Απόγνωση

Φτάνοντας στα 25 μου νιώθω όλο και πιο κενή, πιο ανίκανη και δυστυχώς όλο και πιο εξαρτημένη από τους γονείς μου, ειδικά τη μητέρα μου. Μετά το δημοτικό οι παρέες μου ήταν όλο κ πιο περιορισμένες. Στο πανεπιστήμιο υπήρξε μια καλή περίοδος που κράτησε δυο χρόνια κ μετά πάλι το τέλμα. Σχέσεις με το άλλο φύλο είχα μόνο μια η οποία ξεκίνησε διαδικτυακά κ τελείωσε χωρίς να ολοκληρωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μετά σταμάτησα να προσπαθώ. Σε αυτά να προσθέσω την επιληψία που προστέθηκε στα προβλήματα μου 16 μου, ευτυχως φαρμακοελεγχόμενη .Στα εργασιακά μου οι αποτυχίες διαδέχονται η μια την άλλη καθώς δεν μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις των εργοδοτών μου είτε λόγω απειρίας είτε λόγω ανικανότητας. Ευτυχώς έχω δυο παιδικές φίλες οι οποίες όσο κ όταν μπορούν με καθοδηγούν κ με στηρίζουν όπως και η μητέρα μου. Δυστυχώς όμως το έντονο στρες και οι απαιτήσεις στην τελευταία μου δουλειά με οδήγησαν προχθές σε απόπειρα αυτοκτονίας. Πήρα αρκετά από τα χαπια μου θέλοντας να βάλω ένα τέρμα στα προβλήματά μου. Οι γονείς μου λείπανε εκτός πόλης και το πεδίο ήταν ελεύθερο. Μόλις όμως πήρα το πέμπτο χάπι καταλαβα πως δε θέλω να πεθάνω. Φοβήθηκα κ πήρα τηλεφωνο τη μητέρα μου. Εκείνη δρώντας αστραπιαία έστειλε σπιτι το ΕΚΑΒ κ τη φίλη μου κ με σώσανε. Οι γονεις και οι φίλοι μου μου πρότειναν να σταματήσω τη δουλειά αφού με αγχώνει αλλά ξέρω πως όπου και να πάω πάλι θα πιεστώ με τα ίδια αποτελέσματα. Είχα κάνει παλαιότερα κάποια σειρά απο συνεδρίες αλλά αυτό δε βελτίωση την αυτοπεποίθησή μου. Πιστεύω πως εκεί εστιάζεται το μεγαλύτερο θέμα μου. Συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμά μου αλλά ήθελα να μοιραστώ αυτή τη δύσκολη στιγμή μου με άτομα που ίσως ένιωσαν το ίδιο κάποια στιγμή στη ζωη τους.

Μην τα παρατάς και μην απελπίζεσαι υπάρχουν και χειρότερα . Απευθύνσου σε κάποιον ειδικό . Μία φορά ζούμε θέλοντας και μη απλά να σκέφτεσαι ότι κάποιοι άνθρωποι σε αγαπούν και παλεύουμε για αυτούς. Ακόμα είσαι στην κλινική?

Quote:

---

Originally Posted by tony

Μην τα παρατάς και μην απελπίζεσαι υπάρχουν και χειρότερα . Απευθύνσου σε κάποιον ειδικό . Μία φορά ζούμε θέλοντας και μη απλά να σκέφτεσαι ότι κάποιοι άνθρωποι σε αγαπούν και παλεύουμε για αυτούς. Ακόμα είσαι στην κλινική?

---

Η δόση δεν ήταν τοξική και με τη χρήση ενεργού άνθρακα με συνέφεραν οπότε ζήτησα να επιστρέψω στο σπίτι. Δε θέλω να αλλάξει η ρουτίνα μου. Παρόλο που οι γονεις μου με πιέζουν να σταματήσω τη δουλειά που με στρεσάρει τόσο, εγώ θέλω να ξαναπάω. Θέλω να πολεμήσω τις φοβίες μου αλλά ξέρω πως δεν αρκούν οι δεξιότητες κ οι αντοχές μου.

Πώς τα κατάφερες και σε αφήσαν ? Εγώ την πρώτη φορά με κράτησαν 10 μέρες οικειοθελώς έκατσα μου κάναν πλύση στομάχου. Την δεύτερη φορά έλεγα βλακείες στη μάνα μου κατέληξα αυτόφωρο και Δρομοκαΐτειο αλλά με άφησαν εκεί. Καλά μου κάναν και τις δύο φορές.Το καλύτερο είναι να ακούς τους γονείς σου σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Πάρε λίγο χρόνο και ξανάρχισε πάλι από την αρχή μη σταματάς Να προσπαθείς. Δουλειές θα βρεις . Έχεις τελειώσει κάτι?

Τελικά σήμερα το πρωί πήρα την απόφαση να παραιτηθώ από τη δουλειά μου αν και μέχρι χθες το βράδυ αμφιταλαντευόμουν. Νομίζω πως για την ώρα έπραξα το σωστό γιατί νιώθω ήδη ανακουφισμένη χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε θα στρεσαριστώ σε μια επόμενη δουλειά εκτός κ αν βρω κάτι που να μην έχει πολλές ευθύνες. Έχω σπουδάζει σε ένα ΤΕΙ σχετικά με την τεχνολογία υφάσματος κ το σχέδιο.

Έλα μωρέ δουλειές είναι. Μία ζωή θα δουλεύεις τι ανησυχείς .η Υγεία είναι πάνω από όλα. Τράβα για κάνα μπανάκι στη θάλασσα και γράφτα όλα σαν να μη γίνανε ποτέ

Quote:

---

Originally Posted by axastoula

Φτάνοντας στα 25 μου νιώθω όλο και πιο κενή, πιο ανίκανη και δυστυχώς όλο και πιο εξαρτημένη από τους γονείς μου, ειδικά τη μητέρα μου. Μετά το δημοτικό οι παρέες μου ήταν όλο κ πιο περιορισμένες. Στο πανεπιστήμιο υπήρξε μια καλή περίοδος που κράτησε δυο χρόνια κ μετά πάλι το τέλμα. Σχέσεις με το άλλο φύλο είχα μόνο μια η οποία ξεκίνησε διαδικτυακά κ τελείωσε χωρίς να ολοκληρωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μετά σταμάτησα να προσπαθώ. Σε αυτά να προσθέσω την επιληψία που προστέθηκε στα προβλήματα μου 16 μου, ευτυχως φαρμακοελεγχόμενη .Στα εργασιακά μου οι αποτυχίες διαδέχονται η μια την άλλη καθώς δεν μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις των εργοδοτών μου είτε λόγω απειρίας είτε λόγω ανικανότητας. Ευτυχώς έχω δυο παιδικές φίλες οι οποίες όσο κ όταν μπορούν με καθοδηγούν κ με στηρίζουν όπως και η μητέρα μου. Δυστυχώς όμως το έντονο στρες και οι απαιτήσεις στην τελευταία μου δουλειά με οδήγησαν προχθές σε απόπειρα αυτοκτονίας. Πήρα αρκετά από τα χαπια μου θέλοντας να βάλω ένα τέρμα στα προβλήματά μου. Οι γονείς μου λείπανε εκτός πόλης και το πεδίο ήταν ελεύθερο. Μόλις όμως πήρα το πέμπτο χάπι καταλαβα πως δε θέλω να πεθάνω. Φοβήθηκα κ πήρα τηλεφωνο τη μητέρα μου. Εκείνη δρώντας αστραπιαία έστειλε σπιτι το ΕΚΑΒ κ τη φίλη μου κ με σώσανε. Οι γονεις και οι φίλοι μου μου πρότειναν να σταματήσω τη δουλειά αφού με αγχώνει αλλά ξέρω πως όπου και να πάω πάλι θα πιεστώ με τα ίδια αποτελέσματα. Είχα κάνει παλαιότερα κάποια σειρά απο συνεδρίες αλλά αυτό δε βελτίωση την αυτοπεποίθησή μου. Πιστεύω πως εκεί εστιάζεται το μεγαλύτερο θέμα μου. Συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμά μου αλλά ήθελα να μοιραστώ αυτή τη δύσκολη στιγμή μου με άτομα που ίσως ένιωσαν το ίδιο κάποια στιγμή στη ζωη τους.

---

Αυτό με τη δουλειά και εγώ το παθαίνω, σε τρεις δουλειές δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω, μέχρι που σταμάτησα να δουλεύω, να ψάχνω για δουλειά, αν και έκανα κάποιες απόπειρες κάνοντας τα χαρτιά μου σε 8 μήνα, καλά έκανες που παραιτηθηκες από ότι διάβασα, χαλάρωσε τώρα όσο μπορείς, πήγαινε για μπάνιο και για το μετά έχει ο Θεός!!

Αυτό που φοβάμαι είναι το τι θα μου συμβεί στην επόμενη δουλειά ( αν έχω το κουράγιο να βρω). Κάθε επόμενη αποτυχία που θα προστίθεται στις προηγούμενες θα ρίχνει ακόμη περισσότερο την αυτοπεποίθησή μου. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο να την ενισχύσω. Η μητέρα μου επιμένει πως πρέπει να με παρακολουθήσει ψυχίατρος για να μου δώσει πιθανόν μια υποστηρικτική για την περίπτωσή μου αγωγή. Μια φίλη της που είναι ψυχολόγος της είπε πως από εκεί πρώτα πρέπει να ξεκινήσω, θεωρώντας πως έχω ήπια κατάθλιψη, κ αργότερα να κάνω σε τακτική βάση συνεδρίες σε ψυχολόγο. Το κόστος για όλα αυτά είναι φυσικά δυσβάσταχτο αλλά αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι η τεμπέλα του ψυχίατροι. Το ξέρω πως είναι θέμα ταμπού αλλά έτσι νιώθω.

Μη στεναχωριέσαι για δουλειές
Από αποτυχίες μαθαίνουμε.Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά μάλλον καλύτερα είναι σε ψυχίατρο και θα τον ρωτήσεις αυτόν άμα μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία γιατί συνήθως δεν ανακατεύονται και ψυχολόγοι και ψυχίατροι ταυτόχρονα μόνο άμα στο επιτρέπει ο ψυχίατρος. Και λόγω της επιληψίας που έχεις καλύτερα είναι να πας σε ψυχίατρο μάλλον. Τα χάπια για την επιληψία ποιος τα γράφει?

Quote:

---

Originally Posted by axastoula

Αυτό που φοβάμαι είναι το τι θα μου συμβεί στην επόμενη δουλειά ( αν έχω το κουράγιο να βρω). Κάθε επόμενη αποτυχία που θα προστίθεται στις προηγούμενες θα ρίχνει ακόμη περισσότερο την αυτοπεποίθησή μου. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο να την ενισχύσω. Η μητέρα μου επιμένει πως πρέπει να με παρακολουθήσει ψυχίατρος για να μου δώσει πιθανόν μια υποστηρικτική για την περίπτωσή μου αγωγή. Μια φίλη της που είναι ψυχολόγος της είπε πως από εκεί πρώτα πρέπει να ξεκινήσω, θεωρώντας πως έχω ήπια κατάθλιψη, κ αργότερα να κάνω σε τακτική βάση συνεδρίες σε ψυχολόγο. Το κόστος για όλα αυτά είναι φυσικά δυσβάσταχτο αλλά αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι η τεμπέλα του ψυχίατροι. Το ξέρω πως είναι θέμα ταμπού αλλά έτσι νιώθω.

---

Σε νιώθω, πήγαινε πάντως στον ψυχίατρο δεν είναι κακό!

Τα χάπια μου τα γράφει η γιατρός που με παρακολουθεί από τα 16 που μου πρωτοπαρουσιάστηκε η πάθηση. Ευτυχώς σχετικά γρήγορα εντόπισαν οι γιατροί την εστία κ με την αγωγή που μου έδωσαν ανταποκρίθηκα άμεσα. Από τότε δεν παρουσίασα άλλο επεισόδιο. Αυτό έπαψε να με απασχολεί γιατί δεν επιδρά στην εκάστοτε δουλειά μου. Με αγχώνει και με φοβίζει τώρα πια μια επόμενη εργασιακή αποτυχία και το πώς θα το διαχειριστώ τότε. Οι γονείς μου με ενισχύουν κ με βοηθούν όσο καλύτερα μπορούν αλλά δεν είναι αρκετό για να ανεβεί η αυτοεκτίμησή μου. Τη χρειάζομαι από κάποιον τρίτο είτε είναι αυτός ο εργοδότης είτε ένα άτομο του άλλου φύλου. Σε αυτόν τον τομέα όμως δεν τα πηγαίνω καλά γιατί ούτε καν προσπαθώ. Πάντα πίστευα πως περνάω απαρατήρητη από το άλλο φύλο λόγω της χαμηλής μου αυτοπεποίθησης παρόλο που η εμφάνισή μου είναι νορμαλ. Έχω κλείσει ήδη μόνη μου ραντεβού με μια ψυχίατρο η οποία ελπίζω να βρει μια χαραμάδα στον ψυχικό μου κόσμο κ να με βοηθήσει.

Μην το κοιτάς σαν αποτυχία πρώτου καν βρεις δουλειά θα το βλέπεις σαν εμπειρία .Φτιάξε τα μαλλιά σου ολλανδικές ή γαλλικές κοτσίδες τράβα σε καμία παραλία όλο και κάνα γκομενάκι θα βρεθεί να τσιμπήσει :p .από που που είσαι Αθήνα?τι δουλειές έχεις δουλέψει μέχρι σήμερα ?

Το λογικό είναι να το βλέπω όπως το λες εσύ αλλά και οι γύρω μου δηλαδή σαν εμπειρία η οποία χτίζεται μέρα με τη μέρα μήνα με το μήνα αλλά εγώ δεν μπορώ. Εκτός από την εξάμηνη πρακτική μου έχω δουλέψει σε άλλες τρεις δουλειές. Οι πρώτες δυο ήταν άσχετες από το αντικείμενο σπουδών μου. Ήμουν πωλήτρια σε μαγαζι με ενδύματα για δυο μήνες. Το εργασιακό μπουλιγκ όχι από την υπεύθυνη αλλά από μια άλλη υπάλληλο ήταν τρομερό. Παρόλα αυτά δεν έφυγα μόνη μου. Περίμενα να με διώξουν εκείνοι. Τη δεύτερη δουλειά τη βρήκα δυο μήνες μετά κ ήταν σε κατάστημα τεχνολογίας. Εκεί με ανανέωσαν μετά το πρώτο δίμηνο αλλά με σταμάτησαν στο δεύτερο. Ήταν όμως μια δουλειά που μου άρεσε πολύ και στεναχωρέθηκα όταν με σταμάτησαν. Αυτή η επαφή με τον κόσμο με είχε ανανεώσει. Η τριτη δουλειά μου είχε σχέση με το αντικείμενο σπουδών μου και ήταν σε μια βιοτεχνία. Οι συνθήκες ήταν τριτοκοσμικές αλλά αυτό δε με ενοχλούσε τόσο όσο η μη επιθυμία της υπεύθυνης,την οποία υποτίθεται πως θα αντικαθιστούσα, να μου δείξει σωστά και μεθοδικά το αντικείμενο στο οποίο θα έπρεπε να εργαστώ , το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο. Τις μισές μέρες έλλειπε κ τις υπόλοιπες που ήταν εκεί με πρόσβαλε έμμεσα λέγοντάς μου πως οι προηγούμενες τα είχαν μάθει γρηγορότερα ( αν και δεν έμεινε καμία δίπλα της πάνω από δυο μήνες). Ένιωθα τρομερά πιεσμένη όταν έλλειπε επειδή έπεφτε όλη η ευθύνη πάνω μου κ έπρεπε να βγει το χρονοδιάγραμμα. Είχα ενημερώσει τους γονείς μου πως δεν αντέχω σε αυτή την πίεση αλλά μου έλεγαν να κάνω έστω έξι μήνες υπομονή για το βιογραφικό μου κ μετά να φύγω. Δυστυχώς στους τρεις μήνες δεν άντεξα. Όχι απλά έφτασα στο όριό μου αλλά το ξεπέρασα. Δυστυχώς μένω σε επαρχιακή πόλη και οι ευκαιρίες να βρω εργασιακά κάτι αντίστοιχο είναι μηδαμινές.

Είναι πρόβλημα η επαρχία έχω μείνει ένα χρόνο. Έχω φίλους από επαρχία όπου έχουν το ίδιο πρόβλημα με τις δουλειές είναι περιορισμένες. Πάντως προσπάθησε να τα γράφεις όλα στα παλιά σου τα παπούτσια . Γιατί μία ζωή την έχουμε. Είναι λίγοι μέχρι απειροελάχιστη όπου δουλεύουν πάνω στο επάγγελμα που έχουν σπουδάσει. Και εγώ τελειώσει ηλεκτρολόγος πήγα να τελειώσω κομμωτική στράβωσαν τα πράγματα πάνω στην πρακτική μέχρι σήμερα στα 29 μου εκτός από μία φορά δεν έχω ξαναδουλέψει πάλι πάνω στο αντικείμενό μου. Αλλά το έχω πάρει απόφαση όλα είναι πώς τα βλέπεις η οπτική γωνία που τα βλέπεις τα πράγματα

Εγώ πάνω από ενάμιση χρόνο σε δουλίτσες πάντως δεν έχω καθίσει. Άμα δεν τους έχω διάολο στείλει επιτόπου. Μη διστάζεις να πεις ότι τα όριά μου ξεπεραστεί στο εκάστοτε αφεντικό. Δεν χρειάζεται να βάζεις τη ζωή σου σε κίνδυνο για τη δουλειά θα βρεις άλλη μπορεί να μην είναι πάνω στο αντικείμενό σου είναι μέχρι να βρεις κάτι να σου ταιριάζει