Φόβος μη παθω κατι

Παιδιά πριν λίγο καιρό πέθανε ένας γνωστός μου , όχι φίλος μου απλά τον ήξερα από τη γειτονιά. 31 χρόνων από καρκίνο. Μέσα σε 2 χρόνια από τότε που του εμφανιστηκε. Ειχε παει στο καλυτερο ογκολογικο της ευρωπης και δεν πετυχε τελικα. Στεναχωρήθηκα πολυ αλλά και φοβήθηκα. Φοβήθηκα από αυτή την αρρώστια , διαβαζουμε συνέχεια στο ίντερνετ διαφορα πως ειναι δυνατον να μην φοβαμαι. Κι αν παθω κατι , δεν εχω ουτε χρηματα για τυχον θεραπειες. Επειδή έχω και τρομερό άγχος μήπως μου κτυπήσει άλλου. Είναι και ο κορονοιος που μόνο με αυτό ασχολούμαστε, δεν έχει κάτι ευχάριστο στον ορίζοντα. Πώς είναι δυνατόν να μην έχει βρεθεί θεραπεία. Πώς γίνεται να στελνουμε ρομπότ στον Άρη και σ αυτό τον τομέα τίποτα. Ήδη από το άγχος έχω θέματα με τη περιοδο μου, φυσικά όταν ξαναείχα θέμα ρυθμιστηκε μετά από 1χρονο. Εχω και αυτό το άγχος αν θα έχω προβλήματα γονιμότητας.

Με όλα αυτά καταλαβαίνεις ότι το μόνο όπου έχει σημασία είναι να αγαπάς και να Ε αγαπουν

Αλλο το να φοβάσαι σαν σκεψη για τα κακα του κόσμου και των γειτόνων και άλλο να νιωθεις φόβο στα αληθεια. Συνήθως όσο ειμαστε νεοι ξεπερναμε τους φόβους εύκολα. Αν έγραφες ενα αποχαιρετηστηριο γράμμα στον εαυτό σου , τι θα τον συμβουλευες να αφήσει στην ακρη?
Και η αγάπη ως μηχανισμός επιβίωσης μοιαζει οπως το περιγράφεις. Προτιμώ την εκτίμηση και τον σεβασμό. Απο ερωτες καηκαμε ,φτανει. Υπαρχουν τόσα άλλα να μάθεις να προσφέρεις για την ευχαρίστηση σου, την εξελιξη σου την χειραφετηση σου μεσα στο κοινωνικο σύνολο. Ολοι ζουμε μεσα στο αγχος σε συγκριση με το πως ζουσαν πριν 70 χρονια.