Μεγάλη αγανάκτηση

Παιδιά θέλω τη γνώμη σας. Ξεκίνησα με 20μγ Σεροξάτ, τότε είχα μόνο την κλασική κρίση πανικού και υπερβολικό άγχος. Μετά από χρόνια μου έτυχε μια υποτροπή μικρή και το αύξησα στα 30μγ, όλα καλά για αρκετά πάλι χρόνια. Με τον κοβιντ τα λοκ ντάουν τα εμβόλια και κάτι διάφορα άλλα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζα τότε μου έσκασε ένα μεγάλο πακέτο υποτροπής με συμπτώματα άγχους, στρες, κρίσεις πανικού, κατάθλιψης και ιδεοληψίες(το χειρότερο όλων). Από τότε το αύξησα στα 40μγ περνάνε δύο μήνες τίποτα μετά στα 50μγ περνάνε πάλι δύο μήνες τίποτα τώρα έχω φτάσει στα 60μγ, έχω δει βελτίωση αλλά οι ιδεοληψίες δεν περνάνε με τίποτα, έχω ακόμη ενοχλήσεις, μια μέρα λίγο άλλες καθόλου άλλες αρκετά. Έχω αγανακτήσει πια, εγώ πότε θα γίνω καλά;;;
Μήπως κάνω κάτι λάθος;;; Ο γιατρός μου μου λέει υπομονή... Κάνω υπομονή αλλά θέλω η ψυχή μου να ηρεμήσει κάποια στιγμή και δεν το βλέπω να γίνεται άμεσα... Τι λέτε εσείς; Κάποια εμπειρία; Κάποια γνώμη;

Προσωπικα εχω καταληξει στο οτι οσα φαρμακα ή θεραπειες και να κανει καποιος, αν περιμενει αποκλειστικα απο αυτα χωρις να θελει και ο ιδιος να βοηθηθει πρακτικα ειναι δυσκολο. Το αντεπιχειρημα προφανως ειναι πως δεν εχουν ολοι την ιδια διαθεση ή ικανοτητα να κανουν πραγματα για τον εαυτο τους και προφανως το καταλαβαινω απολυτα.

Νομιζω πως για τα φαρμακα λογικα χρειαζεται συχνη αλλαγη αγωγης οταν αποκτουμε ανοσια σε καποια ή δεν μας πιανουν, μεχρι να σταθεις τυχερος και να βρεις το "φαρμακο σου".

Συμφωνώ με τον προλαλησαντα ως προς το ότι δεν πρέπει να τα περιμένεις όλα από το φάρμακο. Ο σωστός γιατρός οφείλει να στο πει αυτό. Ψυχοθεραπεία έχεις δοκιμάσει;

Προ 12 ετίας στις πρώτες μου κρίσεις πανικού με συνοδεία καταθλιπτικά επεισόδια, έπαιρνα σεροξατ των 20mg για 5 έτη. Μου έκρυψαν κάτω από το χαλί τα συμπτώματα διότι στηρίχθηκα μόνο στα φάρμακα και δεν δούλεψα με εμένα ώσπου βαρέθηκα να τα παίρνω και τα έκοψα σταδιακά. Μετά τη διακοπή τους ξεκίνησα ψυχοθεραπεία την οποία και συνεχίζω ακόμα, παρόλα αυτά υποτροπιασα ξαφνικά ενώ ήμουν στα καλύτερά μου. Επειδή λοιπόν, δεν ήθελα να χάσω άλλο χρόνο, κατάλαβα τα σημάδια, πήγα στον γιατρό (όχι στον παλιό) και μου έδωσε την πιο ήπια δόση εφεξορ τη οποία και παίρνω εδώ κ 1 μήνα περίπου. Είχα άμεση ανταπόκριση μου είπε, για δύο λόγους : 1) θέλω πολύ να γίνω καλά και αναγνώρισα σημάδια και 2) γιατί έχω κάνει ψυχοθεραπεία χρόνια . Ο συνδυασμός βοηθάει τρομερά, επίσης, καλή διατροφή, άσκηση, ξεκούραση, υγιές περιβάλλον (όσο γίνεται), οριοθέτηση, φροντίδα εαυτού και ελπίδα για μια ζωή που έχουμε ονειρευτεί, με ή χωρίς φάρμακα....

Quote:

---

Originally Posted by Velcoro

Προσωπικα εχω καταληξει στο οτι οσα φαρμακα ή θεραπειες και να κανει καποιος, αν περιμενει αποκλειστικα απο αυτα χωρις να θελει και ο ιδιος να βοηθηθει πρακτικα ειναι δυσκολο. Το αντεπιχειρημα προφανως ειναι πως δεν εχουν ολοι την ιδια διαθεση ή ικανοτητα να κανουν πραγματα για τον εαυτο τους και προφανως το καταλαβαινω απολυτα.

Νομιζω πως για τα φαρμακα λογικα χρειαζεται συχνη αλλαγη αγωγης οταν αποκτουμε ανοσια σε καποια ή δεν μας πιανουν, μεχρι να σταθεις τυχερος και να βρεις το "φαρμακο σου".

---

Συμφωνω 100% !!!!!

χωρις να θελω να σε στεναχωρησω αλλα και εμενα ηταν ενας απο αυτους τους λογους που με οδηγησαν στην δημιουργια λογαριασμου στο φορουμ... νομιζα οτι οσο καιρο τα παιρνω θα με βοηθουν και οσο περιθσσοτερα παιρνω ταυτοχρονα και σε υψηλοτερη δοση τοσο πιο αποτελεσματικα ειναι... εφτασα να παιρνω δυο διαφορετικα στην μεγιστη δοση το καθενα και το αποτελεσμα ηταν μετριο... αρκετα μετριο για να το βαλω με το ζορι 35%... εκτοτε διαπιστωσα και εγω απο το φορουμ οτι καποτε κανουν κορεσμο.. δηλαδη ενω μπορει να βοηθησει στην αρχη μετα ερχεται ο κορεσμος... για να το αντιμετωπισουν αυτο οι ψυχιατροι απλα αλλαζουν σκευασμα αλλα χωρις ιδιαιτερη επιτυχια αφου ειναι καπως ομοια στον τροπο δρασης