Printable View
Kαλησπέρα παιδιά!Είμαι καινούργιο μέλος στο φόρουμ και αποφασισα να σας γράψω για το συγκεκριμένο θέμα έχοντας εγώ προσωπική εμπειρία με την αδελφή μου η οποία πριν οχτώ χρόνια περίπου εμφάνισε σημάδια σχιζοφρένειας.Αυτο που θέλω να τονίσω είναι οτι πιστέυω ότι η σχιζοφρένεια είναι μια αρρώστια η οποία συνήθως έχει τις ρίζες της απο την παιδική ηλικία και έχει άμεση σχέση με το οικογενεικό περιβάλλον του ατόμου.Χωρίς να αμφισβητώ βέβαια και τον ρόλο της κληρονομικότητας.Οι οικογένειες στις οποίες κάποιο από τα μέλη τους έχει κάποια ψύχωση συνήθως και οι ίδιες νοσούν και το μέλος που είναι πιο ευαίσθητο,ίσως πιο αδικημένο η παραμελημένο είναι και το άτομο που αρρωσταίνει.Για το λόγο αυτο νομίζω οτι χρειάζεται άμεση συνεργασία οικογένειας -ειδικού -ασθενή ωστε να μπορέσουν να ανακαλύψουν όλοι μάζι τα βαθύτερα αίτια του προβλήματος και απο εκεί και πέρα με την κατάλληλη ιατροφαρμακευτική αγωγή του ασθενή και την ψυχολογική υποστήριξη απο το οικογενειακό περιβάλλον να μπορέσει να βοηθηθεί ουσιαστικά.
Kαλώς όρισες Γιαννα στο e-psychology!οταν λες πως η αδερφή σου παρουσίασε συμπτώματα σχιζοφρένειας τι ακριβώς εννοείς?η αδερφή σου τελικά έγινε καλά?σε ρωτάω γιατί και εγώ έχω κάποια συμπτώματα ψύχωσης και με ενδιαφέρει άμεσα αυτό το θέμα!σ\'ευχαριστώ εκ των προτέρων!με αγάπη kitty
προφανως οπως τα γραφεις Γιαννα ισχυουν-μην ξεχναμε οτι θεραπευτικα εχουμε πολυ καλα αποτελεσματα,οταν υπαρχει συνεργασια!
ε δεν τρελλενετε κανεις στα καλα καθουμενα εγω εξετιας της μανας μου αρρωστησα
Καλησπέρα!
Συμφωνώ.. Η αλληλεπίδραση βιολογικών - ψυχολογικών - κοινωνικών παραγόντων σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ο καθένας, διαφορετικά σε κάθε άτομο πιθανόν να οδηγήσει στην ανάπτυξη ψύχωσης.. Κατά καιρούς διάφορα έχουν ενοχοποιηθεί ως αιτίες: καθηλώσεις σε πρώιμα στάδια της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης (Freud κ.α.), κληρονομική προδιάθεση, κοινωνικοί παράγοντες, το ενδοοικογενειακό σύστημα επικοινωνίας (double bind, Bateson) και πολλά άλλα.. Παρ όλα αυτά δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αιτία, υπάρχουν απλώς παράγοντες επικινδυνότητας που αυξάνουν τη πιθανότητα..
Συμφωνώ απολύτα για τη συνεργασία ειδικού - ασθενή - οικογένειας. Ο ρόλος της οικογένειας είναι κρίσιμος. Πρέπει να ξέρει πως να συμπεριφέρεται με τρόπο κατάλληλο και όχι παθογόνο. Γενικά στην αντιμετώπιση της ψύχωσης είναι πιστευω σημαντική και η συνεργασία ψυχιάτρου - ψυχολόγου. Δηλαδή και φαρμακευτική αγωγή, και ψυχολογική στήριξη ασθενούς και οικογένειας.
Πάντως σε γενικές γραμμές η οικογένεια πιστεύω πρέπει να συμπεριφέρεται με αποδοχή, χωρίς επικρίσεις, αλλά και χωρίς υπερβολή στην έκφραση των συναισθημάτων και ούτε με υπερπροστατευτικό τρόπο. Η στήριξη αλλά και ο χώρος αυτόνομης ύπαρξης είναι σημαντικά. Δε πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ασθενής δεν καθορίζεται απο τη νόσο του. Δηλαδή να μην τον αντιμετωπίζουμε ως τον ψυχωσικό ή τον άρρωστο ή οποια άλλη ταμπέλα. Η αντιμετωπίση πρέπει να είναι ισότιμη όπως με κάθε άλλο ανθρωπο που αγαπάμε και σεβόμαστε.
+1. ότι είπε ο/η evath.
τωρινή-ετεροχρονισμένη (και άρα αποτυχημένη) προσπάθεια του ¨εγώ¨ να δώσει λύση σε προβλήματα (προφανώς άλυτα) μεταξύ ¨εκείνου¨ και ¨υπερεγώ\" που θα έπρεπε να είχαν λυθεί στα πρώιμα στάδια ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης. Και όλα τα υπόλοιπα.
Πολύ μεγάλο ρόλο παίζει η οικογένεια, αρκεί να μην είναι αυτή που ενοχοποιείται για το πρόβλημα... (λίγο δύσκολο)
Εγω εκανα οτι μου ελεγε ο γιατρος μου και με την βοηθεια της οικογενειας μου το ξεπερασα πιο ευκολα το ψυχωσικο επεισοδιο. Εμεινα σπιτι κλεισμενη για χρονια και αναγκαστηκα να κοψω τις παλιες παρεες με το ζορι. Τελικα μου βγηκε σε καλο. Ετσι πιστευω τουλαχιστον τωρα. Κανω μια καινουργια αρχη οπως ολοι που το περασανε και ξαναλεω οτι χωρις την οικογενεια μου δεν ξερω αν θα τα καταφερνα.