Ανάπαυσις.

Ξέρετε, όταν το παρελθόν καταπίνει τα γεγονότα της ζωής στ΄ αδηφάγο στομάχι του, τότε τείνουν να φαίνονται εύμορφα. Αποφορτισμένα πλέον, από το άγχος του « τι μέλλει γενέσθαι», αποκτούν μιαν χροιά νοσταλγική, γλυκόπικρή, όσο άσχημα κι αν μας φαντάζουν όταν τα βιώνουμε. Με τέτοιαν διάθεση πλέον αναπολώ το παλαιό σπίτι μου.
Το σπίτι για ένα μοναχικό άνθρωπο, φίλοι μου, είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που μπορεί να έχει. Αφιερώνει πάμπολλες ώρες μέσα σε αυτό, εξαπολύοντας τις ιδέες του, τις διαθέσεις του μα και ολάκερο τον ψυχισμό του να νοτίσει κάθε σπιθαμή αυτού. Δεν αποτελεί μόνο το κρησφύγετο του, μα και ένα είδος εσωτερικής ανάτασης κι ανάπαυλας. Είναι το μέρος εκείνο, όπου η αναπνοή παίρνει τις σωστές τις διαστάσεις. Η ευγένεια, ως η πιο αποδεκτή μορφή υποκρισίας κλείνεται πίσω από την εξώπορτα και την θέση της παίρνει η βουβή και ψυχρή σιωπή. Ο μοναχικός άνθρωπος μένοντας μόνος του αρχίζει να ανθίζει. Κι όσος χρόνος κι αν περάσει, ποτέ, μα ποτέ φίλοι αναγνώστες μου, δεν του επαρκεί. Πάλι βαρυγκομώντας θα αναρωτηθεί σιωπηλά πώς ο χρόνος της μοναξιάς πέρασε τόσο γρήγορα. Πάντως σαν γνήσιος μοναχικός άνθρωπος μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν μπορώ να ανεχθώ με επιτυχία τις επίγειες , ανθρώπινες επικοινωνίες που μου φαίνονται σαν φάρσες κλόουν ή χειρότερα σαν προσπάθειες να μην μείνουν τα χείλη ενωμένα και κατά λάθος κολλήσουν στη σιωπή.
Άλλοτε πάλι, διβατώντας σιωπηλά μέσα στο έρεβος της πόλης, όπου έχει βυθιστεί σε μια μεθυστική ηρεμία, σκέφτομαι πως θα μπορούσα να απομονώσω τον εαυτό μου στην κορφή ενός ψυχρού βουνού. Σαν ερημήτρια. Μπορώ με τόση ευχαρίστηση να χάσω επικίνδυνα την επαφή με τους ανθρώπους. Μα είναι νωρίς ακόμη.
Για αυτό ίσως να αναρωτιέστε, προς τι όλη ετούτη η εμμονή για την περιγραφή του σπιτιού της οδού Σολ.
«Αυτό ήταν!» είπα ξεφυσώντας και τυλίγοντας με ταινία και την τελευταία κούτα. 32 μεγάλες κούτες με βιβλία. 3 κούτες με ρουχισμό, όσα δηλαδή άφησε η λαιμαργία της φωτιάς, ένα στρώμα, δύο καρέκλες σε στυλ του ‘60 που είχα μαζέψει από τα σκουπίδια, η γάτα στο κλουβί κι εγώ. Μια γυναίκα 50 κιλών.
Είναι παράξενο. Αδυνατώ να δεθώ συναισθηματικά με ανθρώπους. Όμως το δέσιμο που μπορεί να αποκτήσω με τυχόν ντουβάρια, με δρόμους ή με κανένα παγκάκι είναι ολωσδιόλου άξια παρατήρησης.
Στο ύφος του Θείου Σωτήρη, παρατήρησα την έκπληξη και συνάμα την απορία για την σωματική μου δύναμη, παρά την λεπτεπίλεπτη φυσιογνωμία μου. Απορούσε, κοιτάζοντας με, με λύσσα να σηκώνω μια κούτα που είχε γύρω στα 60 βιβλία και να την κουβαλάω στο ώμο κατεβαίνοντας και ανεβαίνοντας στροβίλους από περιστρεφόμενες σκάλες, έχοντας κρεμασμένο ένα μισοσβησμένο τσιγάρο στα χείλη.
«Τι είναι ρε Θείο;» ρώτησα με απορία κοιτώντας τον κάποια στιγμή να χάσκει.
«Έχεις τόση δύναμη, μικρούλα μου;» έκαμε τρυφερά.
Τον πλησίασα αγγίζοντας τον στο ώμο.
«Καλά ρε Θείο, έχεις ζήσει πάνω από μισό αιώνα σε τούτη τη γη και δεν γνωρίσεις πως η γυναίκα περικλείει άπειρα αποθέματα δύναμης, εσωτερικής μα κι εξωτερικής δύναμης; Η γυναίκα χτίζει και καταστρέφει».
Δεν απάντησε. Μόνον κίνησε συναινετικά το κεφάλι του μένοντας βουβός. Στο βλέμμα του, θα τολμήσω να ειπώ πως παρατήρησα κάποια ψήγματα θαυμασμού. Την σιωπή διέκοψε το έντονο νιαούρισμα της γάτας, βρισκόμενη στο κλουβί.
Το νέο μου σπίτι, βρισκόταν στην πιο παρακμιακή γειτονία της πόλης. Τα λεγόμενα Προσφυγικά. Μα το σπίτι που προθυμοποιήθηκε να μου πληρώνει ο Θείος ήταν υπερπολυτελέστατο. Όταν μπήκα μέσα, μια κραυγή έντονου ενθουσιασμού αντιλάλησε στο σπίτι. Όλα γυάλιζαν! Υπήρχαν εσωτερικά φυτά με χρυσαφένια κασπώ. Χρυσοπίκιλτοι πίνακες πλαισίωναν τους τοίχους του σαλονιού. Το πάτωμα ήταν από αστραφτερό γρανίτη! Μια υπέροχη τραπεζαρία με δερμάτινες καρέκλες βρισκόταν στο κέντρο της κουζίνας. Κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Κράτησα τα χείλη μου με την παλάμη του χεριού μου. Ήταν εκπληκτικό. Ένα παχύ κόκκινο χάλι απλωνόταν κατά μήκους του δαπέδου. Ενώ ο νιπτήρας και η μπανιέρα ήταν ολότελα καμωμένα από ένα αστραφτερό εμαγιέ. Γύρισα και τον κοίταξα με τα μάτια διάπλατα. Στεκόταν ακριβώς από πίσω μου. Ήταν ψηλός, ξερακιανός. Τα γυαλιά πρεσβυωπίας κρέμονταν στο λαιμό του. Φορούσε λευκό πουκάμισο ζωσμένο μέσα στο τζιν. «Μα γιατί ετούτος ο άντρας δεν έχει γυναίκα;» διερωτήθηκα σιωπηλά. Έδειχνε πιο χαρούμενος ακόμη κι από μένα. Φαίνεται πως πολλές φορές κάποιοι άνθρωποι χαίρονται σκορπίζοντας χαρά σε άλλους ανθρώπους. Τι γενναιόδωρες ψυχές!
Άρχισα ακαριαία τα σαχλαμαρίσματα μου, αυτά που τον έκαναν να διασκεδάζει! Πέταξα τα παπούτσια μου στον αέρα και ξεχύθηκα σε όλο το σπίτι να χορεύω και να τραγουδώ καρναβαλικά τραγούδια! Έπαιρνα φόρα και πηδούσα πάνω στις κούτες, λίκνιζα το κορμί μου ανασηκώνοντας το φουστάνι μου επιδεικνύοντας τις κόπιτσες από τις ζαρτιέρες μου όλο χάρη! Ο Θείος έγερνε το κορμό του προς τα πίσω αφήνοντας γέλια, βαθιά, μέσα από την ψυχή του. Η κούτα στην οποία στηριζόμουν σκίστηκε και έπεσα κάτω. Τα βιβλία μου σκορπίστηκαν στο πάτωμα. Με μιας τα κλώτσησα και διασκορπίστηκαν σε όλο το πάτωμα. Τον αγκάλιασα θερμά, γλείφοντας το πιγούνι του.
«Σε ευχαριστώ Σωτήρη» σιγοψιθύρισα ενώ ο αχνός της φωνής μου έσκασε θερμός επάνω στο μούτρο του. Με έσφιξε από την μέση και με ευχαρίστησε με τη σειρά του. Βυθιστήκαμε σε ένα αργό και μακρόσυρτο βαθύ φιλί. Οι γλώσσες μας χόρεψαν, κροτάλισαν κι έπειτα απομακρύνθηκαν δίνοντας χώρο σε ένα ατέλειωτο κοίταγμα στα μάτια. Βύθισα τα δάχτυλα του χεριού του στο στόμα μου πιπιλίζοντας τα, κοιτώντας τον λάγνα κι έπειτα ξεχύθηκα σε ακόμη ένα τρομερό γέλιο. Το γέλιο μου ήταν τόσο δυνατό που ίσως να αντήχησε μέχρι της μικρή πλατεία Ελευθερίας, όπου τσιγγάνες ιερόδουλες με ταρίφα 5 ευρώ, και τζάνγκι σουλατσάριζαν πάνω κάτω περιμένοντας κάτι…
Πολύ αργότερα, όταν πια είχε νυχτώσει, έμεινα μόνη στο σπίτι. Κάθισα στο καναπέ. Είχε χρώμα σομόν. Η γάτα έχωσε τα νύχια της στην μια δερμάτινη καρέκλα έτοιμη να κάνει τη ζημιά. Της πέταξα ένα βιβλίο, από κείνα που σκόρπισα προ ολίγου στο πάτωμα. ¨Εξαφανίστηκε χεσμένη. Προτού κατέβω κάτω για να πάρω κανα μπουκάλι νερό, άνοιξα το ψυγείο. Είχε τρόφιμα, μα κι τρία μπουκάλια μπύρα. Πάνω από τα μπουκάλια είχε σημείωμα. «Μόνο αυτά τα τρία!»
Άνοιξα ένα με τα δόντια. Πόνεσα. Βγήκα στο μπαλκόνι. Παρατήρησα πως υπήρχε σαλόνι εξωτερικού χώρου και γλάστρες με φίκους Μπέντζαμιν! Ήμουν στον δεύτερο. Κάτω στο δρόμο, κάτι πεντάχρονα τσιγγανόπουλα τσακώνονταν στη γλώσσα τους ξυπόλητα για ένα ποδήλατο. Κατέβασα το μισό μπουκάλι σε δύο γουλιές. «Τόσο ζεστό Γενάρη διάολε δεν έχω ξανά δει!» φώναξα στα παιδιά. Εκείνα ύψωσαν το κεφάλι τους κοιτάζοντας με. Μα για μια μόνο στιγμή. Έπειτα συνέχισαν να τσακώνονται για το ποίος θα ανέβει σε εκείνο το σάπιο ποδήλατο.

Πόσο όμορφα απεικονίζεις τη στιγμή!!

Σου εύχομαι ότι καλύτερο για τη νέα χρονιά με υγεία .

Γράφει ωραία η άτιμη! Κι εμένα το σπίτι είναι ο σημαντικότερος χώρος σαν εσωστρεφής που είμαι. Καλή χρονιά!

Άραγε τα παλιά σπίτια πάνε στον παράδεισο?

Το σπιτι ειναι το καταφυγιο μας συμφωνω και οπως και να ειναι εμεις το αγαπαμε. Ελπιζω να αγαπησεις και το καινουριο σου σπιτι αν ειναι αληθεια ολα αυτα που γραφεις. Αλλα και μυθοπλασια να ειναι γραφεις ωραια.

Μονο σεξ μη βαζεισ ειναι υπερεκτιμημενο κ γενικα δεν προσθετει κατι τα αλλα ολα πολυ ομορφα μπραβο

https://www.youtube.com/watch?v=ZWtCte37hac

Η στάχτη του καπνού του τελευταίου μου καρκινικού τσιγάρου
με τα βίας μου αποκαλύπτει ευοίωνα οράματα.
Τα λυπημένα μου μάτια παρουσιάζουν απελπισμένες σκιές στον λόφο
αλλά όλα τα πλαστικά σχήματα εξαφανίζονται σαν παλιές ερωμένες.
Το λυπημένο μου πρόσωπο κλαίει οδυνηρές καταιγίδες στα χέρια μου
και αυτο το δερματινο σώμα αδυνατεί να συγκαλείψει την ψυχική φθορά μου.
Μέσα σ αυτή την ματαιότητα με καταρρίπτεις όπως το Lightbringer* σπαθί
και ανοίγεις τις φλέβες μου σε μια ευγενή λύτρωση.
Και σαν πραξικόπημα, μια ηλιαχτίδα διαθλάται στον πάγο
με διαπερνάς στο αδιάφανο μεταλλευμα μου,
με το οποίο ποθώ να γίνω ένα, κεκαλυμμένο και μυστικό
στους αιώνες κρυμμένο απο όλα τα ψέμματα του κόσμου.
Ενώ ζήτησα να βυθιστώ στην λήθη,
έθαψες στην άβυσσο της ψυχής μου κρυσταλλικό σπόρο.
Η επιφοίτηση του έσπασε την σπαρακτική σιωπή της θλίψης μου
και έδωσε στον θάνατο μου μια υπόνοια ζωής.

Yoco choco τα παλία σπίτια πάνε στον διάολο. Ευχαριστώ όλους σας. Θα σας γράφω τα νέα μου.

Ότι ανήκει στο παρελθόν,πάντα παει στον παράδεισο...Ότι ανήκει στο παρόν πάντα πάει κατά διαόλου...Αλλά μάλλον επειδή είμαι καταθλιπτικός τα βλέπω έτσι.

Μια χαρά είναι ο Διάβολος.. Όπως λέει κι ο Μπακούνιν ο αιώνιος εξεγερμένος, το πρώτο ελεύθερο πνεύμα κι απελευθερωτής του κόσμου.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ο Θεός απαγόρεψε στους πρωτόπλαστους κατηγορηματικά ν΄αγγίξουν τον καρπό του δέντρου της γνώσης. Ήθελε δηλαδή, να παραμείνει ο άνθρωπος, στερημένος από κάθε δυνατότητα αυτογνωσίας, για πάντα ένα ζώο τετράποδο αιώνια γονατισμένο μπροστά στον αθάνατο Θεό, τον δημιουργό και αφέντη του.

Είναι φανερό ότι όσο θα έχουμε ένα αφέντη στον ουρανό, θα είμαστε δούλοι στη Γη.

Yoco choco είσαι ολιγον καταθλιπτικός, φίλε μου.. Μαρεσεις παρολα αυτα