Και ενώ πήγαινα καλά...

...είπε η κρίση πανικού να μου κάνει χτες μια έκπληξη. Περπατούσα το βράδυ φαγωμένος γιατί ήθελα να παρευρεθώ κάπου. Και μάλλον πιέστηκα και ξαφνικά βιώνω μια τρελή ζάλη λες και μπήκε δαίμονας μέσα μου ταχυκαρδία έκτακτες συστολές στο καπάκι φτάνω σπίτι καλώ ασθενοφόρο γιατί η πίεσή μου έφτασε 150/130 πάω νοσοκομείο 11 η πίεση εκεί μου δίνουν ζάναξ και μετά φεύγω σπίτι. Το γαμώτο είναι ότι ήμουν σχεδόν καλά. Είχα σχεδόν συνέλθει. Σας έχει τύχει να ανέβει η πίεση έτσι ξαφνικά; Είμαι σίγουρος πως αν καθόμουν σπίτι μου τίποτα δεν θα γινόταν.

Να σου πω κάτι; Αν δεν μετρούσες πίεση, αν έλεγες το έχω ξαναπεράσει και ούτε πέθανα ούτε μου έμεινε κουσούρι, θα περάσει κι αυτό, δεν καλούσες ασθενοφόρο αλλά πήγαινες εκεί που είχες σκοπό να πας, μιλούσες με πέντε ανθρώπους για άσχετα πράγματα κι ας αισθανόσουν μαύρα χάλια, μετά από λίγο θα σου περνούσε. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, αλλά μόνο έτσι σταδιακά θα το ξεπεράσεις για τα καλά. Αν με κάθε κρίση τρέχεις στους γιατρούς ή κρύβεσαι σπίτι, δεν κάνεις τίποτα. Δεν στο λέω έξω από το χορό, τα έχω περάσει κι εγώ αυτά και μόνο έτσι τα ξεπέρασα. Πίεσε τον εαυτό σου να συνεχίσεις το πρόγραμμά σου όσο απαίσια κι αν αισθάνεσαι.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Να σου πω κάτι; Αν δεν μετρούσες πίεση, αν έλεγες το έχω ξαναπεράσει και ούτε πέθανα ούτε μου έμεινε κουσούρι, θα περάσει κι αυτό, δεν καλούσες ασθενοφόρο αλλά πήγαινες εκεί που είχες σκοπό να πας, μιλούσες με πέντε ανθρώπους για άσχετα πράγματα κι ας αισθανόσουν μαύρα χάλια, μετά από λίγο θα σου περνούσε. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, αλλά μόνο έτσι σταδιακά θα το ξεπεράσεις για τα καλά. Αν με κάθε κρίση τρέχεις στους γιατρούς ή κρύβεσαι σπίτι, δεν κάνεις τίποτα. Δεν στο λέω έξω από το χορό, τα έχω περάσει κι εγώ αυτά και μόνο έτσι τα ξεπέρασα. Πίεσε τον εαυτό σου να συνεχίσεις το πρόγραμμά σου όσο απαίσια κι αν αισθάνεσαι.

---

Συμφωνώ εν μέρει. Αυτό που λες στο έχει προτείνει κάποιος ειδικός ή μόνη σου το ακολούθησες; Δηλαδή εσύ έχει τύχει να είσαι τελείως χάλια και να κάνεις δραστηριότητες χωρίς οι άλλοι να το καταλάβουν; Και μετά υποχωρούσαν τα συμπτώματα; Ταχυκαρδίες, ζαλάδες και δεν συμμαζεύεται; Όπως είπα συμφωνώ εν μέρει γιατί το να πηγαίνουμε κόντρα στον φόβο σαν ιδέα είναι ωραίο. Και όπως είπα αν καθόμουν το βράδυ σπίτι μου σε μια ώρα θα είχα κοιμηθεί και δεν θα γινόταν τίποτα, άρα 99% ήταν κρίση πανικού και υποτίθεται ότι έπρεπε να επιμείνω. Κι αν γινόμουν όμως πιο χάλια; Δηλαδή είναι σαν να σηκώνω 25 κιλά βάρος και να μου λέει κάποιος μπορείς να σηκώσεις 50 γιατί μένεις τόσο καιρό στα 25; Και εγώ αντί να πάω σταδιακά στα 30 στα 35 στα 40 στα 45 και μετά στα 50 επιχειρώ να σηκώσω τα 50 χωρίς να κάνω και ζέσταμα και παθαίνω ζημιά στη μέση. Είμαι της άποψης να κάνει κανείς μικρά βήματα όταν νιώθει έτοιμος και όχι να πιέζεται να κάνει κάτι; Αν έχω σπασμένο πόδι δεν θα το ρίξω στο τρέξιμο αλλά δεν θα μένω και όλη μέρα στο κρεβάτι.

Έχω μία σταθερή άποψη για τις αγχώδεις διαταραχές: Πρέπει οπωσδήποτε να κοιτάξεις το "ψυχολογικό" κομμάτι, το κομμάτι που έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης σου, πιθανόν αλλαγή προτεραιοτήτων, εντοπισμός λάθος σκέψεων και τρόπου ζωής κτλ και ταυτόχρονα με πρακτικά πράγματα όπως έκθεση στους φόβους σου, καλύτερη διατροφή και ωράρια ύπνου, ξεκίνημα κάποιων δραστηριοτήτων κτλ.

Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το ξαναγράψω: Είναι εντελώς διαφορετικό μία ασθένεια να έχει π.χ. ένα 80% οργανικά αίτια κι ένα 20% ψυχολογικά κι εντελώς διαφορετικό να έχει 80% ψυχολογικά αίτια και 20% οργανικά/βιολογικά.

Οι αγχώδεις διαταραχές έχουν κατά βάση ψυχολογικά αίτια. Με το ψυχολογικά εννοώ ότι μπορεί να είναι θέμα μετατραυματικού στρες από κάτι, να είναι θέμα χαρακτήρα σε συνδυασμό με διάφορες καταστάσεις που σου έτυχαν, θέμα τρόπου ζωής π.χ. ελάχιστος ύπνος, κακή διατροφή, υπερβολές με τσιγάρα, καφέδες, αλκοόλ, υπερκόπωση και πολλά άλλα, ωστόσο δεν είναι τόσο θέμα DNA, ορμονικής διαταραχής του οργανισμού ή ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Πρόσεξε, δεν είμαι κατά των φαρμάκων, είτε λέγονται ζανάξ είτε οτιδήποτε άλλο. Αλλά σε περιπτώσεις σαν τη δική σου, δεν κάνουν και πολλά από μόνα τους. Μπορεί να σου προσφέρουν μία βοήθεια να πάρεις μία ανάσα για να καταπολεμήσεις το πρόβλημα στη ρίζα του, αλλά κατά τα αλλα ακόμα κι αν σε πιάσουν, απλώς θα καλύψουν το πρόβλημα. Το να τρέχεις σε καρδιολόγους είναι υπεκφυγή να αντιμετωπίσεις το πραγματικό πρόβήμα. Η ψυχοθεραπεία είναι μεγάλη βοήθει. Όμως. Καταλαβαίνεις τι σου συμβαίνει, που οφείλεται, τι πρέπει να κάνεις για να το αντιμετωπίσεις, έχεις δισταγμούς και αμφιβολίες, το συζητάς, το ξανασυζητάς... Μετά τι; Κάνε μία δική σου προσπάθεια να επιστρέψεις σε μία κανονικότητα. Το να κλείνεσαι σπίτι δεν σε βοηθάει πουθενά. Να βγαίνεις, να συναντάς κόσμο, να κάνεις πράγματα όσο κι αν φοβάσαι ή δεν αισθάνεσαι καλά. Να προσπαθήσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου ΠΑΡΑ τη διαταραχή και θα μειωθούν σιγά σιγά τα συμπτώματα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγματα από το να κρύβεσαι και να αφήνεις τους φόβους να μεγεθύνονται. Σίγουρα θα σε συμβουλεύσει και ο ειδικός για αυτά τα πράγματα, ωστόσο μην αφήνεις τον εαυτό σου να πέφτει τόσο με το που επανέρχεται μία κρίση. Κρίση ήταν και θα περνούσε όπως και πέρασε. Πάμε παρακάτω. Προσπάθησε να είσαι δραστήριος έστω και με το ζόρι, έστω κι αν δεν έχεις διάθεση. Αυτό που γράφεις πιο πάνω με την άρση βαρών το θεωρώ ψιλοάκυρο. Έτσι σκεφτόντουσαν και άλλοι και κάνουν κύκλους πίσω από το πρόβλημα εδώ και χρόνια. Καλη η ανάλυση κι η θεωρία, αλλά πρέπει να δεις και την πράξη. 100% έτοιμος μπορεί να μην αισθανθείς ποτέ. Τι θα κάνεις; Θα βάλεις την ζωή σου στον πάγο;
Κι αν καταλάβουν οι άλλοι ότι παθαίνεις κρίση ή είσαι κάπως, και τι έγινε δηλαδή; Κι αν αισθάνεσαι μία αδιαθεσία για κάποιον άλλο λόγο, θα ακυρώνεις συνεχώς πράγματα και δραστηριότητες;

Την δική μου περίπτωση την έχω ξαναγράψει. Εμένα οι γιατροί μαλακίζονταν και κανείς δεν μου εξηγούσε ότι είναι κρίσεις πανικού και άγχος. Με στέλναν η μία ειδικότητα στην άλλη και μου προτείνανε ένα σωρό άκυρες εξετάσεις, μέχρι που βαρέθηκα τη ζωή μου και είπα ότι είναι να 'ρθει θε να 'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει. Άμα μου λέγανε απο την αρχή τι είχα, θα είχα πάει σε ψυχολόγο τρέχοντας και θα είχα κόψει πάρα πολύ δρόμο. Πράγματα απλά, από ανάσες μέχρι άλλες απλές συμβουλές π.χ. διάσπαση προσοχής κτλ εγώ δεν τα ήξερα.
Δεν πρέπει όμως να ψειρίζεις από κάποοοι σημείο και μετά, πρέπει να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να μην το μεγεθύνεις όλο αυτο. Να σου πω το πιο τρομακτίκο ανάμεσα σε άλλα κουλά, για κάποιο διάστημα που μου φάνηκε αιώνες (δευτερόλεπτα, λεπτά, μια αιωνιότητα, δεν ξέρω) έχασα την όρασή μου λογω πανικού. Τα ψυχοσωματικά δεν σταματάνε να σε εκπλήσσουν δυσάρεστα, αλλά δεν σε σκοτώνουν, περνάνε. Αυτό να θυμάσαι!

Έχετε τρομερό ατού όσοι γράφετε εδώ μέσα. Και ενημέρωση υπάρχει περισσότερη σε τέτοια θέματα, και ο κόσμος τα συζητάει πιο ανοιχτά, και το ίντερνετ έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια και οι ίδιοι οι γιατροί ξέρουν πλέον πιο πολλά από ψυχολογικά/ψυχιατρικά θέματα και σε παραπέμπουν εκεί που πρέπει. Εκμεταλλευτείτε αυτό το πλεονέκτημα και μην χάνετε χρόνο σε επείγοντα και βλακείες!

Εγώ κατάλαβα νωρίς ότι όλα είναι ψυχοσωματικα και έχω να πάω σε γιατρούς 2-3 χρόνια. Όχι ότι πήγα και πολλές φορές συνολικά .
Και ακόμη εδώ είμαι ζωντανός,δεν έπαθα τίποτα.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Έχω μία σταθερή άποψη για τις αγχώδεις διαταραχές: Πρέπει οπωσδήποτε να κοιτάξεις το "ψυχολογικό" κομμάτι, το κομμάτι που έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης σου, πιθανόν αλλαγή προτεραιοτήτων, εντοπισμός λάθος σκέψεων και τρόπου ζωής κτλ και ταυτόχρονα με πρακτικά πράγματα όπως έκθεση στους φόβους σου, καλύτερη διατροφή και ωράρια ύπνου, ξεκίνημα κάποιων δραστηριοτήτων κτλ.

Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το ξαναγράψω: Είναι εντελώς διαφορετικό μία ασθένεια να έχει π.χ. ένα 80% οργανικά αίτια κι ένα 20% ψυχολογικά κι εντελώς διαφορετικό να έχει 80% ψυχολογικά αίτια και 20% οργανικά/βιολογικά.

Οι αγχώδεις διαταραχές έχουν κατά βάση ψυχολογικά αίτια. Με το ψυχολογικά εννοώ ότι μπορεί να είναι θέμα μετατραυματικού στρες από κάτι, να είναι θέμα χαρακτήρα σε συνδυασμό με διάφορες καταστάσεις που σου έτυχαν, θέμα τρόπου ζωής π.χ. ελάχιστος ύπνος, κακή διατροφή, υπερβολές με τσιγάρα, καφέδες, αλκοόλ, υπερκόπωση και πολλά άλλα, ωστόσο δεν είναι τόσο θέμα DNA, ορμονικής διαταραχής του οργανισμού ή ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Πρόσεξε, δεν είμαι κατά των φαρμάκων, είτε λέγονται ζανάξ είτε οτιδήποτε άλλο. Αλλά σε περιπτώσεις σαν τη δική σου, δεν κάνουν και πολλά από μόνα τους. Μπορεί να σου προσφέρουν μία βοήθεια να πάρεις μία ανάσα για να καταπολεμήσεις το πρόβλημα στη ρίζα του, αλλά κατά τα αλλα ακόμα κι αν σε πιάσουν, απλώς θα καλύψουν το πρόβλημα. Το να τρέχεις σε καρδιολόγους είναι υπεκφυγή να αντιμετωπίσεις το πραγματικό πρόβήμα. Η ψυχοθεραπεία είναι μεγάλη βοήθει. Όμως. Καταλαβαίνεις τι σου συμβαίνει, που οφείλεται, τι πρέπει να κάνεις για να το αντιμετωπίσεις, έχεις δισταγμούς και αμφιβολίες, το συζητάς, το ξανασυζητάς... Μετά τι; Κάνε μία δική σου προσπάθεια να επιστρέψεις σε μία κανονικότητα. Το να κλείνεσαι σπίτι δεν σε βοηθάει πουθενά. Να βγαίνεις, να συναντάς κόσμο, να κάνεις πράγματα όσο κι αν φοβάσαι ή δεν αισθάνεσαι καλά. Να προσπαθήσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου ΠΑΡΑ τη διαταραχή και θα μειωθούν σιγά σιγά τα συμπτώματα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγματα από το να κρύβεσαι και να αφήνεις τους φόβους να μεγεθύνονται. Σίγουρα θα σε συμβουλεύσει και ο ειδικός για αυτά τα πράγματα, ωστόσο μην αφήνεις τον εαυτό σου να πέφτει τόσο με το που επανέρχεται μία κρίση. Κρίση ήταν και θα περνούσε όπως και πέρασε. Πάμε παρακάτω. Προσπάθησε να είσαι δραστήριος έστω και με το ζόρι, έστω κι αν δεν έχεις διάθεση. Αυτό που γράφεις πιο πάνω με την άρση βαρών το θεωρώ ψιλοάκυρο. Έτσι σκεφτόντουσαν και άλλοι και κάνουν κύκλους πίσω από το πρόβλημα εδώ και χρόνια. Καλη η ανάλυση κι η θεωρία, αλλά πρέπει να δεις και την πράξη. 100% έτοιμος μπορεί να μην αισθανθείς ποτέ. Τι θα κάνεις; Θα βάλεις την ζωή σου στον πάγο;
Κι αν καταλάβουν οι άλλοι ότι παθαίνεις κρίση ή είσαι κάπως, και τι έγινε δηλαδή; Κι αν αισθάνεσαι μία αδιαθεσία για κάποιον άλλο λόγο, θα ακυρώνεις συνεχώς πράγματα και δραστηριότητες;

Την δική μου περίπτωση την έχω ξαναγράψει. Εμένα οι γιατροί μαλακίζονταν και κανείς δεν μου εξηγούσε ότι είναι κρίσεις πανικού και άγχος. Με στέλναν η μία ειδικότητα στην άλλη και μου προτείνανε ένα σωρό άκυρες εξετάσεις, μέχρι που βαρέθηκα τη ζωή μου και είπα ότι είναι να 'ρθει θε να 'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει. Άμα μου λέγανε απο την αρχή τι είχα, θα είχα πάει σε ψυχολόγο τρέχοντας και θα είχα κόψει πάρα πολύ δρόμο. Πράγματα απλά, από ανάσες μέχρι άλλες απλές συμβουλές π.χ. διάσπαση προσοχής κτλ εγώ δεν τα ήξερα.
Δεν πρέπει όμως να ψειρίζεις από κάποοοι σημείο και μετά, πρέπει να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να μην το μεγεθύνεις όλο αυτο. Να σου πω το πιο τρομακτίκο ανάμεσα σε άλλα κουλά, για κάποιο διάστημα που μου φάνηκε αιώνες (δευτερόλεπτα, λεπτά, μια αιωνιότητα, δεν ξέρω) έχασα την όρασή μου λογω πανικού. Τα ψυχοσωματικά δεν σταματάνε να σε εκπλήσσουν δυσάρεστα, αλλά δεν σε σκοτώνουν, περνάνε. Αυτό να θυμάσαι!

Έχετε τρομερό ατού όσοι γράφετε εδώ μέσα. Και ενημέρωση υπάρχει περισσότερη σε τέτοια θέματα, και ο κόσμος τα συζητάει πιο ανοιχτά, και το ίντερνετ έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια και οι ίδιοι οι γιατροί ξέρουν πλέον πιο πολλά από ψυχολογικά/ψυχιατρικά θέματα και σε παραπέμπουν εκεί που πρέπει. Εκμεταλλευτείτε αυτό το πλεονέκτημα και μην χάνετε χρόνο σε επείγοντα και βλακείες!

---

Αυτά που σου έγραψα με άλλα λόγια και παραδείγματα μου τα είπε ειδικός δεν τα έβγαλα από το μυαλό μου :) . Γι αυτό σε ρώτησα αν σου το πρότεινε ειδικός αυτό καθώς και τι έκανες εσύ αλλά δεν είπες πολλά. Είμαι καινούργιος εδώ οπότε δεν ξέρω την περίπτωσή σου και ελπίζω να μην παλιώσω εδώ γιατί θέλω να γίνω καλά το συντομότερο και όχι απλά να παίρνω μια εκτόνωση γράφοντας εδώ που είναι ένα ''τίποτα''. Αν κάποιος θέλει να βοηθηθεί υπάρχουν ειδικοί, υπάρχει και το youtube που έχει άπειρα βίντεο όλων τα ειδών τα βίντεο σχετικά με το άγχος. Οπότε αυτό με το ατού που λες δεν μου φαίνεται ατού σαν να λέμε στον κόσμο των τυφλών βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Επίσης σε πολλά από αυτά που γράφεις δεν διαφωνώ, αλλά εσύ κόλλησες στην φράση ''αν ήμουν σπίτι τίποτα δεν θα γινόταν''. Το ότι το έγραψα αυτό δεν σημαίνει ότι κάθομαι 24 ώρες το 24ω ρο σπίτι αλλά δεν θα αναλύσω πόσο βγαίνω και πόσο δεν βγαίνω. Συγχαρητήρια για το πάθος σου αλλά πρέπει να αποδεχτείς το γεγονός ότι δεν υπάρχει μία συνταγή για όλους γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Συνταγή να την εφαρμόσεις σε όλους το ίδιο και να έχει άμεσο αποτέλεσμα σαφώς και δεν υπάρχει και ο καθένας κινείται σε διαφορετικούς ρυθμούς. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που ναι, ισχύουν για όλους, έκθεση στους φόβους, να μην μένεις στάσιμος, να μην πέσεις στην παγίδα της αποφυγής. Αυτό που βλέπω εγώ γύρω μου αλλά και εδώ μέσα είναι ότι όσοι παραμένουν για πολύ καιρό στην θεωρία, αποφεύγουν την έκθεση κτλ και δεν περνάνε σύντομα σε πράξεις, παραμένουν στάσιμοι και το ένα φέρνει το άλλο.
Ότι θες από αυτά που διαβάζεις κρατάς, ότι θέλεις το πετάς.
Αυτά.

Quote:

---

Originally Posted by ThelwNaEimaiKala

...είπε η κρίση πανικού να μου κάνει χτες μια έκπληξη. Περπατούσα το βράδυ φαγωμένος γιατί ήθελα να παρευρεθώ κάπου. Και μάλλον πιέστηκα και ξαφνικά βιώνω μια τρελή ζάλη λες και μπήκε δαίμονας μέσα μου ταχυκαρδία έκτακτες συστολές στο καπάκι φτάνω σπίτι καλώ ασθενοφόρο γιατί η πίεσή μου έφτασε 150/130 πάω νοσοκομείο 11 η πίεση εκεί μου δίνουν ζάναξ και μετά φεύγω σπίτι. Το γαμώτο είναι ότι ήμουν σχεδόν καλά. Είχα σχεδόν συνέλθει. Σας έχει τύχει να ανέβει η πίεση έτσι ξαφνικά; Είμαι σίγουρος πως αν καθόμουν σπίτι μου τίποτα δεν θα γινόταν.

---

Είναι πολύ πιθανό να έχεις δίκιο, όμως ποτέ δεν ξέρεις τι θα γινόταν μιλώντας υποθετικά...

Είμαι καινούρια εδώ και δε γνωρίζω την ακριβή σου κατάσταση ούτε την πορεία της, αλλά όσα γράφεις είναι απολύτως φυσιολογικά εφόσον στο σπίτι αισθάνεσαι μεγαλύτερη ασφάλεια. Δεν είναι δυνατόν από τη μια στιγμή στην άλλη να κάνεις ένα τεράστιο βήμα. Το μυαλό κολλάει και συνηθίζει να αναπαράγει τις ίδιες σκέψεις ακόμα και σε άτομα που δεν πάσχουν από κάποια αγχώδη διαταραχή, και αυτό μπορεί να συμβεί και στην απουσία της αρνητικής συνειδητής σκέψης, αφού το υποσυνείδητο λειτουργεί διαρκώς και σου χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου.

Χρειάζεται να βρεις έναν τρόπο να αποσπάς την προσοχή σου τη στιγμή που αρχίζεις να μη νιώθεις καλά: ξεκίνα πχ, να μετράς τα μαύρα αυτοκίνητα ή κάθισε σε κάποιο σημείο εκεί που βρίσκεσαι που θα σου προσφέρει το αίσθημα της ασφάλειας ή σκέψου ότι σου έχει ξανασυμβεί και ότι όλα πήγανε καλά, ή πάρε τηλέφωνο κάποιον δικό σου άνθρωπο και μίλα του, έστω γενικά και αόριστα, μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου.

Μου έχει συμβεί πολλές φορές. Στην αρχή γυρνούσα σπίτι, σημείωνα την πρόοδό μου, αφού πιο πριν ούτε το χαλάκι της εισόδου δεν μπορούσα να περάσω, και υπενθύμιζα στον εαυτό μου πως καμία προσπάθεια δεν πάει χαμένη, κι ας μην αισθανόμουν καλά. Έπειτα σημείωνα τι ήταν αυτό στο οποίο συγκεντρώθηκα και ξεχάστηκα έστω για λίγο, ώστε την επόμενη φορά να θυμάμαι τι ήταν αυτό που έκανα και βοήθησε στην πρόοδό μου.

Και η αντίδρασή σου βεβαια, δεν ήταν λάθος. Έκανες αυτό που θεωρούσες σωστό εκείνη την ώρα. Τουλάχιστον βγήκες, το αντιμετωπίσες και επιβεβαιώθηκες πως δεν πάσχεις από κάτι άλλο ή από κάτι επιπλέον. Μην ξεχνάς πως όλα τα συμπτώματα που περιγράφεις προκαλούνται από το άγχος, ως και η σκέψη σου πως αν έμενες σπίτι δε θα γινόταν τίποτα. Ο ψυχίατρός μού έχει πει να βγάλω από το μυαλό μου το "αν"... Αν μείνω σπίτι όλα θα πάνε καλά ή αν βγω έξω θα πάθω κρίση πανικού κλπ... Είναι δύσκολο, αλλά με λίγη εξάσκηση θα το συνηθίσεις. Αυτό θα έρχεται στο μυαλό σου κι εσύ θα το διώχνεις.

Επίσης, κάνε μικρά και σταθερά βήματα και σιγά σιγά θα δεις τον κόσμο σου να αλλάζει. Κάνε υπομονη και δώσε στον εαυτό σου τον χρόνο που έχει ανάγκη ώστε να θεραπευτεί πλήρως. Να θυμάσαι πως ακόμα κι ένα μπρος πίσω είναι αναμενόμενο, αρκεί αυτό να μη σε απογοητεύει. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι.

Πήρα λίγο κουράγιο με όλα όσα έγραψες. Και θα τα διαβάζω ξανά και ξανά. Είναι τόσο υποστηρικτικά αυτά που έγραψες. Κάτι τέτοια κείμενα δίνουν αξία στο forum. Έχω κάνει κι άλλο ποστ που περιγράφω την κατάστασή μου. Χτες αλλάξαμε την αγωγή με τον ψυχίατρό μου πλέον ξεκίνησα το seroxat και σταδιακά θα κόψω το zoloft. Μαζί με xanax και lyrica. Δεύτερη μέρα σήμερα και νιώθω το πρόσωπό μου και τον αυχένα μου να καίνε. Χώρια τις αρρυθμίες που είχα την ημέρα και αναγκάστηκα να πάρω πάλι μισό emoncor 1.25mg που μου χε γράψει καρδιολόγος για το άγχος γιατί το χα σταματήσει. Το μόνο που με χαλάει σε αυτό είναι ότι ρίχνει λίγο τους παλμούς και νιώθω «μούδιασμα». Κάθε μέρα πλέον είναι μια πρόκληση. Όταν φτάνω στην είσοδο για να περπατήσω λίγο έξω ζαλίζομαι. Με την γυναίκα μου όταν μου κρατάει το χέρι νιώθω ασφάλεια και η ζάλη υποχωρεί 80-90% στο περπάτημα. Άρα αυτό είναι άλλη μια ένδειξη ότι η αστάθεια είναι ψυχοσωματική. Διάβασα ότι και συ πάλευες με αυτό. Παλιά άκουγα για ανθρώπους που φοβόντουσαν να βγουν από το σπίτι τους μην πέσουν και μου φαινόταν παράξενο. Τώρα το βιώνω εγώ. Υπάρχει διέξοδος; Πρέπει να υπάρχει γιατί κάποιοι τα καταφέρνουν, άρα μπορώ και γω. Δεν μπορώ πλέον να μπαίνω στην διαδικασία να κάνω εξετάσεις. Έχω σκεφτεί να κάνω και ύπνωση; Έχει κάνει κανείς;

Όχι, την ύπνωση δεν την έχω δοκιμάσει. Το έχω σκεφτεί, αλλά από τη θεωρία στην πράξη υπάρχει μεγάλη απόσταση. Έχε υπόψιν σου πώς δεν είναι όλα στο μυαλό σου όπως πολλοί λένε. Η αγχώδης διαταραχή έχει βιολογικό υπόβαθρο, άλλωστε νους και σώμα είναι αλληλένδετα. Συνέχισε τη θεραπεία σου, χρειάζονται τουλάχιστον 2 μήνες για να δεις αποτέλεσμα και αν για οποιοδήποτε λόγο έχεις αρκετές παρενέργειες από τα φάρμακα, πάρε τη γνώμη κάποιου άλλου γιατρού. Κατά την προσωπική μου άποψη και εμπειρία, μία διαφορά έστω και μικρή, τη βλέπεις από τα πρώτα λεπτά όταν τα αντικαταθλιπτικά συνδυάζονται με ηρεμιστικά. Φυσικά και υπάρχει διέξοδος με τη σωστή αγωγή και αλλαγή τρόπου σκέψης. (Αυτό θέλει πολλή δουλίτσα, αλλά γίνεται. Σου το λέω εγώ που ούτε στο σπίτι δεν μπορούσα να μείνω μονη.)

Τώρα όσον αφορά τις εξετάσεις, έχεις κάνει πολλές και γνωρίζεις πως πρόκειται για αγχώδη διαταραχή, απλώς είσαι σε φάση που χρειάζεσαι μια υπενθύμιση πως δεν πάσχεις από κάτι άλλο. Αν κουράστηκες, σταμάτησέ τες και κάνε κάτι από όσα σου γράφω στο προηγούμενο μνμ. Ξέρω πως είναι δύσκολο να το εμπεδώσεις διότι επηρεάζει τόσο πολύ όλο το σώμα που πιστεύεις πως πάσχεις από καρδιά, αναπνευστικά προβλήματα και πολλά άλλα μαζί... Δεν ξέρω αν έχεις ελέγξει τον θυρεοειδή σου. Κάνε το, αν δεν το έχεις κάνει, διότι πολλές φορές προβλήματα αυτού του αδένα συνυπάρχουν με αγχώδεις διαταραχές, φοβίες και κατάθλιψη. Είναι αλληλένδετα και θέλουν τη σωστή αντιμετώπιση.

Είσαι πολύ τυχερός που έχεις στο πλευρό σου τη γυναίκα σου!!! Κι εμένα ο σύζυγός μου με βοήθησε πολύ και στην αρχή και τώρα που κάνω αρκετά μεγαλύτερες αποστάσεις. Προσπάθησε να εστιάσεις σε αυτό που εγραψες, ευτυχώς δεν είσαι μόνος και παίρνεις δύναμη και κουράγιο από εκείνη. Δες τη θετική πλευρά. Συνέχισε να περπατάς μαζί της κάνοντας πολύ μικρές αποστάσεις, έπειτα από μέρες προσπάθησε να αφήσεις το χέρι της, μετά από κάποιες ακόμα μέρες στάσου πιο μακριά της, έπειτα στο απέναντι πεζοδρόμιο και μετά δοκίμασέ το και μόνος σου. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και στιγμές χαλάρωσης. Το έχεις ανάγκη!!!

Quote:

---

Originally Posted by ThelwNaEimaiKala

Πήρα λίγο κουράγιο με όλα όσα έγραψες. Και θα τα διαβάζω ξανά και ξανά. Είναι τόσο υποστηρικτικά αυτά που έγραψες. Κάτι τέτοια κείμενα δίνουν αξία στο forum. Έχω κάνει κι άλλο ποστ που περιγράφω την κατάστασή μου. Χτες αλλάξαμε την αγωγή με τον ψυχίατρό μου πλέον ξεκίνησα το seroxat και σταδιακά θα κόψω το zoloft. Μαζί με xanax και lyrica. Δεύτερη μέρα σήμερα και νιώθω το πρόσωπό μου και τον αυχένα μου να καίνε. Χώρια τις αρρυθμίες που είχα την ημέρα και αναγκάστηκα να πάρω πάλι μισό emoncor 1.25mg που μου χε γράψει καρδιολόγος για το άγχος γιατί το χα σταματήσει. Το μόνο που με χαλάει σε αυτό είναι ότι ρίχνει λίγο τους παλμούς και νιώθω «μούδιασμα». Κάθε μέρα πλέον είναι μια πρόκληση. Όταν φτάνω στην είσοδο για να περπατήσω λίγο έξω ζαλίζομαι. Με την γυναίκα μου όταν μου κρατάει το χέρι νιώθω ασφάλεια και η ζάλη υποχωρεί 80-90% στο περπάτημα. Άρα αυτό είναι άλλη μια ένδειξη ότι η αστάθεια είναι ψυχοσωματική. Διάβασα ότι και συ πάλευες με αυτό. Παλιά άκουγα για ανθρώπους που φοβόντουσαν να βγουν από το σπίτι τους μην πέσουν και μου φαινόταν παράξενο. Τώρα το βιώνω εγώ. Υπάρχει διέξοδος; Πρέπει να υπάρχει γιατί κάποιοι τα καταφέρνουν, άρα μπορώ και γω. Δεν μπορώ πλέον να μπαίνω στην διαδικασία να κάνω εξετάσεις. Έχω σκεφτεί να κάνω και ύπνωση; Έχει κάνει κανείς;

---

Ακόμη το παλεύω, φίλε μου... Έχω κάνει μεγάλα βήματα, μα το μυαλό κολλάει πού και πού κι εκεί που είμαι καλά έξω με πιάνουν ζαλαδες κλπ, αλλά έχω μάθει να το ελέγχω. Σαν να συγκρατώ λίγο τον φόβο μου, συγκεντρώνοντας αλλού την προσοχή μου. Βέβαια εγώ είμαι επί έντεκα χρόνια αγοραφοβική και δε δεχόμουν τα φάρμακα, γιατί είχα πιστέψει πως όλα ήταν μόνο στο μυαλό μου και πάλευα με τον εαυτό μου να το ξεπεράσω κόβοντας καφέδες και κάπνισμα και ακολουθώντας μια υγιεινή διατροφή, μέχρι που πέρσι το καλοκαίρι έπαθα ένα βαρύ καταθλιπτικό επεισόδιο.

Και τώρα έχω και το άγχος και την κατάθλιψη και μια μικρή αγοραφοβία (ευτυχώς, γιατί τα φάρμακα κάνουν δουλειά). Ουσιαστικά πάσχω από ήπια κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή, ενώ και τα δύο ήταν σε πολύ βαριά μορφή. Πώς να σου το πω;... Πχ, Δεν μπορώ να μπω σε λεωφορείο, παίρνω ταξί για να κάνω κάποια δουλειά έξω από το σπίτι. Ή εκεί που περπατώ μόνη κάνα χιλιόμετρο, νιώθω πως θα πεθάνω, αλλά συνεχίζω, με το κινητό ανά χείρας. Επίσης, υπάρχουν στιγμές που και πάλι χρειάζομαι το χέρι του συζύγου για να πάρω ξανά μπρος. Μόνο ο φόβος να μείνω μόνη στο σπίτι ή σε κάποιο άλλο δωμάτιο έχει εξαφανιστεί. Μετά από 10 χρόνια όμως, δε γίνεται να ξεπεραστούν όλα μέσα σε 18 μήνες... Γι' αυτό σου επισημαίνω ξανά και ξανά πως χρειάζεται υπομονη...

Εσύ πόσο καιρό παλεύεις με αυτό;

Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες όλα αυτά καθώς και για τις συμβουλές σου. Λυπάμαι για όσα πέρασες και χαίρομαι που έχεις βελτιωθεί. Είχα κάνει ξανά εισαγωγή σε ψυχιατρική κλινική και βγήκα πρόσφατα. Δύο μήνες αντιμετωπίζω την αγχώδη διαταραχή. Όχι ότι δεν είχα και στο παρελθόν απλά αυτήν την φορά μου έκανε κρίσεις πανικού. Στην κλινική είδα και γνώρισα τόσα άτομα, τρώγαμε μαζί στο σαλονάκι και βλέπαμε τηλεόραση και κοιμόμουν στο διπλανό κρεβάτι με κάποιον άλλον. Δεν έχει σημασία τι πρόβλημα είχε ο καθένας, όλοι τους ήταν διαφορετικοί και όμορφοι άνθρωποι. Έχω πλέον απομυθοποιήσει τον όρο «κανονικός». Η κανονικότητα είναι κάτι εντελώς σχετικό. Ένιωσα και ασφάλεια γιατί μας φρόντιζαν και μας τάιζαν :) . Να πω την αλήθεια μου λείπει λίγο, ίσως γιατί δεν έχω πολλές συναναστροφές στη ζωή μου. Φυσικά δεν θέλω να περάσω τη ζωή μου με το να μπαινοβγαίνω σε κλινικές. Στην κλινική μου έκαναν βιοχημικές αλλά και πριν λίγο καιρό που είχα ξανακάνει ο θυροειδής είναι πάντα στα φυσιολογικά. Εννοείται πως μου άλλαξαν την αγωγή γιατί δεν μπορούσα να ανεχτώ την πρώτη αλλαγή και μου έδωσαν ένα αντικαταθλιπτικό που με είχε πιάσει παλιά και το lyrica. To καλό είναι ότι ήταν πολύ φειδωλοί με τις βενζοδιαζεπίνες και έτσι προς τα παρόν εδώ και τρεις μέρες δεν έχω πάρει καθόλου, ελπίζω αν χρειαστεί να πάρω να είναι πολύ αραιά. Εκεί μου έδιναν το stedon που τελικά είναι μακράν αυτό που μου ταιριάζει καλύτερα. Έκανα και καρδιολογικές οι οποίες ήταν τέλειες και ανακουφίστηκα γιατί είχα πόνο στο στήθος κατά την άσκηση τις τελευταίες μέρες. Γενικά έχω ακόμη μια ενόχληση στο στήθος που με κάνει να βήχω ενίοτε. Και αυτό λογικά ψυχολογικό είναι, το πολύ πολύ να είναι και λίγο μυϊκό. Έχω και εμβοές στα αυτιά εδώ και λίγο καιρό. Ίσως πάω σε ωρλ γιατί ακόμη έχω λίγη αστάθεια, αλλά παρατήρησα πως όταν έχω καλή διάθεση, η αστάθεια μειώνεται κατά πολύ, που θα πάει δεν θα φύγει και αυτή. Έκανα και κάποιες δουλειές έξω μόνος μου. Σε κάποια φάση ένιωσα να χάνω τις δυνάμεις μου να ζαλίζομαι. Αλλά μετά το ξεπέρασα. Σκέφτηκα μήπως είναι και η πίεση αλλά πάντα είχα σχετικά χαμηλή λόγω διατροφής και άσκησης και δεν ζαλιζόμουν. Οπότε ψυχοσωματικό είναι. Τι παράξενα που είναι αυτά τα ψυχοσωματικά. Γενικά νιώθω καλύτερα αλλά έχω ακόμη δρόμο μέχρι να με πιάσει καλά το αντικαταθλιπτικό, όμως αυτή τη φορά είμαι πιο αισιόδοξος. Είδα και σε όνειρο τον παππού και την γιαγιά μου οι οποίοι δεν ζουν πια και μαζεύαμε σταφύλια, χάρηκα πάρα πολύ, γιατί ένιωσα ότι είναι καλός οιωνός. Γενικά ανέκαθεν ήμουν άνθρωπος της διαίσθησης και των συμβόλων. Γράψε μου όποτε έχεις χρόνο ή αν θες ή όποιος άλλος/η θέλει.

Στο νοσοκομείο που ήμουν μου έδιναν βενζοδιαζεπίνες μόνο όταν ζητούσα και κάποια στιγμή σταμάτησα να ζητάω. Από ένα σημείο και μετά άρχισα να νιώθω αδυναμία. Σκέφτομαι ότι ίσως είναι λόγω της διακοπής των βενζοδιαζεπινών και ελπίζω να απαλλαγώ το συντομότερο από τα συμπτώματα. Ίσως ένας λόγος που μου έβαλαν το lyrica μαζί με το αντικαταθλιπτικό να είναι και αυτός. Το καλό είναι ότι προς το παρόν δεν νιώθω τόσο άγχος που να με κάνει να ζητάω το stedon στην προκείμενη περίπτωση.

Καλησπέρα!!! Από ψυχιατρικά φάρμακα δεν ξέρω πολλά, φίλε μου. Στην αρχή, πριν 10 χρόνια που ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, ο νευρολόγος μου είχε δώσει μόνο cipralex. Δεν είχα δει ιδιαίτερα αποτέλεσμα. Τώρα, πριν έναν χρόνο που πήγα σε ψυχίατρο μου έδωσε το γεννόσημό του (enlift), που ουσιαστικά πρόκειται για εσκιταλοπράμη, αλλά μου έδωσε μαζί και ένα ήπιο αντιψυχωτικό που περιέχει και κάποια δόση τρικυκλικού αντικαταθλιπτικού. Ομολογώ πως το τελευταίο με έσωσε μέχρι να πιάσει καλά το enlift. Είχα βέβαια λίγη υπνηλία τις πρώτες μέρες, αλλά το συνήθισα και στην πορεία το έκοψα και πολύ εύκολα αν και σταδιακά όπως υφίσταται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Πάντως, προσωπικά πιστεύω πως θα έπρεπε να σε δει και κάποιος άλλος γιατρός, καθότι η αγωγή σού προκαλεί αρκετές παρενέργειες.

Επίσης, φυσικά και θα ήθελα να τα λέμε όποτε έχεις κι εσύ χρόνο. Είναι όμορφο και εποικοδομητικό να επικοινωνείς με ανθρώπους που κατανοούν καλύτερα το πρόβλημά σου������

Είναι καλό που σε έπιασαν τα φάρμακα. Σε κάποιους μπορεί να μην ταιριάζει ένα αντικαταθλιπτικό και να ταιριάζει σε άλλους.

Προσωπικά έχω αλλάξει ψυχίατρο αφού νοσηλεύτηκα πρόσφατα όπως έγραψα παραπάνω. Γενικά είμαι καλύτερα και η αγωγή μου είναι καλύτερη αφού όπως έγραψα παραπάνω πλέον δεν παίρνω βενζοδιαζεπίνες το οποίο είναι εξαιρετικό. Το μόνο που μου προκαλεί πλέον παρενέργειες είναι το lyrica το οποίο θα κοπεί σταδιακά και θα μείνει μόνο το αντικαταθλιπτικό. Έχω κάνει και ξεχωριστή ανάρτηση για το lyrica που τα περιγράφω αναλυτικά με τον Ιωσήφ.