Άγχος που μεγαλώνουμε...

Καλησπέρα. Πριν 1 μισυ μήνα έκλεισα επισήμως τα 28. Από εκείνη την ημέρα των γενεθλίων μου δε σταματώ να σκέφτομαι ότι ΄μεγαλώνω και ο καιρός περνάει τοοοσο μα τοοοοσο γρήγορα.
Συνεχώς αναπολώ ωραιες στιγμές απο το σχολείο εκεινη την τοσο τρυφερη παιδικη ηλικια. Στιγμές απο το πρόσφατο παρελθον. Λάθη που έκανα, αποφάσεις που πήρα και κατα πόσο με επηρέασαν στην τωρινη μου ζωη. Κανω δηλ αρκετα συχνα εναν απολογισμο. Λες και προκειται να μην υπαρχω αλλο.
Δεν αγχωνομαι γιατι δεν εχω βρει ακομη τον καταλληλο για μενα για να κανω οικογενεια αλλα δεν ξερω τι ακριβως με εχει πιασει. Νιωθω γύρω μου τα πραγματα να αλλαζουν...οι κοντινοι μου ανθρωποι να αλλαζουν. Ο αδερφος μου ξαφνικα μεγαλωσε, ενταξει 26 ολοκληρος αντρας ειναι πια! Τρεχει πίσω απο μια γυναικα καθε μερα...αλλαξε η συμπεριφορα του εντελως. Ενταξει λογικο ειναι. δεν μπορουσε να ειναι αλλο μονος.
Εγω? τι κανω? μενω απραγη και παρακολουθω την καθε μερα να ερχεται και να φευγει. Βγαινω...εχω τις παρεες μου...αλλα μολις παω σπιτι αρχιζω να σκεφτομαι τα 28 μου χρονια. Πώς έφτασα ως εδω? Και αν νιωθω ετσι απο τωρα..φαντασου οταν παω 50!τι να πουν και οι γονεις μου?
Κοιταζω συνεχεια το παρελθον. Πώς ένιωθα τότε....συγκρινω με το τωρα....
Εσεις το νιωθετε αυτο? αγχωνεστε που περναει ετσι γρηγορα ο καιρος?
προσωπικα λόγω στρες εχω αποκτησει προβλημα με το εντερο μου απο πολυ παλια απο τα χρονια του Λυκειου.
Εχθες δεν μπορουσα να φαω απο τους πονους στο εντερο. Ο γιατρος παλια μου ειχε συστησει να παιρνω τα imodium που σταματουν τη διαρροια. Σταματαει το προβλημα για λιγο. Μολις στρεσαριστω ομως και φαω κατι εναντιον τότε αρχιζει παλι.
Αυτα ειχα να σας πω..ευχαριστω που με διαβασατε.
καλη σας νυχτα

αχ κ εγω το παθαινω αυτο..ειμαι 24 κ νιωθω οτι γερασα:(:(τι κ αν μου λενε οτι μοιαζω για 19 χιχιχι
τι να κανουμε ρε χριστινακι εχουμε κολληματα κ ετσι δε μπορουμε να χαρουμε τη ζωη..

καλημερα!
μα τι να πω και εγω που ειμαι 20 αλλα επιμενω οτι εχω αρχισει ηδη να φθειρομαι...με κοιταω στον καθρεφτη και βλεπω ενα γερασμενο κοριτσι....

Quote:

---

Originally posted by Christine
Καλησπέρα. Πριν 1 μισυ μήνα έκλεισα επισήμως τα 28. Από εκείνη την ημέρα των γενεθλίων μου δε σταματώ να σκέφτομαι ότι ΄μεγαλώνω και ο καιρός περνάει τοοοσο μα τοοοοσο γρήγορα.
Συνεχώς αναπολώ ωραιες στιγμές απο το σχολείο εκεινη την τοσο τρυφερη παιδικη ηλικια. Στιγμές απο το πρόσφατο παρελθον. Λάθη που έκανα, αποφάσεις που πήρα και κατα πόσο με επηρέασαν στην τωρινη μου ζωη. Κανω δηλ αρκετα συχνα εναν απολογισμο. Λες και προκειται να μην υπαρχω αλλο.
Δεν αγχωνομαι γιατι δεν εχω βρει ακομη τον καταλληλο για μενα για να κανω οικογενεια αλλα δεν ξερω τι ακριβως με εχει πιασει. Νιωθω γύρω μου τα πραγματα να αλλαζουν...οι κοντινοι μου ανθρωποι να αλλαζουν. Ο αδερφος μου ξαφνικα μεγαλωσε, ενταξει 26 ολοκληρος αντρας ειναι πια! Τρεχει πίσω απο μια γυναικα καθε μερα...αλλαξε η συμπεριφορα του εντελως. Ενταξει λογικο ειναι. δεν μπορουσε να ειναι αλλο μονος.
Εγω? τι κανω? μενω απραγη και παρακολουθω την καθε μερα να ερχεται και να φευγει. Βγαινω...εχω τις παρεες μου...αλλα μολις παω σπιτι αρχιζω να σκεφτομαι τα 28 μου χρονια. Πώς έφτασα ως εδω? Και αν νιωθω ετσι απο τωρα..φαντασου οταν παω 50!τι να πουν και οι γονεις μου?
Κοιταζω συνεχεια το παρελθον. Πώς ένιωθα τότε....συγκρινω με το τωρα....
Εσεις το νιωθετε αυτο? αγχωνεστε που περναει ετσι γρηγορα ο καιρος?
προσωπικα λόγω στρες εχω αποκτησει προβλημα με το εντερο μου απο πολυ παλια απο τα χρονια του Λυκειου.
Εχθες δεν μπορουσα να φαω απο τους πονους στο εντερο. Ο γιατρος παλια μου ειχε συστησει να παιρνω τα imodium που σταματουν τη διαρροια. Σταματαει το προβλημα για λιγο. Μολις στρεσαριστω ομως και φαω κατι εναντιον τότε αρχιζει παλι.
Αυτα ειχα να σας πω..ευχαριστω που με διαβασατε.
καλη σας νυχτα

---

Η προσκόλληση με το παρελθόν, κατά τη γνώμη μου, δείχνει ή οτι έχουμε ανοιχτούς λογαραισμούς μαζί του, ή οτι το παρόν δεν μας γεμίζει αρκετά ή οτι ζήσαμε μια \"πλούσια\" παιδική ηλικία που μας καθορίζει σαν έννοια ταυτότητας...
Η έντονη ενασχόληση με τον χρόνο, κατ εμέ δείχνει την μέγιστη υπαρξιακή ανησυχία της φθοράς και του θανάτου.

Αλλά διαβάζοντάς σε αγαπητή φίλη, έχω την αίσθηση οτι για σένα ο χρόνος είναι το μέγεθος που σε απομακρύνει όλο και πιο πολύ απο την \"πηγή\" σου.

Εφόσον έχεις τέτοιες ανησυχίες που συνοδεύονται απο σωματικά συμπτώματα, καλό θα ήταν να επισκεφτείς καποιον ειδικό, να επεξεργαστείτε μαζί το παρελθόν.

Για να είναι το μέλλον ένα \"πηγαίνω μπρόστά, στον στόχο μου\" κι όχι ένα \" φεύγω μακριά απο την πηγή μου\".



:)

Τι να πω και εγώ που είμαι 50 και δεν έχω ζήσει τίποτε εμπειρίες μηδέν.Μακάρι να είχα τα χρόνια σας μην κλαψουρίζεις είσαι νέα και εκμεταλεύσου το αυτό, τουλάχιστον όταν γίνεις 50 να κάνεις τον απολογισμό σου και να πεις ενταξει βρε παιδί μου μεγάλωσα αλλά έζησα και κάτι.Εγώ κάνοντας τον απολογισμό μου ξέρεις τι σκέφτομαι;πόσο άδικα έφυγαν τα χρόνια μου συναισθηματικά έχω μείνει στα 20.Απο εκέι και πέρα ήταν ενας αγώνας διαρκής.Ξέρεις πως αισθάνομαι;σαν ένα λουλούδι που δεν πρόλαβε να ανθίσει και μαράθηκε.Ζήστε γιατί τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω.

ολοι πηγατε 20-25 και γερασατε κιολας?
το μυαλο σας ποσο ετων ειναι?

Christine, δεν μπορείς να καταλάβεις ακόμη το πόσο νέα είσαι ...
Είμαι 48,5 και λέω ν\' αρχίσω να περνάω κρίση ηλικίας στα 85 με 90, ούτως ώστε να ζήσω σα γκρινιάρης και μουρτζούφλης γέρος μέχρι τα 97 μου , που σκοπεύω να εγκαταλείψω αυτό το σύμπαν..

Α, κι ως τότε - δηλαδή τα 90 μου - θα ροκάρω ανελλιπώς με μερικά κουρέλια που τραγουδάν (..και ΘΑ τραγουδάν) ακόμα...

Εγώ θεωρώ πως το ζουμί το είπε η weird.....όταν ένας άνθρωπος αναπολεί τα προηγούμενα χρόνια και δεν ζει το σήμερα, σημαίνει μεν πως έχει ανοιχτούς λογαριασμούς, αλλά συγχρόνως δεν τον καλύπτει και το παρόν του, πόσο μάλλον το μέλλον του....

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Εγώ θεωρώ πως το ζουμί το είπε η weird.....όταν ένας άνθρωπος αναπολεί τα προηγούμενα χρόνια και δεν ζει το σήμερα, σημαίνει μεν πως έχει ανοιχτούς λογαριασμούς, αλλά συγχρόνως δεν τον καλύπτει και το παρόν του, πόσο μάλλον το μέλλον του....

---

Αυτό είναι σωστό και πολύ μάλιστα

γεια σου φιλη christine,

η weird παλι μας αποστόμωσε λέγοντας μια μεγάλη και πικρή αληθεια, καθως οταν ο χρονος κυλαει με εμας ουσιαστικα μεσα του, σε αληθινη επαφη με τον εαυτο μας, με την \"πηγη\" , δεν μπορει παρα να αφηνει μεσα μας και πανω μας ενα ευεργετικο και πολυτιμο αποτυπωμα..

οταν ομως καπου στην πορεια του χρονου χασουμε αυτη την επαφη, νιώθουμε οτι κυλάει άσκοπα και χωρίς νόημα και ίσως ακόμη ότι έχουμε \"γεράσει\".

συμφωνω λοιπον οτι μαλλον δεν ειναι ο χρονος αυτος που σε φοβιζει και σε κανει να αναρωτιεσαι πως εφτασες μεχρι τα 28, αλλα η έλλειψη επαφης και συμπορευση με την πηγη σου...

α ρε weird, καιρο ειχα να σε διαβασω! μου έλειψες!

Γερνάμε όταν τα χρόνια περνούν και νιώθουμε ότι δε μαθαίνουμε, δεν εξελισσόμαστε, δε χαιρόμαστε, δεν αισθανόμαστε ούτε ευχάριστα ούτε δυσάρεστα συναισθήματα, δε ζούμε.
Οπότε, ίσως και ένας άνθρωπος στα 20 να νιώθει γερασμένος. Προσωπικά έχω νιώσει έτσι πολλές φορές στη ζωή μου και για μεγάλες περιόδους.

Μεγαλώνουμε χωρίς να γερνάμε όταν αυτά δε συμβαίνουν.
Οπότε, ακόμα κι ένας άνθρωπος στα 70 να νιώθει αρκετά νέος στην ψυχή (δεν ξέρω, θα ήθελα αν ποτέ φτάσω σε αυτή την ηλικία να νιώθω έτσι:) )

Αχ άραγε πόσο να έζησαν πραγματικά οι άνθρωποι που έχουν \"φύγει\";

Και πόσο έχουμε παραδειγματιστεί από αυτό ώστε εμείς να αρχισουμε να ζούμε πραγματικά;

εγω αγχωνομαι για πολλα με την ηλικα μου..οχι για την εμφανιση μου..απλα να προλαβω να ζησω αυτα που θελω γιατι δεν τα εχω κανει αρκετα απο αυτα και ειναι δυσκολο θελω να μαι για παντα με τον φιλο μου ναι ειμαι τοσο ρομαμαντικη και πολλα αλλα...ειμξαι 26 και νιωθω λιγο πιο μεγαλη στη ψυχη καμια φορα αν και μ β γαινει το παιδιν που και που..δεν λενε επισης οι πιο μεγαολοι η εμπειρια ειναι μια βουρτσα που αποκτας οταν δεν εχεις πια μαλλια?που ση,μαινει οτι οταν μεγαλωσω πραγματικα πολυ θα θελω να χαρω να σκεφτω σωστα και δεν θα μπορω γιατι θα μαι μεγαλη πια..

Sunset,
γιατί να μη μπορείς να χαρείς όταν θα είσαι μεγάλη; Και τι σημαίνει για σένα \"μεγάλη πια\";

Τώρα τι σε σταματά από το να κάνεις αυτά που θέλεις;

Quote:

---

Originally posted by Christine
Συνεχώς αναπολώ ωραιες στιγμές απο το σχολείο εκεινη την τοσο τρυφερη παιδικη ηλικια. Στιγμές απο το πρόσφατο παρελθον. Λάθη που έκανα, αποφάσεις που πήρα και κατα πόσο με επηρέασαν στην τωρινη μου ζωη. Κανω δηλ αρκετα συχνα εναν απολογισμο. Λες και προκειται να μην υπαρχω αλλο.

---

Eιναι αληθεια πώς ο χρονος κυλα κ εμεις ειμαστε τοσο ανημποροι μπροστα σ αυτον. Όλοι φοβόμαστε το τελος, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Μπορεί ο φόβος να εμφανίζεται καλυμμένα, όπως όταν δουλεύουμε συνεχώς προσπαθώντας να τα προλάβουμε όλα, ή με πιο εμφανείς τρόπους, όπως με το άγχος μην αρρωστήσουμε και πεθάνουμε.

Και ειναι ακομα πιο συνηθες αυτο το αγχος να μας πιανει σε συγκεκριμενες καμπες της ζωης μας, οπου η ηλικια μπορει να σηματοδοτει το περασμα σε μια αλλη φάση ζωης. Τα πρώτα -άντα σηματοδοτουν κάποια τελη κ την αρχη νεου κυκλου ζωης ισως....Εχει κ χαρά κ λύπη ολο αυτο:) κ αναποληση κ άγχος κ φοβο κ νοσταλγια...τί λες?