Έχασα την μανούλα μου και δεν ξέρω πως να ανταπεξέλθω

Πριν 10 ημέρες έχασα την μανούλα μου. Ήταν 58 ετών απόλυτα υγιείς και έφυγε αιφνίδια. Την προηγούμενη ημέρα μιλούσαμε κανονικά και την επόμενη έπαθε ανακοπή, δεν τα κατάφεραν οι γιατροί στο νοσοκομείο και την χάσαμε. Είχαμε πάρα πολύ καλή και στενή σχέση. Μέχρι πριν λίγους μήνες έμενα μαζί της αλλά έφυγα καθώς γέννησα και πήγα στο δικό μου σπίτι. Έχω ένα μωράκι 3 μηνών. Δεν έχει νόημα να πω ότι ήταν ο καλύτερος άνθρωπος ή ότι άλλο λένε όταν φεύγει κάποιος, για εμένα ήταν ότι σημαντικότερο είχα (φυσικά και το παιδάκι μου είναι). Απλά η σχέση με την μανούλα ήταν ιδιαίτερη! Ήμασταν πολύ αγαπημένες και η μανούλα μου ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος!!! Λάτρευε τα εγγονάκια της και ήταν πολύ δοτικός άνθρωπος. Τώρα νιώθω κενή, ότι ο κόσμος άδειασε... Ότι έχασα το στήριγμά μου, τον άνθρωπο που θα νοιαζόταν πάντα για μένα και που εγώ νοιαζόμουν γι' αυτόν. Είχα πολλά όνειρα! Ήθελα να κάνω τόσα πολλά για αυτήν! Όπως έκανε και αυτή για εμένα. Κάθε φορά που σκέφτομαι πόσο ξαφνικά έφυγε τρελαίνομαι... Με τρώνε τα "αν" και τα "γιατί", κατηγορώ τον εαυτό μου. Αναπολώ όλες τις αναμνήσεις μας και πάντα καταλήγω στο άδοξο τέλος και παγώνω. Το αρνούμαι πάλι όπως έκανα όταν το πρωτοέμαθα. Μου έρχονται οι εικόνες από το φέρετρο που έκλεισε για πάντα, τα τελευταία φιλιά που της έδωσα τα τόσο παγωμένα... τα δάκρυά μου πάνω στο παγωμένο προσωπάκι της που για πρώτη φορά δεν αντιδρούσε στα φιλιά μου... Εικόνες που δεν ξέρω αν πρέπει να θυμάμαι... Όπως και οι τελευταίες λέξεις... "Σ' αγαπάω μανούλα! Σε ευχαριστώ για όλα! Θα τα πούμε!" Όσο και να προσπαθώ να ξεχαστώ πάλι γυρνάω στο άκουσμα της λέξης "έφυγε" και το ζω ξανά και ξανά και ξανά.

Τι θα κάνω; Δε θέλω να ακούω συλλυπητήρια γιατί δε θέλω να το πιστέψω. Πως θα ζήσω χωρίς αυτήν; Δεν έχει έρθει ακόμα στον ύπνο μου δυστυχώς... Γενικά πιστεύω στην μετα θάνατον ζωή και πιστεύω στην Ανάσταση των νεκρών αλλά αυτό που ζώ δεν μπορώ να το ελέγξω. Κάθε μέρα σκέφτομαι ότι βρίσκομαι μία μέρα πιο κοντά στη μαμά... Πως θα τα βγάλω πέρα;

Πέρσι έχασα τον μπαμπά μου, εντελώς αιφνίδια. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να το απαλύνει. Άργησε στο σπίτι, πήγε η μητέρα μου να δει στο μαγαζί του και τον βρήκε νεκρό. Με πήρε και μου έιπε με λυγμούς "πέθανε". Πάγωσε το αίμα μου και παρέμεινε παγωμένο για καιρό. Το ένιωθα απαίσια δεν είναι αρκετό. Έκλαιγα πολύ. Ερχόταν κόσμος στο σπίτι, δικοί μας άνθρωποι. Το μόνο που βοηθούσε. Ένιωθα μια περίεργη μοναξιά. Καμία κουβέντα δεν μπορούσε να το κάνει να αλλάξει. Αν θα μπορούσα να δώσω κάποια συμβουλή, είναι να βιώσεις την απώλεια. Να κλάψεις, να το βγάλεις από μέσα σου. Αν σε βοηθάει κόσμος στο σπίτι, να το έχεις, θα έρχονται και από μόνοι τους. Αν μπορείς να πάρεις μερικές μέρες άδεια παρτες. Κλάψε και λύσε ότι διαδικαστικό/γραφειοκρατικό προκύψει. Είσαι στο σκοτάδι τώρα, κάνε κουράγιο μέχρι να ξαναέρθει λίγο φως. Και έχεις και το μωράκι σου να προσέχεις, αυτό σκέψου. Επίσης δεν βοηθάει, αλλά ούτε ο πατέρας μου, ούτε η μητέρα σου θα μας ήθελαν δυστυχισμένους και να κλάιμε. Χαρούμενους μας θέλουν.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Πέρσι έχασα τον μπαμπά μου, εντελώς αιφνίδια. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να το απαλύνει. Άργησε στο σπίτι, πήγε η μητέρα μου να δει στο μαγαζί του και τον βρήκε νεκρό. Με πήρε και μου έιπε με λυγμούς "πέθανε". Πάγωσε το αίμα μου και παρέμεινε παγωμένο για καιρό. Το ένιωθα απαίσια δεν είναι αρκετό. Έκλαιγα πολύ. Ερχόταν κόσμος στο σπίτι, δικοί μας άνθρωποι. Το μόνο που βοηθούσε. Ένιωθα μια περίεργη μοναξιά. Καμία κουβέντα δεν μπορούσε να το κάνει να αλλάξει. Αν θα μπορούσα να δώσω κάποια συμβουλή, είναι να βιώσεις την απώλεια. Να κλάψεις, να το βγάλεις από μέσα σου. Αν σε βοηθάει κόσμος στο σπίτι, να το έχεις, θα έρχονται και από μόνοι τους. Αν μπορείς να πάρεις μερικές μέρες άδεια παρτες. Κλάψε και λύσε ότι διαδικαστικό/γραφειοκρατικό προκύψει. Είσαι στο σκοτάδι τώρα, κάνε κουράγιο μέχρι να ξαναέρθει λίγο φως. Και έχεις και το μωράκι σου να προσέχεις, αυτό σκέψου. Επίσης δεν βοηθάει, αλλά ούτε ο πατέρας μου, ούτε η μητέρα σου θα μας ήθελαν δυστυχισμένους και να κλάιμε. Χαρούμενους μας θέλουν.

---

Αυτό το πάγωμα στο αίμα το καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν δουλεύω τώρα γιατί είμαι σε άδεια μητρότητας την οποία φυσικά την περίμενα αλλιώς... Νιώθω ότι ο κόσμος όλος άλλαξε. Όταν το άκουσα ένιωσα ότι είμαι 5 χρονών και όχι 30. Παράλληλα νιώθω τύψεις για το μωράκι μου (πρώτο παιδάκι) γιατί είμαι έτσι και δεν μπορώ να το χαρώ.

Quote:

---

Originally Posted by andromeda90

Αυτό το πάγωμα στο αίμα το καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν δουλεύω τώρα γιατί είμαι σε άδεια μητρότητας την οποία φυσικά την περίμενα αλλιώς... Νιώθω ότι ο κόσμος όλος άλλαξε. Όταν το άκουσα ένιωσα ότι είμαι 5 χρονών και όχι 30. Παράλληλα νιώθω τύψεις για το μωράκι μου (πρώτο παιδάκι) γιατί είμαι έτσι και δεν μπορώ να το χαρώ.

---

Η μάνα μου έχασε τη μάνα της όταν εκείνη ήταν 101 έκλαψε και πόνεσε (και μερικές μέρες μετά έχασε τον άντρα της/μπαμπα μου). Πάντα πονάει. Μην νιώθεις τύψεις για το μωράκι σου. Το βοηθάς και σε βοηθάει. Δυστυχώς το να χάνεις τους γονείς είναι κάτι που όλοι το ζουμε. Έτσι προστάζει η φύση. Τα παιδιά πρέπει να θάβουν τους γονείς τους και είναι πικρή αλήθεια. Οπότεζήσε την απώλεια σου, αλλά προσπάθησε και παράλληλα να είσαι στο μωράκι σου. Θα σε βοηθάει και ο άντρας σου βεβαια.

Η απώλεια γονιών , είναι πολύ δυσάρεστη . Όποιος δεν την έχει βιώσει , δεν μπορεί να καταλάβει , ούτε να συμμεριστεί των πόνο όσων τη ζουν . Η μαμά σου, στα 58 έφυγε και πολύ πρόωρα, νέα γυναίκα. Οπότε παρηγοριά δεν υπάρχει , τα περι παρηγοριάς, είναι κουραφέξαλα. Αυτά που πρέπει όμως να βάλεις στο νου σου, είναι τα παρακάτω.

1)Πονάς πολύ για τη μαμά σου και σου λείπει . Ξέρεις , όμως και πρέπει να θυμάσαι , ότι γιαυτήν , η δική σου ζωή, μετρούσε πιο πολύ από τη δική της. Δεν πρέπει λοιπόν από τη δικαιολογημένη και φυσιολογική στεναχώρια σου, να πάθεις κάτι . Θα την πλήγωνες αφάνταστα. Πρέπει να είσαι καλά και να ζήσεις όσο γίνεται περισσότερο και πιο καλά.
2)Για τη μαμά σου, εξίσου μεγάλη αγάπη με εσένα , θα ήταν και το παιδί σου. Το εγγόνι της. Άλλος ένας λόγος, να προσέξεις να μην πάθεις τίποτε από τη στεναχώρια.

Μικρή ελάχιστη παρηγοριά είναι , ότι αν και έφυγε νωρίς και νέα , δεν υπέφερε. Όταν πέθανε δικός μου γονιός, μετά το θάνατό του, δεν με στεναχωρούσε τόσο το ότι πέθανε, αλλά το μαρτύριο που τράβηξε πριν πεθάνει , από την αρρώστια. Είχα αποδεχθεί το πολύ λογικό και αναπόφευκτο του θανάτου. Όλοι θα πεθάνουμε. Το μαρτύριό του όμως, με τσάκιζε όσο το θυμόμουν . Ευχόμουν να είχε πεθάνει αρκετές εβδομάδες πριν , για να μην το είχε περάσει . Η μαμά σου, δεν υπέφερε για να φύγει . Άλλοι υποφέρουν πάρα πολύ και εύχονται να πεθάνουν για μήνες ή χρόνια. Δεν θα υποφέρει ποτέ. Είναι μια παρήγορη σκέψη .

Η απώλεια, δεν ξεχνιέται ποτέ. Δεν παύει να μας πονάει . Φυσικά δεν ξεχνιούνται οι γονείς που έφυγαν . Μαθαίνουμε όμως να επιβιώνουμε μετά από καιρό με την απώλεια. Την αποδεχόμαστε. Είναι σαν ακρωτηριασμενο δάχτυλο . Δεν θα βγει άλλο . Πάντα θα μας λείπει. Μαθαίνουμε να ζούμε όμως χωρίς αυτό. Μπορούμε να θυμόμαστε , με χαμόγελο , τις ωραίες στιγμές που είχαμε περάσει με τους εκλειπόντες, όσο ήταν παρόντες. Γιατί αυτές έμειναν για πάντα. Δεν θα πεθάνουν ποτέ. Περνάω από δρόμους , εξοχές, χωριά που είχαμε περάσει μαζί και θυμάμαι με νοσταλγία εκείνες τις στιγμές.