Στεναχώρια ανήμερα των γενεθλίων.
Χαίρετε.
Δεν ξέρω αν κάνω σωστά να γράψω αυτό το thread μέσα στη θεματολογία της κατάθληψης. Ήθελα πολύ όμως να το γράψω.
Η σημερινή μέρα ήταν μέρα τον γενεθλίων μου. Μπήκα στα 26.
Από το 2017 και μετά νιώθω θλιμμένος, θυμωμένος και κενός κυρίως.
Δεν ξέρω τι με στεναχωρεί ακριβώς.
Πολλές φορές για παράδειγμα, είναι που ξέρω ότι δεν έχω τίποτα να κάνω, οπότε την περνάω σαν μια απλή μέρα. Ή δεν θα ψηθεί κανείς για μια βόλτα.
Ή πχ με στεναχωρεί που κάποιοι άνθρωποι δεν μου εύχονται κι εγώ στα δικά τους πάντα εύχομαι ή που θα με θυμώσει που θα μου ευχηθούν άνθρωποι που ξέρω ότι κατά βάθος δεν με εκτιμούν. Ή όταν δεν μου εύχονται ούτε κοντινοί συγγενείς.
Για παράδειγμα, φέτος μόνο η μάνα μου κι ένας ξάδερφος με θυμήθηκαν από όλους τους συγγενείς. Ούτε καν ο πατέρας μου δεν μου τηλεφώνησε.
Δεν τα γιόρτασα φέτος ως συνήθως, διάλεξα ούτε τούρτα να μην κόψω.
Έλεγα το απόγευμα να βγω για έναν καφέ, αλλά ως και σε αυτό με πήρε για λίγο ο ύπνος σπίτι και δεν πήγα καν γιατί όταν ξύπνησα ένιωθα αδύναμος.
Δεν ξέρω αν υπεραναλύω τα πράγματα κι αν πρέπει να αδιαφορώ για κάποια πράγματα.