Είμαι λίγο προβληματισμένος με τη σχέση μου
Θέλω λίγο να γκρινιάξω.. και αν έχει κανείς λίγη διάθεση να μου πει τι πιστεύει
Είμαι μαζί του 7 χρόνια. Τον αγαπώ, με αγαπάει, εμφανισιακά αρέσουμε ο ένας στον άλλον και κάνουμε καλό σεξ.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν διάφορα προβλήματα. Με ζηλεύει αρκετά. Ότι και αν πω θα καταλήξει στο γουστάρω/με γουστάρει για αυτό και μιλάω με το τάδε άτομο. Αν μοιυ την πέσει γυναίκα θα χύσει το φαρμάκι του ότι απορεί πως μου την πεφτει αφου "φαινεται" πως ειμαι γκει. Βασικα ο μεγαλύτερος του φόβος είναι ότι θα τον άφηνα για γυναίκα, αυτο το ξερω.
Το δεύτερο πρόβλημα (και πιο σημαντικό, το πρώτο ορισμένες φορές σαν να μην υπάριχει) είναι το χάσμα που μας χωρίζει. Αυτός έχει τελειώισει παραϊατρική σχολή σε ΤΕΙ. Και εγώ κάπως έτσι ξεκίνησα αλλά δεν μαρεσε ποτέ, το θεωρούσα υποτιμητικό για μενα. Παντα ήξερα ότι μοιυ άξιζε κάτι καλύτερο για αυτό και έφυγα κατευθείαν και ακολούθησα άλλη καριέρα. Θα μοιυ πει κανεις δεν μπορούν όλοι να γίνουν επιστήμονες. Δεν ξέρω τι μπορούν. Εγώ ήθελα να γίνω επιστήμονας και αυτό κάνω αυτή τη στιγμή. Δεν μαρέσει να είμαι το παιδί της αιμοληψίας, μπορώ να κάνω πολύ καλύτερα πράγματα. Προφανως και μελέει ψωνάρα. Όπως και εγώ του λέω ότι δεν έχει μάθει να σκέφτεται και τα κάνει όλα τυφλοσούρτι (στο παραϊατιρκο επαγγελμα εννοω).
Ορισμένες φορές νιώθω ότι είμαι μόνος μου. Δεν μπορέι να με βοηθήσει στα προβλήματά μου. Όλη του η ευτυχία είναι που έχει δουλειά στο δημόσιο και το ψιλοκωλοβαράει. Εγώ πάντα "τρώγομαι" να κανω πραγματα. Μαρέσει να είμαι πολύ καλός σε αυτό που κάνω. Δεν είμαι ανταγωνιστικός, μαρέσει να ξεχωρίζω όμως. Επίσης ασχολούμαι με τον αθλητισμό (πυγμαχία). Μαρέσει να κάνω πράγματα στη ζωή μου. Αυτός βασικά θέλει να δουλεύει, να γυρίζει σπίτι να κοιμάται και να πάει καμια βολτα (κυριως σε καμια κατινα φιλη του επισκεψη). Δεν προσπαθώ να τον αλλάξω, δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αλλάξει, ουτε θελω να τον κανω κατι αλλο αποαυτο που ειναι. Απλα θα ηθελα να εχει μια φιλοδοξια στη ζωη του. Και κάπως έχει βολευτεί στο "ειναι γιατρος, είμαι ο αντρας του γιατρου και ολακαλα" καπως ετσι το νιωθω.
Κατι ακομα, με θεωρει ψυχρο και αναισθητο. Όταν είχε πεθάνει ο πατέρας μου έκλαιγα στην αγκαλιά του. Ξεσπασα τοτε, το αφησα να βγει απο μεσα μου. και εκεινος εκλαιγε γιατι τον αγαπουσε. Αποφευγει να αναφερει τον πατερα του μηπως μου θυμιζει. Εγω δεν αναφερω τον πατερα μου πλεον, δεν θεωρω οτι εχει καποιο νοημα. Θεωρει οτι τελικα ειμαι αναισθητος και δεν μου λειπει η κατι. Απλα δεν μπορω τις μελουρες. Εχω καλυτρα πραγματα να κανω απο το να αναπολω πραγματα. Πολλες φορες συμβαινουν ασχημα πραγματα, πολυ ασχημα. Ειχε χασει τη θεια του και ειχε παθει υστιερια ενα μηνα και ακομα ειναι λυπημενος. Με τον πατερα μου δεν ηταν ετσι. Ουτε κλειστηκα σπιτι, ουτε τιποτα. Πηρα μια βδομαδα να ηρεμισω να κλεισω εκκρεμοτητες και επεστρεψα στην καθημερινοτητα μου. Μελεει ψυχρο επειδη δεν ωραιοποιω καταστασεις, ουτε χρυσωνω καποιο χαπι.