Έρωτας (;) με μια καθηγήτρια

Γεια σας. Είμαι 18 χρονών και είμαι κοπέλα. Μόλις τελείωσα το σχολείο. Έδωσα Πανελλήνιες και έχω περάσει στην πρώτη μου επιλογή. Το πρόβλημά μου είναι το εξής... εδώ και δύο χρόνια, από τότε που άλλαξα σχολείο, \"ερωτεύτηκα\" την φιλόλογό μου. Και το \"ερωτεύτηκα\" το βάζω σε εισαγωγικά για τον λόγο του ότι δεν είμαι λεσβία. Με ελκύει το άλλο φύλλο, έχω κάνει σχέσεις με το άλλο φύλλο. Απλά αυτή τη γυναίκα την αγαπώ τόσο πολύ... Είναι ο λόγος που πήγα τόσο καλά στις εξετάσεις μου... Μου έδινε κίνητρο να διαβάζω, να θέλω να την κάνω χαρούμενη,περήφανη. τη θαυμάζω απεριόριστα... Αποτελεί για μένα το ιδανικό πρότυπο γυναίκας απ\' όλες τις απόψεις. Ντρέπομαι λίγο που το λέω αυτό αλλά θα ήθελα να ήταν η μητέρα μου...
Οι σχέσεις μου μαζί της είναι κάτι παραπάνω από καλές. Παρά το γεγονός ότι ήταν καθηγήτριά μου στο σχολείο μιλούσαμε όλη τη χρονιά στο τηλέφωνο και τώρα που τελειώσαμε την έχω επισκεφτεί κάποιες φορές στο σπίτι της. Εκείνη ξέρει πως νιώθω για εκείνη καθώς τις εκφράζω την αγάπη μου όποτε το αισθάνομαι έντονα... Απέναντι στα συναισθήματα μου αντιδρά με χιούμορ...με πειράζει,την πειράζω,γελάμε.
Το πρόβλημά μου, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι όλος μου ο κόσμος περιστρέφεται γύρω της. Δεν ξέρω γιατί με επηρεάζει τόσο πολύ... Μιλάω τόσο πολύ για εκείνη... Την σκέφτομαι τόσο πολύ...Γιατί νιώθω έτσι; Είναι φυσιολογικό; Επίσης τη ζηλεύω κιόλας. Ζηλεύω όταν τη βλέπω να έχει καλή σχέση και με άλλους μαθητές εκτός από εμένα, με παίρνει πολύ από κάτω. Τί μου συμβαίνει; Εδώ και δύο χρόνια αυτή η κατάσταση... Με κάνει χαρούμενη αλλά ταυτόχρονα με προβληματίζει για το αν και κατα πόσο είμαι φυσιολογική. Δεν έχω ξανακούσει κάτι παρόμοιο, εσείς; Λεσβία δεν είμαι...αν ήμουν ίσως είχα δώσει απάντηση στο πρόβλημα μου... τώρα τί όμως; :(
Ελπίζω να μην σας κούρασα.

Καλως ηλθες.Την απαντηση την εδωσες μονη σου,θα ηθελες να ηταν η μητερα σου.
Μιλησε μας για την μητερα σου κ την σχεση σου μαζι της

Γεια σου littleboat, καλωσήρθες. Θα συμφωνήσω με τη mariafound82-ίσως έχεις εξιδανικεύσει τη φιλόλογό σου γιατί θα ήθελες να ήταν έτσι η μητέρα σου. Όλοι έχουμε ανάγκη να θαυμάζουμε κάπου-κάπου τους δικούς μας ανθρώπους και σίγουρα υπάρχει στο νου μας ένα πρότυπο στο οποίο καμιά φορά προσπαθούμε να \"ταιριάξουμε\" τους γονείς μας. Αν αυτή η φιλόλογος (η συμπεριφορά της, η σχέση της μαζί σου) ταιριάζει στο πρότυπο μητέρας που θα ήθελες να είχες, ίσως αυτό να έχει οδηγήσει και στην εμμονή σου με αυτή.

εγω εδω και 3 χρονια βιωνω την ιδια κατασταση.οταν με παιρνει τηλ για να κλεισουμε μαθημα φαντασου αρχιζω και τρεμω τοσο πολυ και κανω σαν να με παιρνει ο ερωτας της ζωης μου!κομπλαρω δεν μπορω να της μιλησω και οχι δεν ειμαι λεσβια!ειμαι μαλιστα με ενα παιδι 7μηνες τωρα και πολυ ερωτευμενη μαλιστα.
σκεφτομαι καθε φορα αν της μιλησα καλα αν ημουν ενταξει στο μαθημα μας προσπαθω να ειμια καλη οχι για εμενα αλλα για αυτην για να μην την απογοητευσω θελω να ειναι περηφανη για εμενα και τελικα να την κερδισω.θελω να γινω η αγαπημενη της μαθητρια και ξεροντας οτι δεν ειμαι αυτο με πληγωνει
και εγω νομιζω οτι το κλειδι ειναι οτι θα ηθελα να ειναι μητερα μου.
και αν οχι μητερα μου θα ηθελα να της μοιασω τοσο πολ υ οταν μεγαλωςω.......

Ισως το κλειδί να είναι αυτό που λέει η mariafound82. Ισως να είναι εν μέρει μόνο.
Είμαι καθηγήτρια. Εισπράττω συχνά εκδηλώσεις θαυμασμού που μου φαίνονται υπερβολικές μιας και το μόνο που κάνω είναι ότι κάνω καλά (όσο μπορώ) τη δουλειά μου. Θυμάμαι όμως έντονα και το ρόλο μου σαν μαθήτρια ή φοιτήτρια. Ετσι καταλήγω ότι ο καθηγητής είναι από τη θέση του ένα άτομο που μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για το μαθητή ή το φοιτητή. Ο μαθητής θαυμάζει τις γνώσεις του καθηγητή, τη προσωπικότητα, ίσως και τη παντοδυναμία που του δίνει η θέση του απέναντι στο μαθητή και με την νεανική του αθωότητα και τα μάτια της φαντασίας, πλάθει και διογκώνει μία εικόνα τελειότητας. Επίσης οι νέοι έχουν ανάγκη τα πρότυπα. Η ζωή απλώνεται μπροστά τους και δεν ξέρουν ακόμα ποιο δρόμο να διαλέξουν. Κάποιους καθηγητές (άντρες και γυναίκες που θαύμαζα στο σχολείο κ Παν/μιο) τους θυμάμαι ολοζώντανα σαν να τους βλέπω μπροστά μου. Αποτέλεσαν τότε το πρότυπό μου. Τώρα είμαι εγώ το πρότυπο για άλλους. Ετσι θα γίνει και με σένα littleboat. Ό,τι και να γίνεις αύριο, ακόμα και μητέρα, θα είσαι πρότυπο για τα παιδιά σου, τουλάχιστον όταν θα είναι μικρά.
Εύχομαι να είσαι καλό πρότυπο για αυτά και όταν μεγαλώσουν.

Οι σχέσεις μου με τη μητέρα μου...δεν είναι οι καλύτερες. Φυσικά και την αγαπώ απλώς ποτέ δεν αισθάνθηκα προστασία κοντά της...επίσης ποτέ δεν κατάφερα να της μιλήσω για το πως νιώθω...για κανένα θέμα...γιατί όποτε έχω έστω επιχειρήσει να αρχίσω, αντιλαμβάνομαι πως απλώς δεν με καταλαβαίνει. Τσακωνόμαστε αρκετά... ωστόσο δεν θα μπορούσα ποτέ να πω ότι δεν είναι καλή μητέρα ή ότι δεν κάνει ό,τι μπορεί για τα παιδιά της. Αλλά εγώ δεν τη νιώθω κοντά μου...Πάντοτε δηλαδή ζήλευα φίλες μου που είχαν καλή σχέση με τη μητέρα τους και μπορούσαν να της πουν αν όχι τα πάντα έστω κάτι από τη ζωή τους.Μια ζωή αισθανόμουν ότι μου έβαζε ταμπέλες κι εγώ φώναζα \"δεν με ξέρεις καθόλου,δεν έχεις ιδέα ποια είμαι\". Δεν είχα και τα πιο ήρεμα εφηβικά χρόνια.Επίσης ένα παράπονο μου ότι μπορεί να με έβλεπε στην πιο άσχημη ψυχολογική κατάσταση και να μη με ρωτούσε αν έχω κάτι.Η καθηγήτρια μου νιώθω πως είναι ακριβώς το αντίθετο. Όποτε με έβλεπε να μην είμαι καλά χαλούσε τον κόσμο για να μάθει τί έχω και να με βοηθήσει...όταν της είπα πως νιώθω για εκείνη δεν με έκανε να αισθάνομαι άσχημα...ίσα ίσα ήρθε ακόμα πιο κοντά μου και με προσέγγισε με έναν τρόπο που μου άρεσε και ταυτόχρονα με έκανε να είμαι και πιο άνετη μαζί της, με το χιούμορ ,ενώ όταν το παράκανα λιγάκι είχε τον τρόπο της να με συνεφέρει. Γενικά χαίρομαι πολύ να περνάω χρόνο μαζί της...μου έχει ανοιχτεί πολύ κι εκείνη,μου έχει εκμυστηρευτεί πράγματα που δεν περίμενα...Δεν είναι αδιάκριτη σε σχέση με τη ζωή μου και με χαροποιεί πολύ αυτό...γενικά αντλώ ευτυχία από αυτό το άτομο,με κάνει να νιώθω ότι αξίζω...

οταν καποιος ανθρωπος σε κανει να νιωθεις οτι αξιζεις ειναι τελειο!

τον ερωτευεσαι με την ευρεια εννοια!

ειται ειναι ανδρας ειτε γυναικα!

ειναι τελειο!

Quote:

---

Originally posted by melene
εγω εδω και 3 χρονια βιωνω την ιδια κατασταση.οταν με παιρνει τηλ για να κλεισουμε μαθημα φαντασου αρχιζω και τρεμω τοσο πολυ και κανω σαν να με παιρνει ο ερωτας της ζωης μου!κομπλαρω δεν μπορω να της μιλησω και οχι δεν ειμαι λεσβια!ειμαι μαλιστα με ενα παιδι 7μηνες τωρα και πολυ ερωτευμενη μαλιστα.....................

---

Melene, σε όλα αυτά που λες βλέπω ακριβώς τον εαυτό μου. Τα δύο τελευταία χρόνια ήταν μία διαρκής προσπάθεια να την προσεγγίσω...δεν ήξερα άλλον τρόπο.Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν το διάβασμα.Είμαι εκ φύσεως πολύ μα πάρα πολύ συνεσταλμένο άτομο, για πολύ καιρό δεν μπορούσα ούτε να της μιλήσω,ντρεπόμουν,φοβόμουν πως θα έκανα κάποιο λάθος κι εκεινη θα με κατέκρινε.Ήξερα πως δεν ήμουν το αγαπημένο της παιδί και αυτό με στενοχωρούσε αφάνταστα. Πείσμωσα όμως...διάβασα τόσο πολύ ώστε να γίνω η καλύτερη και να με ξεχωρίσει έστω και έτσι. Και το πέτυχα...Μετά όμως συνειδητοποίησα πως δε μου έφτανε απλώς το μπράβο της στην τάξη,ήθελα να παίξω κάποιο ρόλο στη ζωή της,να νοιαστεί για μένα. Και προσπάθησα να την πλησιάσω.Τώρα είμαστε τόσο κοντά που δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν. Το κοριτσάκι που
ντρεπόταν ακόμη και να της πεί \"καλημέρα\".Με έχει αλλάξει πολύ όλη αυτή η ιστορία πάντως...Έχω γίνει αρκετά πιο δυναμική,προσπαθώ έστω να διεκδικώ πράγματα που πιστεύω πως μου αξίζουν...Γενικότερα ποτέ δεν πίστευα πολύ στον εαυτό μου,θα έλεγα πως υπήρξαν εποχές που η αυτοπεποίθησή μου ήταν ανύπαρκτη. Ακόμη δεν μπορώ να πώ ότι η αυτοπεποίθησή μου βρίσκεται στο ζενίθ της αλλά το προσπαθώ...
Πάντως melene ταυτίζομαι τόσο πολύ με όσα λες και μπορώ να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενη που βλέπω πως δεν είμαι το μόνο άτομο που νιώθει έτσι, γιατί πραγματικά με ανησυχούσε λίγο αυτο! :)

littleboat


ταυτιζομαι και γω πολυ με αυτη την ιστορια!

και να φανταστεις δεν εχω να θυμαμαι κατι αναλογο!

αλλα με κεντριζει πολυ και μου φαινεται συμπαραστατικο το οτι τη βιωνεις

θελω να σε ευχαριστησω που εγραψες εδω την ιστορια σου

μακαρι να βρηκες αυτο που εψαχνες εδω

να εισαι καλα!

δεν χρειαζεται να προβληματιζεσαι μηπως αυτο που σου συμβαινει εχει κατι διεστραμενο, τα ειπες ολα μονη σου.
βρηκες μια γυναικα που ειναι οπως θαθελες ναναι η μητερα σου αλλα δεν ειναι κι εχεις μαζι της την σχεση που θαθελες να εχεις με την μητερα σου,αλλα δεν μπορεις...
αυτο που νοιωθεις δεν ειναι σεξουαλικο παθος,απλα ειναι η ικανοποιηση μιας τεραστιας διψας που νοιωθεις απο το κενο που αφησε η σχεση που δεν εχεις με την μητερα σου, κι αυτο το συναισθημα ειναι τοσο δυνατο που μπορει να μοιαζει με ερωτα. δεν ειναι ομως...

το κακο ειναι, οτι καμια μετεπειτα γνωριμια η εμπειρια δεν μπορει να καλυψει τα κενα που εχει αφησει η σχεση μας με τους πραγματικους γονεις μας.

το καλο ειναι, οτι τετοιες γνωριμιες επουλωνουν καποιο μερος απο τα τραυματα, μας βοηθουν να βρουμε καποιες απ τις χαμενες ισορροπιες κι ειναι μεγαλη τυχη να τις συναντουμε στον δρομο μας και προσωπκη ευθυνη να τις αξιοποιουμε.
νομιζω οτι εσυ εχεις αξιοποιησει στο επακρο την συναντηση αυτη, που προφανως σε ειχε κι αυτη αναγκη και ανταποκριθηκε τοσο και το μονο που περισσευει απο την γνωριμια και την φιλια αυτη, ειναι οι ενοχές....

Σας ευχαριστώ πολύ για όσα μου έχετε πει...έχετε δίκιο.Μέσα μου πάντοτε ήξερα ότι αυτό που νιώθω δεν είναι κάτι το μη φυσιολογικό αλλά το γεγονός ότι τα άτομα που με έχουν καταλάβει είναι ελάχιστα και το ότι δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου κάποιον που να μου πεί κάτι παρόμοιο με έκαναν να κολλάω και να σκέφτομαι μήπως κάτι με εμένα πηγαίνει στραβά...Σας ευχαριστώ πολύ!

Mικρό καραβάκι γεία σου.
Η ιστορία σου μου θύμησε... εμένα.
Έχοντας χάσει την μητέρα μου, \"ερωτεύτηκα\" μια καθηγήτριά μου. Ηξερα οτι δεν είμαι λεσβία, αλλά αυτός ο έρωτας, ο θαυμασμός, η σχεδόν λατρεία με κυρίευε.
Μιλάμε για έντονη εμμονη, η ζωή μου όλη ήταν εκείνη.
Ολα γύρω απο εκείνη.
Η \"σκλαβιά\" κράτησε κάποια χρόνια, γράμματα, σημειώματα, επισκέψεις, και πολλά άλλα που δεν θέλω να αναφέρω.
Κανονικότατο κόλλημα...

Μετά, ερωτεύτηκα έναν άντρα... και άρχισα να βλέπω εκείνον σαν γονιό.
Ηθελά να είναι στοργικός, τρυφερός, μια αγκαλιά, ένας γονιός, μια μάνα.....

Αργότερα, γνώρισα τον πιο καθαρό σεξουαλικό έρωτα. Συχνά ήμουνα μαγκωμένη γιατί το μυαλουδάκι μου στον ρόλο του εραστή, έβαζε τον γονιό που τόσο είχε ανάγκη... καθώς το κενό ( και απο τις δύο πλευρες μπορώ να πω) ήταν μέσα μου τεράστιο.

Μου πήρε καιρό να ξεκαθαρίσω τον έρωτα, απο τα συναισθηματικά μου κατάλοιπα σε ότι αφορά τις σχέσεις μου με τους γονείς μου...
Δύσκολο πράγμα.
Αυτό που κατάλαβα έιναι οτι αν κάποιος δεν ενηλικιωθεί ουσιαστικά, μη έχοντας απωθημένα και κατάλοιπα απο την σχέση με τους γονείς του, δεν μπορεί να βιώσει τον καθαρό έρωτα, αλλα΄πάντα θα νοθεύεται με κάτι άλλο.
Ήθελα απλά να το μοιραστώ μαζί σου.

μα και φυσικα δεν εισαι μονη.
εγω παλι την μιμουμαι σε καθε μου κινηση.
ενω ολοι την θεωρουν κακασχημη για εμενα ειναι η πιο ομορφη γυναικα στον κοσμο.
ζηλευω τοσο πολυ το παιδι της...
με την μητερα μου οι σχεσεις μας ειναι ακριβως οι ιδιες..περναω κρισεις πανικου,με βλεπει,βλεπει ποσο πολυ υποφερω και το μονο που μου λεει ειναι οτι θα με κλεισει στο δαφνι..
νομιζω οτι εχουμε εξιδανικευσει τις καθηγητριες μας γιατι πιστευουμε πως ο,τι δεν πηραμε απο τις μανες μας σαν παιδια, θα τα παρουμε απο αυτες τωρα που μεγαλωνουμε.
ακομα και αν δεν ηταν αυτες θα ηταν καποιες αλλες το πιστευω!και δεν ειναι τυχαιο που ειναι γυναικες.
καταλαβαινω απολυτα το πως νιωθεις.ειναι μεν ερωτας αλλα με καθαρα πλατωνικη προσεγγιση.δεν μου προκαλλει τα συναισθηματα που μου προκαλει ενα αγορι..
την αγαπαω.θα θυσιαζα σχεδον τα παντα για αυτη τη γυναικα.
παντως ξερω και αλλα περιστατικα σαν τα δικα μας.
ειναι κατι που συμβαινει και σιγουρα εξηγηται!

Μπορώ να πω ότι ανακουφίζομαι διαβάζοντας και τις δικές σας εμπειρίες...πραγματικά πίστευα πως ήμουν η μόνη που ένιωθε έτσι. Και το γεγονός ότι σε όποιον έλεγα την ιστορία μου αντιδρούσε με τρόπο περίεργο και το θεωρούσε παιδικό και ανώριμο όλο αυτό δεν με έκανε να αισθάνομαι καλύτερα. Ωστόσο η απορία μου είναι...αντιμετωπίζεται όλο αυτό; Ή δεν χρειάζεται να αντιμετωπιστεί; Να συνεχίσω να κρατάω επαφές με την γυναίκα αυτή εφόσον αντλώ ευτυχία από τη σχέση που έχουμε αναπτύξει ή να κόψω κάθε επαφή μαζί της από τη στιγμή που τελείωσα και το σχολείο και να προσπαθήσω να προχωρήσω στη ζωή μου; Φυσικά το να κάνω το δεύτερο μου φαίνεται αδιανόητο...αλλά το σωστό ποιο είναι;

Quote:

---

Originally posted by melene
μα και φυσικα δεν εισαι μονη.
εγω παλι την μιμουμαι σε καθε μου κινηση.
ενω ολοι την θεωρουν κακασχημη για εμενα ειναι η πιο ομορφη γυναικα στον κοσμο.
ζηλευω τοσο πολυ το παιδι της...
με την μητερα μου οι σχεσεις μας ειναι ακριβως οι ιδιες..περναω κρισεις πανικου,με βλεπει,βλεπει ποσο πολυ υποφερω και το μονο που μου λεει ειναι οτι θα με κλεισει στο δαφνι..
νομιζω οτι εχουμε εξιδανικευσει τις καθηγητριες μας γιατι πιστευουμε πως ο,τι δεν πηραμε απο τις μανες μας σαν παιδια, θα τα παρουμε απο αυτες τωρα που μεγαλωνουμε.
ακομα και αν δεν ηταν αυτες θα ηταν καποιες αλλες το πιστευω!και δεν ειναι τυχαιο που ειναι γυναικες.
καταλαβαινω απολυτα το πως νιωθεις.ειναι μεν ερωτας αλλα με καθαρα πλατωνικη προσεγγιση.δεν μου προκαλλει τα συναισθηματα που μου προκαλει ενα αγορι..
την αγαπαω.θα θυσιαζα σχεδον τα παντα για αυτη τη γυναικα.
παντως ξερω και αλλα περιστατικα σαν τα δικα μας.
ειναι κατι που συμβαινει και σιγουρα εξηγηται!

---

melene, πραγματικά εντυπωσιάζομαι γιατί νιώθω πως μιλάς εσύ για μένα...Δεν φαντάζεσαι πόσο ταυτίζομαι με τα όσα λες... :)