"ΕΚ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΠΗΓΑΖΕΙ ΤΑ ΦΑΥΛΑ"
«Τέρμα τα αστεία Σμαραγδουλινάρα» ψέλλισα στον εαυτό μου κοιτώντας το φουσκωμένο μάτι στο καθρέφτη του μπάνιου. Όλως περιέργως μου πήγαινε το μπλαβί μάτι. Σαν μονόφθαλμος Ζορό, ένα πράμα. Ξετύλιξα τον επίδεσμο αργά από τον αριστερό δείκτη και παράμεσο. Τα δάχτυλά μου σε κακά χάλια. Πονούσαν διαολεμένα. Τα κοίταξα με θάρρος, δίχως να αποστρέψω το βλέμμα μου αλλού. Τα νύχια άφαντα. Πηγμένο αίμα και πύον στις θέσεις τους. Έφερα το πρόσωπο μου κοντά στον καθρέφτη, θαμπώνοντας τον με την αναπνοή μου. Χαμογέλασα μηχανικά. Έλειπε ένα μικρό κομματάκι από τον δεξί κεντρικό τομή.
«Φίνα. Τώρα έγινες ακόμα πιο κουκλάρα» είπα καγχάζοντας για ακόμη μια φορά στον εαυτό μου. Κατευθύνθηκα στο σαλόνι και απλώθηκα φαρδιά πλατιά στον καναπέ κλείνοντας τα μάτια μου. Το πονεμένο μάτι έσταξε λίγο δάκρυ. Εικόνες βίαιης πάλης ξεπήδησαν πάλι στο μυαλό μου. Πριν προλάβω να βρίσω θεούς και δαίμονες άκουσα το κουδούνι να χτυπά σαν τρελό. Άνοιξα την πόρτα και πρόβαλλα έξω με τα χάλια μου σε όλο το μεγαλείο τους! Ξεμαλλιασμένη. Άπλυτη. Χτυπημένη.
Ο σπιτονοικοκύρης ήταν κοντός, αδύνατος, γέρος με πλατύ πρόσωπο, σαν να το χε συνθλίψει οδοστρωτήρας.
-«Τι πάθατε;» ήταν η πρώτη του κουβέντα, αντικρίζοντας με, με το στόμα του να χάσκει όλο απορία.
-«Μη δίνετε σημασία, είχα ένα ατύχημα» απάντησα κοφτά. Με κοιτούσε γεμάτος καχυποψία. Αγέλαστος. Έσυρε το κεφάλι του πάνω από το δικό μου και αντίκρισε την τρομακτική ακαταστασία και βρώμα του σπιτιού. Στο βλέμμα του διέκρινα την ορμή για ακατάπαυστες και ατέλειωτες ερωτήσεις κι έτσι πρόλαβα να τον κόψω ρωτώντας τον:
-«Τι θέλετε κύριε;»
-«Ψάχνω στο τηλέφωνο τον Κύριο Σωτήρη. Μπορείτε να μου πείτε που μπορώ να τον βρω; Εκκρεμεί ένα ενοίκιο».
-«Εμ εδώ σε θέλω» απάντησα, αινιγματικά.
-«Τι; Δεν κατάλαβα».
-«Θα πληρωθεί το ενοίκιο. Κάντε λίγη υπομονή. Ο Σωτήρης είναι στο νοσοκομείο».
-« Τι συνέβη; Είναι σοβαρά;»
-«Δεν ξέρω. Το νοίκι θα το έχεις σε δέκα μέρες» απάντησα απότομα κλείνοντας του την πόρτα κατάμουτρα.
Σύρθηκα κουτσαίνοντας ως το τραπέζι κι έκατσα. «Τελικά η κλωτσιά στο κώλο με πονούσε πιο πολύ από όλα» αποφάνθηκα σιωπηλά. Γέλασα πικρά με τα χάλια μου. Έστριψα ένα τσιγάρο από τον μισοτελειωμένο καπνό και σκέφτηκα πως με βαραίνει στην κεφάλα μου ένα ενοίκιο ύψους 680 ευρώ, συν ρεύμα, νερό, internet, φαί, καπνά και το περίφημο αλκοολ. Ξεφύσηξα κι ένιωσα έναν κόλπο να ανεβαίνει στο λαιμό μου και να με σφίγγει αδιόρατα.
Ήθελα μπύρα αναμφίβολα. Πώς να ‘βγαινε και τούτη η μέρα. Με τέτοια εμφάνιση που είχα έκατσα στα αυγά μου και παρήγγειλα από το e food μια δεκαπενταριά μπύρες. Δεν μπορούσα να πάω μέχρι του Παναγιώτη. Καθώς βγήκα στο μπαλκόνι ο flori δεν ήταν με το ποδήλατο στο δρόμο, ώστε να τον στείλω να φέρει την πραγμάτεια. Στο νεαρό- διανομέα δεν άνοιξα, παρά λίγο, μονάχα την εσοχή της πόρτας βουτώντας την φορτωμένη σακούλα, δίνοντας του τα αναθεματισμένο παλιόχαρτο, δίχως να με δει. Καταραμένα παλιόχαρτα!
Επειδή όσοι με διαβάζατε, σαφώς διερωτάστε για την θλιβερή κατάσταση μου, ας κάνουμε μαζί χέρι-χέρι μια σύντομη αναδρομή στον παρελθόν για να ολοκληρωθεί άρτια ετούτη η αφήγηση.
12/2/22. Απόβραδο.
-«Τι όμορφος μήνας είναι αυτός!» έκανα ναζιάρικα γεμίζοντας με κρασί το ποτήρι μου. Κουλουριάστηκα στα πόδια του θείου Σωτήρη σαν γάτα. Έπρεπε κάπως να τον κατευνάσω. Όμως ο θείος ήταν σκληρός άντρας. Με ήθελε μέσα στο σπίτι να τον περιμένω. Ίσως με ποδιά και παντόφλες. Όμως γυναίκα με την δική μου ανόητη κι ατιθάσευτη ιδιοσυγκρασία δεν μπορεί να μην γυρνά φλερτάροντας με τον κάθε καρακατακαημένο, κουνώντας επιδέξια τα καπούλια της και γυρνοβολώντας κάνοντας ασωτίες του είδους μου.
Σηκώθηκε όρθιος. Με έφτυσε στα μούτρα.
-«Είσαι μια βρωμιάρα αχάριστη! Να πας στο διάολο. Δεν είμαι κανάς χαμάλης μωρή ακούς;»
-« Τι διάολο θες Σωτήρη; Τι θες ρε διάολε; Πες γαμώ τον Θεό μου» σκλήριξα. Σηκώθηκα όρθια. Σταθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο.
-ΣΕ ΕΙΔΑ. ΣΕ ΕΙΔΑ ΝΑ ΤΡΙΒΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ» κραύγασε ηχηρότερα από εμένα.
Αυτό που ούρλιαξε ο Θείος ήταν αλήθεια, αλλά το ομολογώ μόνο σε εσάς. Κι εν πάση περιπτώσει, ας μείνει μεταξύ μας.
Φούντωσα. Τον χαστούκισα. Ας είχα άδικο. Γυναίκες. Τι να πείτε και τι να σχολιάσετε. Ας μείνετε βουβοί. Τον διέταξα, κυριευμένη από έναν υπερφίαλο εγωισμό που μου χάριζε η μέθη, να φύγει από το σπίτι που ο ίδιος πλήρωνε και του ανακοίνωσα θρασύτατα πως θα βρω άλλον άντρα, κουνώντας του επιδεικτικά το δάχτυλο στα μούτρα του. Στο άκουσμα την τελευταίας μου φράσης, τον είδα να χλομιάζει.. Έμεινε αμίλητος, εμβρόντητος, κοιτώντας με σταθερά μέσα στα μάτια. Δεν είπε κουβέντα. Σύρθηκε ως την εξώπορτα, γύρισε, με κοίταξε και την έκλεισε πίσω του, αργά.
Οι επόμενες ημέρες, από ότι ενθυμούμαι , κύλισαν ήρεμα. Ήμουν βέβαιη πως θα επέστρεφε. Έτσι, απολαμβάνοντας την άπειρη μοναξιά μου, ξοδεύοντας τα λεφτά του τρώγοντας και πίνοντας σαν κοντέσα, άρχισα να αγχώνομαι. Καθώς οι μέρες περνούσαν, τα λεφτά τελείωναν και το άγχος μου αυξανόταν, όσο δεν ανταποκρινόταν στα τηλεφωνήματα μου.
Είχε όλως διόλου εξαφανιστεί. Μάταια τον έψαχνα παντού. Τα τηλέφωνα ανενεργά. Στα μπαρ κανείς δεν τον είχε δει. Κάποιο πρωί αποφάσισα να τραβηχτώ μέχρι το Αίγιο. Κανείς δεν άνοιγε την πόρτα του σπιτιού του. Μια γειτόνισσα μόνο, πολύ αργότερα, καθώς ξεροστάλιαζα έξω στα σκαλιά της εξώπορτας μου ανακοίνωσε πως ο θείος Σωτήρης βρίσκεται στο νοσοκομείο. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Έχε γούστο μαλάκα. Έφυγα αφηνιασμένη για Ρίο. Στην υποδοχή όντως μου ανακοίνωσαν πως ο κύριος με το όνομα που έδωσα νοσηλεύεται ήδη μια βδομάδα στο νοσοκομείο.
Περιδιαβαίνοντας σαν την τρελή μέσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου έφτασα επιτέλους έξω από το δωμάτιο 42.. Άνοιξα δειλά την πόρτα παραχώνοντας το κεφάλι μου από την σχισμή. Ήταν εκεί στο κρεβάτι. Ωχρός. Ασάλευτος. Γέρος. Δίπλα του, δύο νέες κοπέλες, υπέρβαρες κι εύσωμες σαν άντρες, κάθονταν θλιμμένες κι αμίλητες. Ήταν οι κόρες του. Πολλές φορές μου είχε μιλήσει για αυτές καυτηριάζοντας αυταρχικά την διάθεση τους να καταπίνουν άπειρο φαγητό. Το έβλεπα με τα μάτια μου λοιπόν αυτό. Τα βλέμματα τους άστραψαν αντικρίζοντας με. Σηκώθηκαν όρθιες και βρυχώμενες προς εμέ με άρπαξαν με μιας και με πέταξαν μέσα στην τουαλέτα του δωματίου. Κλείδωσαν την πόρτα. Στάθηκαν σαν κέρβεροι εμπρός μου.
Την είχα γαμήσει παίδες! Δύο πελώριες χοντρές φοράδες βρύχονταν εμπρός μου αμίλητες, με τα μάτια διάπλατα.
«Τι έγινε κοριτσάρες; Καλά είναι ο Θείος;» ρώτησα διατηρώντας κάποια ίχνη χιούμορ στην χροιά της φωνής μου, που προφανώς κρίνοντας από το βλέμμα τους, πήγαν στον βρόντο. Στεκόμουν εκεί. Μπασμένη σε ένα δωματιάκι 5x5. Πάνω στη χέστρα. Εγώ, με τα 49 κιλά μου. Αδύναμη και φοβισμένη. Πως σας ακούγεται αυτό;
«ΒΡΩΜΕΡΗ ΠΟΥΤΑΝΑ!» έκαναν και οι δύο με μια φωνή. Πρίμο σεκόντο! Τα λόγια τους πιέζονταν, στριμώχνονταν και συνθλίβονταν μες στο λαιμό τους, Τα πρόσωπά τους φούσκωναν, παραμορφώνονταν γεμάτα απ’ άπειρη οργή. Το δωμάτιο αντιλάλησε έναν προανθρώπινο σπαραξικάρδιο ουρλιαχτό από τα βάθη των απερίγραπτα θλιμμένων ψυχών τους. Με ξυλοκόπησαν. Μάταιο να αμυνθώ. Μέσα από τις βρισιές, τα αλλεπάλληλα χτυπήματα, τα κομμένα, όλο θυμό, λόγια συμπέρανα πως ο Θείος Σωτήρης έπαθε εγκεφαλικό. Το απέδιδαν σε μένα. Λογικό. Τον έσκασα η βρωμιάρα.
Να μην σας τα πολυλογώ, φίλοι αναγνώστες μου, μαζεύτηκαν γιατροί, νοσοκόμοι, διάφοροι περίεργοι από την πτέρυγα και αφού έφαγα το ξύλο του αιώνα έφυγα από εκεί σακατεμένη, διακρίνοντας στα διάχυτα βλέμματα των ανθρώπων που με έβλεπαν χτυπημένη να περιδιαβαίνω τους διαδρόμους, αισθήματα αποδοκιμασίας, χλευασμού και λοιδορίας στην πλάτη μου.
------------- -------------------- ------------------- -----------
Διαβάζοντας ξανά και ξανά την αφήγηση μου , πότε δυνατά, πότε σιωπηλά, μπορώ να ομολογήσω τουλάχιστον σε εσάς πως νιώθω απαίσια. Δεν πρέπει να ξεκινάει κανείς να μιλάει γιατί μετά είναι αργά για να κάνει πίσω. Αυτό που απομένει τώρα είναι να περιμένω. Ακόμη και τώρα που σας γράφω γελάω πικρά, πονεμένη. Και γιατί κύριοι να μην γελάω;
Άλλωστε όλα αυτά που σας αφηγήθηκα, ήδη βυθίστηκαν στο παρελθόν και το μόνο που απομένει είναι το παρόν. Το μέλλον καλύτερα ας μην το σκεφτόμαστε. Είναι αβέβαιο και η τύχη κοινή σε όλους.
Πριν ένα μήνα περίπου από τώρα, που δημιουργώ ετούτη την ιστορία, συλλογίζομαι πως το μόνο που ανέμενα καρτερικά ήταν ένα από τα πιο συγκλονιστικά και σπουδαιότερα θεάματα του δεσποτικού Γενάρη. Αυτό, την άνθησης των αμυγδαλιών!
Τώρα τι; Τι να περιμένω; Σας ερωτώ.
Λογικά κάποιοι θα μου απαντήσετε "τον σπιτονοικοκύρη με τα 680 ευρά. Ας γελάσω, να ακουστεί τουλάχιστον κάτι μέσα στο απόλυτα
ήσυχο δωμάτιο.
Υποσημείωση
Συνέθεσα ετούτη την μικρή κι ανώφελη αυτοβιογραφική αφήγηση, καθώς έλαβα πολλά προσωπικά μηνύματα για την συνέχιση την λογοτεχνικής μου δράσης. Δεν είχα κάποιον τέτοιο σκοπό. Όσοι αναγνώστες δυσανασχετείτε με τέτοιας υφολογίας αναγνώσματα, σας ζητώ ταπεινά συγνώμη, καθώς δεν έχω τίποτα καλύτερο να συνθέσω εμπρός στα σπουδαία, γεμάτα αυστηρότητα μάτια σας, και σας ζητώ κατηγορηματικά να πατήσετε ένα ωραιότατο back πρώτου προβείτε σε αυστηρή άνευ λόγου και αιτίας κριτική.
