Είναι αργά;

Είναι πραγματικά δύσκολο να συνοψίσω σε λίγες μόνο λέξεις ή μια παράγραφο αυτό που μου συμβαίνει καθώς είναι η πρώτη φορά που μιλάω ανοιχτά γι'αυτό το πράγμα. Όταν ήμουν μικρή έπεφτα συχνά θύμα βίας από τον πατέρα μου, ο οποίος με χτυπούσε με το παραμικρό λάθος που έκανα ως παιδί. Μεγαλώνοντας όπως καταλαβαίνετε η σχέση με τον πατέρα μου δεν ηταν και η καλύτερη. Το ίδιο ισχύει και με τη σχέση που είχα με την αδερφή μου, η οποίο μου φερόταν πολύ άσχημα και είχε μια υπεροπτική στάση απέναντί μου και μαλώναμε αρκετά. Το γεγονός που άλλαξε τη ζωή μου καθώς και της οικογένειάς μου ήταν η ψυχική ασθένεια που εμφάνισε η αδερφή μου. Ένιωθα μεγάλη θλίψη γι'αυτήν, παρόλο που ποτέ δεν μου φέρθηκε σωστα, αλλα και ένα μεγάλο αδιέξοδο, καθώς δεν ήξερα πώς μπορώ να τη βοηθήσω αφού η ασθένεια αυτή είναι ανίατη. Μετά από κάποιο καιρό εμφάνισε την ίδια ασθένεια και ο πατέρας μου, οπότε η κατάσταση επιδεινώθηκε. Ωστόσο, μπόρεσα να τους δικαιολογήσω μέχρι ένα βαθμό για τη συμπεριφορά που είχαν εμφανίσει απέναντί μου όλα αυτά τα χρόνια. Η μητέρα μου ήταν πάντα ένας δυναμικός άνθρωπος και σε κάποιες περιπτώσεις υποστηρικτικός, αλλά επίσης είναι υπερβολικά απαιτητικός και επικριτικός άνθρωπος κάτι το οποίο μου δημιούργησε και μου δημιουργεί, συμπεριλαμβανομένων και όλων των άλλων παραγόντων, απίστευτο άγχος με αποτέλεσμα να έχω εμφανίσει αρκετά ψυχοσωματικά προβλήματα και ενοχές. Ως παιδί ακόμα όντας στο γυμνάσιο δεν μπορούσα να ζήσω μια φυσιολογική ζωή, αλλά προσπαθούσα να βγαίνω με φίλους και να περνάω καλά, κάτι για το οποίο κατηγορούμαι μέχρι και σήμερα. Η μητέρα μου όπως ήταν φυσιολογικό έδωσε μεγάλη έμφαση στην αδερφή μου. Όλη η κατάσταση αυτή με έχει φτάσει σε ένα σημείο να νιώθω ένα μεγάλο κενό μέσα μου, να μη νιώθω ευτυχισμένη και να φοβάμαι να περάσω καλά, γιατι θα επικριθώ γι'αυτό. Είναι πολύ έντονη η θλίψη και η πίεση που έχω βιώσει όλο αυτό το διάστημα, αναγκασμένη να λέω ψέματα και να μην μπορώ να μιλήσω πουθενά. Κανένας δεν ξέρει αυτά που έχω περάσει. Έχω καταφέρει αρκετά πράγματα στη ζωή μου, κατάφερα να εξελιχθώ. Ωστόσο, ψυχολογικά αυτό που μου συμβαίνει είναι πολύ δύσκολο. Νιώθω πως είμαι άλλος άνθρωπος όταν είμαι μόνη μου και άλλος όταν είμαι με τους άλλους. Τα γεγονότα που έχουν συμβεί καταλαβαίνω πως δεν μπορούν να αλλάξουν. Όμως όλη αυτή η κατάσταση μου δημιούργησε πολλά κενά μέσα μου, τα οποία προσπαθώ να καλύψω και να βρω τον εαυτό μου.

ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗΝ ΣΚΕΦΤΕΙΣ... ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΜΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΡΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ... ΤΩΡΑ ΓΟΝΕΙΣ ΑΔΕΡΦΙΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΙΣΩΣ ΣΥΖΥΓΟΣ ΠΑΙΔΙΑ ΠΕΘΕΡΑ ΚΤΛ... ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΜΗ ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΙΣΑ ΙΣΑ... ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΡΑΒΟ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ... ΟΣΟ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΕΒΕΣΑΙ. ΣΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΠΗΓΑΝ ΣΕ ΙΔΡΥΜΑ, ΕΚΑΝΑΝ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΕΣ, ΟΤΑΝ ΜΑΘΑΙΝΕΣ ΝΑ ΜΙΛΑΣ,ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΣ, ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΝΑ ΣΕ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ Κ.Α. ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΟΝΕΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΕΝΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΖΟΥΝΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΙΑ ΣΤΑΛΙΑ "ΚΡΕΑΣ"... ΑΝΤΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΛΙΕΣΕ ΑΠ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΑ... ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΑΝ ΕΣΥ ΕΙΧΕΣ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΛΙΟΥΝΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΟΥ ΤΙ ΘΑ ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ? ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΑΓΑΠΑΝΕ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΑΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ... ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΥΜΒΙΒΑΣΟΥ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ... Η ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΕΙΣ , ΘΑ ΔΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΕ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΤΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΩΡΑΙΟ CLUB ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ ΟΥΤΕ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΤΕΤΟΙΟΥ ΣΤΥΛ... ΚΑΙ ΜΗ ΚΡΑΤΑΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ... ΟΛΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΗ ΟΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ... ΟΛΟΙ... ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΤΟΝ ΟΠΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΑΝΕ ΚΙ ΕΣΕΝΑ ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΗ... ΜΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΣΥΓΝΩΜΗ, ΑΓΑΠΑ ΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΣΑΓΑΠΑΝΕ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ...

Να σου πω κι εγώ τη γνώμη μου; Ότι είπε ο απο πάνω, το εντελώς αντίθετο. Θα βάζεις όρια και θα απαιτείς να γίνονται σεβαστά κι όταν δεν γίνονται, θα απομακρύνεσαι από άτομα που σου δημιουργούν προβλήματα και σε πάνε πίσω στη ζωή σου, είτε είναι γονείς, είτε αδέρφια, είτε σχέση, είτε ο οποιοσδήποτε. Διότι με τη λογική του απο πάνω πρέπει να δικαιολογούμε τις προβληματικές συμπεριφορές των άλλων και να τις ανεχόμαστε και να τους φορτωνόμαστε στην πλάτη και να ψυχαναγκαζόμαστε μέχρι να πεθάνουμε.

Σε τι φάση είσαι; Τι ηλικία; Σπουδάζεις; Δουλεύεις; Μένεις μόνη; Αν δεν μένεις μόνη, να βάλεις στόχο να το κάνεις όσο το δυνατόν νωρίτερα. Και να κάτσεις να φροντίσεις τον εαυτό σου.

Συμφωνώ με Sonia προσθέτοντας ότι η συγχώρεση, η οποία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να πας παρακάτω, δεν σημαίνει ότι θα ανεχεσαι κακοποιητικη συμπεριφορά.

Συμφωνω κι εγω με Σονια , αλλο συγχωρεση , αλλο ανοχη ...........

Η ΛΟΓΙΚΗ ΜΟΥ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΕΧΌΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ (ΚΟΝΤΙΝΟΥΣ) ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΑΝΕΧΕΤΕ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ . ΚΟΠΕΛΙΑ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΔΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΠΕΣ ΣΕ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟ. ΕΑΝ ΔΕΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΚΑΛΑ ΣΠΙΤΙ, ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΟΜΩΣ ΜΗ ΚΟΨΕΙΣ ΠΟΤΕ ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΛΑΣΕΤΕ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΑΣ. ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΕΙΣ. ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ.

Γιατί να σεβόμαστε κάποιον που μας κακοποίησε; Γιατί να κρατάμε κοντά μας άτομα που μπορεί να μας κάνουν κακό; Απλά λόγω ιδιότητας/τίτλου;
Η λογική σου είναι άκρως επικίνδυνη.

Βέβαια τελευταία βλέπω να ανοίγουν κάτι θέματα και να μην έρχεται μετά ο θεματοθέτης να συνεχίσει τη συζήτηση, είναι προτιμότερο να μιλάμε ανα περίπτωση αν πράγματι θέλει να βοηθηθεί ο θεματοθέτης. Ωστόσο κάποια πράγματα θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένα κι αυτονόητα.

Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Αντιλαμβάνομαι πως κάποια πραγματα τα καταλάβατε διαφορετικά, καθώς δεν τα ανέλυσα προκειμένου να μην γίνω κουραστική. Καταλαβαίνω πως κανένας δεν είναι τέλειος σε αυτή τη ζωή, συνεπώς ούτε και οι γονείς μας. Ως άνθρωποι όμως πιστεύω πως πρέπει να σκεφτόμαστε πριν πράξουμε. Το τι κάνουμε είναι επιλογή μας. Και πόσο μάλλον όταν ξέρουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι βλαβερό για τον άλλον. Είναι στο χέρι μας να το σταματήσουμε, διαφορετικά πρέπει να αναζητήσουμε βοήθεια. Επιπλέον, όσον αφορά τις εξόδους, δεν έβγαινα συχνά και το απέφευγα τις περισσότερες φορές γιατι όταν γυρνούσα μου έβγαινε ξινό με την συμπεριφορά που αντιμετώπιζα. Βοηθούσα και ήθελα να βοηθήσω, αλλά ήθελα κάποιος να καταλάβει και εμένα. Ένιωθα ότι κατηγορούμαι επειδή ήμουν υγιής.

Σας ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση. Την αγαπώ την οικογένειά μου. Μπορεί να μου πήρε χρόνια να ξεπεράσω ό,τι είχα περάσει στα παιδικά μου χρόνια, αλλά τον συγχώρεσα τον πατέρα μου. Προσπαθώ να κάνω όσο μπορώ μια φυσιολογική ζωή. Μένω μόνη και δουλεύω. Προχώρησα στη ζωή μου, απλώς μέσα μου νιώθω αυτό το πράγμα που εξήγησα παραπάνω.΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Έχεις πάρει τις αποστάσεις σου συναισθηματικά και έχεις θέσει κάποια όρια στην οικογένειά σου, ή σε επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό και δεν το καταλαβαίνεις;
Λες αισθάνεσαι πιεσμένη και αναγκάζεσαι να λες ψέματα και δεν ανοίγεσαι σε κανέναν, δοκίμασες να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό; Από αυτά που λες σου είναι δύσκολο να πάρεις την απόφαση να πας και να ανοιχτείς σε κάποιον, αλλά νομίζω ότι και μόνο που θα τα συζητήσεις θα νοιώσεις καλύτερα. Ένας ψυχολόγος δεσμεύεται από το ιατρικό απόρρητο, δεν είναι εκεί για να σε κρίνει αλλά για να σε βοηθήσει και προφανώς δεν γνωρίζει τον κύκλο σου για να τους μεταφέρει το οτιδήποτε ακόμα κι αν ας πούμε είχε πρόθεση να το κάνει. Αυτό δεν στο λέω γιατί έχεις να ανησυχείς για κάτι, ούτε κάτι να ντραπείς, αλλά γιατί είσαι ενοχικό άτομο και κλειστό και μέχρι να αλλάξεις σκεπτικό σίγουρα σκέφτεσαι διάφορα και θα είσαι αρνητική να πας.
Να πας όμως, τα προβλήματα δεν λύνονται από μόνα τους, πρέπει κάτι να κάνουμε κι εμείς, να ζοριστούμε λίγο για να κάνουμε αλλαγές.

Πρέπει να βάζουμε τα όρια μας σε κάθε περίπτωση!