γεια χαρα σε ολλους εχω asperger κι θελω καπου να μιλησω

ειμαι η μαρια εχω ασπεργερ και δυσλεξια με αποσπαση προσοχης .απ μωρο με εχουν στην απορριψη ..... μεχρι τα 4 και μισο ημουν σε ιδρυμα .με υιοθετησαν δυο ανθρωποι μεγαλοι σε ηλικια.δε ειχαν υπομονη να με δεχτούν οπως ημουν και ειχα πολλα προβληματα με την θετη μαμα να ειναι εριστικη μαζι μου αυστηρη και σκληρη . παιδι οταν ημουν εβλεπα φαγητο και εφευγα δε το ηθελα .απο τα 10 αρχισα να βαζω κιλα ετρωγα πολυ και τρωω ακομα πολυ .δε δεχτηκε ποτε οτι εχω προβλημα και οσο και να το λεγαν οι γιατροι οτι εχω θεματα ελεγε οτι ολα τα κανω απο πεισμα και γιατι ειμαι παλιοχαρακτηρας .ενα ατομο απο ολλους μονιμα παρεξηγημενο ως τωρα που ειμαι 39 ετων δεχομαι αδιαφορια ψυχροτητα και απόρριψη. γιατι δε ειμαι οπως θελουν οι αλλοι και γιατι δε ταιριαζω στο στυλ τους και ιστερω σε παρα πολλα . δε φτιαχτηκαμε ολλοι να ειμαστε τελειοι τι να κανουμε ?? παλεύω να μπορω τα βασικά να κανω κουτσα στραβα οτι μπορω κανω . τωρα πλεον με πολλα κιλα και 40 που κοντευω πιο πολυ οι αλλοι με αγνοούν και δε εχω απο πουθενα λιγο συμπαθεια . εκανα χρονια προσπάθειες να κανω φιλους οταν ειδα απο την εφιβια οτι ειχα αναγκη να εχω φιλους . αλλα λογω των δυσκολιων μου και των αλλων την αδιαφορια δε καταφερα τιποτα . δε εχει κανεις την αναγκη της παρουσια μου .δυσκολια στο σχολειο παντου και με ασχημο κλιμα και στο σπιτι με φωνες απειλες προσβολες και ξυλο απο τη θετη μαμα μου.για την μαμα μου τη θετη δε ειμαι τιποτα παραπανω απο βοηθιτικο προσωποκο για εκεινη και να ασχολουμε ζητα μονο μαζι της και να ειμαι εγω εν τελη η μαμα της να τη φροντιζω εγω απο τα 15 μου ως τωρα .απο τα 11 ειχε απαιτηση να κανω δουλειες σπιτι απο οταν γυρνουσα σπιτι απ το σχολειο μεχρι και τις 1 τα μεσανυχτα αν δε εκανα κατα γραμμα οτι ηθελε.περασα δυσκολες καταστασεις απομονωμενη με δυο ανθρώπους που δε μπόρεσαν να με νιώσουν εν τελι κι ας ειχαν την καλη διαθεση να με υιοθετήσουν γιατι ηθελαν καποιον ανθρωπο συντροφια . ο πατερας ηταν πιο αποστασιοποιημένος και έλεγε στην μαμα μου οτι δε έπρεπε να με υιοθετήσουν . εχει πεθανει πλεον ο ανθρωπος δε ζει . πεθανε απο καρκινο και 6 μηνες που μπαινόβγαινε στα νοσοκομεια ως το τελος εγω ημουν διπλα του . και παλι κανεις δε το εκτιμησε αυτο απο συγγενεις του θετου πατερα μου ακουσα βρίσιμο και μου ειπαν δε θελουμε καμια σχεση μαζι σου οταν πεθανει ο πατερας σου . ουτε η μανα μου το εκτίμησε που ουσιαστικα δε παταει εκει οσο ηταν αρρωστος ο ανθρωπος της .η μαμα μου οταν ειμουν 24 ετων εκανε εγχειρηση στο ποδι της για να διορθωσει το προβλημα με το γονατο που ειχε . την στήριξε οσο μπορουσα πιο καλυτερα . δε το εκτιμησε ακουγα καθε μερα βρισιμο κι εκλαιγα τα βραδια . δε ειχα στήριξη φυσικα απο ΠΟΥΘΕΝΑ .ως τωρα παλευω με τα προβληματα μου το παχος και την μοναξια μου μα το φιλοσοφησα ως ατομο με ασπεργερ εχω βρει τροπο να διωχνω τον πονο . μα οταν σκεφτομαι πως κι εγω ειχα επιθυμιες ονειρα που χαθηκαν ποναω κι κλαιω . αυτα ηθελα να πω να τα βγαλω απ μεσα μου γιατι ποτε κανεις δε εχει διαθεση να με ακούσει . κανεις δε χαραμίζει το χρονο σε μενα εχουν καλυτερα πραγματα να κανουν η ντρέπονται να ειναι μαζι μου μην τους σχολιάζουν οι αλλοι γιατι εχω ασπεργκερ κι φέρομαι διαφορετικα απο τους αλλους . τωρα αν αυτα που ειπα δε ταιριαζουν στην ενοτητα αυτη συγνωμη μηπως πρεπει να μπει σε αλλη ενοτητα ?? ευχαριστω πολυ για τον χρονο που θα αφιερώσουν καποιοι ανθρωποι με ευγενικη ψυχη να με ακουσουν σε εισαγωγικα και να απαντήσουν .????????

να συμπλιρωσω εδω οτι ακομα ζω με την θετη μαμα μου εχει αρχες ανίας και την προσεχω εγω δε εχω απο κανεναν στιριξη κι μονη οτι μπορω κανω για αυτη μα η απωλεια του να εχω αποδοχη απο καπου με σπρωχνει στην βουλιμια το φαι γινεται η φυγη μου απο την θλιψη .χανω κιλα κι βαζω μονιμος απο τα 13 που αρχισα να παχαινω. δυστυχως οσο και να γερνας μενουν απωθημενα και κενα ψυχικα που δεν εκπληρωνονται πλεον . ετσι εχω κλειστει σπιτι και ζω οπως οι ηλικιωμένοι ετσι και αλλιώς δε με αναζητά κανεις ουτε με σκεφτετε κανεις . αρα τι κι αν ειμαι παχια και πλεον μεγαλη ζω σπιτι μου με τη θετη μαμα μου και δε ενοχλω κανεναν .

καλα κανεις,
απο κει και περα σταματα να ασχολησαι με το παρελθον σου και πηγαινε σε εναν ψυχιατρο γιατι σιγουρα εχεις καταθλιψη.
αυτα που λες περι γηρατος, ασπερεγκ, και παχους, ειναι αποτελεμα της καταθλιψης σου

Έχεις περάσει δύσκολα, κι εγώ έχω περάσει παρόμοια αλλά ευτυχώς έχω βρει κάποιους φίλους. Μου κάνει εντύπωση όμως, δεν κόλλησες με κανέναν? Από σπουδές-δουλειά έχεις κάνει κάτι? Ποτέ δεν είναι αργά και για φιλίες και για τα πάντα. Όμως, από πού προκύπτει ότι έχεις άσπεργκερ? Μπορεί να είσαι απλά εσωστρεφής, κι εγώ είμαι αλλά δεν έχω άσπεργκερ. Έχεις κάποια διάγνωση?

Σε έχουν κάνει να πιστεύεις πράγματα για τον εαυτό σου που δεν ισχύουν.
Οι γονείς σου ήθελαν να σκέφτεσαι όπως ακριβώς σκέφτεσαι τώρα για δικό τους όφελος.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε εσένα. Αρκετά συχνά οι γονείς χειραγωγούν τα παιδιά τους για διαφορετικούς λόγους.
Ισχύει όμως παράλληλα ότι η μητέρα σου χρειάζεται τη βοήθεια σου, και είναι «καλό» να της σταθείς με αγάπη άσχετα με το πως σου συμπεριφέρθηκε εκείνη.

Άσχετα με την βοήθεια που προσφέρεις στη μητέρα σου, πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι.
Το ασπεργκερ, η δυσλεξία, και η απόσπαση προσοχής μπορεί να κάνουν δυσκολότερη την επίτευξη κάποιου στόχου, αλλά όχι αδύνατη.
Μη λες στον εαυτό σου «δεν μπορώ να το κάνω αυτό» με τη δικαιολογία πχ "έχω ασπεργκερ", γιατί μπορείς να κάνεις πολλά και δεν το ξέρεις!
Το ότι πιστεύεις πως δεν μπορείς είναι αυτό που σε κρατάει από το να κάνεις πράγματα στη ζωή σου!
Δεν πιστεύεις πως μπορείς, γιατί έτσι σου έλεγαν σε όλη σου τη ζωή. Και το έκαναν για δικούς τους λόγους.
Δεν έχει νόημα να ρίξεις σε αυτούς το φταίξιμο. Ρίξε το φταίξιμο στον εαυτό σου (που τους πίστεψες), γιατί μόνο έτσι θα αλλάξεις τη ζωή σου.

Μη λες «αυτή είμαι» αλλά «αυτή θα γίνω». Και κάνε προσπάθειες για να αλλάξεις.
Ψάξε για τον τρόπο που θα αλλάξεις. Αν έχει να κάνει με τα κιλά σου πχ ψάξε για σχετικές ειδικότητες και ενημερώσου.
Μπορείς να ρωτήσεις ενδοκρινολόγο ή διαιτολόγο πχ. Ψάξε και στο φόρουμ σχετικά με αυτό.
Αν όπως λες έχεις συνδέσει το φαγητό με τη θλίψη, πήγαινε σε κάποιο ψυχολόγο.
Δεν ισχύει το ότι δεν μπορείς να αλλάξεις, απλά δεν ξέρεις ακόμα τον τρόπο και δεν έχεις προσπαθήσει αρκετά ακόμη.
Η σημαντική λέξη σε αυτό είναι το «ακόμη». Όταν το αποφασίσεις, θα βρεις τον τρόπο και θα αλλάξεις όταν προσπαθήσεις αρκετά για αυτό.
Αυτό ισχύει για όλα. Και για τις σπουδές πχ, και για τη συμπεριφορά. Για όλα. Όλα μπορείς να τα αλλάξεις αν το θέλεις. Δεν είναι αργά.
Στο θέμα των σπουδών πχ, μπορείς να ξεκινήσεις με μια πιστοποίηση όπως το ecdl για να δεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις.
Όταν τα καταφέρεις βάλε μεγαλύτερο στόχο. Όπως είναι κάποιο ΙΕΚ.
Υπάρχουν και σχολές επαγγελματικής κατάρτισης από τον ΟΑΕΔ για άτομα με αντίστοιχες παθήσεις.
Πιστεύω πάντως πως θα μπορούσες να πας σε κάποιο ΙΕΚ αν είχες την κατάλληλη καθοδήγηση από ψυχολόγο.

Στο θέμα της συμπεριφοράς, πρέπει να προσαρμοστείς.
Οποιοσδήποτε αν κάνει μια «μη αποδεκτή» συμπεριφορά, δεν θα γίνει «αποδεκτός».
Δεν έχει σημασία ο λόγος. Μπορεί πχ εγώ να βρίζω γιατί έτσι μου αρέσει ή έτσι έχω μάθει.
Αν κάποιος δεν θέλει να κάνει παρέα με κάποιον που βρίζει, δεν θα κάνει παρέα μαζί μου.
Δεν έχει σημασία η δικαιολογία. Αν του πω πχ «έτσι έμαθα» ή «έτσι νιώθω καλύτερα» ή «έχω ασπεργκερ» δεν τον νοιάζει. Δεν θα κάνει παρέα μαζί μου.
Παράδειγμα έφερα με το βρίσιμο. Δεν πιστεύω πως συμπεριφέρεσαι με τέτοιο τρόπο.
Αν θέλεις να είσαι «αποδεκτή» όπως λες, πρέπει εσύ να προσπαθήσεις.
Εκτος αν δεν σε ενδιαφέρει το αν θα είσαι «αποδεκτή».
Τότε όντως δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσεις.
Αλλά το «θέλω να με αποδεχτούν για αυτό που είμαι» δεν θα γίνει ποτέ. Για κανέναν μας.

Είσαι νέα και προλαβαίνεις να αλλάξεις τη ζωή σου.
Ξεκίνησε με μικρούς στόχους για να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και μετά βάλε μεγαλύτερους.
Αν αποτύχεις σε κάποιο στόχο, μην απογοητευτείς. Το πιθανότερο είναι να απέτυχες γιατί δεν προσπάθησες αρκετά.
Μην το βάζεις κάτω. Επέμεινε περισσότερο ή βρες άλλο τρόπο για να πετύχεις τον στόχο σου. Μην τα παρατάς όμως.

Quote:

---

Originally Posted by nikos2

καλα κανεις,
απο κει και περα σταματα να ασχολησαι με το παρελθον σου και πηγαινε σε εναν ψυχιατρο ...

---

θα συμφωνησω απολυτα!
ΕΠΕΙΓΕΙ να πας σε εναν ψυχιατρο...

ευχαριστω παρα πολυ ολους για την ανταποκριση σας δε ειχα δει οτι μπικε το κειμενο νομισα αφαιρεθηκε λογο του οτι δε ηταν σε σωστη ενοτητα και το εγραψα και αλλου συγνωμη ζητω . εχω διεγνωστη επισημα με ασπεργερ απο νευρολογο ψυχιατρο και εχω και δυσλεξια με ΔΕΠΥ δε δουλευω καπου γιατι δε μπορω εχω προβληματα και δε μπορω να συνεργαστώ με αλα ατομα δε υπαρχει αποδοχη και κατανοιση πεφτει μπουλινκ και κοροιδια .σε ψυχιατρο εχω παει και σε ψυχολογους μα δε μπορω να πω οτι με καλυψαν γιατι ετυχε να παω σε ανθρωπους που κοιταγαν τη δουλεια τους τυπικα οχι σα ανθρωπο να σε πλισιασουν .καταλαβα οτι η μη αποδοχη κι οτι εχασα πολλα που ηθελα να ζησω πραγματα με κανουν να αισθανομαι ετσι . εγω ζηταγα λιγη εκτιμιση οτι καποιος υπαρχει και για μενα οπως ολος ο κοσμος εχει ανθρωπους να νοιαζοντε κι στα δυσκολα να βοηθάνε. να διευκρινίσω κατι θελω να με αποδεχτούν οπως ειμαι παιδάκι στη ψυχη δε φερομε άσχημα στο κοσμο αν δε με πειράξουν φυσικά ουτε απετω να με δεχτούν σα καθαρμα λωποδύτη στη συμπεριφορά αυτο φυσικα δε γινετε ειναι τρελο να λες θελω να με αγαπούν και ας ειμαι ενα ορθιο ζωον . αυτα ειναι πράματα αυτονόητα

Ωραία, έχεις άσπεργκερ. Όμως, πώς ζεις? Παίρνεις κάποιο επίδομα? Έχεις δουλέψει πολλές φορές στο παρελθόν και υπήρχε πάντα μπούλινγκ? Επειδή κι εμένα στο σχολείο με είχαν κοροϊδέψει πολλοί, όμως στις δουλειές υπήρχε σχετικά καλό κλίμα, άλλο αν με θεωρούσαν λίγο περίεργο που δε μιλούσα πολύ, αλλά δεν με κορόιδευαν για αυτό, μου την έλεγαν μόνο για θέματα της δουλειάς όταν υπήρχε λόγος. Αν πάντα αντιμετώπιζες σοβαρά θέματα στη δουλειά, μήπως δεν ήσουν συνεργάσιμη? Δύσκολα να φταίνε πάντα μόνο οι άλλοι. Προτείνω, εκτός από ψυχοθεραπεία, που σου είπαν οι άλλοι και σωστά στο πρότειναν, να ψαχτείς με κάποιες δραστηριότητες και ίσως ομαδική ψυχοθεραπεία με άτομα που έχουν παρόμοια θέματα για να κολλήσετε πιο εύκολα και να έχεις καλύτερες πιθανότητες να αποκτήσεις φίλους!

Μαρία, δυστυχώς δεν έχει όλος ο κόσμος ανθρώπους που "νοιάζονται στα δύσκολα και βοηθάνε".
Αν δεν κάνεις εσύ κάτι για τον εαυτό σου, δεν θα κάνει κανείς.
Βρες άλλα άτομα που έχουν ασπεργκερ, και μάθε με ποιο τρόπο αντιμετώπισαν τις δυσκολίες που έχεις και εσύ.

δε ειπα οτι φταινε οι αλλοι η οτι ειναι κακοι απλα διαπιστωσα οτι αν διαφερεις απο τους υπολοιπους δε σου φεροντε με αποδοχη . οι ανθρωποι δε θελουν και πολυ αν δουν μια αδυναμια σε καποιον να γελασουν μαζι του η να τον απορρίψουν. οχι γιατι ειναι κακοι ανθρωποι μα δε μαθαν να ειναι διακριτικοι και λιγο πιο φιλικοι . δε εχω δουλεψει μα εχω κανει και κανω εξυπιρετισεις σε γνωστους χωρις να ζηταω λεφτα μα εχω δεχτει κι παρα πολυ εκμεταλλευση . οσο για επιδομα ?? εδω κοβουν απο καρκινοπαθεις επιδοματα θα δωσουν σε εμενα ?? εχω ρωτησει και μου ειπε μια τυπισσα πως αν δε εχεις βύσμα δε παιρνεις τιποτα τζαμπα η ταλαιπωρια. εχω πλησιασει κατα καιρους ατομα με ασπεργερ μα δε υπηρξε καποια ετσι ζεστη επικινονια δε πειραζει πλεον το φιλοσοφησα δε με ενδιαφερει η επαφη με το κοσμο μπερδεματα παρεξηγησεις μονον γινονται γι αυτο πλεον κρατω αποστασεις απλα καπου ηθελα να μιλησω και να πω κι εγω αυτα που κραταω μεσα μου .

Και εγώ έχω Άσπεργκερ, η απόρριψη που δεχόμαστε είναι πολύ έντονη και συχνή.. Οι άλλοι αμέσως καταλαβαίνουν οτι είμαστε διαφορετικοί. Όσο ευγενικά και να φερθούμε, δεχόμαστε συχνά bullying. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Και εγω προσπαθησα να ερθω κοντα με άλλα άτομα που ηταν διαφορετικά και δεν πέτυχε.

Θα σου πρότεινα να ψαχτείς παραπάνω. Υπάρχουν πολλοί σύλλογοι για άτομα σαν εμάς, θα μπορούσες να πηγαίνεις εκεί και να κάνετε δραστηριότητες, θα βοηθούσε πολύ αυτό. Μπορείς να αναζητήσεις σε Κέντρα Υγείας και σε Νοσοκομεία για εναν καλό ψυχολόγο και ψυχίατρο για να σε καθοδηγούν χωρίς έξοδα. Επιπλέον, μπορείς να κοιτάξεις να παρεις επιδομα, να δεις γενικα τι επιλογές έχεις. Επισης υπαρχουν κάποιες επιχειρήσεις που προσλαμβανουν ατομα με σύνδρομο Άσπεργκερ.
Να προσπαθεις να φερεσαι καλα χωρις να περιμενεις ανταπόδοση, πολλες φορες δεν εκτιμουν οι αλλοι. Αν το κανεις για να σε αποδεχθουν, δεν πετυχαινει. Το έκανα και εγω αυτο.

Μπορεις να καλυτερεύσεις την ζωή σου. Η ειδική αγωγή και οι υπηρεσιες ειναι βελτιωμενες απο οτι ηταν πριν κάποια χρόνια.

φιλαρακι μου να εισαι παντα καλα σε ευχαριστω πολυ :):):))