμάμαι πριν καποιους μηνες που είχα μια παρεα και ενω εγω τους φερομουν καλά, ήμουν βοηθητική, έκανα και την πλακα μου μαζί τους και επικοινωνούσα συνεχώς και με εμπιστευόντουσαν, μου λεγαν τα προσωπικά τους, όταν εγώ τους έλεγα κατι δικό μου δεν πολυ έδιναν σημασία, ενιωθα πως δεν με ηξεραν και πως τα υπολοιπα μελη της παρεας ήταν πιο δεμένα μεταξύ τους και εγώ ήμουν "εκτός". Θυμάμαι μια μέρα κάτι ειχε γινει και με ειχε πειράξει και γύρισα σπιτι μου και εκλαιγα γιατί έλεγα στον εαυτό μου πως δεν με αγαπανε πραγματικά...γενικα συνεχώς το νιωθω αυτό

---

Αρκετά πολύπλοκο για να αναλυθεί. Είσαι μάλλον φτιαγμένη να ακούς προβλήματα των άλλων, γενικά να ακούς και να βλέπεις , όπως ειπες και εσυ παρατηρητής.
Για εμένα κάνε ότι σε ευχαριστεί με όποιον σε ευχαριστεί.
Ακολούθησε αυτό που κάνω κι εγώ πλέον γιατί πάνω κάτω είμαστε στα ιδια. Όταν γνωρίζεις κάποιον- κάποια και βλέπεις ότι σου λέει τα θέματα του φιλικά, πρότεινε μια βόλτα για μπάνιο, στα μαγαζιά, καμία πεζοπορεια, οτιδήποτε ακόμη και με παρέα, κάτι τέλος πάντων δημιουργικό και για τους δυο. Αυτοί που σε χρησιμοποιούν θα βρουν δικαιολογία, νόμος

Εγώ εδώ βλέπω περισσότερο την αγωνία σου να αγαπηθείς και να εκτιμηθείς ουσιαστικά για αυτό που είσαι,και όχι την αδιαφορία των άλλων.
Εσύ είσαι ικανοποιημένη με αυτό που είσαι...Αγαπάς τον εαυτό σου ριζικά,στο βάθος του?

Εσυ σε συμπαθεις?Σε αγαπας?Αναγνωριζεις ποσα θετικα στοιχεια εχεις ή σε κρινεις συνεχως?

Καποιοι σε αντιπαθουν μαλλον...δε γινεται να μας συμπαθουν ολοι.Καποιοι σε συμπαθουν...καποιοι σε αγαπανε...κλπ.Τα παντα ολα.
Ομως εσυ πρεπει να σε αγαπησεις περισσοτερο.Να πιστεψεις στην αξια σου.Να συγκεντρωνεσαι στα θετικα σου.Αρνητικα ολοι εχουμε μη σκας.Και να θυμασαι...σ οποιον αρεσουμε...για τους αλλους δε θα μπορεσουμε.Μην αυτομαστιγωνεσαι χωρις λογο.

Έχεις μπει σε φαύλο κύκλο. Νομίζεις ότι δεν σε συμπαθούν και δεν ανοίγεσαι, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται οι άλλοι και να νομίζεις ότι σε αντιπαθούν. Δεν σε αντιπαθούν, υποσυνείδητα τους απωθείς. Όσο κοινωνική και ομιλητική να είσαι, όταν κρατάς πισινές και τα υπεραναλύεις τα πράγματα, οι άλλοι το πιάνουν και δεν σε πλησιάζουν για κάτι πέρα από τα επιφανειακά. Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν τουλάχιστον δύο. Δεν μπορεί να έρθει να ανοίγεται μόνο ο ένας όταν ο άλλος είναι στρείδι, πρέπει να είναι αμφίδρομο. Μπορεί να κάνουν κινήσεις, την αρχή για κάποια πιο βαθιά σχέση οι άλλοι, να βρίσκουν τοίχο και να απομακρύνονται. Απωθητική είναι η συμπεριφορά σου χωρίς να το καταλαβαίνεις ίσως, όχι αντιπαθητική.

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Αρκετά πολύπλοκο για να αναλυθεί. Είσαι μάλλον φτιαγμένη να ακούς προβλήματα των άλλων, γενικά να ακούς και να βλέπεις , όπως ειπες και εσυ παρατηρητής.
Για εμένα κάνε ότι σε ευχαριστεί με όποιον σε ευχαριστεί.
Ακολούθησε αυτό που κάνω κι εγώ πλέον γιατί πάνω κάτω είμαστε στα ιδια. Όταν γνωρίζεις κάποιον- κάποια και βλέπεις ότι σου λέει τα θέματα του φιλικά, πρότεινε μια βόλτα για μπάνιο, στα μαγαζιά, καμία πεζοπορεια, οτιδήποτε ακόμη και με παρέα, κάτι τέλος πάντων δημιουργικό και για τους δυο. Αυτοί που σε χρησιμοποιούν θα βρουν δικαιολογία, νόμος

---

ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΟ!!!! ,μου πηρε χρονια να το καταλαβω ( 18-38χρ) , οτι οι περισσοτεροι ανθρωποι χρησιμοποιουν τους αλλους οσο εχουν να παρουν κατι και το ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ, βαζουν τους αλλους σε κατηγοριες.

πχ ο Χ για καφε , ο Ψ για να του λεω τα ψυχολογικα, ο Ζ για να βλεπουμε ποδοσφαιρο, ο Π για να παιζουμε ποδοσφαιρο...κτλ.

Μου το ειχαν πει καταμουτρα παλαιοτερα, ( οχι οτι ημουν μικρος 30+ ημουν , αλλα μαλλον δεν ειχα ωριμασει ή ημουν πιο ρομαντικος), αλλα ειτε δε το καταλαβαινα ειτε συνηθως τσατιζομουν.

Καπου ειχα δει ενα φανταστικο βιντεο στο ytube οπου μιλουσε για το πως κατηγοριοποιουνται οι ''ΦΙΛΟΙ-ΓΝΩΣΤΟΙ''. Ειναι μεγαλο εγκλημα να θεωρησεις φιλο καποιον , που απλα εχετε ενα κοινο στοχο και κανετε παρεα ενα διαστημα.

Ξερω δεν ταιριαζει αυτη η σαπιλα σε ολους, προσωπικα, προτιμω να απεχω ( γυμναστηριο και παλι γυμναστηριο, δουλεια και η παρτη μου....) ή να κανω κ εγω το ιδιο, σε ενα βαθμο. πχ αν δε νιωθω καλα με κατι πλεον, ή βαριεμαι εστω και λιγο, ή δεν μου κολλαει κατι, απλα δεν το κανω. Αρεσει δεν αρεσει...

Πρεπει να δεις τον εαυτο σου πιστευω κατα καποιο τροπο οπως βλεπεις εσυ τους αλλους. Συνηθως κανεις δεν ειναι τελειος, τουλαχιστον οσον αφορα τα δικα μας καλουπια. Μερικες φορες υπαρχουν εξοργιστικες αποψεις, εξοργιστικες συμπεριφορες, βαρετες ενασχολησεις που δεν θες να ακους και χιλια - δυο. Αλλα δεχεσαι τον αλλον ως ολοκληρωμενη προσωπικοτητα με τα χουγια του και τον κανεις παρεα, οχι παντα μερικες φορες δεν τον θες διπλα σου.
Το πιο συνηθισμενο ειναι οτι καπως ετσι θα σε βλεπουν και οι αλλοι. Ειναι αδυνατον να μπεις και στα καλουπια του ιδανικου φιλου του καθενος. Γενικα ολοι θελουμε την αποδοχη παντως αν και δεν μπορω να πω με σιγουρια για ορισμενες αντικοινωνικες συμπεριφορες του στυλ βριζω τους παντες και φερομαι σαν καφρος.

γεια σου. απαντω μονο συμφωνα με το αρχικο σου ποστ
αυτο λοιπον που περιγραφεις ειναι μια πεποιθηση που εχτισες κατα την παιδικη σου ηλικια. εγινε κατι καποιο συμβαν που λογικα δε θα το θυμασαι και μαλλον αφορα το οικογενειακο περιβαλλον
καποιος δε σου εδειξε αποδοχη αναγνωριση και εσυ με το παιδικο και ευθραυστο μυαλο σου το γενικευσες και ειπες οτι ολοι σε αντιπαθουν
και μολις κατεκτησες αυτην την πεποιθηση,εψαχνες να βρεις στοιχεια που το επιβεβαιωναν και γιαυτο μεχρι σημερα η πεποιθηση αυτη δεν εχει ξεκουμπιστει απο πανω σου επειδη την τρεφεις.
αν λοιπον κανεις το αντιθετο,θα αρχισει να ξεθωριαζει σιγα σιγα και θα βλεπεις οτι δεν εισαι αυτο το ατομο που το αντιπαθουνε τελικα
αυτο ομως θα παρει καιρο γιατι καιρο πηρε και το αντιθετο του
Η σκεψη γινεται πεποιθηση και η πεποιθηση γινεται πραγματικοτητα
Το καλο ειναι οτι εσυ εχεις αναγνωρισει το προβλημα πανω κατω πως δουλευει οποτε εχεις τον ελεγχο
Αρχισε να ψαχνεις περισσοτερο μεσα σου να βρεις ποια εισαι,σταματα να τρεφεις την παλια σουπεποιθηση και μολις δεις οτι δεν εισαι ετσι,θα απελευθερωθεις.
καλη συνεχεια

Αγαπητή θεματοθέτρια,

είσαι πολύ κοντά στο να αναγνωρίσεις αυτό που σου συμβαίνει, και μπράβο σου γιατί φαίνεται να έχεις έναν βαθμό αυτογνωσίας παρά την μικρή σου ηλικία.
Γενικά αυτό που περιγράφεις μου μοιάζει πολύ στο ότι οι γονείς σου δεν σου πρόσφεραν άνευ όρων αποδοχή και αγάπη. Αυτό δυστυχώς είναι ένα συχνό λάθος των γονέων. Όταν ήσουν μικρή λοιπόν δεν ένιωθες ότι οι γονείς σου σε αγάπανε όπως είσαι, με τα καλά και τα κακά σου, δεν ένιωθες ότι οι γονείς σου σε αποδέχονται όπως είσαι, αλλά ένιωθες ότι σε αγαπάνε και σε αποδέχονται μόνο όταν (κάνεις αυτό που θέλουν). Η σχέση με τους γονείς είναι η πρώτη σχέση που αναπτύσσει ένα άτομο στον κόσμο. Είναι η πιο βασική σχέση, η πρωταρχική. Σε αυτή τη σχέση αρχίζεις να μαθαίνεις και να βγάζεις συμπεράσματα για τον εαυτό σου. Γιατί όταν είσαι παιδί δεν έχεις την κριτική ικανότητα να καταλάβεις το σωστό και το λάθος, τι στέκει και τι όχι. Ότι σου πουν το ασπάζεσαι.
Έτσι σε αυτά τα χρόνια συμπέρανες ότι δεν είσαι αρκετή. Δεν είσαι αρκετά καλή έτσι όπως είσαι, δεν αξίζει έτσι όπως είσαι και ότι πάντα πρέπει να κάνεις πράγματα για να αποδεικνύεις ότι αξίζεις.
Αυτή η πεποίθηση είναι η πυρηνική σου πεποίθηση. Κάτι που έχει εγγραφεί μέσα σου βαθιά.
Ο λόγος που συντηρείται μέχρι σήμερα είναι λόγω της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Επειδή έχεις αυτή την πεποίθηση επεξεργάζεσαι τον κόσμο σύμγωνα με αυτή την πεποίθηση. Μπορεί σε μια παρέα κάποιοι να σου δείξουν ότι σε συμπαθούν αλλά εσύ άθελά σου να εστιάσεις σε ένα αρνητικό σχόλιο ξεχνώντας όλα τα θετικά που έχουν συμβεί. Με λίγα λόγια δεν είσαι αντικειμενική προς τα γεγονότα και τους άλλους.
Έχεις μία βασική πεποίθηση ότι δεν είσαι αρκετή (είσαι βαρετή, δεν αξίζεις την συμπάθεια και την αγάπη κλπ). Χρησιμοποιείς λοιπόν στρατηγικές ώστε να αποφύγεις αυτή την πεποίθηση. Ετσι όπως διαβάζω το ποστ, την στρατηγική που χρησιμοποιείς περισσότερο είναι η αποφυγή. Ναι μεν γνωρίζεις πολλά άτομα, αλλά αποφεύγεις να μιλήσεις για σένα, αποφεύγεις να εκφράζεσαι και μόλις νιώθεις ότι δεν σε συμπαθούν τους αποφεύγεις. Το αποτέλεσμα της αποφυγής είναι ότι διατηρείς την αρχική σου πεποίθηση ότι δεν αξίζεις γιατί αποφεύγεις να μείνεις σε μία κατάσταση που μπορεί να σου αποδείξει το αντίθετο.
Όλα αυτά χρειάζονται δουλειά με τον ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή.
Χρειάζεται καθοδήγηση ώστε να απαλλαχθείς και να επανεξετάσεις μια τόσο πυρηνική πεποιθηση οτι δεν αξίζεις. Δεν είναι ότι στο λέω εγώ ή μια φίλη σου και αλλάζεις από αυριο. Χριεάζεται να κατανοήσεις βαθιά από που προέκυψε αυτή η πεποίθηση, τι συνέβη, με ποιους τρόπους διατηρείται σημερα και σίγουρα χρειάζεσαι επανορθωτικές εμπειρίες - εμπειρίες που θα σου δείξουν ότι αξίζεις.