Originally Posted by
Christina5
Καλησπέρα, πολύ καιρό τώρα αναρωτιέμαι και προσπαθώ να ακούσω την καρδιά μ και τη λογική μ να δω τι ακριβώς θέλει. Έχει τρία χρόνια μπήκα σε μια σχέση με έναν που πραγματικά έκανε τα πάντα να με διεκδικήσει. Μετά από καιρό ενθουσιαστηκα και έκανα σχέση μαζί του.γρήγορα αισθάνθηκα οικεία μαζί του και γελούσαμε,κάναμε ταξίδια και είμασταν ένα και ζευγάρι περνούσαμε ωραία. Αγαπηθήκαμε. Και αρκετά αγνά μπορω να πω γιατί τον γνώριζα χρόνια από κοινή παρέα, υπήρχε μια εκτίμηση από παλιά.Το πρόβλημα όμως είναι πως κάθε φορά που ήμουν μαζί του ή τον σκεφτόμουν με έπιανε ένας κόμπος στο θώρακα,σαν ένα άγχος. Είχα μια μόνιμη έγνοια σε κάτι απροσδιόριστο. Πέρασα ώρες σκέψης και κατέληξα στο ότι ίσως φταίει ότι είμαι σε μια σχέση συμβιβασμού όμως τον ΑΓΑΠΑΩ παρά πολύ. Τα ζύγισα τα έβαλα κάτω λεω τον αγαπάω θα μείνω μαζί του. Ανά διαστήματα με έπιανε πολύ συχνά αυτό το κούμπωμα στο λαιμό και κρατούσε μέρες. Με έπιασαν ανησυχίες,άγχη. Επιβάρυνα τον εαυτό μ σε αρκετές φάσεις. Σήμερα είμαστε τρία χρόνια μαζί, το λέω ειλικρινά ότι αγαπιόμαστε παρά πολύ,με στήριζει στα πάντα,μ δείχνει τόσο την αγάπη τπυ με πράξεις,με βοηθάει αλλά πιστεύω ότι δεν με καταλαβαίνει σε ουσιώδη πράγματα,δεν έχουμε καλή επικοινωνία και δεν μ βγαίνει ο πιο όμορφος μ εαυτός. Έχω πολλά νεύρα συχνά, δεν νιώθω απόλυτη ευτυχία, νιώθω συχνά επιρρεπής στον πεσιμισμό, ενώ δεν ήμουν έτσι στο παρελθόν. Νιώθω ότι δεν θέλω να κάνω σεξ, μ λείπει ο ενθουσιασμός, νιώθω ότι κάνουμε σεξ από αγάπη αλλά δεν αισθάνομαι ερωτευμένη. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω θέσει στο τραπέζι τον χωρισμό , το δοκιμάσαμε σε μια φάση αλλά το παιδί με κυνήγησε πάλι με τόσο όμορφες πράξεις και με λουλούδια κτλπ και αναθεώρησα. Γύρισα και λέω ρε αγαπιόμαστε και εγω τον αγαπώ. Αλλά νιώθω ότι πλέον είμαστε σαν φίλοι ή αδέρφια ή δεν ξέρω και εγω. Δεν αισθάνομαι θαυμασμό ούτε πάθος και ενθουσιασμό. Απλά μια τρυφερή αγάπη προς εκείνον.
