Printable View
Θα ήθελα να θέσω της εξής ερώτηση (με διπλή σημασιολογία).
1) Πόσο φίλος πρέπει να είναι ο ψυχοθεραπευτής μας?
2) Πόσο ψυχοθεραπευτής πρέπει να είναι ο φίλος μας?
Προς το παρόν δεν θα ήθελα να διατυπώσω δικούς μου προβληματισμούς αλλά θα ήθελα να ακούσω γνώμες από εσάς.
η σχέση με το θεραπευτή θα πρέπει να δημιουργηθεί σιγά σιγά και να βασίζεται στην αλληλοκατανόηση.
Θα πρέπει να νιώθει αυτά που του αναφέρει ο θεραπευόμενος και να συμμετέχει σ\'αυτά όχι να είναι ψυχρός ακροατής.
Δημιουργείται μια φιλική σχέση ,ειδικά μετά από πολλές συνεδρίες, αλλά πιστεύω ότι ο θεραπευτής θα πρέπει να βάλει ένα όριο στη φιλία
Δε θα είναι αμερόληπτος αν γίνει φίλος με τον ασθενή ,ούτε θα πρέπει να μπλέξει τη δική του ιστορία με του ασθενή.
Ο φίλος δεν πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι ψυχοθεραπευτής γιατί πολλές φορές βλέπει πολύ υποκειμενικά το θέμα(ως φίλος) και όχι αντικειμενικά και αμερόληπτα που χρειάζεται.
επίσης ο φίλος δε γίνεται αυτόματα και ειδικός.οι απόψεις του πρέπει να είναι με μορφή συμβουλών και να μην τις παίρνει το άτομο ως αυθεντία.
Εγώ θα πω για την δική μου εμπειρία.Εχω πάει δύο φορές σε ψυχολόγο.Την πρώτη φορά σε κέντρο ψυχικής υγείας της περιοχής μου.Ημουν 27 ετών.Πολλές φορές έφευγα θυμωμένη απο την συνεδρία και φυσικά καμμία οικειοτητα δεν υπήρχε.Μου φαινόταν σκληρή.Στην πορεία κατάλαβα την βοήθεια που μου προσέφερε γιατί με ταρακούνησε.Στα 45 πήγα για δεύτερη φορά αλλού.Η ψυχολόγος αυτή μάλλον κακό μου έκανε.Οταν της έλεγα τα προβλήματά μου πολλές φορές την είδα να δακρύζει.Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι κάτι μου προσέφερε.Δεν αισθάνθηκα ποτέ αποφορτισμένη ή προβληματισμένη μετά απο κάθε συνεδρία.Τώρα ξεκίνησα ψυχοιεραπεία και ελπίζω κάτι καλό να βγεί.Η γνώμη μου είναι πως δεν πρέπει να είναι φίλος ο ψυχοθεραπευτής για να είναι και αποτελεσματικός αντικειμενικός και ανεπηρέαστος λόγω οικιότητας.Πείτε και σεις την γνώμη σας
vince
ερωτήματα που με απασχολούν πολύ τις τελευταίες μέρες!!!
Θα κάνω μια προσπάθεια για να σου-μου απαντήσω...
1) Ο βαθμός της οικειότητας μεταξύ του θεραπευόμενου και θεραπευτή εξαρτάται από την ψυχοθεραπευτική προσέγγιση. Σε άλλες δεν υπάρχει σχεδ\'ον καθόλου (εννοώντας ότι ο θεραπευτής μένει όσο πιο απρόσωπος γίνεται κι εσύ ανοίγεις-αναλύεις το μέσα σου σχεδον αδιάσπαστος πχ στην ψυχανάλυση), σε άλλες μέτριος βαθμός εμπλοκής του θεραπευτή και σε άλλες μεγάλη αλληλεπίδραση και έκφραση συναισθημάτων και χειρονομιών (πχ άγγιγμα, εναγκαλισμός).
Τώρα, ως προς το θέμα της φιλίας, χμ, νομίζω ότι ποτέ δε θα πρέπει να γίνουν φίλοι. Γιατί εκεί το θεραπευτικό πλαίσιο δε θα είναι πια θεραπευτικό.
2) Πόσο ψυχοθεραπευτής μπορεί να είναι ένας φίλος.
Χμ, εδώ πιο δύσκολη ερώτηση...
Το σίγουρο είναι ότι αν θέλω να αρχίσω ψυχοθεραπεία δεν πρέπει να \"φορτώσω\" το φίλο μου με αυτή μου την ανάγκη, όπως και ο φίλος δε θα πρέπει να αναλάβει τέτοιο ρόλο, γιατί πολύ απλά δεν είναι ειδικός. Κι αν ακόμα είναι, η πραγματική ψυχοθεραπεία δε μπορεί να λάβει χώρα στο σπίτι, στην καφετέρια ή οπουδήποτε αλλού και οποιαδήποτε ώρα και στιγμή, αλλά στάνταρ ημέρα, ώρα και σε συγκεκριμένο χώρο.
Αλλιώς υπάρχουν κίνδυνοι. Και να βλάψουμε και να μας βλάψει.
Τώρα, η κατανόηση, υποστήριξη, η συμβουλή είναι ψυχοθεραπεία; Οι φιλικές-ερωτικές σχέσεις περιλαμβάνουν αυτά τα τρία, όταν υπάρχει πραγματικό νοιάξιμο και ενδιαφέρον. Οπότε εκεί νομίζω (;) είμαστε εντός ωφέλιμων ορίων:)
Και κάτι ακόμα. Αν θέλουμε για φίλο κάποιον μονο επειδή επειδή είναι καλός \"ψυχοθεραπευτής\" τότε είναι σαν να τον χρησιμοποιούμε αλλά και να μας χρησιμοποιεί. Η φιλία προσδιορίζεται από πραγματικό νοιάξιμο και αγάπη, πέρα από οποιαδήποτε υποστήριξη, κατανόηση και συμβουλή παίρνουμε και δίνουμε.
Συμφωνώ μαζί σου εσωτερική.Quote:
Originally posted by εσωτερική_σήψη
η σχέση με το θεραπευτή θα πρέπει να δημιουργηθεί σιγά σιγά και να βασίζεται στην αλληλοκατανόηση.
Θα πρέπει να νιώθει αυτά που του αναφέρει ο θεραπευόμενος και να συμμετέχει σ\'αυτά όχι να είναι ψυχρός ακροατής.
Δημιουργείται μια φιλική σχέση ,ειδικά μετά από πολλές συνεδρίες, αλλά πιστεύω ότι ο θεραπευτής θα πρέπει να βάλει ένα όριο στη φιλία
Δε θα είναι αμερόληπτος αν γίνει φίλος με τον ασθενή ,ούτε θα πρέπει να μπλέξει τη δική του ιστορία με του ασθενή.
Ο φίλος δεν πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι ψυχοθεραπευτής γιατί πολλές φορές βλέπει πολύ υποκειμενικά το θέμα(ως φίλος) και όχι αντικειμενικά και αμερόληπτα που χρειάζεται.
επίσης ο φίλος δε γίνεται αυτόματα και ειδικός.οι απόψεις του πρέπει να είναι με μορφή συμβουλών και να μην τις παίρνει το άτομο ως αυθεντία.
Γιώτα, έχεις δίκιο. Σκοπός του θεραπευτή δεν είναι μόνο να σε νιώθει (η ενσυναίσθηση που λένε) αλλά και να σε παρακινεί με τον τρόπο του για παραπέρα εμβάθυνση, συνειδητοποιήση, προβληματισμό, κινητοποίηση.Quote:
Originally posted by giota
Εγώ θα πω για την δική μου εμπειρία.Εχω πάει δύο φορές σε ψυχολόγο.Την πρώτη φορά σε κέντρο ψυχικής υγείας της περιοχής μου.Ημουν 27 ετών.Πολλές φορές έφευγα θυμωμένη απο την συνεδρία και φυσικά καμμία οικειοτητα δεν υπήρχε.Μου φαινόταν σκληρή.Στην πορεία κατάλαβα την βοήθεια που μου προσέφερε γιατί με ταρακούνησε.Στα 45 πήγα για δεύτερη φορά αλλού.Η ψυχολόγος αυτή μάλλον κακό μου έκανε.Οταν της έλεγα τα προβλήματά μου πολλές φορές την είδα να δακρύζει.Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι κάτι μου προσέφερε.Δεν αισθάνθηκα ποτέ αποφορτισμένη ή προβληματισμένη μετά απο κάθε συνεδρία.Τώρα ξεκίνησα ψυχοιεραπεία και ελπίζω κάτι καλό να βγεί.Η γνώμη μου είναι πως δεν πρέπει να είναι φίλος ο ψυχοθεραπευτής για να είναι και αποτελεσματικός αντικειμενικός και ανεπηρέαστος λόγω οικιότητας.Πείτε και σεις την γνώμη σας
Το να σε νιώθει όμως είναι κι αυτό σημαντικό. Εγώ προσωπικά όταν είδα μια φορά τη θεραπεύτρια να κλαίει μαζί μου την αιστάνθηκα πολύ κοντά μου...Και παραδόξως ένιωσα πολύ δυνατή γιατί ένιωσα δυνατό δέσιμο, όχι απλά μια τυπική σχέση πελάτη-επαγγελματία...
Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι πρέπει πάντα να κλαίει για να νιώθεις ότι σε νιώθει. Αλλιώς, χρειάζεται εκείνος θεραπεία:)
Να σε νιώθει αλλά να πάει και πιο πέρα...
Να συμπληρώσω στα μέχρι τώρα μηνύματα πως ψυχοθεραπευτικό μπορεί να αποδειχθεί οτιδήποτε: μια κουβέντα σε μια τυχαία συνάντηση με τον περιπτερά, μια φιλική συζήτηση, μια ταινία, μια ατάκα σε ένα βιβλίο κ.ο.κ.
Κάθε τι όμως που μπορεί εν δυνάμει να αποδειχθεί ψυχοθεραπευτικό, δεν σημαίνει ότι είναι ψυχοθεραπεία. Η ψυχοθεραπεία είναι μια επαγγελματική σχέση με σαφή όρια και πλαίσιο. Τα φώτα του προβολέα, βρίσκονται σταθερά στραμμένα στον ψυχοθεραπευόμενο. Είναι η δική του ώρα, είναι η ώρα της δικής του επεξεργασίας, είναι η ώρα που αυτός φωτίζει τις εσώτερες πτυχές του και φροντίζει τον εαυτό του.
Η φιλικότητα, η ζεστασιά, το νοιάξιμο στην ψυχοθεραπεία, δεν καθιστούν την ψυχοθεραπεία, φιλική σχέση.
Αντίστροφα, σε μια φιλική σχέση, τα φώτα στρέφονται (και οφειλουν να στρέφονται) και προς τις δύο μεριές.
1) Αν ο ψυχοθεραπευτης μας ηταν φιλος μας νομιζω πώς η ψυχοθεραπεια θα επαυε να υπάρχει. Το σεναριο μου μοιαζει ως κ εφιαλτικο...! Τα ορια της ψυχοθεραπευτικης σχεσης ειναι τοσο σαφη κ για μενα σταθηκαν εξαιρετικα βοηθητικα. Αλλα γιατί φίλος ο ψυχοθεραπευτης? Τί μπορει να μου δώσει ώς φιλος που δεν μπορει να μου το δωσει ως θεραπευτης? Κ τί περιμενω απο αυτον τελικα που με κανει να τον θελω και φιλο? Η καταργηση της αποστασης που υπάρχει τί θα εξυπηρετουσε αληθεια?Quote:
Originally posted by vince
Θα ήθελα να θέσω της εξής ερώτηση (με διπλή σημασιολογία).
1) Πόσο φίλος πρέπει να είναι ο ψυχοθεραπευτής μας?
2) Πόσο ψυχοθεραπευτής πρέπει να είναι ο φίλος μας?
2) Γιατί να ειναι ο φιλος μου ψυχοθεραπευτης μου? Ο φιλος μου θελω να με ακουει, αλλα θελω να τον ακουω κι εγω. Θελω την γκριματσα του, το γελιο του, την ελευθερια του να πει οτι θελει οπως θελει....εχει άλλο πλαισιο η φιλια. Κ μια ελαφρότητα που η ψυχοθεραπευτικη σχεση δεν εχει κ τοσο χωρο γι αυτην...
Στον ψυχοθεραπευτη μου περιμενω περισσοτερο να παρω, δεν εχω στο μυαλο μου τί προσφέρω, αν κ οτι λεω ειναι για μενα τοσο προσωπικο κ πολυτιμο....Θελω να παρω οτι περισσοτερο γινεται, να εκμεταλλευτω οσο γινεται τον χρονο αυτο. Την γνωση του, τα λογια, τις πραξεις....Ειμαι εκει για μενα μονο. Για την δικη μου εξελιξη.
Στον φιλο μου θελω να προσφέρω, να δωσω χρονο, αγαπη, φροντιδα, ανακουφιση, χαρα, να μοιραστουμε πραγματα, στιγμες.Κ να παρω αγαπη, φροντιδα, οτι θελει να μοιραστει μαζι μου....
Υπάρχουν κ κοινα στοιχεια σ ολες τις σχεσεις μας ομως, κ ειναι λογικο να βγουν κ στις δυο μορφες σχεσεων που εμπλεκομαστε.
φιλια και ψυχοθεραπεια
νομιζω συμφωνω με το πνευμα των υπολοιπων απαντησεων
τι θελω απο εναν ψυχοθεραπευτη;
εγω προσωπικα θελω...
ειλικρινια σεβασμο αποδοχη να με ακουει να μου δινει χρονο
να με αισθανεται ως ισοτιμο ανθρωπο
να νοιαζεται να απαντα με ειλικρινεια αν τον ρωτησω κατι
να μου δειχνει συναισθηματα
να εχουμε σχεση ουσιαστικη
ομως οχι να τα λεμε για καφε...αλλα σε συγκεκριμενα ψυχοθεραπευτικα πλαισια
για τα υπολοιπα βοηθιεμαι αν δεν το ξερω να το κανω βοηθιεμαι και απο την ψυχοθεραπευτικη σχεση και σε αλλες σχεσεις. φιλικες η συντροφικες.
ετσι ειναι για μενα
τι δε θελω απο εναν ψυχοθεραπευτη
δε θελω να μου τρωει την ωρα να μου λεει τα νεα και τις αγωνιες του
δε θελω να βαριεται να με ακουσει την ωρα που θα εχουμε συνεδρια
δε θελω να μου επιβαλλει καμια αποψη
δε θελω να μου κρυβει κατι που θελει να μου πει
δε θελω να μην εχει φροντισει το περιβαλλον που θα βρεθουμε στη συνεδρια
δε θελω να διακοπτεται συνεχεια απο αλλα
δε θελω να κανει τον ξερολα αλλα να δουλευουμε μαζι πραγματα που με αφορουν
δε θελω
αυτααα
πραγματα που θα τα συγχωρουσα ισως σε ενα φιλο , σε μια φιλικη συνναντηση , η θα τα συχγωρουσα εαν καπου καπου συνεβαιναν σε αυθορμητες φιλικες συναντησεις.
ειμαι εναντια στους ψυχοθεραπευτες,
ειμαι υπερ των αληθινων φιλων και συντροφων που λειτουργουν ψυχοθεραπευτικα.
Ο ψ/θεραπευτης οτι κανει, θα το κανει γιατι θα παρει το Χ-Ψ ποσο.
Ο φιλος θα το κανει ανιδιοτελως.
Ο καθενας επιλεγει οτι τον βολευει.
Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.
Σε συμπέρασμα αυτών θα έλεγα πως ότι μας θεραπεύει (σε συνάρτηση με τα ατομικά περιθώρια θεραπείας όπως εν λόγου χάρη η οικειότητα) δεν μας κάνει απαραίτητα πιο δυνατούς αλλά σε κάθε περίπτωση διαμορφώνει τον βαθμό εξάρτησης μας στις θεραπευτικές μας σχέσεις (το αναφέρω σε γενικά πλαίσια).
Έτσι είναι ευνόητο για τον Α που θεραπεύεται μέσω του ψυχοθεραπευτή, να υπάρχουν βαρύτερες απαιτήσεις (αλλά με μεγαλύτερη δόση ρεαλισμού) του Α από τον ίδιο τον θεραπευτή παρά από τους φίλους.
Αντίστοιχα, για τον Β, στο πλαίσιο των διαπροσωπικών του σχέσεων (φιλία, έρωτας), τα συστατικά της θεραπείας του έχουν μια γερή βάση οικειότητας, πιθανώς με κριτήρια που καλύπτουν τις πρωταρχικές ανάγκες του Β αλλά και το ύφος της κοινωνικής του προσέγγισης. Όσον αφορά την δική μου αντίληψη για το θέμα σχέσεων, θα έλεγα πως δεν υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό στην ζωή από τις δυνατές φιλίες και τους γνήσιους έρωτες.
...........εν κατακλείδι
Η ερώτηση μου προϋπήρχε μέσα μου εδώ και καιρό. Ψυχοθεραπεία δεν έχω κάνει ως τώρα αλλά πολύ πιθανό να μου χρειαστεί στο κοντινό μέλλον όταν αποφασίσω να διακόψω την φαρμακευτική μου αγωγή με υγιή τρόπο και να ολοκληρώσω την θεραπεία μου χωρίς παρατράγουδα. Άλλωστε, η δόση του φαρμάκου που λαμβάνω είναι στην ουσία αρκετά χαμηλή (αγωγή συντήρησης), οι παρενέργειες είναι πλέον ελάχιστες και ευελπιστώ σε ένα καλύτερο αύριο χωρίς φυτοφάρμακα (sorry ψυχοφάρμακα εννοούσα)..
Να\'σται καλά για τον χρόνο σας.
εχω την εντυπωση απο τα λεγομενα σου vince, οτι συγκρινεις τις δυο μορφες σχεσεων.
συνοπτικα θα θελα να σου πώ πώς χαρακτηριστικα κ της σχεσης που θα αναπτυξεις με τον θεραπευτη σου θα παρουσιαζουν ομοιοτητες κ μ αυτα των αντιστοιχων φιλικων σου σχεσεων.
αλλα αυτο ειναι κατι που θα το δεις κ ο ιδιος καλυτερα. ειναι κατι που δεν μεταφερεται, αλλα βιωνεται.
τελος, να σου πω πώς εκτος απο δυνατους ερωτες κ φιλιες υπάρχουν κ αλλες μορφες σχεσης που μπορει να ειναι δυνατες ή καθοριστικες. μια τετοια μπορει να ειναι κ η σχεση θεραπευτη/θεραπευομενου. μενει να το δεις ο ιδιος.
Μια φιλική σχέση είναι διαφορετική από μια θεραπευτική σχέση.
Όπως ευστοχότατα το θέτει ο Νίκος, στην φιλική σχέση ο προβολέας φωτίζει, και οφείλει να φωτίζει και τις δύο μεριές.
Στην φιλική σχέση, και οι δύο καλύπτουν ο καθένας δικές του ανάγκες αλλά και του άλλου, στα πλαίσια ενός πάρε δώσε.
Αντίθετα στην θεραπευτική σχέση, ο προβολέας, πέφτει επάνω στον θεραπευόμενο.
Ο θεραπευτής δεν βρίσκεται εκεί για να καλύψει δικές του ανάγκες, αλλά για να προσφέρει. Για να φωτίσει σημεία του εαυτού και του προβλήματος του θεραπευόμενου, με το σύνολο των ειδικών γνώσεων που διαθέτει και το οποίο για λόγους ευκολίας, ονομάζω «ψυχοθεραπευτική ματιά». Για να του δείξει, ή καλύτερα, να τον οδηγήσει σε εσωτερικές και ιαματικές αποκαλύψεις και βιώματα, μέσα από την ψυχοθεραπευτική ματιά του.
Θεωρώ το έργο των θεραπευτών εξαιρετικά δύσκολο. Καταλαβαίνω ότι αυτοί οι άνθρωποι που περνούν τόσες ώρες από την ημέρα τους βυθιζόμενοι στα σκοτάδια και την παθολογία άλλων, όχι στα πλαίσια μιας σχέσης, αλλά στα πλαίσια μιας μη – σχέσης, με την συμβατική έννοια, όπου θα πρέπει να προσέχουν να αποκαλύπτουν μόνο ότι είναι ωφέλιμο για τον θεραπευόμενό τους κι όχι για τους ίδιους, πρέπει να πληρώνονται για το όλο ευθύνη έργο που κάνουν. Την φροντίδα των ψυχών.
Μια φροντίδα που σίγουρα, μπορεί να λάβει χώρα μέσα σε υγιείς και πλήρεις φιλικές και ερωτικές σχέσεις, αλλά ωστόσο, αν το ψυχικό τραύμα είναι βαθύ και υπαρκτό, ενδεχόμενα μόνο το υγιές περιβάλλον να μην αρκεί.
Όταν είσαι άρρωστος, πρέπει πρώτα να γίνεις καλά για να απολαύσεις την υγεία και την ζωή. Και μπορεί η αρρώστια σου να έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στην παιδική σου ηλικία ή σε τραυματικά βιώματα ή αλλού.
Εξάλλου μέσα στις σχέσεις, ο άλλος δεν έχει την υποχρέωση να λειτουργεί σαν θεραπευτής. Να είναι γεμάτος κατανόηση και υποστήριξη, να σου εκφράζει ψύχραιμα, ώριμα και εκλογικευμένα τα συναισθήματά του, να παίρνει την σωστή απόσταση για να σε φροντίσει, να σου δείχνει τα αδιέξοδά σου, να εστιάζει σε σένα διαρκώς. Όχι, σε μια φιλική σχέση ο άλλος φροντίζει τον εαυτό του και μάλιστα πολλές φορές πρώτα τον εαυτό του και μετά τον άλλο. Είναι πρωτίστως άνθρωπος με αδυναμίες κι αυτός, παρά ο θεραπευτής σου που οφείλει , στην σχέση σας, να στέκεται ένα σκαλί πιο πάνω από τις αδυναμίες του.
Τέλος, στην θεραπευτική σχέση , ο ( θεραπευτής) άλλος υποχωρεί από το προσκήνιο, πάει στο παρασκήνιο από όπου σε συνοδεύει σε ένα ταξίδι βαθιά μέσα στον εσωτερικό σου κόσμο, γνωρίζοντας και πώς να σε καθοδηγήσει μέσα σε αυτό.
Φυσικά και η τελευταία έχει στοιχεία φιλικής ή και ερωτικής σχέσης. Το άνοιγμα που γίνεται και ο δεσμός που δημιουργείται ανάμεσα στα μέρη, είναι ιδιαίτερα. Εχει η σχέση αυτή μια δική της, ξεχωριστή ποιότητα, που την κάνει να διαφέρει από μια αμιγώς φιλική σχέση. χωρίς όμως να της λείπουν τα στοιχεία του μοιράσματος, της επαφής, της ζεστασιάς, ακόμα και της αγάπης.
Sofia, ειλικρινά δεν ξέρω αν όντως θα το κάνω.. είναι βεβαίως ένα ενδεχόμενο..
..όσο για τα φάρμακα ας μην είμαι και τόσο αχάριστος γιατί οι έρευνες παράγουν περισσότερο ανεκτά σκευάσματα με την πάροδο του χρόνου.. μεγαλύτερα προβλήματα είχαν όσοι έπαιρναν τα antipsychotics παλαιότερης γενιάς..
Έμπαση περίπτωσή..
Προς το παρόν, το καλοκαίρι έχει φτάσει..θα κάνουμε και κάνα μπάνιο στην θάλασσα, θα πιούμε και κάνα καλοκαιρινό ποτό.. θα πάμε και σε κάνα ελληνικό νησί.. δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα στην Ελλάδα αν εξαιρέσεις τα προβλήματα της..