Καλησπέρα αναγνώστες του φόρουμ.
Δε θα καθυστερήσω. Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα.
Ποτέ δεν ήμουν κοινωνικό παιδί αλλά ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να συναντήσω καλόκαρδα άτομα στα σχολικά μου χρόνια μέχρι το λύκειο τα οποία με βοήθησαν να ανοιχτώ και μέσω αυτών να γνωρίσω και άλλα άτομα. Στο δημοτικό ήμασταν μια παρέα 5 ατόμων. Μπορεί να ήμασταν μικροί αλλά σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδιά αυτής της ηλικίας κάναμε πλάκα,περνούσαμε καλά και δεν είχαμε τσακωθεί ποτέ. Στο γυμνάσιο δύο από τα παιδιά αυτά που ήταν μαζί μας στην παρέα έφυγαν από την πόλη και άλλαξαν σχολείο (ακόμα μιλάμε μέσω ίντερνετ και τα παιδιά έρχονται για διακοπές τα καλοκαίρια εδώ). Στο γυμνάσιο οι θέσεις τους "καλύφθηκαν" από δύο αλλά παιδιά που γνωρίσαμε εκεί. Πιο "αλέγκροι",δεν κώλωναν. Εκεί όμως εμφανίστηκε και μια συμμορία από ένα άλλο τμήμα. Έκαναν bullying (λεκτικό, συναισθηματικό και εκβιασμοί εντός σχολείου,σωματικό εκτός). Οι καθηγητές δε μπορούσαν να κάνουν πολλά γιατί δεν είχαν στοιχεία για να τους κατηγόρησουν αλλά ακόμα και αν έβλεπαν κάτι φοβόντουσαν να μην μπλέξουν και αυτοί (άγριες καταστάσεις γενικά γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είχαν μείνει 3-4 χρονιές τουλάχιστον). Αυτή η "συμμορία" δοκίμασε κάποια στιγμή να ενοχλήσει και τη δική μας παρέα αλλά τα δύο καινούργια παιδιά σχεδόν τους πλάκωσαν στο ξύλο και αυτοί επειδή δεν ήθελαν να μπλέξουν τα παράτησαν και δε μας ξανά ενόχλησαν. Αντίθετα συνέχισαν να επιτίθονται σε μεμονωμένα άτομα που ήξεραν ότι δε μπορούσαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Μέχρι εδώ τα πράγματα καλά για εμένα. Δεν είχα μπλεξίματα,περνούσα πολύ καλά με την παρέα μου όπου στηρίζαμε και αποδεχόμασταν ο ένας τον άλλο. Η κατρακύλα άρχισε την πρώτη χρονιά του λυκείου. Τα δύο παιδιά που γνωρίσαμε στο γυμνάσιο έφυγαν για να πάνε σε ΕΠΑΛ(σε άλλη περιοχή). Μείναμε εγώ και άλλα δύο παιδιά που ήμασταν μαζί από το δημοτικό. Ο ένας έφυγε στη Γερμανία γιατί βρήκαν εκεί δουλειά οι γονείς του. Το άλλο παιδί ήρθε στο ίδιο λύκειο με εμένα αλλά μέσα στο καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς έμπλεξε σε κακές παρέες και γενικά τα πράγματα πήραν την κάτω βόλτα γι'αυτόν,έφυγε από το σχολείο και από τότε δεν τον ξαναείδα. Κάπως έτσι άρχισα το λύκειο χωρίς κάποιον από την παρέα μου. Δε είχα δοκιμάσει τις κοινωνικές μου δεξιότητες με νέα άτομα από το δημοτικό και αν και όπως ανέφερα δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός,ήμουν διατεθειμένος να γνωρίσω κάποια άτομα και να δω αν ταιριάζουμε. Άρχισα στο τμήμα 1. Τις πρώτες 2-3 ημέρες άρχισα να κάνω κάποιες τυπικές γνωριμίες και να βλέπω περίπου με ποιους ταιριάζω. Και εκεί που είχα αρχίσει να μπαίνω στο κλίμα και να αρχίσω παρέες μας ανακοινώνουν από τη διεύθυνση του σχολείου ότι θα γίνουν ανακατατάξεις στα τμήματα με μετακίνησης μαθητών. Και από το πουθενά βρέθηκα να είμαι ανάμεσα στους 4 μαθητές που θα πρέπει να μετακινηθούν από το τμήμα 1 στο τμήμα 2. Για να πω την αλήθεια χαλάστικα που έπρεπε να αλλάξω τμήμα και πρακτικά έχασα σχεδόν μια ολόκληρη εβδομάδα αλλά παρέμενα θετικός με διάθεση να επανεκκινήσω στο άλλο τμήμα. Την πρώτη ημέρα της αλλαγής,μια Δευτέρα που τη θυμάμαι σα να 'ταν χθες,άρχισε ο εφιάλτης. Μπαίνω στο τμήμα και αντικρίζω αυτό που δεν πίστευα ότι θα δω ποτέ. Η "συμμορία" (οι περισσότεροι από αυτούς τέλος πάντων διότι κάποιοι κόπηκαν στην τρίτη γυμνασίου) ήταν εκεί. Σε αυτό το τμήμα. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Τους απέφευγα όπως ο σατανάς το λιβάνι. Έκατσα όσο πιο μακριά τους γινόταν στην τάξη και στα διαλείμματα εξαφανίζομουν και δεν πλησίαζα ποτέ τα σημεία που σύχναζαν στο προαύλιο. Οι υπόλοιποι από την τάξη μου,είτε το ήθελαν είτε όχι,πήγαν μαζί τους για να μην πέσουν θύματα τους. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Εννοείται πως ποτέ δεν θα συμμετείχα ενεργά σε οποιαδήποτε δραστηριότητα βλάπτει κάποιον άλλο,αλλά έστω και παθητικά δεν ήμουν διατεθειμένος να ταχθώ υπέρ τους. Δεν θα πρόδιδα ποτέ τις αρχές μου,δεν θα έκανα ποτέ τα στραβά μάτια σε τέτοια περιστατικά. Δεν έκαναν bullying αλλά γελούσαν εις βάρος των θυμάτων που έβρισκαν οι άλλοι. Μόνο μια κοπέλα ακολούθησε παρόμοια τακτική με εμένα προσπαθώντας να τους αποφύγει και με προσέγγισε αλλά εν τέλει όταν έγινε στόχος τους απομακρύνθηκε από εμένα.
Κάπως έτσι έμεινε,ποιος άλλος; Εγώ! Βλέποντας ότι τους απέφευγα και δεν ήθελα μπλεξίματα μαζί τους(και προφανώς αφού θυμόντουσαν ότι ήμουν σε μια από τις λίγες παρέες που δεν κατάφεραν να εκφοβίσουν στο γυμνάσιο)έγινα ο τέλειος στόχος. Κοροϊδία,βρισιές,φήμες και πάει λέγοντας. Άρχισα με μια τακτική που είχα διαβάσει ότι είναι η καλύτερη,τους αγνοούσα εντελώς. Σα να μην υπήρχαν. Δεν έδειχνα συναισθήματα για να μην καταλαβαίνουν ότι αυτό που έκαναν με πείραζε αφού,όπως είπα,είχα διαβάσει ότι αν οι θύτες δε βλέπουν αντίδραση από το θύμα βαριούνται και το αφήνουν ήσυχο. Τελικά τα πράγματα έγιναν χειρότερα αφού αυτοί πείσμωσαν περισσότερο και μου κόλλησαν και άλλα κοροϊδευτικά παρατσούκλια όπως "ο μουγκός","το κουφάλογο" και άλλα τέτοια "ωραία". Μου έκαναν χειρονομίες,με τραβούσαν βίντεο και φωτογραφίες μέσα στην τάξη και μετά τα έστελναν σε ομαδικές συνομιλίες και με κορόιδευαν. Όλα αυτά μπροστά στα μάτια των καθηγητών που δεν καταλάβαιναν,ή μάλλον έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν,και τα αγνοούσαν όλα. Όπως και τα άλλα παιδιά της τάξης που έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν (κι'άλλα πάνω σε αυτό το θέμα αργότερα).
Τότε ήταν που θεώρησα ότι για όλα φταίω εγώ και ότι αυτά που παθαίνω τα αξίζω. "Δεν είμαι αρκετά κοινωνικός","Έπρεπε πρώτα να τους δώσω μια ευκαιρία" και άλλα τέτοια πέρναγαν από το μυαλό μου(πράγματα παράλογα αφού όλοι αυτοί εκβίαζαν και εκφόβιζαν χρόνια τώρα και εγώ το ήξερα πως είναι οι μελλοντικοί κάτοικοι των κελιών του Κορυδαλλού).
Όλα αυτά ανατράπηκαν όταν το καλοκαίρι η παρέα μου-προσωρινά-επανενώθηκαι. Όλα τα παιδιά,με εξαίρεση τον φίλο μου αυτό που είχε αρχικά έρθει στο ίδιο λύκειο με εμένα,ξανά συναντηθήκαμε για κάποιες εβδομάδες το καλοκαίρι αφού είχαν επιστρέψει για διακοπές. Είχαν φέρει και μαζί τους κάποια παιδιά που ήταν καινούργιοι φίλοι τους και δεν τα γνώριζα. Ήταν πάρα πολύ καλοί μαζί μου και εγώ μαζί τους. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν έφταιγα εγώ γι'αυτό που μου συνέβαινε διότι αν ήταν δικό μου φταίξιμο ούτε αυτοί θα με είχαν συμπαθήσει. Όταν η παρέα μου "έσπασε" πάλι η αλήθεια είναι ότι έπεσα σε μια μικρή κατάθλιψη αλλά το ξεπέρασα. Ήθελα να μιλήσω,έχω πολύ καλές σχέσεις με τους γονείς μου και είμαι σίγουρος ότι θα με καταλάβαιναν αλλά ντρεπόμουν οπότε προτίμησα να περιμένω μέχρι την αρχή της νέας χρονιάς και αν η κατάσταση συνεχιζόταν (spoiler:Φυσικά και συνεχίστηκε) να μιλήσω σε μια καθηγήτρια που ήξερα ότι ήταν υπεύθυνη για τέτοια θέματα στο σχολείο και γενικά πιο αυστηρή.
Το καλοκαίρι αυτό άρχισαν και κάτι περίεργα όνειρα. Είδα ότι ήμουν σε ένα πολύ στενό δωμάτιο. Το δωμάτιο ήταν παγωμένο,μπορούσα να νιώσω τις τρίχες στο σβέρκο μου να σηκώνονται. Ήμουν όρθιος και ακριβώς μπροστά μου πάνω σε ένα μεταλλικό τραπέζι ο "αρχηγός της συμμορίας"(αυτός ο τύπος δεν έκανε ποτέ τίποτα ο ίδιος για να μη μπλέξει αλλά ενορχήστρωνε όλα τα περιστατικά)ήταν δεμένος εκεί πάνω. Κρατούσα ένα μαχαίρι. Το χέρι μου άρχισε να ανεβαίνει χωρίς τη θέλησή μου. Αυτός παρακαλούσε να τον αφήσω αλλά εγώ τον μαχαίρωσα. Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα. Μερικές ημέρες μετά είχα ακριβώς το ίδιο όνειρο μόνο που αντί για αυτόν τον τύπο στο τραπέζι ήταν ένας άλλος που με κορόιδευε από τη συμμορία και αντί να ξυπνήσω ιδρωμένος ξύπνησα με έναν τρομερό πονοκέφαλο. Με τα όνειρα αυτά τρόμαξα. Όσο και αν τους απεχθάνομαι και θέλω να τους σπάσω τα μούτρα δεν θα πήγαινα με ένα μαχαίρι να τους σκοτώσω.
Η επόμενη σχολική χρονιά άρχισε. Φυσικά το bullying συνέχισε ακριβώς από εκεί που είχε σταματήσει. Η καθηγήτρια αυτή που ανέφερα πιο πάνω έτυχε,όχι μόνο να μας κάνει μάθημα,αλλά να είναι και υπεύθυνος της τάξης(κάτι που εν τέλει με έσωσε)! Έδειξε από την πρώτη μέρα ότι σε αντίθεση με τους άλλους καθηγητές δεν χαμπάριαζε από συμμορίες και ενώ σε όλους τους άλλους καθηγητές γινόταν χαμός μέσα στην τάξη την ώρα του μαθήματος αυτή άρχισε να τους μοιράζει ωριαίες αποβολές την πρώτη φορά που έκαναν έτσι και από τότε δεν ξανά ακούστηκαν ποτέ στο μαθήματα της!
Οι εκδρομές και οι περίπατοι μια καταστροφή για εμένα. Ήμουνα πάντα μόνος μου. Δεν μπορούσα να κάνω παρέα με κανέναν από την τάξη μου για προφανής λόγους (η "συμμορία" με είχε ξεκόψει εντελώς και απειλούσαν τα άλλα παιδιά πως αν με πλησιάσουν θα την πληρώσουν αυτοί) και πλέον είχα εμφανίσει ενός είδους κοινωνικό άγχος αφού,κυριολεκτικά,δε μπορούσα να μιλήσω με κανέναν και τα έχανα τελείως.
Είχα προσπαθήσει να πάω πολλές φορές στο γραφείο της καθηγήτριας αυτής και να της τα πω όλα αλλά πάντα έχανα το θάρρος μου τελευταία στιγμή και τα παρατούσα. Μέχρι που μια ημέρα ήρθε και με βρήκε αυτή. Με ρώτησε αν με εκφοβίζουν τα άλλα παιδιά(κάτι που δείχνει πως είτε ήταν ο Σέρλοκ Χόλμς είτε πως το έβλεπαν και όλοι οι άλλοι καθηγητές και απλά έκαναν πως δε συμβαίνει τίποτα). Της τα είπα όλα. Τους απείλησε με αποβολή και εν τέλει αυτοί σταμάτησαν να με κοροϊδεύουν (φανερά τουλάχιστον γιατί είμαι σίγουρος πως πίσω από την πλάτη μου δεν είχαν αλλάξει και πολλά). Ησύχασα από τότε. Δεν κατάφερα να ξεπεράσω πλήρως το πρόβλημα που μου δημιούργησε και ακόμα τα χάνω λίγο όταν χρειάζεται να γνωρίσω νέα άτομα αλλά δουλεύω πάνω σε αυτό και βελτιώνομαι. Η καθηγήτρια αυτή στο τέλος της χρονιάς όταν πια είχαν φύγει τα άτομα της "συμμορίας"(δεν έχω ιδέα τι τους συνέβει,κάτι είχε ακουστεί ότι τους είχαν συλλάβει γιατί άναβαν φωτιές αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αληθεύει αυτό)ρώτησε ανοιχτά στην τάξη αν έγινε bullying στο τμήμα. Κανείς δεν απάντησε. Έκαναν όλοι ότι δε ήξεραν τίποτα. Και αυτό ήταν που με πόνεσε περισσότερο. Προτίμησαν να τα καλύψουν όλα και να μην πουν μια συγγνώμη,ακόμη και την τελευταία στιγμή,για όλα αυτά που έβλεπαν και στα οποία δεν αντέδρασαν ποτέ.
