Originally Posted by
Casper111
Έχω σχέση με παντρεμένο περίπου εδώ και ένα εξάμηνο. Με το που τον είδα τον ερωτεύτηκα. Ξέρω πως αυτό είναι ενδεχομένως αδιέξοδο αλλά μαζί του είμαι ευτυχισμένος. Νιώθω πως με προσέχει σαν πατέρας μου κάπως και αυτό το αίσθημα με κατακλύζει. Πάντα ήξερα ότι μου λείπει μια πατρική φιγούρα. Αυτός ο άνθρωπος με κάνει να το νιώθω και με το παραπάνω. Θα μου πείτε βέβαια με τον πατέρα σου δεν κάνεις σεξ. Αλλά δεν είναι ο πραγματικός μου πατέρας το συναίσθημα νιώθω. Μου φαίνεται παράξενο γιατί έχει γιους (μικρούς σχετικά, εγώ είμαι 24) αλλά και αυτός θέλει να δώσει αυτό το άισθημα ή τουλάχιστον έτσι το εισπράττω. Που μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό με προβληματίζει κάπως. Ούτε το θεωρώ λογικό, ούτε το θέλω να χωρίσει την γυναίκα του για μενα, δεν είναι ρεαλιστικό, δεν είναι ο στόχος μου. Αν έλεγα τι θέλω από εκείνον, την αγάπη του θα έλεγα. Κάνουμε παρέα, οι συναντήσεις μας μπορεί και να μην έχουν σεξ. Μέχρι και διήμερο έχουμε πάει, έχουμε πάει σε εκθέσεις, σε βόλτες με το αμάξι του. Με συμβουλεύει και μαρέσει. Το περίεργο είναι πως πάντα ήμουν κλειστός, έψαχνα μόνος μου τις απαντήσεις, στο πανεπιστήμιο ήμουν από τους καλύτερους φοιτητές. Με αυτόν τον άνρθρωπο όμως μαθαίνω τόσα. Ναι δεν είναι σωστό, θα μπορούσε να χωρίσει (στην καλύτερη) αν μαθευόταν η σχέση μας. Ίσως είναι εγωιστικό αυτό που θα πω αλλά και εμένα η ζωή έπρεπε να μου είχε δώσει κάποτε έναν άνθρωπο σαν αυτόν να ναι δίπλα μου, φοβάμαι μην τον χάσω τώρα που τον βρήκα. Είναι τόσο κακό όλο αυτό;
