Εργασιομανία, μοναξιά και έλειψη καθημερινότητας...
Καλησπέρα σε όλους.
Ήθελα πολύ να τα πω κάπου αυτά, το'χα ανάγκη.
Βιώνω έντονα τη μοναξιά. Είμαι 26 ετών.
Δεν έχω φίλους, δεν έχω πολλά με συγγενείς, δεν έχω σχέση.
Ελαφρά κοινωνική ζωή.
Συνειδητοποίησα στη περσινή καραντίνα πόσο μόνος είμαι τελικά, μετά από ένα κακό φλερτ εξ αποστάσεως που με πλήγωσε και δεν είχα κανέναν. Μπορώ να πω ότι από τότε έχω αναθεωρηθεί αρκετά ως άνθρωπος και αντικρίζω τη ζωή με πιο καθαρή ματιά.
Μόνη μου παρηγοριά να εργάζομαι, σε σημείο εργασιομανίας.
Πλέον εργάζομαι σε μια δουλειά που μ'αρέσει αρκετά, έχω να συντονίζω την επίγεια εξυπηρέτηση σε πτήσεις, στο αεροδρόμιο του νησιού.
Εκεί, παρότι φιλικοί πολλοί, από παλιές ιστορίες που ακούω και από ενδείξεις που βλέπω, παρατηρώ στήνονται πολλές παγίδες μεταξύ των συναδέλφων και λοιπού προσωπικού της εταιρείας και φοβάμαι να εμπιστεύτω.
Παρότι μου αρέσει η δουλειά μου και δεν θέλω να φεύγω από το αεροδρόμιο, όταν επιστρέφω σπίτι νιώθω σαν να έχω δουλέψει 16 ώρες σερί και έχω μια νευρικότητα.
Δεν κάνω πολλές προσπάθειες για γνωριμίες στο προσωπικό κομμάτι, πχ σε φιλίες ή κάτι ερωτικό.
Γνωρίζομαι με πολύ κόσμο γενικότερα, αλλά ταυτόχρονα νιώθω και παρείσακτος.
Ξέρω, από μόνος μου παραμένω μόνος μου τελικά.
