ΘΥΜΟΙ ΚΑΙ ΖΗΛΙΕΣ

Γράφω πρώτη φορά στο forum για να ζητησω τη συμβουλη σας για ένα θέμα με τη μεγάλη μου κόρη. Έχω δύο κορίτσια 6 και 7 ετών. Πέρσι τέτοια εποχή περίπου και λίγο νωρίτερα η μικρή μου κόρη άρχισε να έχει πολύ έντονες εκρήξεις θυμού και βίαιες αντιδράσεις και γι΄αυτό επισκεφτήκαμε έναν παιδοψυχολόγο και μετά από κάποιες επισκέψεις μας είπε ότι η μικρή πιεζόταν αρκετά από τη μεγάλη και εγώ χωρίς να το αντιλαμβάνομαι τις εξίσωνα και τισ εξομοίωνα πολύ και γι΄αυτό η μικρή αντιδρούσε άσχημα. Με τις επισκέψεις στην παιδοψυχολόγο βελτιώθηκαν τα πράγματα, αλλά η ψυχολόγος έμεινε έγκυος και είχε προβλήματα με την εγκυμοσύνη και διακόψαμε τις επισκέψεις. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις έστρωσε κάπως η μικρή, η μεγάλη άρχισε θυμούς και ζήλιες, ακόμη και παλιμπαιδισμούς. Ήθελε να κάθομαι δίπλα της όση ώρα διάβαζε και τις περισσότερες φορές καθυστερούσε πολύ για να κεντρίζει την προσοχή μου. όποτε τη μάλωνα για κάτι αμέσως μάλωνε την αδερφή της για ασήμαντο λόγο για να εκτονωθεί. Ακόμη το βράδυ ήθελε να ξαπλώσει κάποιος μαζί της για να κοιμηθεί, διαρκώς δηλώνει ότι φοβάται κάτι, να πάει στο διπλανό δωμάτιο, να ανοίξει ένα ντουλάπι κλπ. Κλαίει πολύ και συχνά και πολλές φορές μου έχει πει ότι αγαπάμε περισσότερο την αδελφή της από αυτή. Εγώ στην αρχή προσπαθούσα να την πάρω με το καλό τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα μαθήματα, να της τονώσω το ηθικό, της υποσχόμουν ότι θα μπορεί να δει τηλεόραση ή να πάει βόλτα αν τελειώσει, αλλά αυτό δεν έφερνε αποτέλεσμα. Επίσης έπρεπε να φεύγω πέντε η ώρα το απόγευμα για δουλειά, οπότε αυτή την ώρα έπρεπε να έχουμε τελειώσει αλλά αυτό σπάνια το καταφέρναμε κι έτσι άλλες φορές τα τελείωνε με τον μαμπά της, άλλες όχι και γύριζα εγώ αργά κι έπρεπε να τελειώσουμε τότε τα μαθήματα. Να σημειώσω ότι πάει στην α΄δημ. και είναι πολύ καλή μαθήτρια και της ζητούσα να κάνει τα απολύτως απαραίτητα, δηλ. δε διάβαζε το μάθημα τησ ημέρας γιατί ήξερε ανάγνωση, έγραφε μόνο μια φορά την ορθογραφία κλπ. Άντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά δε γίνονταν μόνο για το σχολείο και γι΄αυτό ήλπιζα ότι τώρα που τέλειωσαν τα σχολεία και θα είχα κι εγω περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου θα μπορούσαμε κάπως να ηρεμήσουμε. Όμως εξακολουθεί να θυμώνει, να χτυπάει την αδερφή της κλπ. κι εγώ δεν ξέρω πώς να την πείσω ότι την αγαπάμε το ίδιο και ότι δεν πρέπει να ουρλιάζει και να χτυπάει τους άλλους για να κερδίσει την προσοχή. Να αναφέρω τέλος ότι έχω προσπαθήσει να συζητήσω μαζί της και κλαίει πολύ κάθε φορά γιατί όλη αυτή η κατάσταση την πιέζει και την πληγώνει και επίσης αρνείται να επισκεφτούμε κάποιον ειδικό για να μας βοηθήσει. φυσικά αυτό δεν τησ το είπα όπως το γράφω. πάντως πώς μια μαμα πείθει το παιδί της ότι το αγαπάει και δε χρειάζεται να είναι από πάνω του 24 ώρες για να το αποδείξει;

Καλώς ήρθες.
Μόλις άρχισα να διαβάζω το ποστ σου, σκέφτηκα: ωχ! Τι ανάποδο πράγμα είναι αυτό? Πώς γίνεται και το μικρό ζηλεύει το μεγάλο?
Όταν συνέχισα είδα ότι η περίπτωση σου είναι τελικά σύμφωνη με τον κανόνα και όχι ανάποδη. Εννοώ ότι ο κανόνας είναι το πρώτο παιδί να ζηλεύει το μικρότερο. Ένα στοιχείο που κάνει την περίπτωσή σου λίγο πιο έντονη για σας είναι ότι τα παιδιά είναι του ίδιου φύλου. Κάτι άλλο που τα χειροτερεύει είναι ότι έχουν πολύ κοντινές ηλικίες. Και το κερασάκι έρχεται να προστεθεί με την αυξημένη προσοχή που δώσατε στη μικρότερη πέρσι με την παιδοψυχολόγο, την ενασχόληση και ό, τι αυτό συνεπάγεται, και που είναι αδύνατο, όσο και αν προσπαθήσατε να τα κρύψετε από τη μεγάλη, αυτή να μην τα κατάλαβε…
Για να γίνω λίγο πιο κατανοητή, θα σου περιγράψω πως ένιωσε και νοιώθει η μεγάλη.
……………..
Ήμουν μια πριγκίπισα για έναν υπέροχο χρόνο.
Ήμουν ο θησαυρός της μαμάς και του μπαμπά.
Και ξαφνικά, μόλις έγινα 1 έτους όλα άλλαξαν.
Ήρθε στο σπίτι ένα σκατούλι, που όλοι το χάϊδευαν και το κρατούσαν σαν μπιμπελό. Επί πλέον η μαμά το κρατούσε πολλή ώρα στην αγκαλιά της και του έδινε το στήθος της. Ξαφνικά άρχισαν όλοι να μου μιλάνε διαφορετικά.
Σαν να ήμουν μεγάλη.
Όχι τόσο μεγάλη, αλλά σίγουρα πολύ πιο μεγάλη από το σκατούλι.
Το σκατούλι μεγάλωνε, αλλά πάντα από μένα είχαν απαιτήσεις επειδή ήμουν μόνο 1 χρόνο μεγαλύτερη.
Η αδελφή μου καθώς μεγάλωνε έκανε διάφορα καπρίτσια, θύμωνε, φώναζε, μου έπαιρνε τα παιχνίδια.
Και παρόλο που ήταν τόσο κακό παιδί οι γονείς μου, όταν αυτή έγινε 5 χρονών άρχισαν να την πηγαίνουν κάπου, χωρίς εμένα.
Όταν επέστρεφαν από αυτό το «κάπου» ήταν σκεφτικοί και μιλούσαν με πολύ ενδιαφέρον πάλι για εκείνη.
Επίσης άρχισαν για ένα παράξενο λόγο να της φέρονται ακόμα πιο όμορφα από πέρσι και πρόπερσι.
Εγώ που ήμουν απ΄την αρχή πρώτη, έχω γίνει ένα τίποτα.
Αφήστε που φέτος πήγα και πρώτη στο δημοτικό. Το άλλο το νιάνιαρο ακόμα νήπιο πάει. Και όμως, δεν σέβονται την ηλικία μου, τα πρωτεία μου και δεν θαυμάζουν τα κατορθώματα μου………

Quote:

---

Originally posted by kiria
Γράφω πρώτη φορά στο forum για να ζητησω τη συμβουλη σας για ένα θέμα με τη μεγάλη μου κόρη. Έχω δύο κορίτσια 6 και 7 ετών. Πέρσι τέτοια εποχή περίπου και λίγο νωρίτερα η μικρή μου κόρη άρχισε να έχει πολύ έντονες εκρήξεις θυμού και βίαιες αντιδράσεις και γι΄αυτό επισκεφτήκαμε έναν παιδοψυχολόγο και μετά από κάποιες επισκέψεις μας είπε ότι η μικρή πιεζόταν αρκετά από τη μεγάλη και εγώ χωρίς να το αντιλαμβάνομαι τις εξίσωνα και τισ εξομοίωνα πολύ και γι΄αυτό η μικρή αντιδρούσε άσχημα. Με τις επισκέψεις στην παιδοψυχολόγο βελτιώθηκαν τα πράγματα, αλλά η ψυχολόγος έμεινε έγκυος και είχε προβλήματα με την εγκυμοσύνη και διακόψαμε τις επισκέψεις. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις έστρωσε κάπως η μικρή, η μεγάλη άρχισε θυμούς και ζήλιες, ακόμη και παλιμπαιδισμούς. Ήθελε να κάθομαι δίπλα της όση ώρα διάβαζε και τις περισσότερες φορές καθυστερούσε πολύ για να κεντρίζει την προσοχή μου. όποτε τη μάλωνα για κάτι αμέσως μάλωνε την αδερφή της για ασήμαντο λόγο για να εκτονωθεί. Ακόμη το βράδυ ήθελε να ξαπλώσει κάποιος μαζί της για να κοιμηθεί, διαρκώς δηλώνει ότι φοβάται κάτι, να πάει στο διπλανό δωμάτιο, να ανοίξει ένα ντουλάπι κλπ. Κλαίει πολύ και συχνά και πολλές φορές μου έχει πει ότι αγαπάμε περισσότερο την αδελφή της από αυτή. Εγώ στην αρχή προσπαθούσα να την πάρω με το καλό τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα μαθήματα, να της τονώσω το ηθικό, της υποσχόμουν ότι θα μπορεί να δει τηλεόραση ή να πάει βόλτα αν τελειώσει, αλλά αυτό δεν έφερνε αποτέλεσμα. Επίσης έπρεπε να φεύγω πέντε η ώρα το απόγευμα για δουλειά, οπότε αυτή την ώρα έπρεπε να έχουμε τελειώσει αλλά αυτό σπάνια το καταφέρναμε κι έτσι άλλες φορές τα τελείωνε με τον μαμπά της, άλλες όχι και γύριζα εγώ αργά κι έπρεπε να τελειώσουμε τότε τα μαθήματα. Να σημειώσω ότι πάει στην α΄δημ. και είναι πολύ καλή μαθήτρια και της ζητούσα να κάνει τα απολύτως απαραίτητα, δηλ. δε διάβαζε το μάθημα τησ ημέρας γιατί ήξερε ανάγνωση, έγραφε μόνο μια φορά την ορθογραφία κλπ. Άντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά δε γίνονταν μόνο για το σχολείο και γι΄αυτό ήλπιζα ότι τώρα που τέλειωσαν τα σχολεία και θα είχα κι εγω περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου θα μπορούσαμε κάπως να ηρεμήσουμε. Όμως εξακολουθεί να θυμώνει, να χτυπάει την αδερφή της κλπ. κι εγώ δεν ξέρω πώς να την πείσω ότι την αγαπάμε το ίδιο και ότι δεν πρέπει να ουρλιάζει και να χτυπάει τους άλλους για να κερδίσει την προσοχή. Να αναφέρω τέλος ότι έχω προσπαθήσει να συζητήσω μαζί της και κλαίει πολύ κάθε φορά γιατί όλη αυτή η κατάσταση την πιέζει και την πληγώνει και επίσης αρνείται να επισκεφτούμε κάποιον ειδικό για να μας βοηθήσει. φυσικά αυτό δεν τησ το είπα όπως το γράφω. πάντως πώς μια μαμα πείθει το παιδί της ότι το αγαπάει και δε χρειάζεται να είναι από πάνω του 24 ώρες για να το αποδείξει;

---

θα ελεγα αρχιζοντας απο το μη απαραιτητο οικογενειακο φροντιστηριο για παιδια της 1ης δημοτικου!
οτι πρεπει να μαθουν σε αυτη την ηλικια τελειωνει με την εξοδο απο την ταξη και το σχολικο κτηριο... το απογευμα ελευθερο για παιχνιδι με αλλα παιδια της ηλικιας της ...
ξεκινα με αυτο και αν δεν υπαρχει καποια βελτιωση σχετικα με την ολη συναισθηματικη φορτιση στο σπιτι , τοτ να ξαναπας σε παιδοψυχολογο..φοβαμαι οτι ηδη δεν κερδισες απολυτως τιποτα αρχιζοντας απο αυτον για θεματα καθημερινα που απλα εδειξαν στην κορη σου που πονας και θα σε χτυπαει εκει απο καθαρο καπριτσιο και ναζια για εξασφαλιση της μητρικης φροντιδας σε βαρος του \"ζωντανου κινδυνου \" που ειναι η παρουσια της αδελφης της !