Αλλαγή καριέρας στα 40?

Πιστεύετε ότι είναι εφικτή αλλαγή επαγγέλματος στα 40-45??

Σπούδασα στην Αθήνα, μάστερ, διδακτορικό, ήρθα στο εξωτερικό σε μια χώρα όπου υποτίθεται ότι υπάρχουν ευκαιρίες αλλά βλέπω με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι δεν αντέχω την ακαδημαϊκή καριέρα, πιέζομαι πάρα πολύ, στραγγίζει η ενέργεια μου, και έχω αποτέλεσμα με το τσιγγέλι και με τα χίλια ζόρια. Αναγκάζομαι να καταφύγω σε ψυχαναγκασμούς για να αναγκάσω τον εαυτό μου να αποδώσω. Οπότε φεύγω από τη δουλειά μου στο πανεπιστημιο με ό,τι αυτο συνεπάγεται, και βρίσκω μια άλλη δουλειά με ελάχιστα προσόντα, η οποία όμως καλοπληρώνει, με ενεργοποιεί, κόβει στροφές το μυαλό μου και γενικά μου προσφερει στο εξαμηνο οσα δεν μου προσεφερε το πανεπιστημιο στα 3 χρονια.

Σκεφτομαι τωρα σοβαροτατα να αλλάξω καριέρα και επάγγελμα. Δεν γίνεται να μείνω για πάντα στη δουλεια που έχω τώρα, είναι παρτ ταιμ, ανανεούμενη κατά εξάμηνα...Και είμαι βοηθός σε γραφείο, κάνω από καθαριότητα ως σκαναρισματα, φωτοτυπίες, τακτοποιώ βιβλιοθήκες κλπ. Δεν με καθηλώνει μπροστά σε έναν υπολογιστή όπως η δουλεια του πανεπιστημίου, αλλα κοινωνικά για μενα ειναι η απολυτη αποτυχία..αν το ηξεραν οι γνωστοί στην Ελλάδα, θα γινόμουν ο περίγελως όλων....εγώ η αριστη μαθητρια με τις σουπερ προοπτικές να καταλήξω backup office support?

σκέφτομαι ότι όσα βίωσα στα παιδικά μου χρόνια δυστυχώς με σημάδεψαν και έκανα λάθος επαγγελματική επιλογή μόνο για το κύρος και την καταξίωση αδιαφορώντας για το καλό μου, και την ψυχική μου ευημερία...Και πάλι στο χώρο της εκπαιδευσης αλλα στην προσχολικη θελω να κινηθω μιας και υπαρχει τεραστια ελλειψη προσχολικων εκπαιδευτικων στη χώρα που ειμαι και στις χώρες που μπορεί να μετακινηθώ αργότερα. Kαι υπάρχει δυνατοτητα εξ αποστασεως εκπαιδευσης για να συνδυαστει με δουλειά.

Αλλά νεο πτυχίο στα 41-42? άλλα 4 χρονια σπουδών? με δουλεια παράλληλα για να βγαζω τα προς το ζην?
και οι γνωστοι μου στην ελλάδα τι θα πουν?? πήγε για καθηγήτρια πανεπιστημιου και γύρισε νηπιαγωγός??

Εχω διαγνωστεί με ιδψ με κάποια καταθλιπτικά επεισόδια, έπαιρνα και φάρμακα, σερτραλιν και wellbutrin 4μιση χρονια τα οποια ομως τα σταμάτησα το καλοκαιρι με συμφωνια γιατρου γιατι μου δημιουργουσαν λήθαργο και δεν μπορουσα να ενεργοποιηθω για να δουλέψω...

Τι λέτε?

Για να μπορεί κανείς να πει κάτι , πρέπει να πεις κι άλλα:
1)Μπορείς να γυρίσεις στην ελλάδα ;
2)Μπορείς να βρεις άλλη δουλειά εκεί , όχι άσχετη με τις σπουδές σου, αλλά όχι ακαδημαϊκή ;
3)Οικονομικά πως πας ; Έχεις σπίτι στην ελλάδα ; Κάτι να σου εξασφαλίσει κάποιο εισόδημα ;
4)Δουλειά στην ελλάδα είναι αδύνατον να βρεις ;
5)Όλους αυτούς που θα σε κατακρίνουν , είναι ανάγκη να τους έχεις στη ζωή σου ; Δεν γίνεται να τους διαγράψεις με μια κίνηση ;

Quote:

---

Originally Posted by Al_Bundy

Για να μπορεί κανείς να πει κάτι , πρέπει να πεις κι άλλα:
1)Μπορείς να γυρίσεις στην ελλάδα ;
2)Μπορείς να βρεις άλλη δουλειά εκεί , όχι άσχετη με τις σπουδές σου, αλλά όχι ακαδημαϊκή ;
3)Οικονομικά πως πας ; Έχεις σπίτι στην ελλάδα ; Κάτι να σου εξασφαλίσει κάποιο εισόδημα ;
4)Δουλειά στην ελλάδα είναι αδύνατον να βρεις ;
5)Όλους αυτούς που θα σε κατακρίνουν , είναι ανάγκη να τους έχεις στη ζωή σου ; Δεν γίνεται να τους διαγράψεις με μια κίνηση ;

---

1. Nαι μπορώ να γυρίσω αλλά δουλειά στην επαρχιακή μου πόλη δεν βρίσκω με τέτοια κρίση και πανδημία, εκτός κι αν ανοίξω δικό μου γραφείο, που είναι όμως τεράστιο ρίσκο.
2. Δυστυχώς όχι, είναι μονόδρομος, ή ακαδημαϊκή ή άσχετη...δοκίμασα κάτι διαφορετικό με τη μορφή πρακτικής αλλά δεν με προσέλαβαν εν τέλει. Δυστυχώς δεν είμαι γιατρός να έχει το πτυχίο μου πέραση...Και δεν εχω τις ψυχικες αντοχες ουτε την ενεργεια ουτε τα χρηματα να δοκιμαζω επ'απειρον εταιρειες και εργασιακα ποστα μεχρι να βρεθει καποιος να με προσλαβει...
3. Σπίτι στην Ελλάδα ναι έχω και ένα μικρό εισόδημα που δεν ειναι ικανό να με βιοπορίσει όμως, απλά πληρώνω λογαριασμούς και φόρους.
4. Στην Αθήνα μπορώ να βρω δουλειά ΑΛΛΑ θα είναι με 10ωρο και μπλοκακι...και επειδή το έζησα για αρκετά χρόνια δεν θέλω να ξαναγυρισω σε αυτο το στυλ ζωής.
5. Οχι δεν τους εχω αναγκη, αλλα με ενοχλει η σκέψη οτι περιμενουν απο μενα την επιτυχία και θα με θεωρησουν ανεπροκοπη...Μπορώ να μην το πω βεβαιως οτι αλλαξα σταδιοδρομια...

Ας ξεκινησουμε από το γεγονός ότι ΔΕΝ πρέπει να σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι.
Εσυ θα κανεις αυτό που θέλεις και που θα σε κάνει να αισθάνεσαι καλά.
Ναι θεωρώ πως ποτε δεν είναι αργά για αλλαγή καριέρας. Αρκεί να το θες και να το επιδιώξεις. Αν δεν περνάς καλά εκει που είσαι τώρα, τότε να αλλάξεις. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε αυτό.
Ασφαλώς είναι ρίσκο το να αλλάξεις πορεία, αλλά αν δεν το κανεις δεν θα μάθεις ποτε τι θα γίνει στη συνέχεια. Πιστεύω τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας είναι ρίσκα που χρειάζεται να πάρουμε για να προχωρήσουμε παρακάτω.

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Ας ξεκινησουμε από το γεγονός ότι ΔΕΝ πρέπει να σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι.
Εσυ θα κανεις αυτό που θέλεις και που θα σε κάνει να αισθάνεσαι καλά.
Ναι θεωρώ πως ποτε δεν είναι αργά για αλλαγή καριέρας. Αρκεί να το θες και να το επιδιώξεις. Αν δεν περνάς καλά εκει που είσαι τώρα, τότε να αλλάξεις. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε αυτό.
Ασφαλώς είναι ρίσκο το να αλλάξεις πορεία, αλλά αν δεν το κανεις δεν θα μάθεις ποτε τι θα γίνει στη συνέχεια. Πιστεύω τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας είναι ρίσκα που χρειάζεται να πάρουμε για να προχωρήσουμε παρακάτω.

---

Δυστυχώς στα τυφλά πάω, ψάχνομαι...δεν ξέρω τι θα με κάνει να νιώθω χαρούμενη, δημιουργική, παραγωγική, και να μου αφήνει χρόνο για καμιά δραστηριοτητα στον όποιο ελεύθερο χρόνο χωρίς να σέρνομαι...
Για αυτο σκέφτηκα προσχολική εκπαίδευση επειδή έχει να κάνει με παιδάκια, παιχνίδια, τραγούδια, παραμύθια...έχει έντονο το κοινωνικό στοιχείο που θέλω και μου λείπει, την προσφορά και τη δημιουργικότητα, και δίνεις χαρά σε άλλους ανθρώπους.
Καμιά σχέση με την ακαδημαικη εργασία όπου πιεζομαι να κάτσω μπροστά σε έναν υπολογιστή, να στίψω το κεφάλι μου, για να μην πω να το σπάσω στον τοίχο να σκεφτώ πώς και τί να διατυπώσω πρωτότυπα μια πρόταση και να εντυπωσιασω...στο πανεπιστημιο νιώθω ότι βιώνω το μαρτύριο του Σισυφου...με νυχια και με δοντια αγωνίζομαι να φτασω το βραχο στην κορυφη και μολις ο στοχος επιτευχθεί, περναω στην επόμενη πίστα με αυξημενη δυσκολια και φτου παλι απο την αρχή να ανεβασω το βραχο στην κορυφη με περισσοτερες δυσκολιες τωρα...
Και να πω οτι τουλαχιστον με εξασφαλιζει οικονομικά? μόνο τα βασικά, ισα ισα να ζω οριακα εδώ. Για αυτο νιωθω οτι θελω μια απλη ηρεμη ζωη, με λυμενο το οικονομικο, και να χαιρομαι 1-2 δρατηριοτητες, να εχω κεφι πχ να διαβασω ενα λογοτεχνικο βιβλιο ή να πάω ενα σινεμα, και όχι να βουταω στο ιντερνετ σα να μην υπαρχει αυριο τα σ/κ γιατί μου βγαίνει η αντιδραση από την καταπιεση της εβδομαδας.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Επειδή είμαι εκπαιδευτικός και σκέφτομαι κι εγώ να αλλάξω δουλειά αυτό το διάστημα και να φύγω εντελώς από τον κλάδο, θελω να σου πω ότι η ενασχόληση με παιδιά είναι μεν δημιουργική αλλά έχει τεράστια ευθύνη και δυστυχώς τα παιδάκια σήμερα έχουν αλλάξει πολύ από τα παιδιά που είχαμε 3-4 χρόνια πριν. Άσε οι γονείς τους και το τι κουβαλάνε από πίσω…
Γενικά είναι μια δουλειά με μεγάλο πλεονέκτημα τις διακοπές και το ωράριο. Αλλά θέλει πολλή ενέργεια και αφοσίωση στα παιδιά, καθώς και γερά νεύρα και στομάχι στη συναναστροφή με τους γονείς τους. Βέβαια εσυ μιλάς για πολύ μικρά παιδάκια όπου εκει δεν έχω εμπειρία.
Πάντως πιστεύω πως αξίζει να κυνηγήσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που κανεις τώρα τη στιγμή που έχεις «καεί» κι εσυ απο τια παρούσες εργασιακές συνθήκες.
Καταλαβαίνω αυτό που λες για τον υπολογιστή, τις απαιτήσεις και τις πίστες που πρέπει κάθε φορά να περνάς…

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Επειδή είμαι εκπαιδευτικός και σκέφτομαι κι εγώ να αλλάξω δουλειά αυτό το διάστημα και να φύγω εντελώς από τον κλάδο, θελω να σου πω ότι η ενασχόληση με παιδιά είναι μεν δημιουργική αλλά έχει τεράστια ευθύνη και δυστυχώς τα παιδάκια σήμερα έχουν αλλάξει πολύ από τα παιδιά που είχαμε 3-4 χρόνια πριν. Άσε οι γονείς τους και το τι κουβαλάνε από πίσω…
Γενικά είναι μια δουλειά με μεγάλο πλεονέκτημα τις διακοπές και το ωράριο. Αλλά θέλει πολλή ενέργεια και αφοσίωση στα παιδιά, καθώς και γερά νεύρα και στομάχι στη συναναστροφή με τους γονείς τους. Βέβαια εσυ μιλάς για πολύ μικρά παιδάκια όπου εκει δεν έχω εμπειρία.
Πάντως πιστεύω πως αξίζει να κυνηγήσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που κανεις τώρα τη στιγμή που έχεις «καεί» κι εσυ απο τια παρούσες εργασιακές συνθήκες.
Καταλαβαίνω αυτό που λες για τον υπολογιστή, τις απαιτήσεις και τις πίστες που πρέπει κάθε φορά να περνάς…

---

Αυτό περί ευθύνης και ότι γονείς και παιδιά έχουν αλλάξει το ακούω από τις 2-3 φίλες εκπαιδευτικούς που έχω...και από μια γνωστή επίσης εδώ που βρίσκομαι η οποία αν και συνάδελφος στην ελλάδα, βρήκε δουλειά σε σχολείο εδώ και μου έλεγε οτι το κάνει αναγκαστικά γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και αν είχε επιλογή δεν θα το έκανε...
Για ευθύνες πιστεύω δεν έχω πρόβλημα, δεν είμαι ευθυνοφοβη, γενικά πάντα είχα ευθύνες και τα έβγαζα πέρα. Βεβαια δεν ξέρω αν χρεωθώ 20 παιδάκια πώς θα είναι αλλά φαντάζομαι θα υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας και υποστήριξη.
Τώρα για αντιμετώπιση γονεων, επειδή έχω αξιολογηση και στην παρουσα εργασια μου, πιστεψε με, ακονιζω τις διπλωματικες μου ικανοτητες χαχα.
Αυτό που με ελκύει στην προσχολική εκπαιδευση ειναι αφενος η ελαφρια δουλειά, η χαριτωμενια που υπάρχει, το οτι δεν θα σπαω το κεφαλι μου ουτε θα καιγομαι καθημερινα και βεβαια το ωραριο. Σε σχεση με τη δουλεια που ειχα στην Αθηνα, και τη δουλειά στο πανεπιστημιο εδώ, το νηπιαγωγείο μού φαίνεται παράδεισος...και να σκεφτείς ότι το σνομπαρα στα λυκειακα μου χρονια ότι νηπιαγωγοι γινονται οι τελευταιοι μαθητές...

Απλά είναι βαρυ στα 40 σου να παραδεχεσαι οτι απετυχες στην επαγγελματική σου επιλογη και να κάνεις στροφη σε κατι που σνομπαρες κάποτε...βεβαια εχουν αλλαξει αρδην και οι συνθηκες και η κοινωνια...αλλαξα κι εγω σαν ανθρωπος...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Πιστεύετε ότι είναι εφικτή αλλαγή επαγγέλματος στα 40-45??

Σπούδασα στην Αθήνα, μάστερ, διδακτορικό, ήρθα στο εξωτερικό σε μια χώρα όπου υποτίθεται ότι υπάρχουν ευκαιρίες αλλά βλέπω με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι δεν αντέχω την ακαδημαϊκή καριέρα, πιέζομαι πάρα πολύ, στραγγίζει η ενέργεια μου, και έχω αποτέλεσμα με το τσιγγέλι και με τα χίλια ζόρια. Αναγκάζομαι να καταφύγω σε ψυχαναγκασμούς για να αναγκάσω τον εαυτό μου να αποδώσω. Οπότε φεύγω από τη δουλειά μου στο πανεπιστημιο με ό,τι αυτο συνεπάγεται, και βρίσκω μια άλλη δουλειά με ελάχιστα προσόντα, η οποία όμως καλοπληρώνει, με ενεργοποιεί, κόβει στροφές το μυαλό μου και γενικά μου προσφερει στο εξαμηνο οσα δεν μου προσεφερε το πανεπιστημιο στα 3 χρονια.

Σκεφτομαι τωρα σοβαροτατα να αλλάξω καριέρα και επάγγελμα. Δεν γίνεται να μείνω για πάντα στη δουλεια που έχω τώρα, είναι παρτ ταιμ, ανανεούμενη κατά εξάμηνα...Και είμαι βοηθός σε γραφείο, κάνω από καθαριότητα ως σκαναρισματα, φωτοτυπίες, τακτοποιώ βιβλιοθήκες κλπ. Δεν με καθηλώνει μπροστά σε έναν υπολογιστή όπως η δουλεια του πανεπιστημίου, αλλα κοινωνικά για μενα ειναι η απολυτη αποτυχία..αν το ηξεραν οι γνωστοί στην Ελλάδα, θα γινόμουν ο περίγελως όλων....εγώ η αριστη μαθητρια με τις σουπερ προοπτικές να καταλήξω backup office support?

σκέφτομαι ότι όσα βίωσα στα παιδικά μου χρόνια δυστυχώς με σημάδεψαν και έκανα λάθος επαγγελματική επιλογή μόνο για το κύρος και την καταξίωση αδιαφορώντας για το καλό μου, και την ψυχική μου ευημερία...Και πάλι στο χώρο της εκπαιδευσης αλλα στην προσχολικη θελω να κινηθω μιας και υπαρχει τεραστια ελλειψη προσχολικων εκπαιδευτικων στη χώρα που ειμαι και στις χώρες που μπορεί να μετακινηθώ αργότερα. Kαι υπάρχει δυνατοτητα εξ αποστασεως εκπαιδευσης για να συνδυαστει με δουλειά.

Αλλά νεο πτυχίο στα 41-42? άλλα 4 χρονια σπουδών? με δουλεια παράλληλα για να βγαζω τα προς το ζην?
και οι γνωστοι μου στην ελλάδα τι θα πουν?? πήγε για καθηγήτρια πανεπιστημιου και γύρισε νηπιαγωγός??

Εχω διαγνωστεί με ιδψ με κάποια καταθλιπτικά επεισόδια, έπαιρνα και φάρμακα, σερτραλιν και wellbutrin 4μιση χρονια τα οποια ομως τα σταμάτησα το καλοκαιρι με συμφωνια γιατρου γιατι μου δημιουργουσαν λήθαργο και δεν μπορουσα να ενεργοποιηθω για να δουλέψω...

Τι λέτε?

---

Welcome to my world
1993 Πολυτεχνείο Χημικός-Μηχανικός
1998 Πτυχίο Χημικού-Μηχανικού
1999 Μεταπτυχιακό στη Οργανική στην Αγγλία
2001 Τελος Μεταπτυχιακού Εναρξη Διδακτορικού
2006 Τελος Διδακτορικού-Εναρξη Μεταδιδακτορικού Αγγλία
2011 Διακοπές στην Ελλάδα, γνωριμία με έναν φορτηγατζή δημιουργία επαφής του φορτηγατζή με ένα συμφοιτητή μου από το πολυτεχνείο, έναρξη συνεργασίας του φορτηγατζή με εταιρία πετρελαιοειδών, προσφορά εργασίας από το φορτηγατζή σε εμένα στην νεοσύστατη εταιρία

Φιλος κολλητός περίπου ίδιο path με εμένα, εγώ παίρνω περίπου τα τετραπλάσια λεφτά από αυτά που παίρνει εκείνος το μήνα εγώ δουλεύω είτε 6 είτε 8 είτε 12 ώρες, εκείνος τουλάχιστον 10 ώρες την ημέρα. Βέβαια εκείνος συνεχίζει να είναι στο ίδιο πεδίο, ενώ εγώ ναι μεν ασχολούμαι με ένα τομέα που έχω διδαχθεί, αλλά έχω εγκαταλείψει τελειως όλο αυτό που έκανα για 13 χρόνια. Α, παράλληλα μπορεί να οδηγήσω κλαρκ ή να κουβαλήσω κιβώτια και παλλέτες. Και όχι δεν ντρέπομαι καθόλου και ούτε με νοιάζει τι θα πούνε οι άλλοι. Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω πάλι το ίδιο θα έκανα, αν γινόντουσαν τα πράγματα όπως έγιναν τότε, αλλά το να παρατούσα μία ακαδημαϊκή καριέρα, για μια δουλειά που δεν θα μου προκαλούσε στρεςς αλλά δεν θα μπορούσα να ζω και άνετα ίσως να μην το έκανα.

Δεν έχει σημασία τι θα πουνε οι γνωστοί γιατί δεν ζούνε οι γνωστοί την καθημερινότητα σου, την οποία καθημερινότητα σου έχεις δικαίωμα να την κρίνεις εσύ και μόνο εσύ, κανείς άλλος.

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Δεν έχει σημασία τι θα πουνε οι γνωστοί γιατί δεν ζούνε οι γνωστοί την καθημερινότητα σου, την οποία καθημερινότητα σου έχεις δικαίωμα να την κρίνεις εσύ και μόνο εσύ, κανείς άλλος.

---

επίτρεψέ μου να σου θέσω το εξής ερώτημα.....πες ότι γνωρίζεις μια κοπέλα που σπούδασε πχ γιατρός, δούλεψε αρκετά χρόνια και τελικα τα παράτησε γιατί γούσταρε να γίνει νηπιαγωγός ή αναγκάστηκε λόγω των συνθηκών για να βιοποριστεί να γίνει καθαριστρια. Εσυ τί γνωμη σχηματίζεις για αυτήν με αυτα τα δεδομενα??
εγώ θα έλεγα ή ότι τα βρηκε μπαστουνια ή ότι είναι ανεπρόκοπη

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω πάλι το ίδιο θα έκανα, αν γινόντουσαν τα πράγματα όπως έγιναν τότε, αλλά το να παρατούσα μία ακαδημαϊκή καριέρα, για μια δουλειά που δεν θα μου προκαλούσε στρεςς αλλά δεν θα μπορούσα να ζω και άνετα ίσως να μην το έκανα.

---

To μόνο που μου προσφεραν οι συγκεκριμενες σπουδες είναι κύρος, και εναν τιτλο με κοινωνικη καταξιωση. Στην πολη μου θεωρουμαι επιτυχημενη και προνομιουχα κιολας που καταφερα να μεταναστευσω σε αλλη χωρα με δουλεια στον τομεα μου. Αποσβεση ποτε δεν εκανα, ισα ισα το αντιθετο.
Επειδή μεγάλωσα σε μια μικρη κλειστη κοινωνία, με μια πολύ δυσκολη μαμα, δεχθηκα και τρελο bullying, το παιδικό μου όνειρο ήταν να αποδειξω σε ολους οτι αξιζω...και τελικά εκεί την πάτησα. Γιατί έδωσα σημασία στον τίτλο, αδιαφόρησα για όλα τα αλλα κι εφτασα στο σημειο που ειμαι τωρα...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

επίτρεψέ μου να σου θέσω το εξής ερώτημα.....πες ότι γνωρίζεις μια κοπέλα που σπούδασε πχ γιατρός, δούλεψε αρκετά χρόνια και τελικα τα παράτησε γιατί γούσταρε να γίνει νηπιαγωγός ή αναγκάστηκε λόγω των συνθηκών για να βιοποριστεί να γίνει καθαριστρια. Εσυ τί γνωμη σχηματίζεις για αυτήν με αυτα τα δεδομενα??
εγώ θα έλεγα ή ότι τα βρηκε μπαστουνια ή ότι είναι ανεπρόκοπη

---

Αυτό θα πει το 80% αν τους θέσεις αυτό το ερώτημα, το οποίο όμως φοράει παρωπίδες. Σημασία έχει όμως το εξής: Πότε το άτομο το οποίο αναφέρεις είναι ευτυχισμένο; Για παράδειγμα θα ήταν ευτυχισμένη μια γιατρίνα αν δούλευε στον Ευαγγελισμό σαν επιμελήτρια Α ημέρα εφημερίας όπου έχει 5 κρεβάτια γεμάτα στο εξεταστήριο, δύο φορεία του ΕΚΑΒ να μπαίνουν την ίδια στιγμή και απέξω άλλα 120 άτομα να την περιμένουν; Εγώ προσωπικά λοιπόν αν ήμουν στην θέση της δυστυχισμένος θα ήμουν. Θα μου πεις μα θα ήσουν επιμελητής και αργότερα Διευθυντής. Ναι και; Η ευτυχία σε όλο αυτό που είναι; Να το δούμε και διαφορετικά, ξέρω ψυχίατρο που παίρνει 50 ευρώ την επίσκεψη και κάθε ημέρα εξετάσει 15 άτομα. Δηλαδή 750 ευρώ από τις 3 το μέσημερι μέχρι τις 10 το βράδυ. Η ευτυχία του που είναι σε όλο αυτό που ακούει ό,τι να 'ναι για 7 ώρες 5 ημέρες την εβδομάδα; Στο ότι κυκλοφορεί με μερσεντές και μένει στο Πανόραμα της Βούλας; Και;

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

To μόνο που μου προσφεραν οι συγκεκριμενες σπουδες είναι κύρος, και εναν τιτλο με κοινωνικη καταξιωση. Στην πολη μου θεωρουμαι επιτυχημενη και προνομιουχα κιολας που καταφερα να μεταναστευσω σε αλλη χωρα με δουλεια στον τομεα μου. Αποσβεση ποτε δεν εκανα, ισα ισα το αντιθετο.
Επειδή μεγάλωσα σε μια μικρη κλειστη κοινωνία, με μια πολύ δυσκολη μαμα, δεχθηκα και τρελο bullying, το παιδικό μου όνειρο ήταν να αποδειξω σε ολους οτι αξιζω...και τελικά εκεί την πάτησα. Γιατί έδωσα σημασία στον τίτλο, αδιαφόρησα για όλα τα αλλα κι εφτασα στο σημειο που ειμαι τωρα...

---

Αν το κύρος και η κοινωνική καταξίωση είναι συνώνυμο της δυστυχίας, τότε thanks but no thanks. Και για να σου το πω διαφορετικά, αν δεν γινόντουσαν τα πράγματα στη ζωή μου όπως έγιναν με το που θα γύριζα στην Αγγλία θα έπαιρνα 20 γραμμάρια κοκαίνη θα την διύλιζα και άντε γεια ζωή, κύρος, κοινωνική καταξίωση και ό,τι άλλο βλέπει ή φάνταζεται ο κάθε φαντασμένος, ο οποίος δεν ζούσε την καθημερινότητα που ζούσα εγώ, αλλά επειδή έχει άποψη παντός επί στητού κρίνει το αν είμαι καλά ή όχι, το αν θα ήμουν ευτυχισμένος ή όχι!

Πιστευω οτι ειναι εφικτη η αλλαγη επαγγελματος στα 40-45. Γενικα τη σημερον εποχη υπαρχει μεγαλη κινητικοτητα στον χωρο εργασιας. Τουλαχιστον στον τομεα μου που ειναι πληροφορικη απότι εχω δει, μεταπηδας απο την μια θεση εργασιας στην αλλη και απο μια τεχνολογικη κατευθυνση σε αλλη. Προσωπικα εχω σπουδασει τουλαχιστον δυο ξεχωριστα αντικειμενα και στο ενα εχω φτασει στο μεταπτυχιακο επιπεδο, στο αλλο πτυχιο απο ΑΤΕΙ. Τωρα εχω κατασταλαξει πληροφορικη σε αφηρημενο επιπεδο, μεταπηδωντας απο τομεα σε τομεα μιας και ειναι αχανης ο κλαδος.
Απο αποψη σπουδων θα με ελεγες πετυχημενο, απο αποψη εργασιας και κυρους θα ελεγα οτι ειμαι πολυ κατω. Παιρνω αναπηρικη συνταξη αυτη την στιγμη με σκοπο να βρω εργασια, οταν αισθανθω ετοιμος, μαλλον απο αποσταση τουλαχιστον για οικονομικους λογους.

Γενικα εχω αλλαξει αρκετες δουλειες, απο εκπαιδευτικος και στους δυο τομεις μεχρι δουλεια γραφειου. Γενικα η δουλεια γραφειου, ακομα και εαν ηταν αψογο το περιβαλλον απο αποψη συμπεριφορων και αρκετα εξελιγμενο, ηταν στειρο, Αισθανομουν οτι ειχα βαλτωσει. Οταν απολυθηκα γιατι τελειωσαν οι συμβασεις, αισθανθηκα ενα καταπληκτικο αισθημα ελευθεριας και οτι ο δρομος ειναι μπροστα, με απεριοριστες κατευθυνσεις.
Αν δεν με απολυαν, μπορει να ημουν ακομα εκει ακομα και μονιμος με ενα καλο μισθο και αξιοπρεπη δουλεια. Αλλα απο τοτε χωρις να εχω ζοριστει εχω εξελιχθει πολυ, εχω διαβασει εκατονταδες βιβλια, εχω παρακολουθησει ουτε εγω ξερω ποσα online μαθηματα και γενικα εξελισσομαι και ειναι μια διαδικασια που μου αρεσει.
Η ιδανικη δουλεια για εμενα, θα ηταν ενας χωρος εργασιας που θα ειναι σε αντικειμενο που θα μαθαινω συνεχεια και θα εξελισσομαι, θα εχει φιλικο περιβαλλον εργασιας, χωρις εξαιρετικα αντιξοες συνθηκες και αγχος οπως deadlines, στο οποιο θα μπορω και να κοινωνικοποιουμε.
Ιδανικο, μαλλον δεν θα γινει μιας και θα στραφω στην remote εργασια καταρχην.
Γενικα εχοντας βρεθει σχεδον στο πατο, απο αυτο που λεμε κοινωνικη καταξιωση, οικονομικη ευημερια δεν θα ελεγα οτι χανω πολλα. Σιγουρα ειναι ωραια η αναγνωριση, αλλα ισως ειναι κατι διαφορετικο.

Δεν το εχω και σε τιποτα να δωσω κατατακτηριες και να ξαναβρεθω φοιτητης σε προχωρημενη ηλικια, εχοντα παρει ηδη μεταπτυχιακο στον τομεα, μονο και μονο για να ειμαι σε ενα ζωντανο περιβαλλον που μου αρεσει.
Αρκει να εχω τα προς το ζειν. Αυτη την περιοδο αισθανομαι, περιπου οπως απολυθηκα, sky is the limit. Αλλα οχι απαραιτητα με τους παραδοσιακους στοχους, οπως οικονομικη ευημερια. Να εχω τα λεφτα να πηγαινω στο κυλικειο του Πανεπιστημιου, να παιρνω καφε και να μιλαω με φοιτητες.

Θα ελεγα κυνηγησε αυτο που θες να κανεις και απολαυσε την πορεια. Σιγουρα πρεπει να υπαρχει βιοπορισμος, να βγαζεις την ημερα. Απο κει και περα ο κοσμος σου ανηκει.

Θα συμφωνήσω με την πρόταση του @keep_walking. "Θα ελεγα κυνηγησε αυτο που θες να κανεις και απολαυσε την πορεια. Σιγουρα πρεπει να υπαρχει βιοπορισμος, να βγαζεις την ημερα. Απο κει και περα ο κοσμος σου ανηκει.".

Έχει πολύ μεγάλη σημασία η ψυχική σου ευημερία. Το αν σε πει κάποιος ανεπρόκοπη, εσένα με το διδακτορικό και τα τόσα που έχεις κάνει, μάλλον οι προθέσεις του δε θα είναι τόσο καλοπροαίρετες. Και δε θα έπρεπε -όσο είναι εφικτό- να σε νοιάζει. Πάνω από όλα πρέπει να σκέφτεσαι την ψυχική σου κατάσταση.

Επίσης, τα δεδομένα δεν αλλάζουν κ ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Αποκλείεται να ήταν αποτυχία όλα αυτά που έκανες. Κάτι θα κέρδισες, το θεωρώ δεδομένο αυτό. Από τη στιγμή που θέλεις κάτι καινούριο, κυνήγησέ το.

Υ.Γ. Μια και ανέφερες παιδάκια προσχολικής ηλικίας, ευελπιστώ μόλις τελειώσω το διδακτορικό μου να ασχοληθώ με εκπαιδευτικό λογισμικό ειδικά για αυτά.

Είσαι στα 40-45, δεν είσαι πλέον παιδί. Γιατί να σε νοιάζει τι θα σκεφτεί η μαμά σου ή η θεία σου η Φωτούλα πίσω στο χωριό ξέρω κι εγώ; Άλλωστε από ότι έχω καταλάβει ζεις χρόνια σε άλλη χώρα και μελλοντικά πάλι σε άλλα μέρη σε φαντάζεσαι, όχι πίσω στην πόλη που μεγάλωσες. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που βάζεις την γνώμη των τρίτων σαν σημαντικό παράγοντα για τις αποφάσεις σου. Το σημαντικότερο όλων είναι να μην αιθεροβατείς και να είσαι κάπως εξασφαλισμένη ότι θα μπορείς να βιοπορισθείς όσο βρίσκεσαι σε μεταβατικό στάδιο από τη μια δουλειά στην άλλη, αλλά και αργότερα στη νέα δουλειά. Αν αυτό είναι τακτοποιημένο, δοκίμασε να αλλάξεις και κλάδο και δουλειά και χώρα κι οτιδήποτε. Κι αν δεν σου βγει, ξαναλλάζεις.

Καλώς ή κακώς αυτή η νοοτροπία να βρούμε μια δουλειά να τακτοποιηθούμε και να την κάνουμε αιώνια και να κινούμαστε μόνο στον ίδιο κλάδο μια ζωή, όσο κι αν ακόμα επικρατεί στην Ελλάδα, την έχει διαψεύσει η ίδια η πραγματικότητα. Και από μία άποψη, πολύ καλώς. Ότι σου γουστάρει να κάνεις.