Originally Posted by
minaspap
Καλησπέρα σε όλους!Σε αυτά τα 2 χρόνια της πανδημίας,που μας επηρέασε όλους σε διάφορους τομείς,έβαλα 47 κιλά.Εφτασα να ζυγίζω 137 κιλά με ύψος 1.78.Ολη μέρα φαΐ,κυρίως βλακειες από το περίπτερο,junk food και ξάπλα.Εκει που με πήρε από κάτω,ήταν όταν μέσα σε 10 μήνες έχασα τη γιαγιά μου και το σκύλο μου.Αν ήμουν στο μηδέν πήγα στο -10,γιατί ξεκίνησα το αλκοόλ από εκεί που δεν έπινα ποτέ,κυρίως μπύρες και κρασί.Ολα άλλαξαν πριν 4 μήνες,είχαν ήδη αρχίσει να μου χτυπάνε καμπανάκια κινδύνου.Μια ότι δε μπορούσα να ανέβω τις σκάλες,στο 2ο όροφο του σπιτιού μου,μια τα προβλήματα στον ύπνο(είχα επεισόδια υπνικης άπνοιας).Κοιταχτηκα μια μέρα στον καθρέφτη,και απόρησα με αυτόν που έβλεπα.Ειμαι εγώ αυτός?Θυμάμαι να λέω από μέσα μου.Απογοητευτηκα,αηδίασα αλλά παράλληλα όμως,νευρίασα και πείσμωσα.Πήγα πέταξα οτι σαβούρα είχα στο ψυγείο,πέταξα ότι φυλλάδια είχα από ψητοπωλεία/μαγαζιά junk food.Εσβησα ότι εφαρμογή είχα στο κινητό,που σχετίζεται με delivery.Ξεκινησα από την επόμενη μέρα,να περπατάω.Πολυ δύσκολη αρχή,μιλάμε για 2χλμ τη μέρα και νόμιζα ότι ξεψυχαω,ότι δεν μπορω να πάρω ανάσα.Με βοήθησε το γεγονός ότι παράλληλα με το περπάτημα,έβγαζα βόλτα τους σκύλους μου.Αντλουσα από εκεί κουράγιο.Έβαλα φερμουάρ στο στόμα,δεν πήγα σε κανένα διαιτολόγο.Δεν έκανα καμία επέμβαση,δεν πήρα κανένα μαγικό χάπι.Οταν πειναγα,έτρωγα ξινομηλο η κάποιο άλλο φρούτο χαμηλό σε θερμίδες και πολύ νερό,για να μου δημιουργεί κορεσμό.Ετρωγα μια φορά την ημέρα ένα πλήρες γεύμα,το μεσημέρι.Μια κανονική μερίδα,που σε αυτό περιλαμβάνοταν οπωσδήποτε κρέας,ρύζι ή ψητές πατάτες και σαλάτα πράσινη.Συνεχισε έτσι,ώσπου σιγά σιγά είδα ότι με έπερνε να κάνω περισσότερη ώρα περπάτημα.Τα 2 χιλιόμετρα έγιναν 4,και πάει λέγοντας.Σήμερα μετα από 3,5 μήνες προσπάθειας είμαι -25 κιλά,112 από 137.Συνεχιζω εννοείται το περπάτημα,το λιγότερο πλέον 15 χιλιόμετρα τη μέρα,ξεκουράζομαι μόνο την Κυριακή.Αναπνεω καλύτερα,κοιμάμαι καλύτερα.Βγαζω 10χλμ σε 2 ώρες,και μου φαίνεται απλό,δεν κουράζομαι εύκολα.Ο στόχος μου είναι μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου να χάσω αλλά 8 κιλά.Για να ξεκινήσω γυμναστήριο.Σε καμία περίπτωση δεν εφησυχάζομαι ή δεν αναπαυομαι ότι γλίτωσα την παχυσαρκια!Ήμουν παχύσαρκος 2ου βαθμού και τώρα 1ου.Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν,ανά πάσα στιγμή.Υπαρχουν πρωινά που δεν έχω την όρεξη και το σθένος,να βγω για περπάτημα(ξυπνάω νωρίς λόγο ζέστης,5:30 το πρωί και 6 είμαι ήδη έξω).Εκεί λέω,κάποιος άλλος που έχει τα διπλάσια σου χρόνια,μπορεί και το κάνει και είναι ήδη έξω.Πεισμωνω,με πιάνει ο εγωισμός μου και έτσι ντύνομαι και ετοιμάζομαι,για ακόμα μια μέρα περπατήματος.Και όντως στο δρόμο βλέπω καθημερινά άτομα,που έχουν όντως τα 2πλασια μου χρόνια να τρέχουν,όχι απλά να περπατάνε.Αλλα και άτομα με πολύ περισσότερα κιλά από εμένα,που προσπαθούν και αυτοί να χάσουν βάρος,που κουβαλάνε και αυτοί το δικό τους σταυρό.Ειναι ευχαριστο?Όχι δεν είναι ευχάριστο να περπατάς 4 ώρες τη μέρα,τα πόδια μου είναι γεμάτα από σημάδια,από τις πληγές και τις φουσκάλες.Σημάδια όμως που τα βλέπω και μου θυμίζουν,τι έχω τραβήξει για να φτάσω εδώ.Προτιμώ όμως την κούραση,τα σημάδια στα πελματα και το πρωινό ξύπνημα από ένα κρεβάτι νοσοκομείου και τη μανα μου,να κλαίει και να παρακαλά.Κουραγιο εύχομαι και καλή δύναμη,σε όσους βρίσκονται σε αυτή τη φάση που θέλουν να χάσουν βάρος.Ολα είναι στο μυαλό,από κει ξεκινούν όλα.Και σας μιλάει ένας άνθρωπος,που έχει χρόνια κατάθλιψη.Που έχει πιει ένα καράβι χάπια στη ζωή του,από τα 20 που τραβιέται στους ψυχίατρους,που έχασε έναν άνθρωπο και τον πιο κοντινό του φίλο,και ας μιλάω για σκύλο...και που παλεύω να τα ξεπεράσω και τα 2 καθημερινά!
