Σχεδόν τρία χρόνια πάνε από την τελευταία μου σχέση. 3 χρονια μέσα στα οποία όλη μου η ζωή άλλαξε. Έφυγα από την πόλη που σπούδαζα, έχασα όλο τον κύκλο μου, και αναγκαστικά πλέον ζω με τους γονείς σε μια κωμόπολη που 9 μήνες το χρόνο είναι "νεκρή". Η αλήθεια είναι ότι όσο σπούδαζα δεν δυσκολεύτηκα ποτέ όσον αφορά τις σχέσεις μου με τις γυναίκες και έκανα αρκετές. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις με προσέγγιζαν αυτές βέβαια. Πλέον μετά από τόσο καιρό που είμαι μόνος νιώθω ένα αίσθημα συμβιβασμού με την μοναξιά. Έχω χάσει κάθε σεξουαλική διάθεση. Σίγουρα είναι ώρες που αναπολώ στιγμές που περνούσα με τις σχέσεις μου και το κυριότερο που μου έχει λείψει είναι να ξαπλώνω το βράδυ και να νιώθω κάποιον δίπλα μου. Αλλά μέσα μου ξέρω ότι αν δεν φύγω από εδώ και δεν το παρω απόφαση να μείνω μόνος αυτο δεν θα ξανασυμβεί. Βέβαια αυτό ίσως είναι και μια δικαιολογία που λέω στον εαυτό μου για να δικαιολογήσω τη αδυναμία μου να προσεγγίσω εγώ μια κοπέλα. Ποιός ξέρει. Πολλές σκέψεις έρχονται και φεύγουν στο μυαλό. Η μοναξιά όμως θα είναι εδώ για καιρό ακόμα. Ευτυχώς έχω τη δουλειά και ξεχνιέμαι λίγο. Ευτυχώς
