Σύνδρομο Άσπεργκερ, άγχος για bullying

Έχω σύνδρομο άσπεργκερ, προκαλεί προβλήματα στην κοινωνικοποίηση και διάφορα άλλα συμπτώματα. Το σχολείο και γενικώς η εκπαίδευση για εμένα ηταν αρκετά τραυματική εμπειρία, ειδικά απο το γυμνάσιο και μετά δεχόμουν συνέχεια bullying και σε φροντιστήρια, σε οποιοδήποτε περιβάλλον βρισκόμουν. Σε καθημερινή βάση. Μερικές φορές και από δασκάλους. Μερικά παραδείγματα, συμμαθήτρια να βγάζει κοροϊδευτικά τραγούδια και να παροτρύνει τους αλλους να με κοροϊδεύουν, συμμαθητής να μου δινει μπουνιά πισω στο κεφαλι ,να πεταει την μπάλα πανω μου στη γυμναστική. Αρκετή σωματική και λεκτική βία. Δεν μπορούσα να βρω παρέες, κολλούσα σε κάποια άτομα που δεν με πολυηθελαν, μερικές φορες δεχομουν σωματική βια και απο εκεινα. Μου φερόντουσαν ασχημα ενω σε άλλες φιλες τους ειχαν καλή συμπεριφορά.

Έμαθα ότι έχω Άσπεργκερ μετα το σχολειο, αλλά ειχα καταλαβει πως ημουν καπως διαφορετικη, δεν ηξερα τι συμβαινει ακριβως. Μου έκανε πάντα εντύπωση το ότι οι άλλοι με αντιμετώπιζαν διαφορετικά σε σχέση με το πως αντιμετώπιζαν τους υπόλοιπους

Γραφτηκα σε μια σχολη, αρχισε να μου φερεται περίεργα μια συμφοιτήτρια μου και ζητησα να αλλαξω τμημα. Στο άλλο τμήμα ηταν μια παρεα 3 ατομων που οταν καθομουν κοντα τους και τους χαιρετούσα δεν μου μιλούσαν και ελεγαν "γιατι καθεται αυτη μαζι μας;" και οταν με έβλεπαν εξω απο τη σχολη γελαγαν πολυ δυνατά. Εφυγα απο τη σχολη γιατι δεν γραφαμε εξετάσεις ανα εξαμηνο αλλά κάναμε παρουσιάσεις, κατι που ηταν πολυ δυσκολο για εμενα. Επρεπε και στο τελος της παρουσίασης να βαζουμε την παρεα μας να μας κανει ερωτησεις και εγω δεν ειχα βρει παρέα. Εδωσα στα γρηγορα πανελληνιες και μπηκα σε ΑΕΙ σε νησί, εκει καναμε μαθηματα μεσω υπολογιστη και ο προεδρος του τμήματος καθε φορα που μιλούσα μου ελεγε να μην μιλαω. Αρχιζαν και τα αλλα παιδια να με σβήνουν απο φιλη στα μεσα κοινωνικής δικτύωσης. Ανησύχησα πολύ γιατι ηταν καπως επιθετικος μαζι μου ενω δεν ειχαμε γνωριστει απο κοντα καν. Δεν πηγα οταν αρχισαν τα μαθηματα δια ζωσης. Κυρίως γιατί μια καθήγητρια μου είπε οτι δεν εχω αρκετες κοινωνικές δεξιοτητες για τον τομεα που επελεξα, (Τουριστικά) μιας και η κυρία δεξιότητα που απαιτειται ειναι οι καλες επικοινωνιακές δεξιοτητες, οποτε ξανασκέφτηκα την επιλογή μου. Αρκετό άγχος και εδώ. Θα δω τι θα κάνω σχετικά με αυτό. Τα άλλα παιδιά που ημασταν μαζι σε αυτη την ειδικότητα ηταν πολυ κοινωνικά. Δοκίμασα επίσης να γραφτώ μια δραστηριότητα που μου άρεσε, ο δάσκαλος και άλλα 1-2 άτομα με αντιμετώπιζαν περίεργα οπότε πήγα μονο για ενα 6μηνο γιατί εκεί πηγαίναμε για να ξεσκάσουμε.. όχι να σκάσουμε


Τρωω συνεχεια bullying και με στοχοποιουν πολυ ευκολα. Μου προκαλείται πολύ άγχος, έχω μόνιμη ταχύπαλμια πάνω απο 100 χτύπους το λεπτό απο όταν ήμουν 14. Υπάρχει περίπτωση να μου έχει δημιουργηθεί κάποια σχετική φοβία. Βιώνω συχνά απόρριψη

Quote:

---

Originally Posted by jennpan

Έχω σύνδρομο άσπεργκερ, προκαλεί προβλήματα στην κοινωνικοποίηση και διάφορα άλλα συμπτώματα. Το σχολείο και γενικώς η εκπαίδευση για εμένα ηταν αρκετά τραυματική εμπειρία, ειδικά απο το γυμνάσιο και μετά δεχόμουν συνέχεια bullying και σε φροντιστήρια, σε οποιοδήποτε περιβάλλον βρισκόμουν. Σε καθημερινή βάση. Μερικές φορές και από δασκάλους. Μερικά παραδείγματα, συμμαθήτρια να βγάζει κοροϊδευτικά τραγούδια και να παροτρύνει τους αλλους να με κοροϊδεύουν, συμμαθητής να μου δινει μπουνιά πισω στο κεφαλι ,να πεταει την μπάλα πανω μου στη γυμναστική. Αρκετή σωματική και λεκτική βία. Δεν μπορούσα να βρω παρέες, κολλούσα σε κάποια άτομα που δεν με πολυηθελαν, μερικές φορες δεχομουν σωματική βια και απο εκεινα. Μου φερόντουσαν ασχημα ενω σε άλλες φιλες τους ειχαν καλή συμπεριφορά.

Έμαθα ότι έχω Άσπεργκερ μετα το σχολειο, αλλά ειχα καταλαβει πως ημουν καπως διαφορετικη, δεν ηξερα τι συμβαινει ακριβως. Μου έκανε πάντα εντύπωση το ότι οι άλλοι μου φερόντουσαν διαφορετικά σε σχέση με το πως φεροντουσαν στους υπόλοιπους

Γραφτηκα σε μια σχολη, αρχισε να μου φερεται περίεργα μια συμφοιτήτρια μου και ζητησα να αλλαξω τμημα. Στο άλλο τμήμα ηταν μια παρεα 3 ατομων που οταν καθομουν κοντα τους και τους χαιρετούσα δεν μου μιλούσαν και ελεγαν "γιατι καθεται αυτη μαζι μας;" και οταν με έβλεπαν εξω απο τη σχολη γελαγαν πολυ δυνατά. Εφυγα απο τη σχολη γιατι δεν γραφαμε διαγωνισματα αν εξαμηνο αλλα καναμε παρουσιάσεις, κατι που ηταν πολυ δυσκολο για εμενα. Επρεπε και στο τελος της παρουσίασης να βαζουμε την παρεα μας να μας κανει ερωτησεις και εγω δεν ειχα βρει παρέα. Εδωσα στα γρηγορα πανελληνιες και μπηκα σε ΑΕΙ σε νησί, εκει καναμε μαθηματα μεσω υπολογιστη και ο προεδρος του τμήματος καθε φορα που μιλούσα μου ελεγα να μην μιλαω. Αρχιζαν και τα αλλα παιδια να με σβήνουν απο φιλη στα μεσα κοινωνικα δικτυωσης. Φοβηθηκα πολύ γιατι ηταν καπως επιθετικος μαζι μου ενω δεν ειχαμε γνωριστει απο κοντα καν. Δεν πηγα οταν αρχισαν τα μαθηματα δια ζωσης. Κυρίως γιατί μια καθήγητρια μου είπε οτι δεν εχω αρκετες κοινωνικές δεξιοτητες για τον τομεα που επελεξα, (Τουριστικά) μιας και η κυρια δεξιότητα που απαιτειται ειναι οι καλες επικοινωνιακές δεξιοτητες, οποτε ξανασκέφτηκα την επιλογή μου. Αρκετό άγχος και εδώ. Θα δω τι θα κάνω σχετικά με αυτό. Τα άλλα παιδιά που ημασταν μαζι σε αυτη την ειδικότητα ηταν πολυ κοινωνικά. Δοκίμασα επίσης να γραφτώ μια δραστηριότητα που μου άρεσε, ο δάσκαλος και άλλα 1-2 άτομα με αντιμετώπιζαν περίεργα οπότε πήγα μονο για ενα 6μηνο γιατί εκεί πήγαιναμε για να ξεσκάσουμε.. οχι να σκάσουμε


Τρωω συνεχεια bullying και με στοχοποιουν πολυ ευκολα. Μου προκαλείται πολύ άγχος, έχω μόνιμη ταχύπαλμια πάνω απο 100 χτύπους το λεπτό απο όταν ήμουν 14. Υπάρχει περίπτωση να μου έχει δημιουργηθεί κάποια σχετική φοβία. Βιώνω συχνά απόρριψη

---

Καλησπέρα. Δεν έχεις κάποια επίσημη γνωμάτευση; ΚΕΔΔΥ πχ;
Επίσης, σε ΚΕΠΑ έχεις πάει;

φιλαρακι μου σε νιώθω ειμαι σε οσα λες σα να τα βλεπω σε εμενα τα εχω ζήσει αυτα με το χειρότερο τρόπο κι τα ζω

Πήγαινε σε μια ψυχολογο,έχω και εγώ asperger

Μια ψυχολόγος και ακόμη καλύτερα μια ψυχίατρος -ψυχοθεραπεύτρια θα σε βοηθήσουν να σταθείς στα πόδια σου. Η έλλειψη κοινωνικότητας είναι ένα μεγάλο θέμα αλλά σκέψου πόσα άτομα υπάρχουν γύρω μας που μετά το σχολείο κ τις σπουδές ξαφνικά βρίσκονται στον «αέρα» χωρίς παρέες. Προσωπικά στην παιδική μου ηλικία βοηθήθηκα από τα ομαδικά αθλήματα που με έστελνε ακόμη με το ζόρι η μητέρα μου, τα χορευτικά, το καμπιγκ στο ίδιο μέρος με τα ίδια άτομα, η ψυχολόγος στην εφηβεία κ τώρα που μεγάλωσα η ψυχίατρος - ψυχοθεραπεύτρια.

Δε θα αλλάξεις το πως φερονται οι αλλοι. Εσυ οφείλεις να μάθεις τον τρόπο που θα διαχειριζεσαι τον εκφοβισμό τους, χωρις να σε επηρεάζει ψυχικα. Σιγουρα σε αυτό θα χρειαστείς βοήθεια.