Καλησπέρα σας,
Γυναίκα 26 ετών.
Όσο γνωρίζω τον εαυτό μ από μικρή ήμουν πολύ δυνατός χαρακτήρας. Είχα πολύ αυτοπεποίθηση και ήμουν πολύ δυναμική, αποφασιστική και αθλήτρια. Ήμουν πολύ κοινωνική και μου άρεζε να έχω πολλούς φίλους και παρέες. Ένιωθα αποδεκτή και μαρεΖε αυτό. 2010 χωρίζουν οι γονείς μ. Ο πατέρας μ δεν βοηθάει οικονομικά τη μαμά σε τίποτα. Νοικιάζαμε από πάντα και χωρίζοντας ούτε διατροφή έδινε ούτε σε μένα στο χέρι ούτε για τα εξοδα μ. Η μαμά υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ. Πέρασα πανεπιστήμιο όμως το 2013, το έβγαλα με χίλια ζόρια (το 2019) μακριά από το σπίτι μ πηγαινοερχόμουνα μέρα παρά μέρα και δούλευα παράλληλα. Το 2018 δυστυχώς τσακώνομαι με τις δυο καλύτερες μ φίλες που με γέμιζαν σε κάθε μ δυσκολία, με άκουγαν, με ένιωθαν, με συμβούλευαν. Οι λόγοι ήταν απλά επειδή αυτές θέλανε ν κάνουν ταξίδια, εξόδους και εγω είχα αρκετά προβλήματα να πληρώνω σπίτι μ, να βοηθάω τη μαμά μ και να σπουδάζω, δεν μ περίσσευαν. Δυστυχώς όμως αυτή η αλλαγή στη ζωή μ, μου στοίχισε. Λίγο μετά που έχασα τις καλύτερες μ φίλες πέρασα βαριά θλίψη. Έπαθα τις πρώτες μ 3 κρίσεις πανικού και μετέπειτα ένιωθα συνεχώς σε μια κακιά ψυχολογία. Το 2020 προ κοβιντ κάνω σχέση με έναν που μας βρήκε η καραντίνα μακριά ο ένας από τον άλλο, κλειστήκαμε στους εαυτούς μας και τελικά δεν μας βοήθησε καθόλου. Κρατήσαμε τη σχέση αυτή για 3χρονια. Μέχρι που ήρθε το 2021, μπήκα σε μια δουλειά γραφείου 10 μηνες σύμβαση και για κάποιο ανεξήγητο λόγο άρχισα να νιώθω έντονο παρατεταμένο άγχος πάλι και καθημερινά. Έκανα συνεχώς overthinking κακές σκέψεις για την υγεία μ για τη ζωή μ και πήγαινα δουλειά μερικώς δυστυχισμένη. Χωρίζω με το αγόρι μ και λίγο μετά λήγει η σύμβαση εργασίας μ και μένω άνεργη. Από τα Χριστούγεννα μέχρι σήμερα λοιπόν ξεκινώντας από τότε, αισθανόμουν έντονο καθημερινό άγχος. Ζαλάδες σαν να έχω πιει ποτά. Κεφαλαλγίες, στηθάγχη, υπνηλία, αύξηση βάρους. Πηγα σε οφθαλμίατρο με βρήκε αστιγματισμό. Δεν πέρασαν τα συμπτώματα ποτε. Εκεί ακόμα να με βασανίζουν. Μιλάω σε ανθρώπους νιώθω ότι δεν είμαι εκεί, νιώθω κάθε στιγμή ότι μπορεί να πάθω κρίση πανικού και κρατιέμαι. Δεν βγαίνω από το σπίτι μ, κοιμάμαι και αγχώνομαι για το εάν θα καταφέρω να ξανά δουλέψω. Φοβάμαι για αυτό και οι λογαριασμοί τρέχουν. Ταμείο δεν μπήκα και τρωω από τα λεφτά που τόσα χρόνια μάζεψα έστω και λίγο. Νιώθω άσχημα που δεν μπορώ να βοηθήσω τη μαμά μ και κλαίω συνεχεία. Δεν νιώθω ευτυχισμένη και νιώθω πως κάθε μέρα που περνάει γίνομαι χειρότερα.
Δεν θέλω να πάρω χάπια. Δεν παίρνω χάπια ούτε ασπιρίνη στη ζωή μ. Σκέφτομαι να πάω σε νευρολόγο αλλά δεν ξέρω εάν φταίει αυτό ή είναι ψυχογενείς αιτία. Προσεύχομαι κάθε μέρα. Νιώθω ότι είμαι τόσο νέα και αυτοκαταστρέφομαι.
Είμαι στα χαμένα. Ξέρετε που μπορώ να βρω ψυχολόγο δωρεάν ;;;
