Πως να ζητήσω από το σύζυγό μου διαζύγιο;
Γεια σας,
Είμαι παντρεμένη εδώ και 6 χρόνια και σε σχέση μαζί του για τουλάχιστον 12.. Εξακολουθώ να τον αγαπάω σαν άνθρωπο, αλλά πια δεν αντέχω να είμαι μαζί του. Θα μου πείτε "και γιατί δεν χωρίζεις;" Εύκολα το λες, δύσκολα γίνεται. Γενικά τα πράγματα από την αρχή δεν ήταν εύκολα με μας. Πάντα υπήρχε δυσκολία στο να κατανοήσει ο ένας τι εννοεί ο άλλος. Πολλοί τσακωμοί ειδικά τον πρώτο χρόνο. Μετά δεθήκαμε, βρήκαμε το ρυθμό μας, πολλή συζήτηση και κάθε φορά ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο τι εννοείς και λύνονταν οι περισσότερες παρεξηγήσεις. Ήμουν κι ερωτευμένη (κι αυτός) και γενικά εγώ με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Τώρα που το σκέφτομαι αν δεν είχα τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να το είχαμε λήξει πολύ νωρίτερα. Από την αρχή σχεδόν. Τέλος πάντων...
Ο σύζυγός μου δε δέχεται εύκολα την κριτική (αν και για μένα ό,τι του λέω δεν είναι κριτική) και οι συζητήσεις μας από ένα σημείο και μετά ειδικά για ένα θέμα ψυχικής υγείας που έχει και χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή (σύμφωνα με τη γνώμη ψυχιάτρου που είχε επισκεφτεί) πέφτουν πάνω σε τοίχο. Θεωρεί πως δεν τον δέχομαι, πως τον πιέζω κλπ. Δεν εργάζεται τα τελευταία 3 χρόνια... είχε κάνει κάποιες προσπάθειες - ελάχιστες κατά τη γνώμη μου - να βρει δουλειά που δεν απέδωσαν. Πως να αποδώσουν κιόλας όταν από το άγχος του, τον τεράστιο εγωισμό που έχει επίσης, κλείνεται στον εαυτό του και θεωρεί όλους κατώτερους... Εγώ παράλληλα αυτό το διάστημα και λίγο πριν (δηλαδή εδώ και 4 χρόνια) έχω ένα σοβαρό θέμα υγείας. Το θέμα υγείας μπορεί να προέκυψε και επειδή πιέζομαι πολύ.. από τους κοντινούς μου συγγενείς και τον σύζυγο. Προσπάθησα να βοηθηθώ με τα θέματα με την οικογένειά μου κάνοντας ψυχοθεραπεία και μπορώ να πω πως έχω κάνει πολλά βήματα, κυρίως να βάζω τα όριά μου και να βρω τον εαυτό μου. Προσπαθώ να δουλέψω το να αγαπήσω τον εαυτό μου και ας πουμε πως είμαι σε καλό δρόμο... Δεν τον έχω αγαπήσει ακόμη αλλά αναγνωρίζω πως πρέπει και πως έχω ακόμη δουλειά μπροστά μου.
Από τις αρχές του 22 έχουν γίνει διάφορα με τον σύζυγο που με έχουν βάλει σε σκέψεις... Καταρχήν μάλωσε άσχημα με αγαπημένο μου οικογενειακό άτομο (εννοώ πως κατά κάποιο τρόπο του επιτέθηκε και το έδιωξε από το σπίτι). Του ζήτησα χρόνο να σκεφτώ, κάναμε άλλη μια μεγάλη συζήτηση πως αυτό που έκανε ήταν λάθος άσχετα αν είχε δίκιο - ο τρόπος ήταν λάθος - και του ζήτησα να πάρει βοήθεια. Την οποία δε δέχτηκε.. Για ένα διάστημα ήμασταν πιο ήρεμα (με σκέψεις όμως στο μυαλό μου για χωρισμό) αλλά μετά άρχισε να με κατηγορεί πως δεν ασχολούμαι μαζί του, πως αδιαφορώ, πως περνάμε τη μέρα μας χωρίς επικοινωνία και πως ακόμη και στο σεξ δεν υπάρχει πια ευχαρίστηση. Ναι έχει δίκιο πως δεν ασχολούμαι, αλλά όταν είμαι η μόνη που εργάζεται πως να γίνει αυτό; Αν εργαζόταν ο ίδιος προφανώς και θα είχα εγώ το χρόνο να δουλεύω λιγότερο για να μπορώ να είμαι και καλύτερα με το θέμα υγείας που έχω. Ναι μπορεί και να αδιαφορώ γιατί κουράστηκα πια... Κουράστηκα να νιώθω πως τον νταντεύω... πως αντί να έχω ένα σύζυγο με τον οποίο αλληλοστηριζόμαστε, τον στηρίζω εγώ μόνο...
Οκ αχάριστη δεν είμαι... με έχει στηρίξει στο θέμα της υγείας μου πάρα πολύ, αλλά πολλές φορές λόγω και του ψυχιατρικού θέματος που έχει νιώθω πως είμαι εγώ η ενήλικη κι αυτός ο ανήλικος.
Έχει βιώσει δύσκολες καταστάσεις στην παιδική του ηλικία, αλλά αν δεν αποφασίσει να κάνει κάτι γι' αυτό, εγώ τι να κάνω;
Εμ πάσει περιπτώσει από τα μέσα του καλοκαιριού συνέβησαν διάφορα που με έκαναν να καταλάβω πως αυτή η σχέση δεν έχει μέλλον, πως αν μείνω, θα πάθω εγώ κατάθλιψη και θα χρειαστώ ψυχοφάρμακα. Έχω ήδη χάσει κιλά γιατί στρεσάρομαι πολύ.
Το θέμα είναι πως από την άνοιξη έχει πάρει κάποιες αποφάσεις για να αλλάξει τη ζωή του (για το εργασιακό μιλάω - και επιπλέον σπουδές) και ψάχνει μανιωδώς για εργασία (του το αναγνωρίζω - στα όσα χρόνια είμαστε μαζί ποτέ δεν έψαχνε τόσο πολύ), έλα όμως που ήρθαν απανωτά χτυπήματα γι' αυτόν... Πρώτα έχασε τον πατέρα του και αργότερα σε συνδυασμό με το άγχος του για την εργασία και για μένα που αρρώστησα ξανα και βρέθηκα νοσοκομείο τον έπιασε έντονη αγχώδη διαταραχή με νοσοφοβία, με κρίσεις πανικού και έψαξε επιτέλους να βρει ψυχίατρο. Ξεκίνησε αγωγή αλλά μόλις η αγωγή του έφερε διάφορες παρενέργειες είναι πάλι σε άρνηση να την πάρει..
Το θέμα μου είναι τώρα πως τον χωρίζω... Ειλικρινά δεν αντέχω άλλο. Τον αγαπώ σαν άνθρωπο και νιώθω - με συγχωρείτε για την έκφραση - σκατιένια το λιγότερο και υπάνθρωπο που θέλω να χωρίσω ειδικά τώρα, αλλά πραγματικά δεν αντέχω άλλο... Σκέφτηκα να περιμένω να ορθοποδήσει, αλλά εφόσον αρνείται να βοηθηθεί και μέχρι στιγμής δεν έχει βρει δουλειά, πόσο να περιμένω;
Παρακαλώ βοηθήστε με!!!
ΥΓ¨Δεν κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα - η ψυχική μου υγεία όμως ναι