πως αντιμετοπίζεται το διαζύγιο από το κάθε μέλος?

Είμαι 31 χρόνων και από όταν ήμουν στο γυμνάσιο θυμάμαι να δημιουργούνται ασχημες καταστάσεις στο σπίτι...σχέδον την μισή μου ζωη την έχω περάσει προσπαθώντας να αντιμετωπίσω την ατμόσφαιρα που γινόταν όλο και πιο βαρυά μεσα στο σπίτι...

Τα χρόνια περνούσαν, τα όρια καταρίπτονταν όλο και πιο συχνά....όταν πια έφτασα στο Λυκειο ήμουν ξεκαθαρη με την μαμά μου..."φτάνει πια, δεν αντεχω αλλο, πρεπει να χωρίσετε". Τα χρόνια περνούσαν και εγω ακουγα την μαμα μου να λέει πως δεν χωρίζε για εμένα και την αδερφή μου. Προσπαθουσα να της εξηγήσω πως το καλύτερο για εμάς ήταν να φύγει αυτός ο άνθρωπος από το σπίτι μας, αλλά εκείνη τα επέμενε όλα για εμάς.

Από την μια την λειπομουνα που θυσιαζε την ζωη της για εμάς,και δεν κρυβω πως επαψα να της λέω να χωρίσουν συχνά γιατι νόμιζα πως γινομουνα αχάριστη στα μάτια της. Από την άλλη θύμωνα που μας ανάγκαζε να ζούμε αυτή την κατάσταση....

Μετά από τόσα χρόνια, τόση ψυχολογική βία που έχουμε λάβει από αυτόν τον ανθρωπό (και εγώ, και η μητέρα μου, αλλά και η 26χρονη αδερφή μου) έχουμε αλλάξει τόσο πολύ. Δεν μπορούμε πιά να μιλησουμε ούτε ματαξύ μας...Δεν ξέρω τι μας συμβαίνει...Γιατι δεν τα ξεχνάμε όλα και να γίνουμε ο πραγματικός μας εαυτός?

Θυμάμαι κάποτε η μαμα μου ήταν υπομονετική, τρυφερή, γλυκια...μας έβαζε κατω από τισ φτερούγες της και μας προστάτευε...τώρα είναι αυταρχική, νευρική, έχεις εκρηξεις θυμου, είναι απότομη...

Η αδερφή μου κάποτε ήταν γελαστη, χαρούμενη, ευχάριστη και είχε διάθεση να μου μιλάει για αυτά που την απαχολούσαν...τώρα είναι ευέξαπτη,όλες μας οι συζητησεις καταλήγουν σε καυγάδες και νιώθει πως πάντα τις επιτίθονται...

Εγώ ήμουν έυχαριστη στο διάλογο, κοινωνική, μου αρεσε να βγαινω με φίλους....τώρα δεν αντεχω να συζητήσω, κλείνομαι σε εμένα και νιώθω πως κανείς δεν ξερει ποσο μόνη νιώθω,δεν θελω να δω τους φίλους και συχνα κλείνω το κινητό...

Τι έχει γίνει? Και οι τριεις συμφωνουμε πως δεν τον θέλουμε ξανά στην ζωή μας...όμως τι είναι αυτό που μας κάνει να μην μπορούμε να απολαυσουμε την ελευθερία μας? Τι να κάνουμε για να επικοινωνήσουμε και πάλι όπως τότε που είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό?

καλως ηλθες καταρχας..θα θελα να ρωτησω ενα δυο πραγματακια:
παει καιρος που χωρισαν τελικα οι γονεις σου?και αν δεν γινομαι πολυ αδιακριτη..η μαμα ηταν ανεξαρτητη οικονομικα η οχι?

Ακόμα δεν έχουν πάρει διαζύγιο, αλλά μένουν σε ξεχωριστά διαμερίσματα εδώ και 2 μήνες σχεδόν...

Η μητέρα μου οχί απλά είναι ανεξάρτητη αλλά με μεγαλύτερο μισθό από εκείνου...εμένε μαζί του όχι για τα λεφτά, αλλά για να μην είναι τα παιδιά της δακτυλοδεικτούμενα ως παιδιά χωρισμένων γονιών...

Υ.Γ. Σε ευχαριστω που απάντησες τόσο γρήγορα, το είχα να ανάγκη ...

νομιζω αυτο που εκφραζετε σ αυτη τη φαση ειναι συσσωρευμενος θυμος και στεναχωρια..για την δυσκολη κατασταση που αντιμετωπισατε.ειναι πολυ νωρις ακομα ομως για να επουλωθουν οι πληγες..με το περασμα του χρονου πιστευω θα καλυτερεψουν τα πραγματα.

για το οικονομικο.οχι οτι ειναι ο κυριος παραγοντας(εξαλλου αλας! ερευνες εχουν αποδειξει οτι και αυταρκεις οικονομικα γυναικες υφιστανται προβληματικη συμπεριφορα απο το συζυγο] αλλα ισως να επηρεαζει σε καποιες περιπτωσεις.προφανως οχι στη δικη σας.
να θυμασαι οτι δεν πρεπει να νιωθεις ενοχη για οτι προβληματα αντιμετωπισε το ζευγαρι μεταξυ του.ουτε εσυ ουτε η αδελφη σου φταιτε για το αν οι γονεις δεν μπορεσαν να βρουν μια διοδο επικοινωνιας μεταξυ τους :)

Είναι πάρα πολύ νωρίς κατά τη γνώμη μου.
Μου αρέσει όμως που βάζεις τον πήχυ ψηλά.
Θα περίμενες από τώρα να είναι όλα ρολόϊ.
....Μήπως δείχνει έναν ...αισιόδοξο άνθρωπο?

συμφωνω απολυτα με αυτα που ελεγες στην μητερα σου οσο ησουν μικρη.
εννοειται οτι ενα διαζυγιο ειναι προτιμοτερο απο μια πολεμικη κατασταση στο σπιτι, που καταρακωνει ολους..
προσωπικα δεν πιστευω τις γυναικες που επικαλουνται το καλο των παιδιων τους για να μη χωρισουν οταν τα παιδια ΦΑΝΕΡΑ βλαπτονται ανεπανορθωτα απο τον προβληματικο γαμο.
οι περισσοτερες απο αυτες το κανουν απο οικονομικη ανασφαλεια γιατι δεν τολμουν να δοκιμασουν να ζησουν μονες και να μεγαλωσουν και τα παιδια τους.
οι υπολοιπες, απο κοινωνικη ανασφαλεια. απο ταμπου ως προς το τι θα πει ο κοσμος...οχι ομως για τα παιδια αλλα για εκεινες τις ιδιες.... αυτο πιστευω.

η μαμα σου καλως η κακως δεν το επαιρνε αποφαση, αφησε τις καταστασεις να χρονισουν και να σας τραυματισουν ολους, κι αυτο για να μη πει ο κοσμος...
τι να πει κανεις? επιλογες....

η αντιρρηση μου ειναι ως προς το εξης:
καλα ολα αυτα και κριμα που δεν εγιναν οι σωστες κινησεις οσο εισασταν παιδια και εφηβες οπου σιγουρα καποια ζημια θα εγινε αν κρινω απο τον τροπο που μας περιγραφεις την αλλαγη στην συμπεριφορα σας...
αλλα τωρα, εσυ κι η αδερφη σου ειστε απο καιρο ενηλικες.
καταλαβαινω οτι αν σας αφησε σοβαρα προβληματα αυτη η ιστορια θα πρεπει να βρειτε τροπους να τα διαχειριστειτε.
Τον συνδικαλισμο των τριων σας ομως απεναντι στον πατερα σου, δεν τον καταλαβαινω...ειναι θεμα μονο της μητερας σου πλεον αν και τι σχεσεις θα εχει μαζι του.εσεις ειστε ενηλικες. θα πρεπει να ασχοληθειτε με τις δικες σας ζωες, τους δικους σας συντροφους.

Δεν σου κρυβω, οτι η φραση σου\" Τι να κάνουμε για να επικοινωνήσουμε και πάλι όπως τότε που είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό? \"
μου θυμισε τον στιχο του Καβαφη: \"και τωρα τι θα απογινουμε χωρις βαρβαρους?\"

Ομολογώ πως δεν πίστευα πως θα μπορούσα να ακουσω την γνώμη σας τόσο σύντομα...και σας ευχαριστώ από καρδιάς ,πραγματικά!
Είχα απελπιστεί και δεν μπορούσα να βρω απαντήσεις...
Ίσως πραγματικά να είναι πολύ νωρίς για να φτάσουμε στην γαλήνη που τόσο καιρό αναζητούσαμε. Όμως τώρα που λετε πως ζητάω πολλά και από τις τρείς μας θα κανω υπομονή...
Μπορεί να χρειάζεται να γιατρέψει η κάθε μια μόνη της τις πληγές της και μετά απλά να απόλαμβάνουμε την γαλήνη μας.

Μας εδερναν τα κύματα τόσα χρόνια...μπορούμε να ταλαιπωρηθούμε για λίγο ακομα .... αλλά τουλαχιστον τώρα νίωθω πως μετα από καιρό θα βρεθούμε και οι 3 στην ίδια παραλία...

Ίσως ακόμα αυτή η ψυχοφθόρα κατάσταση να ανήκει στο παρόν μας... θα περιμενω να γίνει παρελθόν λοιπόν...

Σας ευχαριστώ που μας αγκαλιάσατε

bologna78 πράγματι είναι νωρίς αφού ο χωρισμός είναι τόσο πρόσφατος. Αλλά νομίζω ότι ναι, χρειάζεται η καθεμιά σας να ασχοληθεί λίγο με τον εαυτό της και μετά να ξαναβρείτε ένα πιο υγιές \'μεταξύ σας\'. Φαίνεται ότι το προηγούμενο διάστημα επικοινωνούσατε με άξονα τον \'κοινό εχθρό\' και δεν είχατε μια πιο άμεση ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ σας, καθώς επίσης είχατε παραμερίσει τον εαυτό σας. Οπότε είναι λογικό τώρα να νιώθετε μοναξιά, νευρικότητα, εσωστρέφεια. Ειδικά εσύ και η αδελφή σου χρειάζεται να δείτε πώς μπορείτε να γίνετε αυτόνομες και να ξεφύγετε από το στενό πλαίσιο της οικογένειας.

Quote:

---

Originally posted by bologna78
Γιατι δεν τα ξεχνάμε όλα και να γίνουμε ο πραγματικός μας εαυτός?

Θυμάμαι κάποτε η μαμα μου ήταν υπομονετική, τρυφερή, γλυκια...μας έβαζε κατω από τισ φτερούγες της και μας προστάτευε...τώρα είναι αυταρχική, νευρική, έχεις εκρηξεις θυμου, είναι απότομη...

Η αδερφή μου κάποτε ήταν γελαστη, χαρούμενη, ευχάριστη και είχε διάθεση να μου μιλάει για αυτά που την απαχολούσαν...τώρα είναι ευέξαπτη,όλες μας οι συζητησεις καταλήγουν σε καυγάδες και νιώθει πως πάντα τις επιτίθονται...

Εγώ ήμουν έυχαριστη στο διάλογο, κοινωνική, μου αρεσε να βγαινω με φίλους....τώρα δεν αντεχω να συζητήσω, κλείνομαι σε εμένα και νιώθω πως κανείς δεν ξερει ποσο μόνη νιώθω,δεν θελω να δω τους φίλους και συχνα κλείνω το κινητό...

Τι έχει γίνει? Και οι τριεις συμφωνουμε πως δεν τον θέλουμε ξανά στην ζωή μας...όμως τι είναι αυτό που μας κάνει να μην μπορούμε να απολαυσουμε την ελευθερία μας? Τι να κάνουμε για να επικοινωνήσουμε και πάλι όπως τότε που είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό?

---

bologna 78 Καλως ήρθες:)

Τί σε κανει να λες πώς το να μην αντεχεις τις συζητησεις, το κλεισιμο σου, δεν ειναι κομματι του δικου σου εαυτου? Γιατι αναγνωριζεις μονο το θετικο ευχαριστο κομματι ως δικο σου?

Το ιδιο κ για την αδερφη κ τη μαμα σου...

Αραγες ολα αυτα τα αρνητικα κομματια κ των τριων σας πώς ηρθαν στην επιφάνεια? Πώς εγιναν το κυριως θεμα? Μηπως πριν ήσασταν κ οι 3 επικεντρωμενες αλλου? Μηπως η ενεργεια σας κ οι κεραιες σας ηταν ευαισθητοποιημενες σε αλλα θέματα?

Απο την άλλη ολη αυτη η κουραση που περιγράφεις τώρα, δεν ειναι λογικο να βγει επιτελους πιο καθαρα?πιο δυνατα?Κ με τροπους που πιθανοτατα πριν δεν εδινες σημασια γιατι ειχες σοβαροτερα θεματα να φροντισεις?

Αν ο πραγματικός μου εαυτός είναι αυτός που εκφράζεται τώρα, γιατί νιώθω πως δεν είμαι καλά? Όταν είμαστε πραγματικά εμείς, τότε δεν αισθανόμαστε καλά είτε όταν είμαστε μόνοι είτε με αλλους? Έγω νιώθω απαισια? Νιώθω να συμπεριφέρομαι ασχημα σε εμένα και στους άλλους με συνεχείς εκρήξεις θυμού...

Δεν μου αρέσει ο τρόπος με τον οποιο εκφράζομαι...
Δεν μου αρέσει να είμαι θυμωμένη χωρίς να ξερω το γιατι...
Μπορει να χαλαρώνω ακουγοντας νμουσική και όταν τελειώσει το cd απλά να θέλω να βρεθώ απέναντι σε οποιονδήποτε για να του επιτεθώ...

Δεν μπορει να είμαι αυτή πραγματικά!

Quote:

---

Originally posted by bologna78


Δεν μπορει να είμαι αυτή πραγματικά!

---

φαινεται να ενοχοποιεις τον εαυτο σου για ολα οσα εχει μαζεψει.
Γιατι δεν προσπαθεις να βαλετε σε μια σειρα οικογενοιακα,
και να βγαλετε τις ενοχες σας στο τραπεζι?

Σε τι σας ωφελει να κουβαλετε τις ενοχες σας, ισως για την υπολοιπη ζωη σας?

Quote:

---

Originally posted by bologna78
Αν ο πραγματικός μου εαυτός είναι αυτός που εκφράζεται τώρα, γιατί νιώθω πως δεν είμαι καλά? Όταν είμαστε πραγματικά εμείς, τότε δεν αισθανόμαστε καλά είτε όταν είμαστε μόνοι είτε με αλλους? Έγω νιώθω απαισια? Νιώθω να συμπεριφέρομαι ασχημα σε εμένα και στους άλλους με συνεχείς εκρήξεις θυμού...

Δεν μου αρέσει ο τρόπος με τον οποιο εκφράζομαι...
Δεν μου αρέσει να είμαι θυμωμένη χωρίς να ξερω το γιατι...
Μπορει να χαλαρώνω ακουγοντας νμουσική και όταν τελειώσει το cd απλά να θέλω να βρεθώ απέναντι σε οποιονδήποτε για να του επιτεθώ...

Δεν μπορει να είμαι αυτή πραγματικά!

---

οταν δλδ δεν νιωθουμε καλα, μου λες πώς δεν ειναι κατι πραγματικο?

υπάρχει δλδ η αληθεια μονο στον καλο μας εαυτο?

καταλαβαινω πώς δεν σ αρεσει να εισαι ετσι, αλλα εισαι οπως βλεπεις. Μπορεις να μαθεις κ γιατι εισαι θυμωμενη κ πώς φτανεις σ αυτες τις καταστασεις που περιγράφεις. Προφανως βλεποντας πως συμβαινουν κ εκφραζουν κομματια του εαυτου σου. Την δυσαρεσκεια σου, την κουραση ισως ολων αυτων των ετων.....

μεσα μας υπάρχει το καλο κ το κακο, το μετριο, ολα...κι εχουν κ λογο υπαρξης. κι εσυ εχεις λογο που εισαι ετσι. αυτο δεν σημαινει οτι δεν εισαι εσυ...

Γιατί εσύ και η αδελφή σου θεωρείτε τον πατέρα σου \"κοινό εχθρό\"?
Ηταν αλήθεια τόσο κακός μαζί σας ή απλά τον βλέπετε με τα μάτια της μητέρας σας?
Σε έχει βλάψει προσωπικά?
Επειδή είναι πολύ συνηθισμένο οι μητέρες να χρησιμοποιούν σαν ασπίδα στην διαμάχη τους με τον σύζυγο, τα ίδια τους τα παιδιά και σιγά σιγά να τα εμποτίζουν με το δικό τους \"παραμορφωτικό φίλτρο\", βρίσκω πολύ σωστά τα λόγια της Remedy....

Quote:

---

Originally posted by bologna78


Τι έχει γίνει? Και οι τριεις συμφωνουμε πως δεν τον θέλουμε ξανά στην ζωή μας...όμως τι είναι αυτό που μας κάνει να μην μπορούμε να απολαυσουμε την ελευθερία μας? Τι να κάνουμε για να επικοινωνήσουμε και πάλι όπως τότε που είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό?

---

Μένω σε αυτή σου την φράση.
Μήπως το να κάνετε μέτωπο εναντίον του, σας ένωνε τελικά?
Μήπως, πλέον, κάτι λείπει?

Κάτι που θα έπρεπε να κάνατε χρόνια μεταξύ σας, όπως το να επικοινωνείτε, αλλά αναλωθήκατε σε πολέμους?
Και οι ρόλοι που υοιθετήσατε, δεν ξεκολλούν εύκολα απο πάνω σας?

Όπως παλιά.
Τι άλλαξε λοιπόν απο παλιά?
Πόσα ανείπωτα μαζεύτηκαν και αποξενωθήκατε?

Νομίζω οτι η δυσαρέσκεια της αποξένωσης, της αρνητικότητας και της ΄θλίψης που σας διακατέχει σαν σύστημα, θα υποχωρήσει, εαν επανορθώσετε την επικοινωνία σας.

Βρήτε καινούργια πράγματα να σας ενώνουν.
Μάθατε τον καβγά να σας ενώνει, μπορείτε να βρείτε και πιο ειρηνικά πράγματα.
Δώστε χρόνο ο ένας στον \'άλλο, ακούστε , φροντίστε.
Και όλα όσα συσσωρεύτηκαν θα ξετυλιχτούν και θα ελευθερωθείτε.

Εύχομαι όλα να πάνε καλά. ]
Ξεκίνα απο το να λες σε αυτούς, όσα γράφεις εδώ σε εμάς.
Αυτό πιστεύω, όσο δύσκολο , θα ήταν ωφέλιμο : )

Quote:

---

Originally posted by nature
Γιατί εσύ και η αδελφή σου θεωρείτε τον πατέρα σου \"κοινό εχθρό\"?
Ηταν αλήθεια τόσο κακός μαζί σας ή απλά τον βλέπετε με τα μάτια της μητέρας σας?
Σε έχει βλάψει προσωπικά?
Επειδή είναι πολύ συνηθισμένο οι μητέρες να χρησιμοποιούν σαν ασπίδα στην διαμάχη τους με τον σύζυγο, τα ίδια τους τα παιδιά και σιγά σιγά να τα εμποτίζουν με το δικό τους \"παραμορφωτικό φίλτρο\", βρίσκω πολύ σωστά τα λόγια της Remedy....

---

ναι δεν ειναι τραγελαφικο οταν γινεται κατι τετοιο?παιδια -πιονια με σκοπο και την εκδικηση ακομα (!!) εναντια στον κακο συζυγο/ η στην κακια συζυγο...ποσο αηδιαστικα εγωιστες μπορουν να γινουν καποτε οι ανθρωποι... (γενικοτερα μιλαω οχι για το συγκεκριμενο θεμα)