εδώ και ένα χρόνο ακούω φωνές..
Γεια σε όλους, ελπίζω να είστε όλοι καλά. Θα προσπαθήσω να είμαι συνοπτική σε όσα θα γράψω σε αυτό το κείμενο γιατί από τότε που ξεκίνησε όλο αυτό συνέβησαν πολλά. Είμαι 18 χρονών και μένω με την μητέρα μου. Ένα χρόνο πριν, ξεκίνησαν να μου κάνουν εκφοβισμό. Έρχονταν κάτι έφηβοι έξω από το σπίτι μου και με έβριζαν ασταμάτητα. Τα παιδιά δεν τα ήξερα. Σταδιακά άρχισαν να έρχονται έξω από το σπίτι μου σε καθημερινή βάση για να με σχολιάζουν. Και όταν ήμουν έξω στο δρόμο άκουγα να με βρίζουν αλλά σε εκείνες τις περιπτώσεις δεν έβλεπα κανέναν που θα μπορούσε να είχε πει όσα άκουγα. Σαν να ήταν στο μυαλό μου. Όλο αυτό μαζί με κάτι άλλα που συνέβαιναν στο σπίτι μου εκείνη την περίοδο (τσακωμοί, ο αλκοολισμός της μητέρας μου, το σπίτι άνω κάτω και έπρεπε να καθαρίζω όλη μέρα) άρχισε να μου φέρνει πολύ στρες. Οι φωνές που άκουγα χωρίς να βλέπω κανέναν όλο και αυξάνονταν. Επιπλέον περνούσαν κάτι τύποι με μηχανές απο τον δρομο κάτω από το σπίτι μου και έκαναν άσχημα σχόλια. Είχα αρχίσει να πιστεύω πως με παρακολουθούν και με βιντεοσκοπούν μέσα στο σπίτι μου. Η μητέρα μου και η αδελφή μου δεν είχαν καταλάβει κάτι και δεν είχα σκοπό να τους μιλήσω για αυτό. Πέρα από τα καθήκοντα του σπιτιού ήμουν τελέιως στον κόσμο μου, δεν άντεχα πια να έχω τον νου μου στην πραγματικότητα.
Σε μια προσπάθεια να ξεφύγω από όλο αυτό πήγα να μείνω στο σπίτι του πατέρα μου. Δεν είχε αρκετό φαγητό ούτε πλυντήριο, το μπάνιο ήταν γεμάλο μούχλα και τσακωνόμουν άγρια με τον πατέρα μου. Ούτε αυτός ήξερε τι συνέβαινε και φυσικά δεν θα έδινε σημασία αν του το έλεγα. Κατά την διαμονή μου εκεί, οι φωνές που άκουγα αντί να μειωθούν αυξήθηκαν σε συχνότητα και σε ένταση. Άκουγα επίσης τον γείτονα με την κοπέλα του να με κακολογεί πολύ άσχημα μέσα από το σπίτι του, έλεγαν πως έχω γίνει ρεζίλι και άλλα τέτοια, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν αληθινό. Μου φαινόταν απίστευτο πως μπορούσα να ακούσω τι έλεγαν στο σπίτι τους μέσα από το δικό μου. Το μόνο για το οποίο ήμουν σίγουρη πως ήταν αληθινό, ήταν πως ερχόταν κάθε μέρα ένας άντρας (τον οποίο εγώ δεν ήξερα) έξω από το σπίτι μου με τη μηχανή του και με έβριζε, μετά έφευγε. Οι υποψίες πως με παρακολουθούν και με βιντεοσκοπούν δεν είχαν υποχωρήσει. 'Ηταν πραγματικά εφιάλτης για μένα. Είχα την αίσθηση πως όλοι μιλούσαν για μένα.
Τελικά, όταν έκρινα πως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, μίλησα για το τι συμβαίνει στον γιατρό μου. Συμφωνήσαμε να νοσηλευτώ για λίγο καιρό στην κλινική, οπού τροποποιήσαμε την αγωγή μου και συζητήσαμε για ότι περνούσα έξω. Θυμάμαι πως και στο νοσοκομείο άκουγα τις φωνές που και που. Γνώρισα μερικά απίθανα άτομα εκεί, με τα οποία παραμένω φίλη μέχρι και σήμερα. Μετά από ένα μήνα, παίρνοντας εξιτήριο, επέστρεψα στο σπίτι μου. Δεν άκουγα πια τις φωνές. Έκανα υπερπροσπάθεια για να επιστρέψω στο κανονικό. Έκανα και το βήμα να επιστρέψω στο σχολείο, παρά τον φόβο μου. Έκοψα και το κάπνισμα. Όλα πήγαιναν μια χαρά στην αρχή αλλά μετά χειροτέρεψα. Σταμάτησα να πηγαίνω σχολείο από την έλλειψη ύπνου και να βγαίνω έξω.
Τώρα, μερικούς μήνες μετά, έχω αρχίσει και τις ακούω ξανά. Είμαι αρκετά σίγουρη πως δεν είχαν σταματήσει ποτέ να με παρακολουθούν, απλά περίμεναν την κατάλληλη στιγμή να συνεχίσουν να με παρενοχλούν, και την βρήκαν.
Δεν ξέρω πια τι να κάνω, ο γιατρός είπε πως οφείλεται στην έλλειψη ποιοτικού ύπνου, αλλά δεν μπορεί να είναι τόσο απλό.
Θέλω επιτέλους να τελειώσει όλο αυτό, να αρχίσω να ζω ξανά την ζωή μου όπως έκανα πριν.
