ΜΥΘΟΣ?

Δυσκολευομαι καπως να γραψω.Ειναι περασμενα μεσανυχτα και σκεφτομαι τελικα αν ειναι οντως μυθος οτι καποια στιγμη πιανεις πατο οπως λενε και μετα αρχιζει η περιφημη ανυψωση.
Απο την δικη μου εμπειρια παντα υπαρχει ενα σκαλοπατακι λιγο πιο χαμηλα απο κει που εισαι για να κατεβεις στο επομενο και στο επομενο και παει λεγοντας..
Βαζεις ορια για το ποσο χαμηλα επιτρεπεις στον εαυτο σου να πεσει για να ξεπεραστουν με καινουργια ορια..
Παιρνεις αποφασεις που τις αναιρεις συνηθως την επομενη μερα.Πειθεσαι οτι μπορει να αλλαξουν ολα αν εσυ τα δεις διαφορετικα, αλλα μεσα σου ξερεις οτι τιποτα δεν κινειται εκτος απο το μυαλο σου..
Ζητω συγγνωμη για το ασαφες του μυνηματος αλλα θα ηθελα την γνωμη σας.Υπαρχει στ αληθεια φρενο οταν νιωθεις οτι η ζωη σου σε ξεπερνα?Τι μπορει να ειναι αυτο που σταματα την ελευθερη πτωση?Εχω πει τοσες φορες οτι ειμαι στο σημειο του point of no return και παντα επιστρεφω να κυνηγαω την ουρα μου σαν σκυλος!
Χρειαζομαι παρα πολυ μια αγκαλια ακομα και εικονικη αποψε.

Δεν ειναι μυθος.Μονο που η λεξη \"πατος\"για τον καθενα μας αντιπροσωπευει κατι διαφορετικο ,το οριζει αναλογα με τα πιστευω του κ τα ορια που εχει θεσει στον εαυτο του.Νομιζω κ μιλαω απο προσωπικη πειρα οτι την στιγμη της πτωσης δεν υπαρχει κανενας ελεγχος ,μονο οταν φτασουμε πολυ χαμηλα χτυπαει ενα καμπανακι κ μας γυριζει πισω.

pas,

συμφωνω πολυ με την mariafound.
θυμησου οτι οπου και να βρεθεις σε οποιον πατο, βαλε το χερι, την παλαμη σου κατω και τιναξου προς τα πανω.
ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ και προπαντος, ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΠΟΤΕ οτι δεν μπορεις να εκτιναχθεις απο τον πατο.
και να θυμασαι παντοτε, οτι ολοι μας πιανουμε πατο, ο καθενας τον δικο του πατο.
δεν εισαι μονος σου σ\' αυτο το περιεργο παιχνιδι που λεγεται ζωη.
καποτε ειχα διαβασει μια συνεντευξη της μητερας των Κεννεντυ μιας γυναικας καπου γυρω στα 85 τοτε και την ειχαν ρωτησει, ο ενας γιος σου δολοφονηθηκε, ο αλλος παλι δολοφονηθηκε, η κορη σου χαθηκε σε αεροπορικο δυστυχημα, εσυ πως καταφερνεις και ζεις ;
και αυτη η γρια των 85 χρονων απαντησε : κοιταζω τα πουλια που οταν ερχεται η καταιγιδα τρεχουν κα κρυφθουν και οταν κοπασει η καταιγιδα ξαναρχιζουν να κελαηδανε σαν να μην εγινε τιποτα.

το θυμαμαι αυτο και ας εχουν περασει πανω απο 15 χρονια απο τοτε που το διαβασα.

Φιλε μου δεν ειμαστε μονοι μας σ\' αυτον τον κοσμο, πανω μας υπαρχει ενας Θεος.
φωναξε τον με οση δυναμη εχεις. Θα τα καταφερεις οποιος και αν ειναι ο πατος σου.

Ερχεται η στιγμή για τον καθένα που καταλαβαίνει πότε πιάνει πάτο.Τότε αναγκάζεσαι να προσπαθήσεις να σηκωθείς.Είναι δύσκολη η ανύψωση και το πρώτο βήμα γίνεται όταν ζητήσεις βοήθεια απο μόνος σου.Το πόσο θα χρειαστεί για να βγείς στην επιφάνεια εξαρτάται απο το βάθος του πάτου

pas,

θελω ακομη να σου πω οτι αν δεν υπαρχουν δυο χερια να σε αγκαλιασουν, αγκαλιασε εσυ τον εαυτον σου, αγαπησε τον οσο μπορεις, νοιωσε μεσα στην ψυχη σου απεραντη τρυφεροτητα γι\' αυτον.
εμεις πρωτοι πρεπει να αγαπησουμε τον ευατον μας.

αργησα πολυ αυτο να το καταλαβω στην ζωη μου, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.

Στο \"κρύψου\" του Παπακωνσταντίνου λέει κάπου
\"προσπάθησε, να μη σε ξαναδώ
δε γίνεται ποιο κάτω από δω...\"

Πόσες φορές σκεφτήκαμε ότι \"δε γινεται πιο κάτω\", και πόσες φορές δεν κατεβήκαμε ακόμα περισσότερο...?

Η ανθρώπινη φύση, ευτυχώς ή δυστυχώς, έχει απίστευτες αντοχές σε ακραίες συνθήκες
Έχει όμως και το ¨ενστικτο της αυτοσυντήρησης\"...
Και εμείς να μη θέλουμε, ο εαυτός μας θα προσπαθήσει να μας σώσει

Ακόμα και οι ψυχικές ασθένειες, καμιά φορά εμφανίζονται ως καμπανάκι=σήμα κινδύνου για καταστάσεις που μας βλάπτουν αλλά δε το βλέπουμε...αντίδραση του οργανισμού \'οπως ο πυρετός ενάντια σε μια λοίμωξη

Αρκεί να έχουμε καθαρό μυαλό και να διαβάσουμε τα μυνήματα που εκπέμπει ο οργανισμός μας!

πας,
όταν έρχονται οι δύσκολες ώρες νιώθεις πως πιάνεις πάτο,πως σέρνεσαι να ξέρεις όμως πως δε θα είναι πάντα έτσι.όταν εκείνη η ώρα περνά μετα νιώθεις να ξανααναδύεσαι στην επιφάνεια και νίωθεις πιο δυνατή αφού πέρασε αυτό και το ξεπέρασες.άντεξες και αυτό έχει σημασία.να στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου πως έχεις αντέξει πολλά μέχρι τώρα και να ξέρεις πως ποτέ δεν είσαι μόνη σου υπάρχουν τοσοι εδώ που περνάμε δύσκολες καταστάσεις και είμαστε μαζί σου στον αγώνα να το ξεπεράσεις!γερά πάμε μπροστά και όχι πίσω!τα πισωγυρίσματα μας δοκιμάζουν αλλά είναι απίστευτες οι αντοχές όταν έχεις να παλέψεις για κάτι!στο λέω εγώ που προχτές πίστευα πως όλα ήταν χαμένα για μένα και δεν υπάρχει πρόοδος.όμως υπάρχει!
Αργά και σταθερά προχωράμε!

Αλήθεια κάνεις καποια θεραπεια;

Nα πω σε ολους σας ενα μεγαλο ευχαριστω για τα ομορφα και ενθαρυντικα σας λογια.
Ακουγεται κλισε αλλα ενας ανθρωπινος λογος,μια αισθηση οτι σε καταλαβαινουν ειναι αρκετα για να σε κανουν εστω να χαμογελασεις.
Βαρεθηκα να θαυμαζουν ολοι το ποσο δυνατη ειμαι,ποσο τελεια τα καταφερνω οντας μονη μου με ενα παιδι,με 2 δουλιες με τοσες ευθυνες και να μην ειναι σε θεση κανεις ουτε οι πιο κοντινοι μου ανθρωποι να καταλαβουν ποσο κοντα στον πατο ειμαι.
Τουλαχιστον κανω μια αρχη που το παραδεχτηκα η ιδια εστω και σε αγνωστους.
Σειτα, το να αγαπησεις τον εαυτο σου μου φαινεται τοσο δυσκολο στη πραξη,εχω μεγαλωσει με το μοτιβο οι αλλοι πανω απ ολα και ο εαυτος μας στο τελος της σειρας τα αποφαγια..Εχεις πολυ δικιο παντως.
Και εσωτερικη σηψη οχι δεν κανω καποια θεραπεια.Δεν ειχα σκεφτει μεχρι τωρα οτι πιθανον να χρειαζεται.
Σας καληνυχτω με τον αγαπημενο μου στιχο απο τον Ελυτη. \"Θεε μου ποσο μπλε ξοδεψες για να κρυφτεις.\"Εμενα το μπλε κοντευει να μου τελειωσει παντως..