Συγκατοίκηση με το αγόρι μου
Είμαι 31 χρονών (αντρας) και είμαι στην Ελλάδα 2 χρονια περίπου. Ζούσα σε μια χώρα της Ευρώπης από την οποία είμαι ο μισός (δεν έχω θέματα ρατσισμού, είναι από αυτές που λες αα είμαι από εκεί και θα σου πουν ή ότι έχουν πάει ταξίδι ή ότι θέλουν πολύ να πάνε). Μένω με τον αδερφό μου. Το γιατί φύγαμε μεγάλη ιστορία, συνέβη κάτι πάρα πολύ κακό και θεωρήσαμε μόνη λύση να κάνουμε μια νεά ζωή εδώ (έχουμε συγγενείς, έχουμε ζήσει και λίγο, δεν πήγαμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα). Ο αδερφός μοιυ είναι δίδυμος, τον αγαπάω πολύ. Γενικά θεωρώ ότι είμαστε ένα κάνουμε μαζί πράγματα, σχεδιάζουμε μαζί την πορεία μας.
Ψάχνοντας για δουλειά βρήκα και δούλευα μαζί με κάποιον ο οποίος μου άρεσε από την αρχή. Είμαστε και οι δυο οδοντιατροι, ο καθενας ειδικευμενος σε κατι διαφορετικο που ομως δενει ωραια μαζι. Αποφασίσαμε να ανοίξουμε μαζί ένα ιατρείο. Δεν ξέρω αν εχει σημασία, το αναφέρω επειδη επειδή ίσως ειπωθεί. Λογιστικά στην ουσία είμαστε κάπως χωριστά, τους ασθενείς μοιυ και τους δικούς του και πολλές φορές ολοκληρώνουμε σαν ομάδα περιστατικά, δεν είναι σαν να έχουμε ένα μαγαζί μισό μισό.
Όταν τον είδα έπαθα την πλάκα μου. Τον θεωρούσα στρ8, δεν θα πω ότι είχα χάσει κάθε ελπιδα, γιατι δεν πιστευα οτι θα γινει κατι μαζιμας. Από ένα σημείο και μετά υπήρχε περισσότερη σωματική επαφή. Όταν δουλεύεις με έναν ασθενή με βοηθό (εγώ με εκείνον), εισαι απεναντι και πολυ κοντα, ακουμπιεστε πολυ, τα μαλλιά σίγουρα, μπορει και τα πόδια. Ήταν και χειμώνας σχετικά, σχεδόν τοέκανα για να ζεσταίνομαι (με τον covid εχουμε ανοιτα παραθυρα φλεβαρη μηνα). Τελικά κολλήσαμε και επειδή εμενε μονος του ειπαμε να μεινω σπιτι του μην κολλησει ο αδερφος μου. Στην αρχη κοιμομασταν σε 2 καναπεδες. Μετα, επειδη ας πουμε έχω μια πιο ιατρικη εκπαιδευση, τον ακροαζομουν μεταξυ σιοβαρου και αστιειου, του εδειχνα πως εξεταζουμε γενικα, επιανε κ αυτος εμενα, μην τα πολυλογω φιληθηκαμε και καπως ετσι βρεθηκαμε σε σχεση.
Τωρα, περιπου 6 μηνες μετα μου ζήτησε να συγκατοικησουμε. Το ειπα στον αδερφο μου, στεναχωρηθηκε πολυ. Δεν μου το εδειξε, μου ειπε ναι να πας κτλ, αλλα νιωθω οτι νιωθει πικραθηκε τοσο πολυ. Και δεν ξερω οικονομικα τι μπορει να κανει γιατι θα διπλασιαστουν τα εξοδα του. Έχω και ενα μικρο αγχος για τη συγκατοικηση γιατι δεν το χω ξανακανει. Δεν ξερω γενικα αυτο το κεφαλαιο της ζωης μου πως θα ναι.. τι θα λεω μενω με τον αντρα μου; Θα ηθελα να το συζητησω ολο αυτο.
