Καταπίεση συναισθημάτων

Από την ημέρα που χάσαμε τον πατέρα μου Δεν ξέρω αν έχω καταλάβει πως δεν θα τον ξαναδώ στο σπίτι, πως δεν θα υπάρχει ανάμεσα μας. Κάθε βράδυ τον σκέφτομαι και πονάω. έχω χάσει τον ύπνο μου και δεν μπορώ να διαχειριστώ ότι εικόνα έρχεται στο μυαλό,τύψεις,λόγια που δεν είπαμε.ολα.,την ημέρα βρίσκω διαφυγή - ξεχνιέμαι και είμαι εντάξει.
Ενώ Όταν βλέπω δικούς μου ανθρώπους να το συζητάνε και να κλαίνε δεν το μπορώ. Δεν θέλω να βρίσκομαι μπροστά. Με πονάει ότι έγινε, επίσης με πονάει να τους βλέπω έτσι. Λυγίζω και εγώ αλλά όταν είμαι μόνος. Δεν μπορώ να καταλάβω εάν καταπιέζω τα συναισθήματα μου αλλά νιώθω ότι κάτι κάνω λάθος..
πως μπορώ να το διαχειριστώ; μου φαίνεται σαν να μη μπορέσω να το ξεπεράσω και να προσποιούμαι ότι όλα θα πάρουν το δρόμο τους και να προσπαθώ να πείσω τους τριγύρω μου να ακολουθήσουν αυτήν τη τακτική κι ας μη καταφέρνω να το πιστέψω ο ίδιος.


Κάποιος μου είπε ότι απλά συνηθίζεις στην εικόνα αυτή και ίσως να μη δεχτείς ποτέ τον θάνατο.

Καταρχήν συλληπητηρια..έχασα κι εγώ τον μπαμπά μου πριν λίγες μέρες μπορώ να καταλάβω όλη την απόγνωση..
Νομίζω ο καθένας το περνάει τελείως διαφορετικά για να μπορεί να δώσει μια συμβουλή η κάτι έστω για να απαλύνει λίγο τον πόνο..πολλές φορές σκέφτομαι ότι είναι στο νοσοκομείο και θα πάω να τον δω..μετά σκέφτομαι την πραγματικότητα και εκεί που νιώθω να τρελαίνομαι ξανάσκεφτομαι ότι δεν έχει φύγει αλλά είναι στο νοσοκομείο..
Νομίζω απλά πρέπει να κάνεις ότι νιώθεις..εγώ ας πούμε έχω πει στην μαμά μου ότι δεν μπορώ ακόμα να πάω στο πατρικό μου να φάμε όλοι μαζί..δεν καταπιεζω τον εαυτό μου να κάνει κάτι η να δεχτεί κάτι αφήνω τις μέρες να περνούν όταν θέλω να κλάψω κλαίω όταν θέλω να του μιλήσω μιλάω όταν θέλω να γελάσω με μια αστεία ανάμνηση το κάνω..απλά να περνούν οι μέρες μέχρι να το δεχτώ;δεν ξέρω..
Καλό κουράγιο σου ευχομαι

Το έχω περάσει κι εγώ. Είναι μεγάλη θλίψη να χάνεις τον πατέρα σου. Φυσικά η απώλεια ούτε ξεχνιέται , ούτε ξεπερνιέται . Μαθαίνεις να ζεις με αυτή. Πρέπει να θυμάσαι όμως, ότι ο πατέρας σου σε αγαπούσε και ήθελε το καλό σου. Δεν θα ήθελε με τίποτε, η δική του απώλεια, να γίνει αιτία να πάθεις κακό ή να αρρωστήσεις. Οπότε πρέπει να είσαι καλά και να συνεχίσεις τη ζωή σου. Δεν μπορείς άλλωστε να κάνεις τίποτε για να τον φέρεις πίσω. Μετά από καιρό , θα μπορείς να θυμάσαι , χωρίς πόνο και θλίψη , όλες τις καλές στιγμές που είχατε περάσει μαζί . Αυτές δεν θα φύγουν ποτέ, θα τις έχεις για πάντα. Να κοιτάς να γλεντάς τη ζωή σου και να περνάς καλά, αυτό θα ήθελε για σένα . Αυτή είναι η ζωή.

ευχαριστώ πολύ.

Με τρομάζει το γεγονός μήπως έρθει αργότερα όλο το "πακέτο" Του αποχωρισμού, της συνειδητοποίησης .... Είναι όλα τόσο χαοτικά στο κεφάλι μου και παράλληλα μοιάζουν εντάξει. Μάλλον χρειάζομαι χρόνο για ηρεμία. Πόσο μάλλον με τρομάζει ότι ήρθε η στιγμή που μαθαίνω πως είναι να χάνεις τόσο κοντινούς ανθρώπους από την ζωή σου.

Quote:

---

Originally Posted by Al_Bundy

Το έχω περάσει κι εγώ. Είναι μεγάλη θλίψη να χάνεις τον πατέρα σου. Φυσικά η απώλεια ούτε ξεχνιέται , ούτε ξεπερνιέται . Μαθαίνεις να ζεις με αυτή. Πρέπει να θυμάσαι όμως, ότι ο πατέρας σου σε αγαπούσε και ήθελε το καλό σου. Δεν θα ήθελε με τίποτε, η δική του απώλεια, να γίνει αιτία να πάθεις κακό ή να αρρωστήσεις. Οπότε πρέπει να είσαι καλά και να συνεχίσεις τη ζωή σου. Δεν μπορείς άλλωστε να κάνεις τίποτε για να τον φέρεις πίσω. Μετά από καιρό , θα μπορείς να θυμάσαι , χωρίς πόνο και θλίψη , όλες τις καλές στιγμές που είχατε περάσει μαζί . Αυτές δεν θα φύγουν ποτέ, θα τις έχεις για πάντα. Να κοιτάς να γλεντάς τη ζωή σου και να περνάς καλά, αυτό θα ήθελε για σένα . Αυτή είναι η ζωή.

---

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου. Προσπαθώ να τα σκέφτομαι όλα αυτά καθημερινά. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη όμως σωστά;