Αίσθημα ματαιοδοξιας

Καλησπέρα, περνώντας μια δύσκολη προσωπική περίοδο νιωθω ότι χάνω τον εαυτό μου. Ότι δεν υπάρχει κανένας να μοιραστώ τις σκέψεις μου γιατί όλοι με θεωρούν υπεραναλυτικη κ αγχώδη. Πάντα αγχωνομουν περισσότερο απ το κανονικό αλλά τώρα η κατάσταση έχει ξεφύγει. Κίνδυνολογω για τα πάντα κ βλέπω το μέλλον πιο δυσοίωνο από ποτέ. Έχω απομακρυνθεί απ όλους κ δεν έχω διάθεση για τίποτα. Πηγαίνω μηχανικά στη δουλειά μου κ προσπαθώ απλά να βγάλω τις υποχρεώσεις της ημέρας. Όντας μαμά δύο παιδιών δημοτικου ο φόβος μη με δουν θλιμμένη με κάνει να υποφέρω ακόμα πιο πολύ. Απλά νιωθω ότι δε θα συνέλθω ποτέ.

Μαρία γράψε εδώ. Και εγώ κάτι παρόμοιο νιώθω. Αν είναι να νιώθουμε έτσι τουλάχιστον ας το περνάμε όλοι μαζί.

Ναι δικιο έχεις ξεριες είναι αυτό το συναίσθημα που ξυπνάς το πρωι κ με δυσκολία αναγκάζεσαι να σηκωθείς απ το κρεβάτι κ λες πάλι τα ίδια κ σήμερα.

Και εγώ το έχω αυτό. Κάτι λογικά στη ζωή σου δε σου αρέσει γι'αυτό αντιδρας.
Τι είναι αυτό; Τι μπορείς να κάνεις να το αλλάξεις;
Μπορεί ναναι και κάποιο ψυχολογικό που σου άφησε κάτι που έγινε και δεν μπορεί να αλλάξει. Εκείνο πρέπει απλά να το αποδεχτείς. Ξέρω εύκολο ακούγεται αλλά δεν είναι.

Το προβλημα είναι πως ξέρω τι μου φταίει αλλά νιώθω τόσο εγκλωβισμένη που δε μπορω να αντίδρασω.

Σίγουρα αν πάρεις το πρόβλημα και το αναλύσεις σε μικρά κομμάτια θα μπορείς να κάνεις μερικά βήματα δεν γίνεται να είναι τόσο άλυτο το πρόβλημά σου απλά μάλλον έχεις κουραστεί δεν θες να προσπαθήσεις και εκεί πέρα είναι αυτό που σε εμποδίζει

Quote:

---

Originally Posted by Maria83

Καλησπέρα, περνώντας μια δύσκολη προσωπική περίοδο νιωθω ότι χάνω τον εαυτό μου. Ότι δεν υπάρχει κανένας να μοιραστώ τις σκέψεις μου γιατί όλοι με θεωρούν υπεραναλυτικη κ αγχώδη. Πάντα αγχωνομουν περισσότερο απ το κανονικό αλλά τώρα η κατάσταση έχει ξεφύγει. Κίνδυνολογω για τα πάντα κ βλέπω το μέλλον πιο δυσοίωνο από ποτέ. Έχω απομακρυνθεί απ όλους κ δεν έχω διάθεση για τίποτα. Πηγαίνω μηχανικά στη δουλειά μου κ προσπαθώ απλά να βγάλω τις υποχρεώσεις της ημέρας. Όντας μαμά δύο παιδιών δημοτικου ο φόβος μη με δουν θλιμμένη με κάνει να υποφέρω ακόμα πιο πολύ. Απλά νιωθω ότι δε θα συνέλθω ποτέ.

---

καλημερα.
ο συζυγος σου τι σταση εχει σε ολο αυτο που περνας; ειναι διπλα σου;

Όχι είμαστε σε διάσταση. Είναι σε τελείως δικό του κόσμο.κ οι γονείς μου επίσης μεγάλης ηλικίας απωντες σε όλο αυτό

Quote:

---

Originally Posted by Maria83

Όχι είμαστε σε διάσταση. Είναι σε τελείως δικό του κόσμο.κ οι γονείς μου επίσης μεγάλης ηλικίας απωντες σε όλο αυτό

---

οκ.. αρα εισαι μονη σου με 2 παιδια στην ευθυνη σου και παρα πολλη δουλεια. ειναι πολυ λογικο να νοιωθεις μεγαλη πιεση... φιλους εχεις; απευθυνεσαι σε αυτους για παρεα και εκτονωση και ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ;

Έχω αλλά μην έχοντας κανέναν να αφήσω τα παιδιά πάντα μαζί μου τα έχω όταν είμαι με φίλους

Ποσο χρονων ειναι τα παιδακια.πρεπει οπωσδηποτε να βρεις χρονο για σενα.Λιγο θα βρεις αλλα και λιγο αρκει.Προσπαθησε να βαλεις τα παιδια σε καποια δραστηριοτητα που να ειναι την ιδια ωρα και τα δυο.Εκεινη την ωρα κανε κατι για σενα.ΠΑρε μια φιλη και πηγαιντε βολτα σε ενα παρκο...τα παιδακια θα παιξουν κι εσεις θα πιειτε καφε και θα τα πειτε.Ο μπαμπας δεν τα παιρνει τα παιδακια καθολου?Αφου ξερεις ποιο ειναι το προβλημα θελεις να μας το αναφερεις τουλαχθστον να το συζητησεις εδω?

Quote:

---

Originally Posted by Maria83

Έχω αλλά μην έχοντας κανέναν να αφήσω τα παιδιά πάντα μαζί μου τα έχω όταν είμαι με φίλους

---

πρεπει να αποκτησεις προσωπικη ζωη. εχεις εγκλωβιστει στην μοναχικη ζωη με 2 παιδια, δουλεια και δυστυχια...
αν εχεις οικονομικη ανεση, τα πραγματα απλοποιουνται. παρε βοηθεια για τα παιδια, για τις δουλειες και βρες χρονο για τον εαυτο σου.
αν δεν εχεις οικονομικη βοηθεια κατσ εκαι ξεκαθαρισε τα με τον ανδρα σου.
αν ειναι οριστικο, βγαλτε διαζυγιο, υποχρεωσε τον να αναλαβει αυτα που του αναλογουν και σε εργασιες και οικονομικα. προχωρα στην ζωη σου, κανε γνωριμιες.
μην καθεσαι να λιμναζεις σε μια "διασταση". ξεκαθαριστε τι θα κανετε και προχωρα παρακατω, η ξαναπροσπαθηστε αν υπαρχει περιθωριο.

μαλλον πρεπει να εννοεις "αισθημα ματαιοτητας" και οχι "ματαιοδοξιας"...

Απλά μια κακή οιγενειακη κατάσταση δε σε αφήνει να χαρείς αυτό που έχεις. Τα παιδιά εννοω. Ναι αυτό ακριβώς αίσθημα ματαιοτητας. Απλά έχω βαλτώσει σε αυτήν την κατάσταση διότι ο πατέρας τους πάσχει από χρόνια κατάθλιψη κ δεν θέλω να προχωρήσω σε διαζυγιο γιατί φοβάμαι μήπως επιδεινωθεί η κατάσταση του.

Για να μην επιδεινωθει η δικια του κατασταση αποφασιζεις να διαλυσεις τον εαυτο σου?Πολυ ομορφο που τον σκεφτεσαι ομως δεν εισαι μονη σου...εχεις υπ ευθυνη σου 2 παιδια .Και τα παιδια χρειαζονται μια μαμα ευτυχισμένη ...οχι μια μαμα που προσποιειται οτι ειναι ευτυχισμενη.Η θα μεινεις μαζι του και θα προσπαθησετε να σωσετε το γαμο σας ή θα παρεις διαζυγιο.Αφου ετσι κι αλλιως μαζι του τωρα δεν εισαι.Τι θα χειροτερεψει την καταταση του?Να υπογραψει το διαζυγιο?Αφου πηρες την αποφαση να κανεις αυτο το βημα καντο ολοκληρο ...οχι μισο .Το θεμα ειναι οτι αν παρεις διαζυγιο ο μπαμπας τους θα μπορει να τα εχει τα παιδια μαζι του γι ακαποιες μερες να ξεκουραζεσαι κι εσυ ή δεν ειναι σε θεση να αναλαβει τα παιδια?Εργαζεται μπορει να βοηθησει ικονομικα ή δεν ειναι λειτουργικος ο ανθρωπος.