συναισθηματα οριακου σε σχεση
Καλησπερα σας!!!
Πριν απο 11 χρονια διαγνωστηκα με αγχωδη διαταραχη και πριν απο περιπου 2 χρονια και με οριακή διαταραχή. Δεν εχω συνομιλησει ποτε με αλλους ανθρωπους με οριακη διαταραχη για να ξερω πως το βιωνουν, αλλα προσωπικα σε μενα ειναι δυσκολο να καταλαβει καποιος οτι δεν ειμαι καλα, και εχω ξεσπασματα σε ελαχιστους ανθρωπους. Οι ανθρωποι αυτοι ηταν ειτε η πρωην κολλητη μου ειτε ο πρωην συντροφος μου, ενας αρκετα ευαισθητος και συναισθημτικος ανθρωπος, ο οποιος οπως μου ειπε την τελευταια φορα που τον ειδα τον εφτασα στο σημειο να χρειαζεται ψυχολογικη υποστηριξη μετα απο τη σχεση μας. Αυτο ηταν κατι που με διελυσε. Ειχα γνωση της απροβλεπτης, ερειστικης και αγενους συμπεριφορας μου κατα διαστηματα αλλα μου ηταν αδυνατο να το ελεγξω (δεν ακολουθουσα ακομα ψυχοθεραπεια, ουτε μου ειχε γινει η διαγνωση). Δυστυχως με την παροδου του χρονου, απομακρυνθηκα και απο ολους μου τους φιλους χωρις φυσικα οι ιδιοι- ισως κι εγω- να καταλαβουν το γιατι.
Και φτανουμε στο τωρα, με πληρη γνωση τοσο της συμπεριφορας μου και ποσο μαλλον των συνεπειων αυτης. Μου ηταν αρκετα δυσκολο να αποδεχτω το που με εφτασα και το ποσο εχω πληγωσει τους πιο κοντινους μου ανθρωπους, κι ακομα το κανω. Για αρκετο καιρο προσπαθουσα με διαφορους τροπους να τιμωρησω τον εαυτο μου μιας και θεωρουσα οτι αυτο μου αξιζε (η ψυχολογος λεει οχι και ποια ειμαι εγω να της φερω αντιρρηση;).
Εδω και 7 μηνες εχω σχεση με ενα παιδι και νιωθω πολυ ερωτευμενη και ενθουσιασμενη. Απο την πρωτη στιγμη υπηρξα απολυτα ειλικρινης απεναντι του σχετικα με την απροβλεπτη συμπεριφορα μου και ειναι πολυ υποστηρικτος. Επειδη ομως προσπαθω να μην ξανακανω τα ιδια λαθη και να μην φερω τον ανθρωπο αυτο στην ιδια κατασταση που εχω φερει αλλους στο παρελθον, εχω φτασει στο σημειο να καταπιεζω οποιοδηποτε ξεσπασμα που νιωθω να ερχεται, να κλεινομαι στον εαυτο μου και αντι να μου βγαινει ενας απιστευτος θυμος οπως στο παρελθον, να μου βγαινει στεναχωρια και απομακρυνση. Φοβαμαι τοσο πολυ οτι θα σαμποταρω παλι τον εαυτο μου, που εχω γινει ακραια για καταστασεις που σε αλλους θα ηταν φυσιολογικες. Ενα πιο κοφτο μηνυμα, ενα διαβασμενο μηνυμα χωρις απαντηση, μια αλλαγη σχεδιων, μια απουσια επικοινωνιας για καποιες ωρες. Καμια φορα, επειδη το κινητο μου εχει αυτοματη ηχογραφηση των κλησεων μπαινω και ξαναακουω τις κλησεις για να ειμαι σιγουρη οτι δεν αλλαξε κατι και μου μιλαει οπως πριν (αυτο ντρεπομαι να το πω) Νιωθω πως ολη μου η διαθεση εξαρταται απο το συγκεκριμενο ατομα. Δεν με ενδιαφερει τιποτα αλλο. Φυσικα ξερω οτι αυτα σε βαθος χρονου κουραζουν και πιεζουν τον αλλον, για αυτο εχω αποφασισει τις περισσοτερες φορες να τα κραταω και να τα αναφερω οταν θα ειμαι χαλαρη κι οχι σε θελοντας να δειξω ενοχλημενη αλλα ως μια απλη αναφορα. Ναι δουλευω, ναι κανω μεταπτυχιακο αλλα και στις αλλες πτυχες της ζωης μου νιωθω οτι ειμαι εξαρτημενη συναισθηματικα απο αυτο το ατομο.
Ολα αυτα τα συζηταω συχνα μαζι του, αυτο εχουμε συμφωνησει, μπορει να με καταλαβει και μονο απο τη μαπα μου οταν δεν ειμαι καλα, οποτε αυτο βοηθαει εξτρα. Το θετικο ειναι πως σε ολους αυτους τους μηνες δεν εχω αφησει ποτε τον θυμο μου να μπει απο πανω και δεν εχω φτασει σε σημειο να κανω σκηνες και να ξεσπαω ωστε να φτασουμε σε τσακωμους. (Νιωθω λιγο περηφανη για μενα)
Θα ηθελα να μου πειτε αν βιωνετε κι εσεις ετσι την σχεση με τον /την συντροφο σας, αν νιωθετε καποιου ειδους εξαρτηση και πως το διαχειριζεστε μαζι ως ζευγαρι...
αα κι ακομα δεν εχω φιλους αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα
ευχαριστω πολυ, καλο καλοκαιρι παιδιααα <3
