Πρόβλημα με ανάπτυξη σχεσων
Καλησπέρα στα παιδιά του φόρουμ,
Αποφάσισα να γράψω εδώ για ένα σοβαρό θέμα που με ταλαιπωρεί χρόνια. Αρχικά να πω ότι είμαι 28χρ. Το θέμα που με ταλαιπωρεί έχει ως εξής. Μεγαλώνοντας σε επαρχία είχα πολύ καλά παιδικά και εφηβικά χρόνια και γενικά και καλές σχέσεις με το αντίθετο φύλο. Γενικά είμαι εμφανισιμος απ' ότι μου λενε. Η αρχή του προβλήματος έρχεται όταν μετακόμισα σε μεγαλύτερη πόλη για σπουδές. Εκεί γνώρισα μια κοπέλα με την οποία κόλλησα και ένιωσα πολύ δυνατά συναισθήματα. Για πολλούς λόγους αυτό εκδηλώθηκε αργότερα ωστόσο παρά τη σχετική ανταπόκριση που υπήρξε τα έκανα όλα λάθος και γενικά μάλλον τη φοβησα ώρες ώρες άθελά μου. Όχι ότι ήταν ώριμη αλλά σίγουρα πιο συγκρατημένη από μένα που τότε έπινα παράλληλα πολύ λόγω οικογενειακών προβλημάτων, και της άφησα την εντύπωση ότι δεν είχα εν τέλει συναισθήματα κιόλας. Με τα πολλά το ληξαμε χωρίς να γίνουν πολλά άλλα γίναμε τόσο χάλια στα λόγια που μου άφησε πικρία.Ακομα και σήμερα τη θεωρώ πραγματικό έρωτα. Παρόλα αυτα αυτό για ένα περίεργο λόγο με έκανε τέρμα ανθεκτικό, και υπήρξαν 3-4 χρόνια που είχα το "μαγικό" ραβδάκι με τις γυναίκες. Είχα οποία ήθελα όσο εγωιστικό και να είναι αλλά όταν ερχόταν ο παράγοντας σχέση κολλαγε το μυαλό μου και εξαφανιζομουν. Πριν μια 3ετια και αφού είχα κατέβει Αθήνα για μεταπτυχιακό και δουλειά γνώρισα μια κοπέλα μικρότερη μου. Παρά το γεγονός ότι όλα πήγαιναν σχετικά καλά στα ρβ, δεν προχώρησε το πράγμα. Δεν θα με πείραζε, αλλά η συγκεκριμένη προχώρησε σε προσβλητικά σχόλια για το πρόσωπο μου κάνοντας μου επίθεση χωρίς λόγο φανερα και σε τρίτους είπε ότι παράλληλα μιλούσε με άλλον έναν ταυτόχρονα. Εκεί δέχομαι μεγάλο πλήγμα και αλλάζει πολύ η σκέψη μου.Αρζιζω να γίνω αγρίμι, να πίνω ακόμα πιο πολύ ακόμα και ουσίες και αναζητούσα παντού το σεξ. Με κοπέλες που δεν μου άρεσαν ακόμα και σε ιερόδουλες. Επιζητούσα σαρκικη επιβεβαίωση αλλά παράλληλα μισούσα εμένα κάθε φορά. Πέρασαν δύο χρόνια βρήκα δουλειά στο αντικείμενο μου επιτέλους και παρά το γεγονός ότι ένιωθα σχετικά κενός συναισθηματικά ένιωθα παράλληλα μια αισιοδοξία ότι κάποια στιγμή θα φτάσει και η ώρα να μπω σε μια σχέση.
Πριν ενάμισι μήνα όμως γίνεται το εξής. Κάνω κάτι με μια κοπέλα απ' τη δουλειά μου (όχι σεξ) με την οποία είχαμε τακτικά επαφές (πλέον έχουμε αλλάξει πόστα) και βγήκαμε και δύο φορές. Η ίδια μου είπε ότι της άρεσε που εξελίχθηκε έτσι. Και τις δύο φορές ήταν ιδιαίτερα ζεστή η συνάντηση μας. Εγώ πάντα συγκρατημένος. Εδώ και λίγες μέρες όμως με αποφεύγει. Προφανώς δεν θελει. Εγω παραμένω κύριος και δεν την πιέζω αλλά επειδή έρχεται ακόμα μια αποτυχία έχουν ξυπνήσει παράλληλα οι δαίμονες του παρελθόντος μέσα μου. Νιώθω ξανά εκείνο το συναίσθημα της αποτυχίας, της πίκρας και του πόνου. Δεν ξέρω αν μπορώ να διαχειριστώ άλλη αποτυχία για κάτι που μου ξύπνησε κάτι όμορφο και κάνω άσχημες σκέψεις για τον εαυτό μου πάντα. Και ρωτάω γιατί να μην μπορώ να χτίσω μια σχέση; Μήπως χρειάζομαι ψυχολόγο για να αλλάξει κάτι; Μήπως είμαι υπερβολικός και απλά φοβάμαι να δεθω; Ευχαριστώ που διαβάσατε το σεντόνι μου.