Διαπιστώσεις για το χαρακτήρα θρησκευόμενων ανθρώπων
Ξεκινάνε μια ζωή ολημερίς στις εκκλησιές, συναναστροφές με παπάδες (το θέμα μου αφορά και παπάδες), μελετούν το λόγο του Θεού με διάφορα βιβλία, συναναστρέφονται με κύκλους και ανθρώπους που έχουν τέτοιο είδος ζωής και λαμβάνουν μέρος σε κάθε λογής θρησκευτικές δραστηριότητες ιδίως ενεργά. Καλά είναι θα πει κανείς όλ' αυτά.
Στο τέλος, μάλλον κατά την πορεία - τριβή με τον τρόπο ζωής που περιέγραψα, ενώ αυτός ο τρόπος ζωής φαίνεται όντως πολύ ωραίος, καταντάνε υποκριτές, δηλαδή μπορεί να κάνουν ζωή ή πράγματα στη ζωή τους που είναι αντίθετα με τις διδασκαλίες της θρησκείας ως επί το πλείστον όχι στα φανερά, καταντούν τυπολάτρες, δηλαδή δεν ανέχονται παρέκκλιση από τους τύπους (πχ νηστείες, εκκλησιασμούς, φίλημα χεριού ιερέα, απαίτηση πιστής τήρησης των ακολουθιών), προσκολλώνται υπερβολικά στις συμβουλές άλλων εντός της εκκλησίας σε βαθμό που γίνονται και ερειστικοί άμα τους πεις κάτι ενάντια σ αυτό που συμβουλεύθηκαν, δεν έχουν καλοσύνη και πηγαίο χαμόγελο, είναι απότομοι, χωρίς πηγαίο συναίσθημα, στην ουσία δεν έχουν αγάπη, χάνουν αυτές τις αρετές που έπρεπε πηγαία να τους εκφράζουν ως εξωτερίκευση ζωής, πεθαίνει ο άλλος δίπλα τους και γυρνάνε απ την άλλη, καταντάνε να φαίνονται βλαμμένοι, μνησίκακοι και δύστροποι.
Αλήθεια, κατά τη γνώμη σας τί είναι αυτό που μεσολαβεί? Γιατί στην πορεία χάνουν το νόημα της πίστης και των αρετών?
