Όλα είναι στο μυαλό μας....
Καλησπέρα σε όλους!
Διαπίστωσα (με κάποια χαρά ομολογουμένως) ότι είχα πάνω από 1,5 χρόνο να μπω στο forum.... Αυτό που μπήκα να κάνω απόψε είναι να κλείσω έναν κύκλο που εύχομαι και ελπίζω να έχει τελειώσει οριστικά. Το πρόβλημά μου το έχω αναλύσει εκτενώς σε προηγούμενα topics (για όποιον έχει όρεξη για διάβασμα http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2094 και http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=2098 για όποιον δεν έχει όρεξη απλά αναφέρω ότι υπέφερα κι εγώ από το πράμα αυτό που λέγεται άγχος και σε ένα βαθμό υποφέρω ακόμη, μην τρελαθούμε κιόλας σε βαθμό να έχω σταματήσει πάσης φύσεως δραστηριότητες επειδή ζαλιζόμουν μονίμως).
Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι το πρόβλημα που τότε θεωρούσα ανεπίλυτο, σήμερα το έχω ξεπεράσει (κατά 97% τουλάχιστον).
Πώς; Δύο πράγματα: 1. Επισκεύθηκα έναν απίστευτο άνθρωπο-ψυχίατρο που μου ανέτρεψε πολλά τα οποία θεωρούσα αυτονόητα έως τότε στη ζωή μου. Χαπακώθηκα, ναι για ένα χρόνο (Seropram) διότι αλλιώς δε μπορούσα να καταπολεμήσω τα συμπτώματα. Προς Θεού, δεν ωθώ κανέναν να πάρει αυτά ή άλλα χάπια, ΓΙΑ ΜΕΝΑ κρίθηκαν αναγκαία και ΕΜΕΝΑ με βοήθησαν.
2. Μετά από την τρίτη (επί συνόλου 5 ίσως συναντήσεων) κατάλαβα ένα πράγμα.... Οκ, δεν είμαι ψυχάκιας, δεν θα πεθάνω στα καλά του καθουμένου, ΑΛΛΑ είναι προφανές ότι κάτι μου πάει στραβά στη ζωή μου και πρέπει να το βρω και μετά να το λύσω. Δεν είναι δυνατό να αφήσω τον εαυτό μου να λιώνει έτσι και τη ζωή μου να χάνεται, χωρίς, έστω να προσπαθήσω... Συμπέρανα τα εξής: Ότι έχοντας μία σούπερ αυταρχική, υπερπροστατευτική, απίστευτα ιδιότροπη και μη επικοινωνιακή μητέρα, είχα καταλήξει να κάνω πράγματα που δεν ήθελα και να μην κάνω πράγματα που θέλω από... τύψεις και ενοχές προς εκείνη όλη μου τη ζωή. Είναι λογικό ότι τέτοια \"καταπίεση\" για 33 χρόνια κάπου θα ξεσπάσει. ΕΠΕΛΕΓΑ ωστόσο επί της ουσίας να λειτουργώ έτσι, έχοντας βάλει στο μυαλό μου βαθιά τη νοοτροπία αυτή με αποτέλεσμα να τη θεωρώ φυσιολογική.
Αναρωτήθηκα: Γιατί τώρα και όχι πριον τόσο καιρό.... Συμπέρασμα β\': Διατηρούσα 7 σχεδόν χρόνια μια με απλά λόγια αδιέξοδη σχέση με έναν άντρα, από τον οποίο επί 4 τουλάχιστον χρόνια δεν \"εισέπραττα\" αυτό που θα ήθελα (δε μιλάω φυσικά για υλικά αγαθά) και ΕΠΕΛΕΓΑ να το παραβλέπω. Συνήθεια; Φόβος μοναξιάς; Δεν ξέρω ακόμη.
Τι έκανα μόλις συνειδητοποίησα όλα τα παραπάνω; (που φυσικά τα ήξερα, όχι όμως από την οπτική αυτή). Αφενός μεν, χώρισα. Και μάλιστα μέσα σε λίγες ώρες, από όταν κατάλαβα τι ακριβώς δε με ικανοποιεί στη σχέση αυτή.
Αμέσως μετά, γνώρισα κάποιον (θεία δίκη-δικαίωση; Δεν ξέρω. Σε μεγάλο βαθμό ναι, αλλά ΟΧΙ μόνο, ΑΝΟΙΞΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ και ευχαριστώ το Θεό γι αυτό σε κάθε περίπτωση). Ερωτεύτηκα και όλα μου φάνηκαν.... εύκολα. Μετά από λίγους μήνες στη νέα σχέση και νιώθοντας ότι η κατάσταση-πώς να το πω- ρέει από μόνη της, αποφάσισα (αποφασίσαμε) να μείνουμε μαζί. Με άλλα λόγια, έφυγα από το σπίτι που ζούσα με τη μητέρα μου. (θεία δίκη-δικαίωση-ΟΧΙ, απλά ΕΠΙΛΟΓΗ. ΕΠΕΛΕΞΑ να φεσωθώ με χρέη, καθότι το να ανοίξεις νέο σπίτι μόνος, χωρίς καμία βοήθεια, αν δεν έχεις συγκάτοικο τον \"Mr. Φραγκάτο\", ε, είναι ένα θέμα). Λίγες μέρες μετά από την μεγάλη απόφαση, μου ανακοινώθηκε ότι πήρα τη θέση που \"κυνηγούσα\" για χρόνια στο αντικείμενό μου (θεία δίκη-δικαίωση; ΟΧΙ, απλά ΠΙΣΤΗ στον εαυτό μου).
Τώρα αισθάνομαι καλά. Είμαι 7 μήνες \"καθαρή\" (χωρίς χάπια) και πέρα από κάποιες περιστασιακές ζαλάδες που δε με πανικοβάλουν διότι μεταξύ άλλων έχω υιοθετήσει και τη νοοτροπία, \"αν είναι να σωριαστώ, θα σωριαστώ όσο και να προσπαθώ να το καταπολεμήσω, ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία θα είμαι και στην τελική, κάποιος θα με μαζέψει, θα με πάει νοσοκομείο και αυτό είναι όλο, ούτε θα ψοφήσω, ούτε θα με βιάσουν, ούτε τίποτα\".
Πού θέλω να καταλήξω; Ψάξε/ψάξτε να βρεις τι σου πάει στραβά στη ζωή σου. Δες τον εαυτό σου και την καθημερινότητά σου, όπως ένας τρίτος άνθρωπος. Σου αρέσει; Αν ναι, ξαναψάξε. Αν όχι, βρες τι φταίει. Ξεκίνα από προσωπικές σχέσεις, οικογένεια, δουλειά. Δεν μπορεί, θα το βρεις. Άκου τον εαυτό σου. Αν αισθάνεσαι ότι κάτι είναι λάθος, μην το δικαιολογείς και μην το διαιωνίζεις. Άλλαξέ το λοιπόν, χρησιμοποιώντας το δύσκολο δρόμο (μαχαίρι δηλαδή). Αν είναι επαγγελματικό το θέμα, σιγουρέψου ότι δεν είναι απλά μία δικαιολογία, και ότι είναι η πραγματική αιτία άγχους σου και ξεκίνα να ψάχνεις άλλη δουλειά. Δεν είναι απλό, όσο δεν ήταν απλό για μένα να αφήσω 7 χρόνια σχέση και ένα σπίτι που μου παρείχε από οικονομικής απόψεως τουλάχιστον τα πάντα.
Αυτά....
Συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου κι ελπίζω να μην σας κούρασα....
PS: Το βιβλίο \"Σκέφτομαι άρα αισθάνομαι\" είναι εξαιρετικό. Δεν το διάβασα όλο (ακόμη), αλλά μου άνοιξε το μυαλό.
