Γειά σας, βγαίνω με φόβο και πόνο να πω λιγο απο την ιστορία μου. Ειμαι 45 ετών γυναίκα. Απο τα πεντε μου ( ισως και νωρίτερα) μέχρι τα δώδεκα μου κακοποιήθηκα και βιάστηκα κατ' εξακολουθηση απο πολύ στενό συγγενή. Δεν είπα ποτε τιποτα γιατι με φοβιζε και με απειλουσε και απο την αλλη η οικογένεια μου δεν αποτελουσε ασφαλες λιμάνι στη ζωη μου. Μεγαλωσα με φοβους, ψυχικους πόνους και μια ζωη κατεστραμενη. Αγαπουσα να διαβαζω αλλα στο σχολείο το μπούλιγκ με εκανε να τα παραταω. Δεν τελειωσα ποτε τιποτα. Εκανα κακο στον εαυτο μου με πολλους τροπους. Φωναζα βοήθεια με την συμπεριφορά μου αλλα κανεις δεν ακουγε. Ετρωγα ξυλο, πολύ ξύλο για καθε λαθος μου.
Εμαθα να σκεφτομαι απο παιδι κατω απο αγωνια και φοβο. Δημιουργήθηκε ενας χαρακτήρας μεσα μου που αγωνιζομαι χρονια τωρα να τον φερω στα πλαίσια του φυσιολογικού. Δηλαδή να ζω χωρίς φοβους, χωρίς πονο, χωρίς αγχος, να νιωθω οτι με αγαπούν...
Ενας άνθρωπος με πηρε αγκαλιά και με παντρεύτηκε αλλάζοντας καθε γνώμη που ειχα για τους άντρες. Είμαι ευγνώμων για αυτον.
Ομως μεσα μου ενα μικρο παιδι κλαιει με αναφηλιτα.
Οι φίλοι δεν μπορούν να με καταλάβουν ακομη και οι μετρημενοι που ξερουν. Βλεπουν τα πάντα με το φυσιολογικό μυαλο και τροπο ζωης τους. Καποια μου ειπε, περασαν τοσα χρόνια επρεπε να το ειχες ξεπερασει... Μετάνιωσα που ανοιχτηκα... γιατί καταλαβα πως κανεις δεν μπορει να αντέξει το μέγεθος της πληγης μου.
Η μοναξιά που βιωνω μεσα μου ειναι το χειρότερο απ' όλα. Ευχαριστώ όποιον εκανε τον κόπο να το διαβασει...
