Ποιός έχει το πρόβλημα;

Πριν αρκετά χρόνια (περίπου 9), στην εφηβεία τότε, έγινα πολύ καλή φίλη με μία κοπέλα η οποία στην πορεία της φιλίας μας μου αποκάλυψε με διάφορους τρόπους ότι αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα με την καρδιά της. Την είδα αρκετές φορές να \"υποφέρει\", να πονά, να χάνει τις αισθήσεις της αλλά ποτέ μα ποτέ δεν δέχτηκε τη βοήθεια μου. Δεν θέλησε ποτέ να την πάμε σε ένα νοσοκομείο, μια κλινική, να τηλεφωνήσουμε στους δικούς της. Μόλις συνερχόταν έλεγε \"είμαι καλά\" και μας πίεζε να την αφήσουμε ήσυχη. Δεν μου φαινόταν κάτι υποκριτικό σε αυτό που πάθαινε, άλλαζε ακόμα και το χρώμα του προσώπου της. Με τρόμαζε αρκετά τότε και φοβόμουν τις στιγμές που ήμουνα μαζί της μην τυχόν πάθει κάτι και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γιατί δεν ξέρω τίποτα και γιατί με ένα αδιευκρίνιστο τρόπο μας είχε απαγορέψει να ασχολούμαστε. Μας είχε απαγορέψει να ασχολούμαστε αλλά εκ των πραγμάτων μας ανάγκαζε να ασχοληθούμε αφού υπέφερε ενώπιον μας.

Δεν ξέρω αλλά υπήρχε πάντα μια μυστικοπάθεια γύρω από το θέμα της υγείας της. Δεν μου είπε ποτέ ακριβώς από τι πάσχει. Απέφευγε πάντα κάθε κουβέντα. Όταν μου έλεγε κάθε τόσο \"είμαι στην κλινική\", \"θα φύγω για εξετάσεις\" κλπ ήταν όλα τόσο πολύ γενικά που μου πέρασε από το μυαλό ότι αποκλειστικό σκοπό έχουν το να με ανησυχήσουν. Ποτέ δεν μας άφησε να την επισκεφτούμε σε κάποια κλινική. Ποτέ δεν την είδα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Ποτέ δεν είδα κάποιες εξετάσεις της. Από την οικογένεια της, από το σπίτι της μας κρατούσε πάντα σε απόσταση και ένιωθα πως αυτό το υπαρκτό ή φανταστικό πρόβλημα υγείας της θέτει ένα όριο, μια γραμμή στη φιλία μας. \"Μπορείς να με πλησιάσεις αλλά μέχρι εδώ\". Ήτανε αυτοσκοπός; Δεν στέκομαι σε αυτή την περίοδο.

Πέρασαν λοιπόν 9 χρόνια. Ακόμα είμαστε φίλες, ακόμα την αγαπώ και ακόμα υπάρχει το πρόβλημα της. Δεν \"υποφέρει\" τόσο όσο παλαιότερα. Μας είπε η ίδια ότι γενικά τα πράγματα είναι καλύτερα, σταθερά και δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο αν προσέχει λίγο τον τρόπο ζωής της. Αλλά υπάρχει το πρόβλημα και κάποτε το επικαλείται νομίζω για να κρατηθεί σε απόσταση ή σαν μια συμπεριφορά φυγοπονίας. Κάποιες φορές μετά από πολλή κούραση γιατί δουλεύουμε σε κάτι μαζί, μετά από γνωστή εμφανή πίεση με καταστάσεις που αντικειμενικά θα κούραζαν τον καθένα, είναι εμφανές ότι αρχίζει να έχει πρόβλημα με την υγεία της, να πονά, να δυσκολεύεται να ανασάνει, να χάνει το χρώμα της και την ισορροπία της. Ακόμα τηρεί την ίδια συμπεριφορά. Ποτέ σε νοσοκομείο, να την αφήνουμε ήσυχη. Ακόμα δεν ξέρω από τι πάσχει.

Έχω διαβάσει αρκετά από το internet περί καρδιοπαθών μπας και βρω παρόμοια συμπτώματα, προσπαθώντας να βρω μια έστω πιθανή εξήγηση. Υπάρχει όντως κάτι το οποία δεν θέλει να μοιραστεί μαζί μας για να μας \"προστατέψει\" από κάτι; Τα ερωτήματα μου μένουν πάντα αναπάντητα. Μπορεί να πάσχει από ένα είδος ψύχωσης, να νομίζει ότι κάτι έχει; Μπορεί να είναι καλά και να επικαλείται κάποιο πρόβλημα υγείας για να \"ευνοείται\" συναισθηματικά ή για άλλους λόγους που σχετίζονται με τη φιλία μας; Από την άλλη το μυαλό μου κολλά στις τόσες πολλές σκηνές πόνου της, μπορεί να είναι απλά μια καλή ηθοποιός και εγώ τόσο πολύ αφελής;

Είμαι πολύ μπερδεμένη και νομίζω ότι δεν μπορώ να πάρω το θάρρος να βάλω τα πράγματα κάτω και να πω \"τα ξεκαθαρίζουμε τώρα\". Διαφορετικά τι; Θα σταματήσω να την αγαπώ, να την νοιάζομαι σαν φίλη μου; Μας δένουν πια περισσότερο τα χρόνια. Όμως την επόμενη φορά που θα μου πει \"δεν είμαι πολύ καλά σήμερα\" δεν ξέρω αν θα πεισμώσω και θα την πιέσω προσπαθώντας να της αποδείξω ότι είναι μια χαρά.

Μήπως το πρόβλημα τελικά το έχω εγώ που σκέφτομαι έτσι όλα αυτά τα πράγματα;

Κατ΄αρχην καλως ηρθες στο σαϊτ,οι αποριες σου ειναι πολυ λογικες δεν νομιζω πως εχεις εσυ το προβλημα ΑΛΛΑ πιστευω οτι οπως ακριβως τα εγραψες εδω ετσι ακριβως πρεπει να της τα πεις. Πρωτον για την δικια σου ψυχικη υγεια.Δευτερον οσο πιο γρηγορα αποκλεισεις την πιθανοτητα να σε \"δουλευει\" τοσο πιο φιλες θα γινετε.Ετσι λοιπον η δικη μου αποψη ειναι πως πρεπει να της μιλησει σε στιγμη που θα ειναι απολυτως καλα, και βεβαια σε περιπτωση που λεει ψεματα τοτε τα πραγματα ειναι σοβαρα και νομιζω πως θα χρειαστει και παλι την βοηθεια σου.
φιλικα Δημήτρης.

Eυχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Δεν είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο να πρόκειται για κρίσεις πανικού.

Προσπάθησα πολλές φορές να της μιλήσω στα ίσα όταν είναι καλά. Αποφεύγει τη συζήτηση γύρω από το θέμα της υγείας της ή απαντά πολύ γενικά. Εν πάση περιπτώσει έχουν περάσει 8 -9 χρόνια από τότε που έχει το πρόβλημα. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην καρδιά που να μην θεραπεύεται ή να μην επιδεινώνεται μέσα σε τόσο χρόνο, να υπάρχουν μεν τα συμπτώματα αλλά να μην γίνεται καμία επέμβαση και να διαιωνίζεται? Περνούν πάρα πολλά από το μυαλό μου και φυσικά αφορμή για το ξέσπασμα μου αυτό εδωμέσα ήταν άλλο ένα επεισόδιο.

Θα προσπαθήσω πάλι να της μιλήσω γι\'αυτό το θέμα αν και νιώθω κι εγώ πάρα πολύ άβολα. Αν όντως έχει πρόβλημα και την πιέζω και της κάνω κακό; Αν όντως είναι κάτι που δεν θέλει να μοιραστεί και εγώ η κακιά της το επιβάλλω και μου πει \"δεν με δέχεσαι όπως είμαι\" ή αντιδράσει με τρόπο που δεν μπορώ να προβλέψω και χαλάσει κάτι στη σχέση μας;

Αυτό που με απασχολεί κυρίως είναι αν εγώ έχω το πρόβλημα που δίνω τόση σημασία. Αν εγώ που θέλω να ξέρω και επιμένω. Που άντεξα τόσα χρόνια μέσα στην αμφιβολία και την πίκρα παράλληλα και την απόσταση που δημιουργεί η κατάστασή της και τώρα ξαφνικά δεν αντέχω άλλο και θέλω αμέσως να γίνουν όλα ξεκάθαρα.

Ευχαριστώ και πάλι

όταν μ\' έπιασαν οι κρίσεις πανικού, κι αφού οι δεκάδες γιατροί απέκλεισαν οτιδήποτε παθολογικό, κι άρχισα θεραπεία, αυτά που έκανα ήταν τα εξής:
- πρώτα φρόντισα και ενημερώθηκα γι αυτή την πάθηση, από την ψυχίατρό μου, από βιβλία, απο το inernet, έτσι βρήκα κι αυτό το site
- μετά εξήγησα στους οικείους μου τι μου συμβαίνει, ο πατέρας μου το κατάλαβε σαν νευρασθένεια (!), ο αδελφός μου ήταν όσο μπορούσε δίπλα μου και με συνόδευε στην γιατρό
- στους πολύ κολλητούς μου φίλους είπα ΟΛΗ την αλήθεια, για να μη φοβούνται όταν με έπιανε κρίση πανικού, και να ξέρουν πως να με αντιμετωπίζουν
- στον υπόλοιπο κόσμο, απλά έβρισκα αληθοφανείς δικαιολογίες, για να μην παρίσταμαι σε εκδηλώσεις που θα με/τους έφερναν σε δύσκολη θέση
- και το κυριότερο, είπα πρώτα στον εαυτό μου και μετά στους άλλους ότι θα είναι κάτι προσωρινό, ή έστω κάτι που θα μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου, κι ο χρόνος θα δείξει αν έχω δίκιο
:)