Ονειρική ζωή ή ζωντανά όνειρα?

Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό,πως απολαμβάνω περισσότερο τον ύπνο και τα όνειρα, παρα την ξύπνια,καθημερινή ζωή...Και ανησυχώ για αυτό.
Κάθε βράδυ(ξημερώματα για την ακρίβεια), πέφτω για ύπνο με την προσμονή κάποιου ότι θα δεί μια ταινία του αγαπημένου του σκηνοθέτη...
Τα όνειρά μου είναι τέρμα σουρεαλιστικά...Σαν έργα τέχνης...Την βρίσκω...Αποδρώ και ταξιδεύω και χάνομαι στον ύπνο.
Αντίθετα,η ξύπνια ζωη είναι κατακλυσμένη από πεζότητα και προβλεψιμότητα....Απλά βαριέμαι.
Αν κάποιος με ρωτούσε ''Ποιά είναι τα όνειρά σου?'',θα ερχόμουν σε αμηχανία,δεν θα ήξερα τι να απαντήσω...
Όλα τα όνειρα του ξύπνιου έχουν ξεφτίσει...
Κάποτε είχα το όνειρο του έρωτα,του εραστή,να βρώ δηλαδή μια αδερφή ψυχή για να ζήσουμε από κοινού την μεγάλη περιπέτεια...Τώρα τίποτα.
Είχα το όνειρο της αυτοπραγμάτωσης, σε καλλιτεχνικό και επαγγελματικό επίπεδο...Τώρα τίποτα.
Είχα την αφηρημένη,μεταφύσική προσδοκία μιας επαφής και εξιλέωσης με το Θείον.Τώρα ,όχι ότι έχω γίνει άθεος αλλά σχεδόν τίποτα.
Μάλλον έγινα άθελά μου κυνικός για όλα τα παραπάνω...Φοβάμαι, και θέλω κρυφά να ελπίζω, πως είναι απ΄τα χάπια που έχω γίνει τόσο
ράθυμος, απαθής, άβουλος, ανέραστος, οκνηρός, αμάγευτος...Αλλά απ'την άλλη δεν παίρνω και την πρωτοβουλία να τα κόψω...Φοβάμαι.
Και έτσι καταφεύγω στα όνειρα του ύπνου ως υποκατάστατο μιας ζωής που δεν ζώ.
Θα ήθελα εί δυνατόν να τα κάνω ακόμα εντονότερα,ακόμα πιο βυθιστικά...Γι'αυτό αν ξέρει καποιος κάτι για κάποια ουσία που του δίνει
πιο ζωντανά και έντονα όνειρα θα ήθελα να το ακούσω..π.χ το Ρεμερόν με βοηθάει λιγο σ'αυτόν τον τομέα.
Φοβάμαι πως η απομάγευση απ'την πραγματική ζωήθα είναι το προοίμιο του να αρχίσει να με ιντριγκάρει η ιδέα του θανατου ως επιλογή,και δεν το θέλω αυτό.
Εσείς,φίλοι μου?...Απολαμβάνετε περισσότερο τα όνειρα του ύπνου ή του ξύπνιου?

Χθες είδα ένα όνειρο αλλά ήταν σαν να το ζούσα.. Δηλαδή την ώρα που κοιμόμουν ένιωθα ότι είχα παρέλισα και δεν μπορούσα να κουνηθώ, πάω να ανοίξω το στόμα να φωνάξω βοήθεια και δεν άνοιγε, αν να μην είχα δύναμη δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ ούτε να μιλήσω και ξαφνικά δευτερόλεπτα πριν ξυπνήσω στο όνειρο ανοίγει το στόμα και πετούσε αίμα σαν το λάστιχο τις βρύσης στον κήπο και γέμισε όλο το κρεβάτι με αίματα δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό. Και κάτι ακόμα η ώρα που είδα το όνειρο ήταν 3:30
Μετά ξύπνησα αμέσως και δεν πίστευα ότι ήταν όνειρο νόμιζα το έζησα στα αλήθεια.

Υπνική παράλυση λέγεται αυτό που έπαθες...Δεν είναι κάτι το ανησυχητικό...Ανησυχητικό είναι το όνειρο/σπλάτερ που είδες με τα αίματα...Μπα σε καλό σου...Μας φρίκαρες.

Κοίταξε υπάρχουν κάποια ειδικά βότανα για αυτό που ψάχνεις.
Όμως επειδή παίρνεις φάρμακα , δεν ξέρω τι και άν
επιπτώσεις μπορεί να έχουν με τον συνδυασμό φαρμάκων

Εαν κάποτε αποφασιζες. να παρεις κάποιο από αυτά τα βότανα, θα έπρεπε να ρωτήσεις πρώτα τον ψυχίατρο σου.
Οπότε δεν μπορώ να σου προτείνω κάτι.

Αν θέλεις όμως να μάθεις κάτι για αυτά ενημερωτικά, ψάξε με τις λέξεις κλειδιά

smart shop dream herbs

Ευχαριστώ Σαλβαδόρ...Δεν ήξερα ότι υπάρχουν ονειροβότανα.
Ψήνομαι να δοκιμάσω ονειρόχορτο-Καλέα που είναι ο βασιλιάς των ονειροβοτάνων.

Εγώ πάλι εφιάλτες βλέπω με το ρεμερον. Αν και τις περισσότερες φορές ή δεν βλέπω κάτι ή δεν τα θυμάμαι. Κι ένας άλλος μου έλεγε για τον πατέρα του που το έκοψε το ρεμερον λόγω του ότι του προκαλούσε εφιάλτες. Εγώ έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα φάρμακα που επενεργούν στον ύπνο (ρεμερον, valdoxan) βοηθούν στη δημιουργία ονείρων αλλά το περιεχόμενο τους προσδιορίζεται από την ψυχολογική κατάσταση του ατόμου και αυτά που τον απασχολούν. Και με το valdoxan πάλι έβλεπα πολλά όνειρα, συχνά εφιάλτες όπως και τώρα με το ρεμερον.

Συμφωνώ Νιλς...Απλά εντείνουν αυτό που έχεις προδιάθεση να δεις...
Εγώ δεν βλέπω εφιάλτες...
Αλλά δεν μου λέτε για τα όνειρα του ξύπνιου σας...
Άραγε υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με όνειρα εκεί έξω?

ετσι οπως τα λες στο αρχικο μηνυμα ειναι ακριβως αυτο που νιωθω και το αποτυπωνεις πολυ ωραια... και εχω διαπιστωσει οτι πολυ νιωθουν ετσι δεν εισαι μονος....
εγω οταν κοιμαμε ηρεμω... την υπολοιπη μερα σαν ρομποτ....

Quote:

---

Originally Posted by Yoco Choco

Συμφωνώ Νιλς...Απλά εντείνουν αυτό που έχεις προδιάθεση να δεις...
Εγώ δεν βλέπω εφιάλτες...
Αλλά δεν μου λέτε για τα όνειρα του ξύπνιου σας...
Άραγε υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με όνειρα εκεί έξω?

---

Δεν είχα ποτέ όνειρα όπως τα εννοείς. Μόνο μια έντονη επιθυμία να είμαι οικονομικά ανεξάρτητος. Αλλά θεωρώ πως επειδή υπερισχυαν ο φόβος, άγχη και η προσπάθεια να ακολουθώ τους κανόνες και να μη δυσαρεστω τους άλλους, δεν έμεινε χώρος για όνειρα. Με την ψυχοθεραπεία κατάλαβα ότι το αγχος δεν αφήνει χώρο για την επιθυμία ούτε για ελευθερία. Γιατί πρωτίστως είσαι δέσμιος του εκάστοτε άγχους. Τρέχεις πίσω από αυτό. Αλλά η ψυχοθεραπεία βοηθάει στην απελευθέρωση. Σιγά σιγά αλλά βοηθάει.

Κάτι έχει χαλάσει μέσα μου...Αλλά εξακολουθεί να δουλεύει στο όνειρο...Οπότε υπάρχει ελπίδα...Θέλω να πιστεύω...

Το remeron όντως κάνει τα όνειρα έντονα και αληθοφανή...κατι σαν τριπαρισμα , το θεωρώ θετικό , πολλές φορές ξυπνάω το πρωί και θυμάμαι τα όνειρα με λεπτομέρειες...
Εχθές συγκεκριμένα είδα ότι ειμουν με μια πρώην μου μαζί σε ένα πλοίο... κουλό..

Όνειρα vs πραγματικότητα & ρεμερον μαζί, τι ωραία πράγματα.

Μια σειρά παλιών εαυτών μου ταυτίζεται μάλλον εντελώς με όλα όσα λες. Βαριόμουν και βαριέμαι εξαιρετικά και απερίγραπτα τη ζωή και τον κόσμο ως έχουν, φαντασιώνομαι συνεχώς καταστάσεις ονειρικές και τίγκα σε σουρεαλισμό και τέχνη.

Τότε, τα όνειρα που έβλεπα ήταν ότι καλύτερο. Φουλ έντονα ομως, δε χρειαζόταν περισσότερο, όπως λες εσυ. Αλλά ξεκάθαρα τα προτιμούσα απ' τη ζωή, ξεκάθαρα ανυπομονούσα γι'αυτά. Φοβερή σχέση με αυτά εντομεταξυ, μπορούσα να καταλάβω κάθε λεπτομέρεια του τόσο γαμάτου σκηνοθέτη από το ακριβώς μέσα στη μέρα εμπνεύστηκε και τι σκέφτηκε ο *******, πολύ απολαυστική διαδικασία.

Καμμιά δεκαριά χρόνια, διαφορετικά χάπια, και επεισόδια αργότερα έγινε σχεδόν το αντίθετο. Έγιναν ακόμα πιο έντονα, αλλά έγιναν συνεχόμενοι εφιάλτες, τουλάχιστον 5 πανικοβλητα ξυπνήματα από αυτούς κάθε νύχτα. Και ναι, ακριβώς γι αυτό έκοψα κι εγώ το ρεμερον (κατά μία έννοια είσαι και αφού το λέμε τόσοι είσαι σε καλό δρόμο με αυτό δηλαδή, αρκεί να διατηρηθεί ευχάριστο περιεχόμενο). Και βασικά αυτός είναι και ο λόγος που γράφω το ποστ, μιας και δεν έχω κάτι να προτείνω σ αυτό που ρώτησες.

Και για να συνεχίσω, η κατάσταση με τα όνειρα μου ξέφυγε. Ακόμα πιο έντονα, σε φάση ptsd από αυτά, άσχημα φλασμπακς μέσα στη μέρα, κάθε μέρα. Κυριολεκτικά ζούσα έναν εφιάλτη - απ' τους εφιάλτες. Ερχόταν ξέρω γω η μέρα, και απλά δεν είχα ενέργεια και το κουράγιο να τη ζησω, δεν είχα κουράγιο για την πραγματική ζωή, μετά τα όσα είχα ζήσει στον ύπνο μου. Γκουγκλαρα ξέρω γω πως να ΜΗ βλέπεις όνειρα. Κάπως έτσι εννοώ ότι έπαθα το αντίθετο. Πέραν των φλασμπακς, πάθαινα κι άλλα ωραία, υπνική παράλυση ντάξ το λιγότερο, παγιδευόμουν ξανά και ξανά σε όνειρο. Ξυπνουσα με την ανακούφιση ότι ξύπνησα και τελείωσε ο εφιάλτης, αλλά τελικά είχα ξυπνήσει μέσα στο όνειρο μου... Και ξανά.

Άλλη φάση, έβλεπα όνειρο και ήμουν ξύπνια ταυτόχρονα. Αλλά πολύ συχνά. Καταλάβαινα το περιβάλλον, το ξυπνητήρι ή τον άνθρωπο που μου μιλάει, τη συνθήκη και λοιπά, αλλά ταυτόχρονα ήμουν μέσα στο όνειρο και ήταν αδύνατον να ξυπνήσω, με ρουφούσε, με ένα φρικιαστικό τρόπο με φρικιαστική επίδραση και στο σώμα. Εντελώς τρύπα το ρεμερον σε μένα ναι...

Κάποια στιγμή άρχισα να μπερδεύω και όνειρα με πραγματικότητα γενικά, όχι μόνο τη στιγμή που συνέβαιναν. Λίγο τα φλασμπακς, λίγο το περιεχόμενο... Καταγραφοντουσαν τα γαμημενα σαν πραγματικά γεγονότα και με επηρέαζαν στην πραγματική ζωή. Αν είχα δει όνειρο πχ ότι εσύ ένας άκυρος καθηγητής μου, έτσι χωρίς κανένα λόγο (πέραν της ατελείωτης ανασφάλειας και χρόνιου αυτομίσους) ότι με κόλλησες στον τοίχο και μου φωναζες ότι φταίω για όλα όσα έχουν πάει στραβά στη ζωή σου, μετά θα υπήρχε θέμα στην οποία σχέση και επικοινωνία μας. Ίσως δε σου μιλούσα για καιρό, ίσως πάθαινα πανικό αν μου μιλούσες, γιατί θα χε μείνει τραύμα. Και γενικά, αυτό είναι κάτι που παθαίνω και με τις ανασφάλειες-φαντασιώσεις στον ξύπνιο βέβαια, κάτι που ενίοτε δεν ελεγχω και απλά γίνονται, φαντάζομαι μόνη μου τραυματικές εμπειρίες ή ερμηνείες για το πώς φαίνομαι, που μετά μενουν ως κανονικά τραύματα. Ήταν θέμα αυτό στην κοινωνικοποίηση, όταν ακόμα με ενδιέφερε, γιατί μπορεί να είχαμε μιλήσει μισή ή καμμία φορά κι εγώ ήδη να είχα καταστρέψει τη σχέση στο μυαλό μου, να είχα αποφασίσει πως δε με συμπαθείς και εν πάσει περιπτώσει δε θα μπορούσα να νιώσω άνετα ώστε να γνωριστούμε τελικά. Θα σε έβλεπα στο δρόμο και μου κοβοντουσαν τα πόδια λες και κάτι όντως τραυματικό έχει συμβεί μεταξύ μας...

Όσο για τα όνειρα του ξύπνιου, έχω αυτά που ξέρω πλέον ότι δε γίνονται, να ζω με καύλα και έκσταση και σαν ταινία, αλλά χωρίς να γαμιέμαι μετά. Ολ αυτά που το ψυχικό (και σωματικό μου πλέον) σύστημα δεν αντέχει και τ'αποφευγω με νύχια και με δόντια μπας και βρω καμμία άκρη και λίγο ισορροπήσω σε κάτι. Η ηρεμία είναι τώρα το όνειρο, το να είμαι ξέρω γω καλά, έστω οκ. Αλλά τι είναι το καλά; Παλιά ήταν το να περνάω καλά και να δημιουργώ και να γουστάρω, τώρα είναι κάτι του στυλ να μην υποφέρω, να είμαι απλώς οκ και να ψιλοξερω τι μου γίνεται. Νομίζω κάπως έτσι πάει με τις ψυχικές ασθένειες, από ένα σημείο και μετά "καλά" εννοούμε ότι είμαστε κάπως πιο οκ με τα συμπτώματα, όχι ότι γουστάρουμε με τη ζωή και τέτοια. Αλλά να σου πω την αλήθεια κι αυτό σαν όνειρο δε το χω στην πραγματικότητα νομίζω, γιατί μαλλον το χαλάει η έλλειψη ελπίδας για αυτό, δηλαδή φαντάζομαι αν το είχα θα ήμουν και πιο κοντά του, με περισσότερες κινήσεις σχετικά. Αλλά κάπου εδώ μπερδεύω όνειρα με στόχους - γιατί μάλλον δε ξέρω ή δε θυμάμαι τι είναι όνειρα στην τελική. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι έχω κάποια που και που, είτε όμως καθόλου ρεαλιστικά είτε τίγκα αυτοκαταστροφικά, που δεν είναι της παρούσης και δε ξέρω και αν "πιάνονται"


Καλά ντάξ, τελος. Τώρα ναι, αφενώς σου χάλασα τη φάση λέγοντας εμένα πως μου κατέληξε αντίστροφα, αφετέρου πολλές άχρηστες πληροφορίες απλά για να κάνω ελεύθερη έκφραση που είχα καιρό. Δε γαμιεται, το ποστάρω - σε συμπαθώ επίσης, κάνε αδδ είμαι μπλοκ και τέτοια

Λυπάμαι για την τροπή που πήρε η φάση με τα όνειρά σου,Λορκα...Φαντάζομαι θα ήταν σαν να σου χάλασε κάποιος το αγαπημένο σου παιχνίδι ένα πράγμα...Ιτ σακς...
Το μόνο όνειρο του ξυπνιου που πλεον μπορώ να φανταστώ,μοιάζει πολύ με το δικό σου...Να ζω δηλαδή την καθημερινότητα σε μια μόνιμη υπομανιακή κατάσταση(με κάυλα και έκσταση όπως λες)...
Ισως επειδή αυτό είναι που μου λείπει....Εχω ταλαιπωρηθει χρονια με ντεμπίλιτέιτινγκ κατάθλιψη που όταν έχω πρόσκαιρα κάποιες εκλάμψεις προοπτικής και ελπίδας,λιμπιζομαι πως θα ήταν να βιώνω μόνιμα αυτό το συναίσθημα.
Αχ...

υ.γ Η ελεύθερη έκφραση σου πάει πολύ...και έιναι και μιας μορφής ψυχοθεραπείας εδώ που τα λέμε.

Είναι ναι είναι φουλ,, θα ήθελες να κάνουμε λίγη τέτοια; Στείλε σε παρακαλώ στο

Εγώ πολύ παλαιότερα κοιμόμουν μεσημεριανό ύπνο και όπως ξυπνάω ανοίγω τα μάτια και δεν μπορούσα να κινηθώ τίποτα όλα παρέλυσαν και ήξερα ότι ήμουν στο δωμάτιο μου και ξύπνιος αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ούτε να κινηθώ ούτε να φωνάξω. Φάρμακα δεν έπαιρνα τότε ήμουν 16 χρονών.