Αγχος/ Υποχονδρίαση/ Φόβος θανάτου/

Γεια σας παιδιά, είμαι μόλις 21, τον Ιούνιο ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, μετά από πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση λόγω τραυματισμού στο γόνατο που με ταλαιπώρησε για 4 μήνες, και αμέσως ξεκίνησα ψυχολόγο και ψυχοθεραπεία. Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε πολύ και έχω να πάθω κρίση από τον Αύγουστο. Όμως επειδή η πρώτη κρίση μου ήταν πολύ έντονη λες και πέθαινα μου δημιουργήθηκε ο φόβος του θανάτου, ότι θα πάθω ανακοπή ή εγκεφαλικό ξαφνικά και θα πεθάνω. Δεν έχω συμβιβαστεί καθόλου με την ιδέα του θανάτου, καθε μέρα ξυπνάω με άγχος και με τη σκέψη ότι είναι η τελευταία μου μέρα και ότι θα πεθάνω ξαφνικα. Έχω ένα μόνιμο αίσθημα ζάλης, άκυρες ταχυκαρδίες όταν είμαι εντελώς ήρεμη, και ώρες ώρες νιώθω μια απροσωποποίηση, νιώθω ότι χάνω το μυαλό μου, ότι δεν υπάρχω στα αλήθεια και αυτό με φοβίζει περισσότερο. Οι εξετάσεις μου βγήκαν πολύ καλές, ο καρδιολόγος είπε ότι η καρδιά μου είναι σαν μωρού και ότι όλα είναι από το άγχος μου, μόνο ένα πιάσιμο στον αυχένα έχω και αυτό με το άγχος μου το κάνω χειρότερο και έχω συνέχεια ζάλη και μυρμήγκιασμα. Φοβάμαι πλέον να ζήσω γιατί φοβάμαι συνέχεια ότι θα πεθάνω. Φοβάμαι να γυμναστω, φοβάμαι να βγω έξω είτε μόνη είτε με φίλους, ακόμα και με το φαγητό πλέον φοβάμαι και δεν το απολαμβάνω γιατί σκέφτομαι ότι θα με βαρύνει και θα πάθω κάτι, τρώω αναγκαστικά για να μην πέσω κάτω. Γενικά το άγχος μου με έχει κατακλύσει, το μυαλό μου έχει παγιδέψει την ψυχή μου και δεν περνάω καθόλου καλά, νιώθω ότι δε θα μάθω ποτέ να το διαχειρίζομαι, δε θα συμβιβαστώ ποτέ με αυτό και θα ζω μια ζωή έτσι, με άγχος οτι θ πεθάνω έτσι ξαφνικά και νέα. Δε μπορώ να ζήσω πια, δεν έχω δύναμη.

Καλωσήρθες Κωσταντίνα!
Άκου τι θα κάνεις. Θα αφήσεις τις πολλές σκέψεις στην άκρη και θα πιέσεις τον εαυτό σου να κάνει πράγματα κι ας αισθάνεσαι τρομερά άσχημα κι ας μην έχεις διάθεση. Στην αρχή όλα θα σου φαίνονται βουνό, μπορεί να έχεις συμπτώματα όπως ζαλάδες ή ταχυκαρδίες λόγω άγχους, αλλά θα επιμείνεις. Και τους φίλους σου να βλέπεις και γυμναστήριο να πηγαίνεις και να συνεχίζεις τη ζωή σου σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Τον πρώτο καιρό θα δυσκολευτείς, αλλά εκεί είναι το κλειδί. Να μην αφήσεις τις φοβίες να σε νικήσουν και να γιγαντωθούν, γιατί θα είναι πιο δύσκολο να τις ξεπεράσεις μετά. Όσο τις κοιτάς κατάμματα, τόσο πιο πολύ θα μικραίνουν και θα φεύγουν και σταδιακά θα σου περάσουν όλα αυτά. Υποσυνείδητα, όσο βλέπεις ότι ναι, αισθάνθηκα πολύ άσχημα, αλλά έβγαλα την προπόνηση, ναι, με έπιασε πανικός, αλλά τελικά κάθησα με τα παιδιά και δεν το έβαλα στα πόδια, αρχικά δεν συγκεντρωνόμουνα με τίποτα και είχα ταχυκαρδίες, αλλά όσο περνούσε η ώρα με τη συζήτηση ξεχάστηκα, τόσο θα αναθαρρεύεις, μέχρι που θα εξαφανιστούν όλα αυτά.

γεια σου είμαι 23 εγώ και περνάω ακριβώς το ίδιο με εσένα άμα θέλεις δώσε μου το ινστα σου να σου στείλω εκεί

Quote:

---

Originally Posted by kwnstantina.2

Γεια σας παιδιά, είμαι μόλις 21, τον Ιούνιο ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, μετά από πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση λόγω τραυματισμού στο γόνατο που με ταλαιπώρησε για 4 μήνες, και αμέσως ξεκίνησα ψυχολόγο και ψυχοθεραπεία. Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε πολύ και έχω να πάθω κρίση από τον Αύγουστο. Όμως επειδή η πρώτη κρίση μου ήταν πολύ έντονη λες και πέθαινα μου δημιουργήθηκε ο φόβος του θανάτου, ότι θα πάθω ανακοπή ή εγκεφαλικό ξαφνικά και θα πεθάνω. Δεν έχω συμβιβαστεί καθόλου με την ιδέα του θανάτου, καθε μέρα ξυπνάω με άγχος και με τη σκέψη ότι είναι η τελευταία μου μέρα και ότι θα πεθάνω ξαφνικα. Έχω ένα μόνιμο αίσθημα ζάλης, άκυρες ταχυκαρδίες όταν είμαι εντελώς ήρεμη, και ώρες ώρες νιώθω μια απροσωποποίηση, νιώθω ότι χάνω το μυαλό μου, ότι δεν υπάρχω στα αλήθεια και αυτό με φοβίζει περισσότερο. Οι εξετάσεις μου βγήκαν πολύ καλές, ο καρδιολόγος είπε ότι η καρδιά μου είναι σαν μωρού και ότι όλα είναι από το άγχος μου, μόνο ένα πιάσιμο στον αυχένα έχω και αυτό με το άγχος μου το κάνω χειρότερο και έχω συνέχεια ζάλη και μυρμήγκιασμα. Φοβάμαι πλέον να ζήσω γιατί φοβάμαι συνέχεια ότι θα πεθάνω. Φοβάμαι να γυμναστω, φοβάμαι να βγω έξω είτε μόνη είτε με φίλους, ακόμα και με το φαγητό πλέον φοβάμαι και δεν το απολαμβάνω γιατί σκέφτομαι ότι θα με βαρύνει και θα πάθω κάτι, τρώω αναγκαστικά για να μην πέσω κάτω. Γενικά το άγχος μου με έχει κατακλύσει, το μυαλό μου έχει παγιδέψει την ψυχή μου και δεν περνάω καθόλου καλά, νιώθω ότι δε θα μάθω ποτέ να το διαχειρίζομαι, δε θα συμβιβαστώ ποτέ με αυτό και θα ζω μια ζωή έτσι, με άγχος οτι θ πεθάνω έτσι ξαφνικά και νέα. Δε μπορώ να ζήσω πια, δεν έχω δύναμη.

---

Ειμαι 26 τα περναω απο 21..ειδικα οταν εκανα το εμβολιο εκει που καπως ειχαν ηρεμησει βγηκαν παλι στην επιφανεια αλλα ευτυχως καπως αρχισαν να φευγουν

ειμαι 20 και το αγχος μου για τις αρρωστιες αρχισε πριν 2 χρονια και κατι ημερες....ειχα ενα θεματακι στην μεση και μεχρι να βρουν οι γιατροι τι ηταν αγχωνομουν αγχωνομουν και αρχισαν και αλλα σωματικα συμπτωματα...τελικα δεν ηταν κατι σοβαρο με την μεση αλλα η υποχονδριαση ειχε αρχισει....δυσπνοιες ταχυκαρδιες ζαλαδες ατονιες....να τρεχω απο τον εναν γιατρο στον αλλο και να μου λενε δεν εχεις τιποτα....τα χα περασει ολα απο το μυαλο....απο καρκινο μεχρι εγκεφαλικο μεχρι εφραγμα μεχρι να φοβαμαι οτι θα πεθανω στον υπνο μ μεχρι σκληρυνση ολα....απο ενα σημειο και μετα σταματησαν οι φοβιες για τιις αρρωστιες...ομως ηρθαν φοβιες τυπου θα χασω τον ελεγχο και θα βλαψω εμενα η αυτους που αγαπαω...οτι τρελενομαι κλπ...τελικα επειτα απο σχεδον 3 μηνες ταλαιπωριας αποφασισα να παω σε εναν ψυχιατρο ο οποιος μ εφραψε αντικαταθλιπτικα και οντως μεσα σε εναν μηνα αισθανομουν πολυ καλυτερα....τα πηρα για 14 μηνες...μεχρι τπ πασχα π περασε....επειτα ομως τον σεπετεμβρη φοβηθηκα πολυ για το εμβολιο που το εκανα οτι θα παθω κατι κλπ κλπ...και σαν να επανηλθαν οι φοβιες για τις αρρωστιες....βεβαια τωρα δεν με επηρεαζουν τοσο οσο τοτε....τον τελευταιο καιρο ομως πανε να γινουν παλι πιο εντονες...πριν κνα μηνα ενα πονο στο στομαχι νομιζα πως θα παθω καρκινο παγκρεας...επειτα φοβομουν παλι οτι θα πεθανω στον υπνο μου...μεχρι π πριν λιγες μερες με επιασε κατι σαν μουδιασμα στην δεξια παλαμη και δαχτυλα και μ εχει μπει η ιδεα για σκληρυνση παλι....δεν θελω να τρεχω παλι σε γιατρους κλπ...ειχα παει τοτε με το εμβολιο σε 2 γιατρους αφου το εκανα....μ εκαναν αναλυτικες εξετασεις αιματος και ολα καλα....ειναι καθαρα ψυχοσωματικα πλεον το ξερω αλλα οι ριμαδες οι σκεψεις με τρωνε παρολα αυτα γιατι λεω...εαν αυτη την φορα ειμαι οντως βαρια αρρωστος?για μενα πηγαινε και εσυ σε ψυχιατρο...και εφω σκεφτομαι να ξαναπαρω τα χαπια π μ ειχε γραψει τοτε....γιατι μολις φυγουν οι σκεψεις φευγουν ολα μετα....αλλα δεν ξερω κατα ποσο ειναι σωστο να μπω απο τα 20 μου για τα καλα στο τρυπακι με τα αντικαταθληπτικα κλπ....να σημειωθει οτι εχασα την μητερα μ ξαφνικα απο ιατρικο λαθος πριν 3.5 χρονια και σιγουρα αυτο με επηρεασε...απλα αυτο με τη μεση μ πριν 2 χρονια τα πυροδοτησε ολα!

και εγώ φοβάμαι να μπω στο τριπακι με τα χάπια και η ψυχολόγος μου δεν το έχει κρίνει ακόμα απαραίτητο να δω ψυχίατρο. κάποιες μέρες νιώθω δυνατή να το αντιμετωπίσω, άλλες όχι. προσπαθώ να βοηθήσω έτσι τον εαυτό μου αλλά δε ξέρω πόσο θα αντέξω να σκέφτομαι κάθε μέρα έστω και για λίγο ότι κάτι μπορεί να πάθω, με εμποδίζει από το να ζήσω ελεύθερη.

ειναι ειναι πολυ περιεργη η φαση ειναι πολυ υπουλη διαταραχη αυτη....το αγχος ειναι τρομερα υπουλο και εχει πολλα προσωπα....εγω ξερω πως αμα παρω παλι τα χαπια θα μ φυγουν αλλα θελω να το παλεψω ετσι γιατι αμα μπω για τα καλα στο τρυπακι απο τα 20 στα 30 τι θα κανω?και σε παει πισω ολο αυτο δεν μπορεις να αποδοσεις στο 100% στην καθημαρινοτητα σου και στις δουλειες αμα σκεφτεσαι συνεχεια αυτα τα απαισια πραγματα

Quote:

---

Originally Posted by [email protected]

Ειμαι 26 τα περναω απο 21..ειδικα οταν εκανα το εμβολιο εκει που καπως ειχαν ηρεμησει βγηκαν παλι στην επιφανεια αλλα ευτυχως καπως αρχισαν να φευγουν

---

Και εγώ μετά το εμβόλιο, νιώθω ότι θα πεθάνω, έχω ταχυπαλμίες, ζαλάδες, πόνος στο στομάχι,
Έχω γυρίσει όλους τους γιατρούς, εκατό φορές στα επειγοντα, χιλιάδες εξετάσεις αίματος, υπερήχους μέχρι και καρωτίδας
Δεν μου φεύγει με τίποτα η ιδέα

Όσο ασχολείστε με το καθετί που συμβαίνει στο σώμα σας τόσο θα γεννιέται ένα καινούριο ερώτημα , ένα νέο άγχος .
Η πραγματική αιτία για όλα αυτά είναι καθαρά οι σκέψεις που κάνουμε .
Για αφήστε τα όλα αυτά για έναν μήνα , μην μπεις να ψάξεις στο Ίντερνετ τίποτα και μην ασχολείστε το καθετί , ζαλάδες άσχημη διάθεση κτλ . Νομίζω θα δείτε διαφορά . Αν υπήρχε κάτι θα το βλέπατε στις εξετάσεις . Εκπεδευστε το μυαλό να μην τα βλέπει όλα σαν απειλή . Επίσης δείτε την αυτοεκτίμηση , αυτοπεποίθηση και την αγάπη προς τον εαυτό σας . Δεχτείτε τον εαυτό σας όπως είστε . Μην είστε σκληροί με τον εαυτό σας . Στην τελική αν έρθει η ώρα να πεθάνεις θα γίνει ουτος η άλλος .