Καταστρέφω τη ζωή μου...

Γράφω εδώ ίσως επειδή δε μπορώ πλέον να μιλήσω σε οικογένεια, φίλους και ειδικούς, νιώθω ότι έχω κουραστεί και έχω κουράσει. Επίσης ντρέπομαι για λογαριασμό μου... Προσπάθησα, μίλησα αλλά νιώθω πως κάνεις δεν καταλαβαίνει τι του λέω και κάνεις δε μου έχει πει κάτι που να με βοήθησε, αντίθετα με πήγε ακόμη πιο κάτω. Είχα μια τοξική σχέση, συζουσαμε για 5 χρόνια, πολλά και σοβαρά ψέματα - όπως απόκρυψη ότι είναι σε απεξάρτηση - το ανακάλυψα μετά από 1,5 χρόνο αφού βρήκα ένα χάπι στο μπάνιο - και ότι όταν πρώτοβγαιναμε ήταν αρραβωνιασμενος και η κοπέλα έγκυος. Όταν το έμαθα ήθελα να χωρίσω αλλά είχε ήδη αποφασίσει να χωρίσει μαζί της και με έπεισε πως ότι και να γινόταν μεταξύ μας θα εφευγε από αυτήν τη σχέση . Εγώ ήμουν πολύ ερωτευμένη και το πιστεψα, το ίδιο φαινόταν και αυτός. Ο άνθρωπος αυτός με διεκδικούσε πολλά χρόνια πριν αποφασίσω να δώσω μια ευκαιρία. Στην αρχή μου έδωσε πολύ αγάπη, φροντίδα και προσοχή. Οσο όμως ανακάλυπτα πράγματα τόσο μαραζωνα και γινόμουν απόμακρη. Δε μπορούσα να χωρίσω επειδή ένιωθα υπεύθυνη που χώρισε με την προηγούμενη και άφησε μια καλή ζωή μαζί της - έστω και φαινομενικά -? Έφτασα στο σημείο να χασω τον εαυτό μου και να μην θέλω να έχουμε ερωτική ζωή. Αυτός παραπονιοταν συνέχεια, εγω δε μιλούσα ποτέ για τίποτα επειδή όταν προσπάθησα βρήκα ένα τοίχος, δέχθηκα επίθεση και άκουσα χίλια δυο δικά μου λαθη. Οι φίλοι και η οικογένεια μου δεν τον θέλανε, είχε πλέον και 2 παιδιά από διαφορετικές γυναίκες, συν το ότι δε δούλευε και πολύ και όλο το πρακτικό βάρος της καθημερινότητας έπεφτε επάνω μου. Παρόλα αυτά, προσπάθησα να κρατήσω αυτη τη σχέση με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει κάτι... Στο ενδιάμεσο, αρρώστησε ο πατέρας μου, έπρεπε να τρέχω κάθε μέρα για 1 χρόνο στο νοσοκομείο, να δουλεύω 9-10-11ωρες 6 μέρες την εβδομάδα και να έχω και έναν σύντροφο που γκρίνιαζε ότι τον έχω παραμελήσει. Όχι απλά δε με στήριζε, με έκανε να νιώθω ακόμη χειρότερα όταν επέστρεφα σπίτι. Έπαθα burn out... Τελικά ο πατέρας μου πέθανε, ο σύντροφος μου έφυγε από το σπίτι 2 εβδομάδες μετά και μετά από 1 μήνα ήρθε η πρώτη καραντίνα και έχασα και τη δουλειά μου... Και κλειστηκα σε ένα σπίτι ολομόναχη με 3 απώλειες. Δουλειά βρήκα σερνομενη

επειδή έπρεπε να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, αλλά δεν έχω συνέλθει. Δε μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, δε θέλω να ζω, δε χαίρομαι με τίποτα, νιώθω ένα κενό που δεν περνάει, δεν έχω πια χαρά ούτε ελπίδα. Το περίεργο είναι πως η μόνη απώλεια που με βασανίζει είναι η απουσία του. Πάνε σχεδον 2 χρόνια και του ζήτησα πολλές φορές να τα ξαναβρουμε, αυτός είχε βρει άλλη πριν φύγει, αλλά δεν το παραδέχθηκε μέχρι πριν λίγους μήνες. Λέει πως φταίω εγώ επειδή τον μηδενισα σαν άντρα.... Από τη στιγμή που χωρίσαμε μιλούσαμε και έχουμε βρεθεί αρκετές φορές ερωτικά. Με κατηγορεί πάντα πως έκανα τα πάντα να τον διώξω και πως αυτός με αγαπούσε... Σε κάποια πράγματα έχει δίκιο αλλά δε δέχεται πως εγώ άλλαξα επειδή δεν υπήρχε πια εμπιστοσύνη και πάλευα μόνη για την καθημερινότητα. Τον τελευταίο καιρό φαίνονταν ότι κάπως άλλαξε, με έψαχνε συχνότερα, παραδέχθηκε πως έκανε λάθη και γενικά πίστεψα πως αναθεώρησε και υπάρχει ελπίδα να είμαστε μαζί, να κάνουμε κάτι καλό διορθώνοντας τα λάθη μας αλλά τελικά τα πράγματα έγιναν χειρότερα... Γνώρισε κάποια, one night stand και ειναι έγκυος... Με πήρε σε πανικό να μου τα πει και αντί για υποστήριξη πήρε την οργή μου... Δε μιλάμε πια αλλά νιώθω σαν ζόμπι. Είμαι στα χαμένα, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ όλο αυτό. Ξέρω πως όλα αυτά ακούγονται τραγελαφικα για έναν φυσιολογικό εγκέφαλο,-και έτσι ήμουν και εγώ πριν από αυτή τη σχεση- δεν ξέρω τι έχω πάθει, δε μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει και δεν ξέρω πως να βγω από όλο αυτό.... Πίστεψα και επένδυσα σε αυτή τη σχέση, νιώθω ότι τα έδωσα όλα και δε μου χει μείνει τίποτα. Ο εγκέφαλος μου δε δέχεται ότι έχω κάνει τόσο μεγάλο λάθος, κάτι θα υπήρχε σε αυτό τον άνθρωπο, δε μπορεί να μην άξιζε τίποτα... Είμαι γεμάτη ενοχές ότι κάτι έκανα λάθος, ότι θα μπορούσε να είναι αλλιώς η κατάληξη αν μιλούσα όταν επρεπε.... Όλοι μου λένε ότι θα έπρεπε να χαίρομαι που έφυγε και θυμώνω... κάνεις δε νιώθει την απώλεια που ζω, το τι περνάω μόνη τα τελευταία 2 χρόνια, το ότι δε μπορώ να σηκωθώ, το ότι δεν έχω δύναμη και λόγο να παλέψω, το ότι χρειάζομαι δίπλα μου αυτόν που θεωρούσα σύντροφο να με στηρίξει τώρα που δε μπορώ... Τίποτα και κάνεις δε μπορεί να μου καλύψει αυτό το κενό.... Και υποφέρω ειλικρινά....

Πώς μπορείς ενώ την περιγράφεις σαν τοξική σχέση και δείχνεις να έχεις επίγνωση της κατάστασης να τον θες στη ζωή σου; Ξέρω από προσωπική εμπειρία ότι κάποιες φορές μιλάει η συνήθεια. Εσύ όμως πρέπει να εστιάσεις σε όλα αυτά τα κακά που πέρασες στο ότι δεν σε στήριξε στο ότι έφυγε όταν έχασες τον πατέρα σου και να μην θέλεις να ξαναγυρίσει πίσω. Ήταν απλά μία συνήθεια. Λάθος επιλογές έχουμε κάνει όλοι. Φύγε από αυτόν τον άνθρωπο, έστω και σαν σκέψη Δεν θα έπρεπε να υπάρχει στο μυαλό σου. Ξεκινάω ψυχοθεραπεία, επικεντρώσου στη δουλειά σου, και βρες πράγματα που σου αρέσουν για να γεμίζεις το χρόνο σου. Τα μόνα ουσιαστικά προβλήματα που έχει ένας άνθρωπος είναι τα προβλήματα υγείας. Όλα τα άλλα δεν θα έπρεπε να σε απασχολούν Γιατί δεν είναι πραγματικά προβλήματα. Αν έχεις την υγεία σου έχεις τα πάντα. Εύχομαι κάποια στιγμή να σου γίνει το κλικ στον εγκέφαλο και να τα σκεφτείς λίγο διαφορετικά

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Κάνω ψυχοθεραπεία από την αρχη. Δε βοηθάει. Δε δέχομαι τίποτα. Έχω μια άρνηση για όλα. Νιώθω ότι πέταξα την τελευταία ευκαιρία που είχα με αυτό τον άνθρωπο. Δεν κάνω εύκολα σχέσεις, πριν από αυτόν ήμουν μονη από επιλογη 5 χρόνια (αφού είχα χωρίσει από μια σχέση συμβίωσης 5,5 ετών). Αλλά ήμουν καλά... Έκανα διαρκώς πράγματα και είχα μια όμορφη ζωή, είχα την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τη δουλειά μου, το σπίτι μου, τις δραστηριότητες μου και απολάμβανα την καθημερινότητα μου. Έλεγα θα κάνω σχέση μόνο αν έρθει αυτός που αξίζει για εμένα. Και ήρθε αυτός... Με διεκδικουσε 3 χρόνια, όταν έδωσα ευκαιρία υποτίθεται τον γνώριζα... Επένδυσα, ήθελα να πετύχει. Έκανα πολλά λάθη. Μου τα χτυπάει ακόμη. Τα παραδέχομαι, έχω τύψεις, ενοχές και δε μπορώ να συγχώρεσω τον εαυτό μου επειδή έχει δίκιο σε αυτά που λέει. Η αλήθεια είναι όμως πως τα δικά του ψέματα και η δική του συμπεριφορά με οδήγησαν σε αυτά τα λάθη. Όσο ξεκάθαρη και ανάλαφρη ήταν η ζωή μου μετά από 5 χρόνια που ετοιμαζόμουν για κάτι καινούργιο, τόσο μπερδεμένη και πολύπλοκη ήταν η δική του ζωή. Και μου τα έκρυψε όλα. Η μόνιμη δικαιολογία όταν ανακαλυπτα κάτι ήταν ότι δε μου το είπε επειδή με αγαπούσε πολύ και φοβόταν ότι θα με χάσει... Με έχασε και τον έχασα. Και δε μπορώ να το ξεπέρασω επειδή πιστεύω πως όντως με αγαπούσε και σίγουρα τον αγαπάω και χάθηκαν τα πάντα από λάθος χειρισμό...

Αγαπητή θεματόθετρια,

δώσε χρόνο στον εαυτό σου γιατί αυτό που βιώσες δεν είναι και λίγο. Βιώνεις απώλεια η οποία μάλιστα διαιωνίζεται εφόσον ακόμη βρίσκεστε και μέχρι πρόσφατα μιλούσατε για επανασύνδεση. Είσαι ακόμη μέσα στην κατάσταση δηλαδή. Το ζητούμενο δεν είναι να είσαι πάση θυσία με έναν άνθρωπο που αγαπάς αλλά να είσαι με έναν άνθρωπο που αγαπάς και σε κάνει και ευτυχισμένη. Δεν ξέρω τι συνέβη σε αυτή τη σχέση, όμως το αποτέλεσμα είναι ότι γρήγορα άρχισες να μαραζώνεις. Γρήγορα άρχισες να πιέζεσαι, να δυσφορείς, να βλέπεις πράγματα που σε πληγώνουν και να μην μιλάς. Και όσο καλά και να διαχειριστείς μια κατάσταση πώς λύνεται ότι ο άλλος λέει ψέμματα, ότι ο άλλος δεν σε υποστηρίζει στις δυσκολες στιγμές. Είναι όντως θέμα σωστής διαχείρισης πιστεύεις? Ένας άνθρωπος μπορεί να σου πει ότι σε αγαπάει αλλά ταυτόχρονα να σε κακοποιεί. Οπότε το εάν σε αγαπάει ένας άνθρωπος δεν φαίνεται στα λόγια αλλά στις πράξεις. Εάν σε υποστηρίζει, εάν προσπαθεί να σε κάνει ευτυχισμένη, εάν σου προσφέρει. Όχι μόνο στην αρχή αλλά και κατά τη διάρκεια της σχέσης.
Εσύ έκανες ένα μεγάλο διάλειμμα από τις σχέσεις (5 χρόνια) και μετά έπεσες με τα μούτρα. Πήγες από το ύψος στο βάθος. Και οι προσδοκίες σου έφτασαν στο θεό. Και πιστεύω ότι κατά βάθος πιστεύεις ότι όπως τότε πέρασαν 5 χρόνια για να βρεις κάποιον αλλα τόσα πρέπει να περάσουν και εάν για να βρεις κάποιον ξανά. (Δεν πάει έτσι).
Πάνω απόλα είναι η ψυχική υγεία και το να είμαστε χαρούυμενοι. Πρώτα σαν μονάδα και μετά σαν δυάδα. Και καταλαβαίνω ότι τώρα είναι δυσβάσταχτο το συναίσθημά σου, γιατί αποχωρίζεσαι έναν άνθρωπο που επένδυσες και προσπάθησες πάρα πολύ, όμως χρειάζεται να γίνει.. Πέρνα σιγά σιγά το πένθος και μην πιέζεις τον εαυτό σου. Απλά προσπάθησε να κάνεις πράγματα που έχουν νόημα για σένα.

Quote:

---

Originally Posted by Art_Phil

Αγαπητή θεματόθετρια,

δώσε χρόνο στον εαυτό σου γιατί αυτό που βιώσες δεν είναι και λίγο. Βιώνεις απώλεια η οποία μάλιστα διαιωνίζεται εφόσον ακόμη βρίσκεστε και μέχρι πρόσφατα μιλούσατε για επανασύνδεση. Είσαι ακόμη μέσα στην κατάσταση δηλαδή. Το ζητούμενο δεν είναι να είσαι πάση θυσία με έναν άνθρωπο που αγαπάς αλλά να είσαι με έναν άνθρωπο που αγαπάς και σε κάνει και ευτυχισμένη. Δεν ξέρω τι συνέβη σε αυτή τη σχέση, όμως το αποτέλεσμα είναι ότι γρήγορα άρχισες να μαραζώνεις. Γρήγορα άρχισες να πιέζεσαι, να δυσφορείς, να βλέπεις πράγματα που σε πληγώνουν και να μην μιλάς. Και όσο καλά και να διαχειριστείς μια κατάσταση πώς λύνεται ότι ο άλλος λέει ψέμματα, ότι ο άλλος δεν σε υποστηρίζει στις δυσκολες στιγμές. Είναι όντως θέμα σωστής διαχείρισης πιστεύεις? Ένας άνθρωπος μπορεί να σου πει ότι σε αγαπάει αλλά ταυτόχρονα να σε κακοποιεί. Οπότε το εάν σε αγαπάει ένας άνθρωπος δεν φαίνεται στα λόγια αλλά στις πράξεις. Εάν σε υποστηρίζει, εάν προσπαθεί να σε κάνει ευτυχισμένη, εάν σου προσφέρει. Όχι μόνο στην αρχή αλλά και κατά τη διάρκεια της σχέσης.
Εσύ έκανες ένα μεγάλο διάλειμμα από τις σχέσεις (5 χρόνια) και μετά έπεσες με τα μούτρα. Πήγες από το ύψος στο βάθος. Και οι προσδοκίες σου έφτασαν στο θεό. Και πιστεύω ότι κατά βάθος πιστεύεις ότι όπως τότε πέρασαν 5 χρόνια για να βρεις κάποιον αλλα τόσα πρέπει να περάσουν και εάν για να βρεις κάποιον ξανά. (Δεν πάει έτσι).
Πάνω απόλα είναι η ψυχική υγεία και το να είμαστε χαρούυμενοι. Πρώτα σαν μονάδα και μετά σαν δυάδα. Και καταλαβαίνω ότι τώρα είναι δυσβάσταχτο το συναίσθημά σου, γιατί αποχωρίζεσαι έναν άνθρωπο που επένδυσες και προσπάθησες πάρα πολύ, όμως χρειάζεται να γίνει.. Πέρνα σιγά σιγά το πένθος και μην πιέζεις τον εαυτό σου. Απλά προσπάθησε να κάνεις πράγματα που έχουν νόημα για σένα.

---

Σε ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση και το χρόνο σου. Έχεις απόλυτο δίκιο για το πως είναι η κατάσταση και για το πως αισθάνομαι. Νιώθω ότι δεν έχω πια το χρόνο, βλέπω τη ζωή να με προσπερνάει και εγώ να ζω μηχανικά. Να σέρνομαι να πηγαίνω στη δουλειά και να μη θέλω να βλέπω κανέναν, ούτε φίλους ούτε οικογένειά. Βαρέθηκα την κριτική τους και τις βλακειες τους. Βαρέθηκα να τους ακούω να λένε καλά που έφυγε χωρίς να καταλαβαίνουν το τι περνάω μόνη σε ένα σπίτι ενώ γι αυτούς δεν έχει αλλάξει τίποτα. Έχω χάσει πατέρα, σύντροφο και καλή δουλειά σε 2 μήνες... Έχει αλλάξει όλη μου η ζωή, δεν έχω σταθερά και το μόνο που μου λεν είναι ότι θα έρθει κάτι καλύτερο. Κανείς δε με ρωτάει αν μπορώ να σηκωθώ...

Λυπαμαι που περνας δυσκολα. Σου πεσανε ολα μαζι και οι εποχες ειναι δυσκολες και μοναχικες.
Θα το σκεφτοσουνα να ανοιξεις λιγο, να αφαιθεις και να δωσεις μια ευκαιρια στην ψυχοθεραπεια? Θα μπορουσε να σε βοηθησει πολυ να δεις την κατασταση πιο αντικειμενικα και χωρις ενοχες.

Ο ανθρωπος που περιγραφεις οτι ερωτευτικες φαινεται πολυ πολυπλοκος και σκοτεινος και η σκοτεινια του σε καταπιε. Απ αυτα που εγραψες αυτος φαινεται να συνεχιζει τη ζωη του οπως ξερει, χωρις ιδιεταιρη ενσυναισθηση, και χωρις να τον νοιαζει και ιδιεταιρα στην τελικη, κι εσυ εχεις μεινει στο σκοταδι του να βασανιζεσαι. Το βαρος της σχεσης ηταν τεραστιο για σενα. Και ψεματα μεγαλα ελεγε, και περιμενε ομως απο σενα να τον συγχωρησεις και να κανεις σα να μην τρεχει και τιποτα. Και παιδια δω και κει εσπερνε, και θεματα με απεξαρτηση και ολο το ψυχολογικο μπαχαλο που προκαλει ειχε, και τον συντηρουσες και σε ηθελε και ερωτικη, και να τον καταλαβαινεις, δηλαδη ποσο ν αντεξεις? Πολυ φορτιο πηρες απ αυτη τη σχεση και σε συνδιασμο με τα αλλα που σου τυχαν σε γονατισε. Καπου ομως πρεπει να το παρκαρεις αυτο το κοντεινερ και να μην το ξανασηκωσεις. Δεν μπορει να αλλαξει ετσι ολο αυτο το αβυσαλεο θεμα, ουτε με τη δυναμη της αγαπης δυστυχως ουτε με υποσχεσεις και λεξεις.

Καταλαβαινω απολυτα οτι σου πεσαν παρα πολλα τωρα και δεν εχεις την ενεργεια να αρχισεις να το δουλευεις. Ετσι γενικα και θεωρητικα ομως θα ηθελες να βγεις απ αυτο το σκοταδι καποια στιγμη? Να δοκιμασεις να δεις πως ειναι μια αλλη αληθεια, εναλλακτικη? Θα σου ξαναπροτεινα να αφησεις την ψυχοθεραπεια να σου μαλακωσει λιγο τη σκεψη.

Σε ευχαριστώ πολύ... Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μου είπε αυτό που τόσο ήθελα να ακούσω από τους κοντινούς μου ανθρώπους... Ένα απλό 'λυπάμαι πολυ'.... Κλαίω από την ώρα που το διάβασα γιατί κάποια/καποιος που δε με γνωρίζει καν κατανοεί το συναισθηματικο φορτίο μου και την απόγνωση μου, χωρίς να μου λεει βλακειες για νέες, πολλά υποσχόμενες ευκαιρίες που είναι μπροστά μου, για καλύτερο σύντροφο, καλύτερη δουλειά, ευκαιρία να αλλάξω πολη, χώρα, να βρω αυτόν που μου αξίζει και μπούρδες. Η ψυχοθεραπεία δε νομίζω να με βοηθήσει αν και ο θεραπευτής μου είναι πολύ καλός και τον εκτιμώ πολυ. Εχω πλήρη επίγνωση της κατάστασης και ξέρω ότι υπήρχαν σοβαροί λόγοι που με οδήγησαν στα λάθη που έκανα, παρόλα αυτά δεν υπάρχει δικαιολογία... Το ότι έγραψα εδώ και πήρα ανθρώπινες απαντήσεις με βάση τη λογική αλλά χωρίς να μηδενίζεται και το συναίσθημα με βοηθάει πολύ περισσότερο. Σε ευχαριστώ πολύ, ειλικρινά το χρειαζόμουν αυτό το μήνυμα...

Quote:

---

Originally Posted by SynesthAsia

Λυπαμαι που περνας δυσκολα. Σου πεσανε ολα μαζι και οι εποχες ειναι δυσκολες και μοναχικες.
Θα το σκεφτοσουνα να ανοιξεις λιγο, να αφαιθεις και να δωσεις μια ευκαιρια στην ψυχοθεραπεια? Θα μπορουσε να σε βοηθησει πολυ να δεις την κατασταση πιο αντικειμενικα και χωρις ενοχες.

Ο ανθρωπος που περιγραφεις οτι ερωτευτικες φαινεται πολυ πολυπλοκος και σκοτεινος και η σκοτεινια του σε καταπιε. Απ αυτα που εγραψες αυτος φαινεται να συνεχιζει τη ζωη του οπως ξερει, χωρις ιδιεταιρη ενσυναισθηση, και χωρις να τον νοιαζει και ιδιεταιρα στην τελικη, κι εσυ εχεις μεινει στο σκοταδι του να βασανιζεσαι. Το βαρος της σχεσης ηταν τεραστιο για σενα. Και ψεματα μεγαλα ελεγε, και περιμενε ομως απο σενα να τον συγχωρησεις και να κανεις σα να μην τρεχει και τιποτα. Και παιδια δω και κει εσπερνε, και θεματα με απεξαρτηση και ολο το ψυχολογικο μπαχαλο που προκαλει ειχε, και τον συντηρουσες και σε ηθελε και ερωτικη, και να τον καταλαβαινεις, δηλαδη ποσο ν αντεξεις? Πολυ φορτιο πηρες απ αυτη τη σχεση και σε συνδιασμο με τα αλλα που σου τυχαν σε γονατισε. Καπου ομως πρεπει να το παρκαρεις αυτο το κοντεινερ και να μην το ξανασηκωσεις. Δεν μπορει να αλλαξει ετσι ολο αυτο το αβυσαλεο θεμα, ουτε με τη δυναμη της αγαπης δυστυχως ουτε με υποσχεσεις και λεξεις.

Καταλαβαινω απολυτα οτι σου πεσαν παρα πολλα τωρα και δεν εχεις την ενεργεια να αρχισεις να το δουλευεις. Ετσι γενικα και θεωρητικα ομως θα ηθελες να βγεις απ αυτο το σκοταδι καποια στιγμη? Να δοκιμασεις να δεις πως ειναι μια αλλη αληθεια, εναλλακτικη? Θα σου ξαναπροτεινα να αφησεις την ψυχοθεραπεια να σου μαλακωσει λιγο τη σκεψη.

---

:20
Σε ευχαριστώ πολύ... Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μου είπε αυτό που τόσο ήθελα να ακούσω από τους κοντινούς μου ανθρώπους... Ένα απλό 'λυπάμαι πολυ'.... Κλαίω από την ώρα που το διάβασα γιατί κάποια/καποιος που δε με γνωρίζει καν κατανοεί το συναισθηματικο φορτίο μου και την απόγνωση μου, χωρίς να μου λεει βλακειες για νέες, πολλά υποσχόμενες ευκαιρίες που είναι μπροστά μου, για καλύτερο σύντροφο, καλύτερη δουλειά, ευκαιρία να αλλάξω πολη, χώρα, να βρω αυτόν που μου αξίζει και μπούρδες. Η ψυχοθεραπεία δε νομίζω να με βοηθήσει αν και ο θεραπευτής μου είναι πολύ καλός και τον εκτιμώ πολυ. Εχω πλήρη επίγνωση της κατάστασης και ξέρω ότι υπήρχαν σοβαροί λόγοι που με οδήγησαν στα λάθη που έκανα, παρόλα αυτά δεν υπάρχει δικαιολογία... Το ότι έγραψα εδώ και πήρα ανθρώπινες απαντήσεις με βάση τη λογική αλλά χωρίς να μηδενίζεται και το συναίσθημα με βοηθάει πολύ περισσότερο. Σε ευχαριστώ πολύ, ειλικρινά το χρειαζόμουν αυτό το μήνυμα

Δεν ξερω κατα ποσο εχεις επιγνωση της καταστασης γιατι εξακολουθεις να μιλας για λαθη σου.Κρινεις τον εαυτο σου πολυ αυστηρα σε αντιθεση με τον ανθρωπο αυτο που εχει κανει τοσα στραβα αλλα εσυ τα αναφερεις ως πταισματα.Ξερεις καποιες φορες πρεπει αν βγαινουμε λιγο απο το συναισθημα και να βαζουμε μπροστα τη λογικη μας για να προστατεψουμε τον εαυτο μας.Επιβαλλεται να προστατεψεις τον εαυτο οσυ.Επιβαλλεται να αγαπησεις τον εαυτο σου...να τον καλομαθεις ...να τον φροντισεις.Συνεχισε την ψυχοθεραπεια και προσπαθησε να βρεις εναν τροπο να μην κοιτας πισω.

Quote:

---

Originally Posted by nicolina

Δεν ξερω κατα ποσο εχεις επιγνωση της καταστασης γιατι εξακολουθεις να μιλας για λαθη σου.Κρινεις τον εαυτο σου πολυ αυστηρα σε αντιθεση με τον ανθρωπο αυτο που εχει κανει τοσα στραβα αλλα εσυ τα αναφερεις ως πταισματα.Ξερεις καποιες φορες πρεπει αν βγαινουμε λιγο απο το συναισθημα και να βαζουμε μπροστα τη λογικη μας για να προστατεψουμε τον εαυτο μας.Επιβαλλεται να προστατεψεις τον εαυτο οσυ.Επιβαλλεται να αγαπησεις τον εαυτο σου...να τον καλομαθεις ...να τον φροντισεις.Συνεχισε την ψυχοθεραπεια και προσπαθησε να βρεις εναν τροπο να μην κοιτας πισω.

---

Καλημέρα, σε ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα. Το γνωρίζω ότι είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου και πολύ επιεικής με τους άλλους γενικά. Πάντα βρίσκω μια δικαιολογία για τις πράξεις τους. Όπως και να έχει όμως, το γεγονός ότι με κακοποιώ τα τελευταία 7 χρόνια δεν αναιρειται.. . Θα μου πεις είναι η ώρα να αλλάξει αυτό... Έλα που δεν ξέρω πως... Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι χρειάζομαι πολύ χρόνο γι αυτή τη διαδικασία και στην ουσία αυτό είναι το πρόβλημα μου... Δεν έχω χρόνο... Δεν είμαι 20, ουτε 30... Έπρεπε να έχω τη ζωή μου σε τάξη και έχει γίνει ένα χάος...

Αυτο που λες για την ηλικια...το μονο που κανει ειναι να σε πιεζει και να πηγαινεις πισω.Και ειμαι απολυτα σιγουρη οτι ειναι κατι που στο εχουν βαλει στο μυαλο σου οι δικοι σου ανθρωποι.Κουβεντες του τυπου "Ποτε θα κανεις οικογενεια...ποτε θα φτιαξεις τη ζωη σου...περνανε τα χρονια μπλα μπλα μπλα" που πολλες φορες λενε ανθρωποι γιατι θεωρουν οτι ετσι θα σε βοηθησουν...εχουν δυστυχως το αντιθετο αποτελεσμα.

Ο στοχος σου δεν ειναι να φτιαξεις τη ζωη σου...ο στοχος σου ειναι να εισαι ευτυχισμενη,υγειης και να περνας ομορφα.Αυτο μονο.

Αυτο για να γινει θα πρεπει να πας μπροστα..να αφησεις το παρελθον στοπαρελθον και να αλλαξεις σελιδα.
Λες οτι δε μπορεις να πιστεψεις οτι αυτος ο ανθρωπος δεν εξιζε τπτ..κι ομως αυτος ο ανθρωπος δεν αξιζε τπτ...μονο κακο σου εκανε.Εισαι καλυτερη...αξιζεις περισσοτερα.Πρεπει αν ασχοληθεις με κατι αλλο.Εργαζεσαι?Αν οχι πρεπει οπωσδηποτε να εργαστεις.Οτι σε γυρναει πισω πετα το...φωτογραφιες,πραγματα πετα τα.Δεν χρειαζεσαι χρονο...χρειαζεσαι μια μονο στιγμη...μια στιγμη που το παιρνεις αποφαση...τραβας μια γραμμη και δεν ξανακοιτας πισω.Σε περιμενουν τοσο ομορφα πραγματα ...μην αναλωνεσαι στο χθες.Ακομα κι αν θεωρεις πως εκανες λαθη οπως λες...τα λαθη ειναι για να μας βοηθανε να γινουμε καλυτεροι...οχι για να μας τιμωρουν και να μας τραβανε κατω.Ολοι εχουμε κανει λαθη.

Καλημέρα! Η γνώμη μου είναι ότι έδωσες αξία σε ένα απόβλητο και τίποτε παραπάνω από αυτό.
Ο άνθρωπος αυτός είναι ένας ανεύθυνος, εγωπαθής "παρτάκιας". Με δύο παιδιά από δύο διαφορετικές γυναίκες, με εξαρτήσεις, με αρραβωνιαστικιά που την παράτησε έγκυο, άλλη που την άφησε έγκυο από one night stand...! Ψεύτης, τεμπελάκος, φίλαυτος, θρασύς, χειριστικός, σε κατηγορεί για τα πάντα... κι εσύ τρέχεις ξωπίσω του και τον παρακαλάς να είστε μαζί!!!
Συγνώμη, αλλά η ιστορία σου με τον τύπο είναι εξοργιστική. Μα έχεις τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση; Τί περιμένεις από αυτόν τον άνθρωπο να κάνει; Να σου είναι σύντροφος, να μοιραστεί τα προβλήματά σου, να κάνεις οικογένεια μαζί του . Μόνο για σεξ (με δική σου ευθύνη απ΄ότι είδες). Σε κατηγορεί οτι το εκμηδενίζεις ως άντρα...Χαχα! Άκου, άντρας! Μόνο για επιβήτορας κάνει! Με τα παιδιά του άραγε έχει ασχοληθεί ποτέ, με τις ανάγκες τους τις υλικές και τις συναισθηματικές; Εσύ όλα αυτά πώς τα βλέπεις; Όλα καλά και αυτομαστιγώνεσαι που "τον έχασες και σε έχασε"; Αυτός δεν έχασε κανέναν, απλώς σε παραμυθιάζει και σου φορτώνει τύψεις για να περνάει καλά όποτε και όταν το θέλει. Ο τύπος δεν είναι ούτε για φτύσιμο! Έχει κάνει κακό σε ένα σωρό ανθρώπους και στα παιδιά του για να περνάει αυτός καλά.
Κάθεσαι και στεναχωριέσαι για σκουπίδια που η θέση τους είναι στον κάδο.

Στεναχωριέμαι που εσύ και κάποιες άλλες κοπέλες, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, κάνετε τους αχρηστους και τους αλήτες, "μάγκες".

Quote:

---

Originally Posted by nicolina

Αυτο που λες για την ηλικια...το μονο που κανει ειναι να σε πιεζει και να πηγαινεις πισω.Και ειμαι απολυτα σιγουρη οτι ειναι κατι που στο εχουν βαλει στο μυαλο σου οι δικοι σου ανθρωποι.Κουβεντες του τυπου "Ποτε θα κανεις οικογενεια...ποτε θα φτιαξεις τη ζωη σου...περνανε τα χρονια μπλα μπλα μπλα" που πολλες φορες λενε ανθρωποι γιατι θεωρουν οτι ετσι θα σε βοηθησουν...εχουν δυστυχως το αντιθετο αποτελεσμα.

Ο στοχος σου δεν ειναι να φτιαξεις τη ζωη σου...ο στοχος σου ειναι να εισαι ευτυχισμενη,υγειης και να περνας ομορφα.Αυτο μονο.

Αυτο για να γινει θα πρεπει να πας μπροστα..να αφησεις το παρελθον στοπαρελθον και να αλλαξεις σελιδα.
Λες οτι δε μπορεις να πιστεψεις οτι αυτος ο ανθρωπος δεν εξιζε τπτ..κι ομως αυτος ο ανθρωπος δεν αξιζε τπτ...μονο κακο σου εκανε.Εισαι καλυτερη...αξιζεις περισσοτερα.Πρεπει αν ασχοληθεις με κατι αλλο.Εργαζεσαι?Αν οχι πρεπει οπωσδηποτε να εργαστεις.Οτι σε γυρναει πισω πετα το...φωτογραφιες,πραγματα πετα τα.Δεν χρειαζεσαι χρονο...χρειαζεσαι μια μονο στιγμη...μια στιγμη που το παιρνεις αποφαση...τραβας μια γραμμη και δεν ξανακοιτας πισω.Σε περιμενουν τοσο ομορφα πραγματα ...μην αναλωνεσαι στο χθες.Ακομα κι αν θεωρεις πως εκανες λαθη οπως λες...τα λαθη ειναι για να μας βοηθανε να γινουμε καλυτεροι...οχι για να μας τιμωρουν και να μας τραβανε κατω.Ολοι εχουμε κανει λαθη.

---

Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και την απάντηση σου. Εργάζομαι ναι. Το πρόβλημα είναι το μετά που δεν έχω διαθεση να δω κανέναν και ούτε να κάνω κάτι που με ευχαριστεί... Θα πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου να βρω κάτι που με χαλαρώνει και σιγά σιγά να βγω από όλο αυτό... Απλα, οταν σερνεσαι για καιρό είναι δύσκολο να σηκωθείς. Ξέρω ότι είναι μια διαδικασία που θα πρέπει να ακολουθήσω μόνη... Σε ευχαριστώ!

Πηγαινε και γραψου σε μια σχολη χορου η σε ενα γυμναστηριο σε τμημα zumba.θα γυμναστεις....θα γνωριζεις νεα ατομα και θα σε κανει ναι αισθανθεις πολυ ομορφα.Σε περιοδους που δεν ειμαστε καλα ψυχολογικα η γυμναστικη ειναι λυτρωτικη.