ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

Πέφτω. Δεν μπορώ καν να τελειώσω τα γραψίματά μου.
Το γράψιμο δεν μπορεί να με σώσει. Πραγματικά δεν ξέρω πως μπορώ να ξεφύγω από τους δαίμονες του μυαλού μου. Ο Χεμινγουέη έχει μια στιγμή στο «Ήλιος ανατέλλει ξανά» όπου κάποιος ρωτάει τον Μάικ Καμπλ πως χρεοκόπησε. Λεει απλώς: «Βαθμιαία και μετά ξαφνικά».
Έτσι χτυπά η κατάθλιψη. Ξυπνάς με το φόβο ότι θα ζήσεις. Κι ύστερα η ιατρική βοήθεια…1 χάπι, 2 χάπια, 3 χάπια…Κινήσεις μηχανικές. Ένα χάπι για το δρόμο. Είναι τρομακτικό! Στερούμαι ακόμη και τα δάκρυά μου.

Το αφιερώνω σ’ εσάς:

Αυτό το βουβό φτερούγισμα από
Φασματικά φτερά, που συνόδεψε
Όλη μου τη ζωή, το νοιώθω
Ανεπαίσθητα καμια φορά ακόμα
Φτερουγίζει με ανήλεη καρτερία
Γύρω μου: βουβό και βαρύ.
Αναπνοές από σκοτάδι υφαίνουν
Γύρω μου με την άκαμπτη
Σταθερότητα του βέβαιου, την φθορά.

Δεν προσπαθώ πια να το ερμηνεύσω.
Ακόμα λιγότερο να το δαμάσω.
Αυτοί οι καιροί πάνε πια: πέρασαν
Και καθώς τα σημάδια μέσα μου
Πληθαίνουν, αφήνομαι στην κρίση Του.

Φιλικό φτάνει τώρα καμία φορά
Σε μένα το χτύπημα των σκοτεινών φτερών.
Και οι στίχοι*, που μου έρχονται
Είναι γυμνοί.
Από στόμφο.


*Reiner M. Rilke: Ο θάνατος είναι μεγάλος/
είμαστε δικοί του/ κι όταν η ζωή γύρω της ουρλιάξει/
τολμά να κλάψει εντός της.

Η ζωή μας ειναι ενα ταξιδι
Μεσα στο χειμωνα και τη νυχτα
Ψαχνουμε το πέρασμά μας...

Nottre vie est un voyage
Dans l\' hiver et dans la nuit
Nous cherchons notre passage...

I like poetry
coma-

(Για την Κοινότητα)

MOΝΟ ΣΕ ΜΕΝΑ

Εγω δεν ειμαι μόνο αυτός που βλέπεις
Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που ξέρεις
Δεν είμαι μόνο αυτός που θά πρεπε να μάθεις

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου και κάπου τη χρωστάω
Αν σαγγιζω με την άκρη του δακτύλου μου
σ\' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Αν σου μιλήσει μια λέξη μου
Σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι
Αν σ\' αγγίξω με την ακρη του δακτύλου μου
σ\' αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Θ΄αναγνωρίσεις αραγε τ\' αλλα κορμια που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατησιές μου μέσα σε μυριάδες χνάρια;

Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει
Ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι
Τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες μου πράξεις,
οι πεθαμένες σκέψεις μου

ΓΥΡΝΑΝ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΝΑ ΞΕΔΙΨΑΣΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ
ΓΥΡΝΑΝ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΝΑ ΞΕΔΙΨΑΣΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα
Μεσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω
Γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν

Μη με γυρέψεις αλλού μονάχα εδώ να με γυρέψεις
Μόνο σε μένα.

Το ποίημα αυτό γράφτηκε από τον Τίτο Πατρίκιο το 1952, και εχει μελοποιηθεί απο την Ωχρά Σπειροχαίτη το 2002.