Γνωρίζοντας άτομα με ειδικές ανάγκες
Σήμερα έτυχε (δεν το ήξερα δηλαδή) να είμαι σε μια διαλεξη στα πλαίσια ενός μαθήματος όπου υπήρχαν αρκετά άτομα ΑΜΕΑ (για λόγο που δεν έχει σημασία). Και συνειδητοποίησα ότι εγώ και οι περισσότεροι ενδεχομένως δεν έχουμε στον κύκλο μας τέτοια άτομα, ούτε γνωρίζουμε εύκολα ένα τέτοιο άτομο γιατί μεόλες τις δυσκολίες μάλλον (σίγουρα) είναι δυσκολο να κυκλοφορουν. Δεν ήταν με αμαξίδιο απαραίτητα. Ένα παιδί έκατσε κάπου που καθόντουσαν άλλοι 3 και μόλις έκατσε έφυγαν αμέσως και οι 3 τους. Και τους ρωτησε αν εφυγαν για αυτον και ειπαν μια μαλακιουλα οτι περιμεναν εναν φιλο και θα ηταν τεσσερις και δεν πρεπει να καθομαστε τοσο κοντα κτλ. Μετα πηγε σε εναν αλλον και τον ρωτησε αν μπορει να κατσει διπλα του και ειπε ναι. Ενιωσα οτι επαιζα σε αμερικανικη εφηβικη ταινια που κοροδευαν καποιο σπασικλακι. ΛΕω δεν γινεται σοβαρα να εφυγαν για αυτον. Δεν ειχε κινητικο προβλημα καπως μιλαγε περιεργα και κατι επαιζε με την κινηση των χεριων.
Ηρθε και δευτερο παιδι και δυσκολευοταν καπως (ειχε πατεριτσες καπως) και του ειπα να κατισει διπλα μου δεν εβρισκε. Ειχε προβλημα και λιγο στα χερια. Τον βοηθησα να φορεσει τα γαντια του. Χαρηκα που μπορεσα να τον βοηθησω. Δεν ξερω πως να το διατυπωσω. Εγω ενιωσα ομορφα που τον βοηθησα, αυτος ενιωσε ομορφα που ημουν ευγενικος μαζι του. Θεωρω λιγα πραγματα ειναι έτσι, όπως η ευγένεια ενός ξένου (όπως εγώ). Μετα ηρθε μια κοπελα σε αμαξιδιο και κατι βλακεια εκανα εγω στον εαυτο μου και γελασα και γελασε και αυτη. Και ενιωσα οτι ετσι απλα, χωρις καμια προσπαθεια δημιουργηθηκε ωραιο κλιμα.