Ανεξήγητη νευρικότητα και στρες στη νέα δουλειά
Χαίρετε.
Έχω ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και 5 μέρες και μου σημαίνει καμπανάκι γιατί φοβάμαι έχει να κάνει με μένα.
Είμαι επιτέλους σε μια δουλειά που την είχα άχτι καιρό, εδώ και πέντε μέρες.
Δουλεύω στη καρδιά ενός αεροδρομίου, στη πίστα.
Παρατηρώ ότι πηγαίνω για δουλειά με πολύ χαρά. Δεν έχω γνωριστεί ακόμα με τους συναδέλφους καλά, όπως είναι λογικό.
Όμως στη μέση της βάρδιας κάτι με πιάνει, σαν νευρικότητα. Ίσως λόγω της δουλειάς, γιατί έχει τρέξιμο ή ίσως να φταίει που είχα μείνει 2-3 μήνες άνεργος και είχα ξεμάθει από δουλειά. Είμαστε τέσσερις νέοι υπάλληλοι που καταφέραμε και μπήκαμε μετά από θεωρητικές εκπαιδεύσεις και τεστ και βρισκόμαστε ακόμα στο στάδιο της πρακτικής εκπαίδευσης. Έχω απορροφήσει αρκετά νέα πράγματα και γρήγορα. Θα θελα να γίνω πολύ καλός γιατί είναι κάτι που μου αρέσει.
Από τους νέους, για την ώρα είμαστε χωρισμένοι δυο πρωί, δυο απόγευμα.
Στα πρακτικά, πηγαίνουμε και οι δυο στην πτήση που αναλαμβάνει κάποιος παλιός, δεν ξέρω αν έχει δοθεί κάποιο οκ από το γραφείο, αλλά παρατηρώ μόνο στον έναν δίνονται πιο πολλές οδηγίες και μένω δίπλα σαν χαζός να αρπάζει το αυτί μου ό,τι καταφέρνει.
Μάλιστα τον βάζουν κιόλας να κάνει πράγματα, κι απόρησα που εγώ δεν τα κάνω.
Κιόλας μια παλιά συνάδελφος που μας πήρε κοντά σε μια πτήση της, μου ζήτησε συγνώμη από μόνη για τη παραμέληση και μετά ξανά μανά.
Απόψε εξέφρασα ανοικτά κάπως στο γραφείο τη δυσανασχέτηση μου για αυτό. Εν τέλει σε μια πτήση ενός παλιού, έκανα κι εγώ πρακτικά.
Το θέμα είναι ότι ενώ μ'αρέσει η δουλειά, έρχεται η στιγμή που νιώθω άβολα. Με πιάνει νευρικότητα και χάνω ελαφρώς το τακτ μου απέναντι σε συναδέλφους εκείνες τις στιγμές. Γενικά νιώθω ένα κλίμα αχαρακτήριστο, δεν μπορώ να το ερμηνεύσω.
Θα μου πείτε είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα, αλλά δεν ξέρω γιατί συμβαίνει και το τελευταίο που θα θελα ήταν να δημιουργήσω κακές εντυπώσεις.
Από τις σπάνιες φορές που μου συμβαίνει.
